Εκεί θα έπρεπε να παίξει ο Λάμπρου στον ΠΑΟΚ!

Το... έξω είναι πάντα διδακτικό. Αρκεί να ξέρεις και να επιλέγεις τα καλά κι όχι να αντιγράφεις αποτυχημένες ξενόφερτες πατέντες. Το ποδόσφαιρο, οι βασικές του νόρμες είναι ίδιες παντού. Απλώς εμείς επιλέγουμε σχεδόν πάντα την ελληνική μέθοδο του άρπα - κόλλα.

Πέρυσι -τέτοια εποχή- στην Μπενφίκα είχε σημάνει κόκκινος συναγερμός. Το γέρικο κορμί του Λουιζάο μόλις είχε προδώσει το απόλυτο τοτέμ του συλλόγου και οι «αετοί» θα έμεναν για πολλούς μήνες χωρίς το αφεντικό της άμυνας τους. Από πίσω υπήρχε ο έμπειρος Βραζιλιάνος Ζαρντέλ και ο ασταθής Αργεντινός Λισάντρο Λόπες και σχεδόν τίποτα άλλο.

Οι επαΐοντες της εξέδρας ζήτησαν επειγόντως μεταγραφή. Η Μπενφίκα ως πλούσιο -ένεκα των πωλήσεων- κλαμπ θα μπορούσε να ψωνίσει σχεδόν ότι ήθελε στην αγορά. Η διοίκηση της όμως έκρινε πως δεν χρειάζεται πανικός. Οι λύσεις εκεί -σχεδόν πάντα- έρχονται εκ των έσω. Πρώτα θα ρίξουν μία ματιά στα ενδότερα και μετά αν χρειαστεί θα κοιτάξουν την αγορά.

Στην Β' ομάδα της Μπενφίκα υπήρχε ένας ροδομάγουλος Σουηδός, τον οποίο είχαν ανακαλύψει στα 18 του, όταν έκανε τα πρώτα του βήματα στην Βεστερός, ομάδα πρώτης κατηγορίας της χώρας του. Τον έλεγαν Βίκτορ Νίλσον Λιντέλεφ...

Τα τρία πρώτα χρόνια στην Πορτογαλία ήταν προπαρασκευαστικά. Ο Σουηδός έμαθε από την αρχή πως είναι να είσαι στόπερ σε ομάδα που παίζει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, έφτιαξε το κορμί του, έμαθε άψογα πορτογαλικά, έμαθε το ποδόσφαιρο της Μπενφίκα, την κουλτούρα της, κατάλαβε τι σημαίνει η φανέλα της.

Δεν ήταν ένας απλός θεατής στις προπονήσεις της πρώτης ομάδας, αλλά ένα ενεργό κύτταρο του ποδοσφαιρικού οργανισμού της. Σε αυτή την τριετία έκανε σχεδόν 100 παιχνίδια με την Μπενφίκα Β', την ομάδα που παίζει στην δεύτερη (επαγγελματική) κατηγορία της Πορτογαλίας, έναν εξομοιωτή ποδοσφαίρου της πρώτης ομάδας.

Όταν ήρθε η ώρα για την προαγωγή, ο Λιντέλεφ ήταν έτοιμος από καιρό. Ήξερε τα πάντα για την πρώτη ομάδα, κι ας μην ήξερε καν τα μικρά ονόματα των συμπαικτών του. Ο Σουηδός μπήκε για πρώτη φορά στην ενδεκάδα στα τέλη του περασμένου Ιανουαρίου κι έκτοτε δεν ξαναβγήκε ποτέ!

Έκλεισε την χρονιά ως βασικός στην Μπενφίκα, έπαιξε στο Champions League σε παιχνίδια που ζεματούσαν, πήγε στο Euro με την Εθνική Σουηδίας, όπου σήμερα είναι βασικός και μετά από ένα γεμάτο ποδοσφαιρικό ημερολογιακό έτος, έκανε τον Ζοσέ Μουρίνιο να δώσει το πράσινο φως για την μεταγραφή του στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Μέσα σε λιγότερες από 365 ημέρες, ο Σουηδός έγινε από παίκτης της β' ομάδας, αμυντικός των 40 εκατομμυρίων ευρώ και η Μπενφίκα δεν σκάει κιόλας που η μετακόμιση του στο «Ολντ Τράφορντ» χάλασε την τελευταία στιγμή. Νομοτελειακά, κάποια στιγμή ο Σουηδός θα πωληθεί και θα πωληθεί χρυσός.

Τι σχέση έχει η Μπενφίκα κι ο Λιντέλεφ με το ελληνικό ποδόσφαιρο; Έχει και μάλιστα μεγάλη. Ο συνειρμός μου γεννήθηκε άμεσα, όταν ο ΠΑΟΚ συμφώνησε για την απόκτηση του Λάζαρου Λάμπρου, του 19χρονου φέρελπι πιτσιρικά από τον Ηρακλή. Αλήθεια, που να βρει χρόνο συμμετοχής στον ΠΑΟΚ; Σε ποια ματς; Αφού δεν είναι ούτε σωματικά (δεν έβγαλε ούτε ένα 90λεπτο στις 10 συμμετοχές του με τον Γηραιό), ούτε παικτικά έτοιμος. Πως θα σταθεί με την φανέλα της πρώτης ομάδας του ΠΑΟΚ που ζυγίζει τόνους;

Κατά πάσα πιθανότατα -μαθαίνω- ότι θα παραχωρηθεί δανεικός σε άλλη ομάδα της Super League, ώστε να πάρει χρόνο συμμετοχής και να «ψηθεί». Συγνώμη, μα αυτή η μόδα πέρασε. Πόσο πιο ομαλά θα ήταν τα πράγματα για την εξελικτική διαδικασία τέτοιων παικτών αν υπήρχε ένας ΠΑΟΚ Β', ένας Ολυμπιακός Β', μία ΑΕΚ Β' κι ένας Παναθηναϊκός Β' που θα έπαιζαν στην Football League χωρίς φυσικά δικαίωμα ανόδου;

Κι αυτό γιατί ο χρόνος συμμετοχής κάπου, ώστε να ψηθεί ένας παίκτης δεν είναι πια αρκετό. Δεν αρκούν τα 90 λεπτά κάθε εβδομάδα σε ένα ματς. Χρειάζεται η σωστή προπόνηση (με γνώμονα το μέλλον), η σωστή αποκατάσταση, τα ανάλογα υποστηρικτικά μηχανήματα, οι ανάλογες υποδομές, που διαθέτουν πια οι ομάδες του Top-4, μα όχι οι μικρότερες. Ακόμα ακόμα και το ίδιο το ποδόσφαιρο. Τι κέρδος θα έχει παικτικά ο Λάμπρου αν δοθεί δανεικός σε μία ομάδα που παίζει πίσω από την μπάλα κι όχι ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, όπως ο ΠΑΟΚ;

Εδώ και χρόνια δεν έχω ακούσει κάποιον να διαφωνεί με την δημιουργία Β' ομάδων που να παίζει στην Football League. Αυτή η άτιμη η γραφειοκρατία όμως κολλάει κι αυτό το θέμα. Πόσο πιο αναβαθμισμένη δεν θα ήταν η ίδια η κατηγορία με τόσο βαριά ονόματα μέσα στην εξίσωση; Η τηλεοπτική στέγη με τα ανάλογα αυξημένα οικονομικά οφέλη θα ήταν σίγουρη και τα έσοδα περισσότερα για όλους.

Το κυριότερο όμως. Οι «μεγάλες» ομάδες θα είχαν χώρο για μεταγραφές - επενδύσεις με πραγματικά ορίζοντα μέλλοντος κι όχι μόνο για έτοιμες λύσεις αμφιβόλου ποιότητας.

Σκεφτείτε μία Football League με ότι καλύτερο κυκλοφορεί σε ταλέντο στην Ελλάδα; Με Λάμπρου, με Μανθάτη, με Δημητριάδη, με Ανδρούτσο, με Δεληγιαννίδη, με Σιαμπάνη, Χατζηγιοβάννη, με Γαλανόπουλο, με Μίνγκο, με Γκαργκαλατζίδη, με ότι καλύτερο τέλος πάντων έχει να παρουσιάσει από τις ακαδημίες της κάθε ομάδα.

Χωρίς βαθμοθηρία, με μοναδικό σκεπτικό να πάρουν πρωταγωνιστικά λεπτά σωστού ποδοσφαίρου και να δοκιμαστούν σε πραγματικές συνθήκες τα φυντάνια που έρχονται από πίσω. Στην Ελλάδα όμως ακόμα και για το αυτονόητα σωστό, πρέπει να περιμένουμε μερικές δεκαετίες, όταν έξω η συνταγή αυτή θα είναι ήδη παρωχυμένη...