Τους ανατρίχιασες όλους ρε Μάτζικ. Γιατί;

Ο Νίκος Σταυρόπουλος στην παρουσίαση του λευκώματος-επιτομή στον καλαθοσφαιρικό «Δικέφαλο» κτύπησε κάτω από την ζώνη και ανάγκασε πολλούς να αγγίξουν την άκρη των ματιών τους για να απομακρύνουν το βούρκωμα και τα πρώτα δάκρυα.

Να πάρει... Η ιστορία με τον φοβερό και τρομερό Θανάση Κουματσιώτη (αγαπημένος παίκτης του υπογράφοντος στα χρόνια της προπαρασκευής) και τον Ορέστη Αγγελίδη, με την καθαρά ΠΑΟΚτσήδικη ατάκα του κυρ Ορέστη για την αείμνηστη σύζυγο του Μαρία, έκλεισε σε ένα δίλεπτο ότι πρεσβεύεο ο μπασκετικός ΠΑΟΚ.

Το ξεκίνημα του, την κρυφή του πορεία σε σχέση με τους μεγάλους του σπορ στην Ελλάδα, το θρίαμβο της ψυχής και της ξεγνοιασιάς του 1959, τα πέτρινα χρόνια της απαξίωσης, το ξαφνικό μπρέικ με το κύπελλο του 1984, την τρομερή 12ετία 1988-2000, τις πίκρες, τους θριάμβους, τις τραγωδίες που κόντρα στη λογική δημιούργησαν νέους ΠΑΟΚτσήδες. Ναι από το μπασκετάκι, το παιχνιδάκι και το χόμπι πολλών φίλων της ομάδας που δεν στρώνουν το πισινό τους να συνεργαστούν και να βρουν τον τρόπο παρέα για νέα μεγάλα χρόνια.

Όχι το λεύκωμα δεν θα είναι η απαρχή για αυτό. Ούτε ο ίδιος ο Σταυρόπουλος κατάλαβε τι έκανε για τον ΠΑΟΚ με αυτό το ανυπέρβλητο πόνημα. Θα αργήσει να το συνειδητοποιήσει. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Παλεύοντας με τα θηρία 7 χρόνια, άνοιξε το κουτάκι και έβγαλε δυνάμεις που μπορούν να πάρουν το στεγνό ρυάκι και να το κάνουν... Αμαζόνιο. Ναι αλλά τι διάολο μπορεί να σημαίνει η χθεσινή απουσία πολλών ιστορικών μορφών του μπασκετικού ΠΑΟΚ;

Και δεν αναφερόμαστε στον Κόρφα, στον Πιτ, στον Κεν, που θα ξαγρύπνησαν στην άλλη άκρη του Ατλαντικού για να απολαύσουν σε live streaming την εκδήλωση. Οι άλλοι, εδώ οι Θεσσαλονικείς, μερικοί εκ των οποίων άφησαν ανεξίτηλη την σφραγίδα τους σε ότι πρεσβεύει ΠΑΟΚ με τα πορτοκαλί; Ηχηρές απουσίες και ηχηρά μηνύματα... Μόνο που ο ΠΑΟΚ πρέπει να προχωρήσει και δυστυχώς για την ιστορία του πρέπει να προχωρήσει χωρίς κάποιους πιονέρους του.

Δεν πειράζει. Οι ήρωες του 1959, τα παιδιά των 80s, κάποιοι επόμενοι της χλιδής του Ελληνικού μπάσκετ θα απολαμβάνουν στις σελίδες του λευκώματος τις αφεντιές τους, κάποιοι ΠΑΟΚτσήδες φίλοι του μπάσκετ θα γίνουν ένα με τους αγώνες, τα πρόσωπα και τα ταξίδια. Και στο φινάλε... Όχι, αυτά τα κύματα ανατριχίλας που έστειλε ο Σταυρόπουλος με την ιστορία του για τον Ορέστη, την Μαρία και τον Σάκη δεν μπορούν να την προσφέρουν ούτε πρωταθλήματα, ούτε κύπελλα.

Α, ίσως το κλάμα του Μπάνε στη Ναντ, η απόγνωση των χαμένων τελικών στην Ελλάδα, η αποθέωση των Βάσκων στην Βιτόρια, ο φόνος των παιδιών που επέστρεφαν από τον χαμένο τελικό του ΄91 με τον Πανιώνιο, το τρίποντο-χαμένο πρωτάθλημα από τον Γάκη... γεμάτο το μενού της απογοήτευσης. Ναι, αλλά σπάνια στην παγκόσμια αθλητική ιστορία οι λύπες σε μια ομάδα δημιούργησαν περισσότερους φιλάθλους απότι οι χαρές της. Και στο λεύκωμα έχει μπόλικες τέτοιες στιγμές.