«Είμαι ο Μπάνε Πρέλεβιτς…»

Όχι φυσικά κάτι τελειωμένο, κάποια ανακοίνωση ή κάτι τέτοιο, αλλά μια ακτίδα φωτός, μια ιδέα, μια πρωτοβουλία που θα άφηνε ανοιχτό ένα παραθυράκι για να ξαναγίνει ο ΠΑΟΚ... ΠΑΟΚ, και όχι άλλη μια ομάδα που συμπληρώνει το πρωτάθλημα της Basket League.

Η απογοήτευση των παλαιότερων που έζησαν τα "χρυσά" χρόνια, αλλά και αυτή των νεότερων που αγαπούν το μπάσκετ και τον ΠΑΟΚ, είναι συνεχιζόμενη, αυξανόμενη, σε σημείο να απαξιώνουν ακόμα και αυτοί οι ίδιοι το τμήμα, ρίχνοντας το ανάθεμα σε όσους ασχολούνται με την ΚΑΕ, από το πρόεδρο μέχρι τον προπονητή, από τους παίκτες μέχρι τον τεχνικό διευθυντή.

"Γεια σας, είμαι ο Μπάνε Πρέλεβιτς, ο πρόεδρος της Διοίκησης του Πρωτοδικείου της ΚΑΕ ΠΑΟΚ. Αυτό σημαίνει ότι η ανώνυμη εταιρεία δεν έχει μεγαλομέτοχο, δεν έχει χρηματοδότη και ζει αποκλειστικά από τα έσοδα της" είπε στο ξεκίνημα των δηλώσεων του ο Πρέλεβιτς, προσπαθώντας να επαναφέρει στην τάξη όσους έχουν απαιτήσεις από την ομάδα. Ώρα να ξανασυστηθούμε; Όχι, βέβαια. Ώρα να αλλάξει κάτι; Προφανώς ναι, αλλά πώς;

Ο ισχυρός άντρας του μπασκετικού Δικεφάλου είπε όντως τα πράγματα όπως έχουν. Εξωφρενικά ψύχραιμος, ρεαλιστής και ορθολογιστής, από την πρώτη μέρα που ανέλαβε αυτό το πόστο, συνέβαλε τα μέγιστα για να μην "εξαφανιστεί" το τμήμα, επανέφερε την οικονομική ισορροπία, αλλά δεν μπόρεσε σε καμιά φάση να του δώσει τη δώσει την ώθηση για το κάτι παραπάνω. Να "σπάσει" τα δεσμά της διοίκησης πρωτοδικείου και να προσελκύσει έναν αξιόπιστο χρηματοδότη.

Από τα λόγια του σήμερα, αυτό που μας έδωσε να καταλάβουμε ότι κάτι τέτοιο δεν... αχνοφαίνεται ούτε στο μέλλον, εκτός αν κάποια στιγμή κάνει την έκπληξη (γιατί περί έκπληξης θα πρόκειται) ο Ιβάν Σαββίδης. Ο ΠΑΟΚ είναι στάσιμος και θα παραμείνει στάσιμος. "Προσωπικά μπορώ να συνεχίσω άλλα 100 χρόνια" είπε ο ίδιος και δεν αποκλείεται αυτό να είναι το μέλλον του ΠΑΟΚ, αν δε γίνει κάτι συνταρακτικό. Το ερώτημα είναι πόσο μπορούν να αντέξουν αυτή την "ευθεία γραμμή" όσοι έχουν απομείνει και ασχολούνται με το τμήμα. Το να δημιουργηθεί ένα νέο μπασκετικό κοινό, όπως τόνισε ο Πρέλεβιτς, είναι μια ωραία θεωρία, αλλά τόσο δύσκολα πραγματοποιήσιμη. Γιατί ακόμα και αυτό το μπασκετικό κοινό, θα θέλει κάποια στιγμή να δει επιτυχίες. Κι έτσι όπως έχουν τώρα τα πράγματα, επιτυχίες δε γίνεται να έρθουν.

"Για να εκπαιδεύσουμε τον κόσμο, χρειάζονται λεφτά", "για να φτιάξουμε τις ακαδημίες, χρειάζονται λεφτά", "για να αλλάξουμε κάποιον παίκτη, χρειάζονται λεφτά", και λεφτά δεν υπάρχουν. Άρα, ακόμα και η οποιαδήποτε παράπλευρη προοπτική και βελτίωση καθίσταται ανέφικτη. Για ποιο λόγο να συζητάμε παραπάνω; Ας δούμε απλά την πραγματικότητα.

Αυτός θα είναι ο ΠΑΟΚ φέτος, αυτός ήταν πέρσι, πρόπερσι, αυτός θα είναι του χρόνου και του παραχρόνου. Τις ίδιες θέσεις θα διεκδικεί, της ίδιας ποιότητας ρόστερ θα έχει, τις ίδιες ήττες από άγνωστες ομάδες θα γνωρίζει. Το να ρίχνει κανείς το ανάθεμα στον Πρέλεβιτς, στον Μαρκόπουλο, ή στον κάθε Τέιλορ και Γλυνιαδάκη, δεν έχει καμιά αξία και καμιά ουσία. Αυτοί είναι, αυτό μπορούν να κάνουν. Αν κάτι αλλάξει, μπορεί κάποιος να έχει απαιτήσεις. Από αυτή την ομάδα, έτσι όπως είναι τώρα, δεν μπορεί να έχει κανείς καμιά απαίτηση, όταν ακόμα και η ίδια δεν έχει καμιά απαίτηση από τον εαυτό της...