"Ο ΠΑΟΚ αναγνώρισε την προσπάθειά μου"

Για του λόγου το αληθές η ιστορία θα μπορούσε να ξεκινά κάπως έτσι: Ένα νεαρό κορίτσι από την Καστοριά που έχοντας ως μοναδική αποσκευή την αγάπη της για το ποδόσφαιρο καταφέρνει να υπερβεί όλα τα υλικά και άυλα εμπόδια και να διακριθεί στο χώρο του γυναικείου ποδοσφαίρου τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων. Αφήνοντας στην άκρη τη χρυσόσκονη της ιστορίας με τις λαμπερές κατακτήσεις που ούτως ή άλλως έλκουν τα φώτα της δημοσιότητας, θεώρησα πως είναι πιο ουσιαστικό μέσα από τη συζήτησή μας να φωτίσουμε τις αθέατες πλευρές αυτής της διαδρομής...

Πως μπήκε το ποδόσφαιρο στη ζωή σου;

"Ποδόσφαιρο παίζω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου . Από παιδί ήμουν αρκετά δημιουργική με υψηλά αποθέματα ενέργειας οπότε δεν μπορούσα να κάτσω σπίτι μου, ήθελα όλη την ώρα να παίζω. Καθοριστικό ρόλο έπαιξε βέβαια και η οικογένεια μου αλλά και η αγάπη του πατέρα μου για το ποδόσφαιρο. Αυτή του την αγάπη προσπάθησε να τη μεταδώσει σε μια από τις τρεις του κόρες καθώς δεν απέκτησε γιο. Η μόνη που αγαπούσε τον αθλητισμό και θέλησε να βαδίσει στα βήματα του ήμουν εγώ. Οπότε στον πατέρα μου οφείλω το γεγονός ότι με μύησε στον κόσμο του ποδοσφαίρου."

Τι ήταν αυτό που σε κέρδισε στο συγκεκριμένο άθλημα;

"Το ποδόσφαιρο είναι το πιο δημοφιλές άθλημα στον κόσμο αυτή τη στιγμή. Θα μπορούσε κανείς να το παρομοιάσει με μια μικρογραφία της ζωής γιατί για να καταφέρεις να κάνεις πράγματα παίζοντας ποδόσφαιρο θα πρέπει να προσπαθήσεις, να μοχθήσεις, να κάνεις θυσίες, να απομακρυνθείς από ανθρώπους, από φιλίες, να χάσεις πολλά πράγματα για να πετύχεις κάτι. Για αυτό λοιπόν, νομίζω ότι το συγκεκριμένο άθλημα με βοήθησε πάρα πολύ σε όλη τη διάρκεια της ζωής μου. Με έκανε πολύ πιο δυνατή."

Είναι πιο δύσκολο το γυναικείο ποδόσφαιρο;

"Το γυναικείο ποδόσφαιρο είναι αρκετά παρεξηγημένο καθώς υπάρχει το στερεότυπο ότι δεν είναι αρκετά καλό. Όλοι οι άντρες νομίζουν ότι ο χώρος του ποδοσφαίρου ανήκει μόνο σε εκείνους. Η αλήθεια είναι ότι οι άντρες μπορούν να παίξουν ποδόσφαιρο δύναμης. Οι γυναίκες παίζουν πιο εγκεφαλικά, πιο τεχνικά και πιο τακτικά, οπότε σε αυτό το κομμάτι υπερτερούν περισσότερο γιατί σκέφτονται καλύτερα από ότι οι άντρες. Είναι λοιπόν πολύ διαφορετικό να παρακολουθεί κανείς έναν αγώνα αντρών από ότι έναν αγώνα γυναικών."

Πως είναι η Ελένη εντός και πως εκτός γηπέδου;

"Είμαι τελείως διαφορετικός άνθρωπος μέσα στο γήπεδο από ότι έξω από αυτό . Εκτός γηπέδου είμαι ήρεμη, απόμακρη, μου αρέσει να μένω μόνη, να κάνω πράγματα δικά μου. Γενικά είμαι άνθρωπος που θέλω να βελτιώνομαι, προσπαθώ να γίνομαι καλύτερη χωρίς να με νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι. Όταν είμαι μέσα στο γήπεδο είμαι γεμάτη ενέργεια , πολλές φορές πιο νευρική από όσο θα έπρεπε, ζω έντονα την κάθε στιγμή και κάθε φορά που τελειώνει ένας αγώνας περιμένω πότε θα έρθει ο επόμενος ή η επόμενη προπόνηση. Το μόνο που με στενοχωρεί πολύ είναι η σκέψη ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσω να παίζω."

Ποιος αγώνας έχει εντυπωθεί περισσότερο στη μνήμη σου;

"Ο αγώνας με την Εθνική Γυναικών μέσα στη Γαλλία. Ήταν ο μοναδικός αγώνας που έπαιξα βλέποντας τόσο πολύ κόσμο στις κερκίδες. Το γήπεδο ήταν ασφυκτικά γεμάτο, είχε 26.000 άτομα και ένιωθα σαν να παίζω σε τελικό Champions League. Ήταν απίστευτο δεν περίμενα ποτέ να νιώσω αυτό το συναίσθημα μέσα από το ποδόσφαιρο. Κοιτούσα τον κόσμο και χανόμουν."

Έχεις την ανάγκη να βλέπεις αγαπημένα σου πρόσωπα στις κερκίδες;

"Εννοείται πως θέλω να βλέπω την οικογένεια μου, συγγενείς, φίλους. Είναι πολύ ωραίο συναίσθημα, ειδικά για μια γυναίκα, να έρχονται να σε υποστηρίζουν, να σε βλέπουν."

Ποιος είναι ο αγαπημένος σου ποδοσφαιριστής;

"Αγαπημένος μου ποδοσφαιριστής είναι ο Gareth Bale γιατί έχει πάρα πολλά στοιχεία τα οποία θαυμάζω σε έναν ποδοσφαιριστή. Θα ήθελα κάποια στιγμή και εγώ να καλλιεργήσω κάποιο από τα ταλέντα του."

Αφήνοντας στην άκρη το προπονητικό κομμάτι με ποιους άλλους τρόπους προσπαθείς να εξελίσσεσαι;

"Ψάχνω πάρα πολύ τα θέματα που σχετίζονται με το ποδόσφαιρο για αυτό άλλωστε μου αρέσει τόσο πολύ και η προπονητική. Κάθε μέρα προσπαθώ να βρω που υστερώ και πως μπορώ να διορθωθώ. Είτε σχετίζεται αυτό με θέματα διατροφής, είτε αντοχής, αλλά ακόμα και σε πιο τεχνικοτακτικά ζητήματα. Γι' αυτό λοιπόν διαβάζω βιβλία, ρωτάω ανθρώπους που γνωρίζουν και που έχουν κάποιες πολύ καλές ποδοσφαιρικές βάσεις. Συζητάω μαζί τους για να μπορέσουν να με βοηθήσουν και να πάρω πράγματα από αυτούς."

Πόσο άλλαξε η ζωή σου από τη στιγμή που κλότσησες τη μπάλα μέχρι σήμερα;

"Η ζωή μου γενικά είναι διαφορετική από ότι όλων των υπολοίπων και νομίζω ότι όποιος είναι αθλητής θα με καταλάβει σε αυτό. Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο είχα διαφορετική νοοτροπία, ποτέ δεν το έβαζα κάτω, πάντα ήθελα να είμαι η καλύτερη, να είμαι η πρώτη. Το ίδιο βέβαια ίσχυε και με τις επιδόσεις μου και σε τομείς που δεν σχετίζονταν με τον αθλητισμό, όπως για παράδειγμα στα μαθήματα ή στην εξεταστική. Πάντα, είχα αυτό το συναίσθημα όχι του ανταγωνισμού αλλά μια εσωτερική δύναμη που με κινητοποιεί να γίνομαι καλύτερη."

Ποιοι ήταν οι πιο σημαντικοί σταθμοί στην πορεία σου;

"Από τους πιο σημαντικούς σταθμούς στην πορεία μου ήταν η ομάδα του ΠΑΟΚ. Είμαι πέντε χρόνια στον ΠΑΟΚ όπου με βοήθησαν πάρα πολύ οι προπονητές όπως και η διοίκηση του για να βελτιωθώ σαν άνθρωπος και σαν παίκτρια. Ξεχωριστή ήταν η υποστήριξη τους ακόμα και σε επίπεδο προσαρμογής καθώς ήμουν μόλις 16 ετών όταν έφυγα από το σπίτι μου για να ενταχθώ στην ομάδα και πέρασα αρκετά δύσκολα το διάστημα που πηγαινοερχόμουν και προσπαθούσα να προλάβω τα μαθήματα και το ποδόσφαιρο. Η υποστήριξη όμως δεν σταμάτησε εκεί καθώς ο ΠΑΟΚ αναγνώρισε την προσπάθεια που έκανα και με βοήθησε να πάω στην Εθνική. Αυτός ο σταθμός λοιπόν ήταν πολύ σημαντικός όπως και η συμμετοχή μου στην Εθνική ομάδα."

Πως αισθάνεσαι που ανήκεις στο δυναμικό της Εθνικής Ομάδας Γυναικείου Ποδοσφαίρου;

"Νιώθεις ένα ειδικό βάρος όταν συμμετέχεις στην Εθνική ομάδα γιατί το επίπεδο είναι πολύ υψηλό στους αγώνες που παίζουμε. Πολλές φορές όταν δεν νιώθω καλά με τον εαυτό μου ή όταν είμαι σε κακή ψυχολογική κατάσταση δε θέλω να παίξω με την Εθνική και να εκπροσωπήσω τη χώρα μου διότι αυτό μου δημιουργεί πίεση και άγχος. Θέλω να είμαι στην καλύτερη κατάσταση και να δώσω το 100%. Δεν θέλω να είμαι στην Εθνική ομάδα απλά και μόνο για να φοράω το εθνόσημο."

Από που αντλείς δύναμη;

"Δύναμη αντλώ κυρίως από την οικογένεια μου, τους φίλους μου και από τον Θεό."

Τι θυσίες απαιτεί αυτή η διαδρομή;

"Η αλήθεια είναι ότι μόνο θυσίες απαιτεί αυτή η διαδρομή. Έχω χάσει πολλά πράγματα τα οποία θα ήθελα να ζήσω σαν παιδί ή σαν έφηβη. Όλοι οι έφηβοι θέλουν να βγαίνουν έξω, να περνάνε καλά, να πίνουνε, να τρώνε ότι θέλουν. Εγώ δεν το είχα αυτό ειδικά τα σαββατοκύριακα μου ήταν πολύ απασχολημένα λόγω αγώνων έπρεπε να κοιμάμαι πολύ νωρίς για να αντέχω την προπόνηση, να προσέχω τι τρώω. Πολλές φορές στις γιορτές τύχαινε να είμαι σε αποστολές στο εξωτερικό και έτσι δεν έκανα γιορτές με την οικογένεια μου. Όλος ο δρόμος λοιπόν για να τον πετύχεις θέλει θυσίες. Δε μετανιώνω όμως γιατί αυτό με έκανε πιο δυνατή και πιο ώριμη."

Υπάρχουν παθογένειες στο χώρο και τι θα ήθελες να αλλάξεις;

"Φυσικά και υπάρχουν. Είναι ένα θέμα για το οποίο θα μπορούσα να μιλάω συνέχεια καθώς θα πρέπει να αλλάξουν πάρα πολλά πράγματα. Σε προσωπικό επίπεδο μέσω της ευκαιρίας που μου δόθηκε με την Αμερική προσπαθώ να δείξω και σε άλλα κορίτσια ότι υπάρχουν ευκαιρίες για όσες προσπαθούν ουσιαστικά. Στην Ελλάδα πρέπει να αλλάξουν πάρα πολλά πράγματα ώστε να ανέβει το επίπεδο. Σαφώς παίζει ρόλο το οικονομικό κομμάτι αλλά νομίζω ότι είναι λάθος και η νοοτροπία μας."

Πως καταφέρνεις να συνδυάζεις τις σπουδές σου με τις υψηλές επιδόσεις στο ποδόσφαιρο;

"Είναι πολύ δύσκολο να τα συνδυάσεις γιατί το πτυχίο και οι γνώσεις είναι πολύ βασικές για τον κάθε άνθρωπο, αλλά ένας αθλητής ξοδεύει πολλές ώρες στην προπόνηση του. Η καθημερινότητα και το πρόγραμμα του πρέπει να διαμορφώνεται με βάση τον αθλητισμό οπότε χρειάζεται να υπάρχει ένα πρόγραμμα που να συνδυάζει και τα δύο. Φυσικά για να τα καταφέρεις θα πρέπει να είσαι πολύ πειθαρχημένος. Προσωπικά αυτή την περίοδο έχω δώσει προτεραιότητα στο ποδόσφαιρο καθώς ποιοτικά αυτή τη στιγμή είμαι σε ηλικία για να παίξω ποδόσφαιρο, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η σχολή έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Όσο μπορώ και όσο μου το επιτρέπει ο χρόνος μου διαβάζω, δίνω μαθήματα και ασχολούμαι με την εξέλιξη μου και σε αυτό τον τομέα ."

Γιατί επέλεξες τη συγκεκριμένη σχολή;

"Αρχικά ήθελα να σπουδάσω φυσική αγωγή, γιατί είναι το στοιχείο μου αλλά η δυσκολία της επαγγελματικής αποκατάστασης στην Ελλάδα μ' έκανε να αναθεωρήσω και να στρέψω την προσοχή μου στον τομέα της διατροφολογίας. Πρόκειται για έναν κλάδο με ιδιαίτερο ενδιαφέρον που σου δίνει τη δυνατότητα να κάνεις πολλά πράγματα συνδυάζοντας παράλληλα το αντικείμενο με τον αθλητισμό. Για μένα λοιπόν είναι η καλύτερη σχολή που μπορεί να ακολουθήσει κανείς."

Πόσο δύσκολο ήταν να πάρεις την απόφαση για να κυνηγήσεις το όνειρο σου στην Αμερική;

"Ήταν η πιο δύσκολη απόφαση της ζωής μου. Όταν ήρθε η πρόταση, ξαφνιάστηκα, ήθελα από μικρή να φύγω στο εξωτερικό και μάλιστα έλεγα στον πατέρα μου να βρει λύση για να με στείλει μέσω του ποδοσφαίρου. Υπήρξε μια περίοδος που το ψάξαμε, αλλά δεν έτυχε, ίσως γιατί δεν ήμουν έτοιμη ακόμα. Όταν ήρθε ο καιρός που σταμάτησα να το κυνηγάω και είπα ότι θα μείνω Ελλάδα και θα δρομολογήσω τη ζωή μου εδώ, τότε ήρθε η πρόταση για την Αμερική. Αυτό ήταν το δύσκολο για μένα. Ήρθε τη στιγμή που είχα κατασταλάξει μέσα μου ότι θα μείνω Ελλάδα. Ευτυχώς όμως είμαι άνθρωπος που του αρέσουν οι προκλήσεις και θέλοντας να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό είπα το μεγάλο Ναι. Βέβαια εδώ θα πρέπει να σημειώσω ότι δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο ή οι σπουδές που με δελέασαν αλλά και το γεγονός ότι πηγαίνεις σε ένα διαφορετικό κράτος, με διαφορετική νοοτροπία, ήθη και έθιμα. Ήταν μια ευκαιρία να ανοίξω τους ορίζοντες μου και μια εμπειρία που δεν ήθελα να χάσω."

Η προσαρμογή σου ήταν ανώδυνη;

"Η προσαρμογή μου ήταν επώδυνη. Ήταν η πιο δύσκολη απόφαση που πήρα στη ζωή μου γιατί ήμουν μακριά από το σπίτι και την οικογένεια μου. Ακόμα και η διαφορά ώρας έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο γιατί καθιστούσε δύσκολη την επικοινωνία με τους οικείους μου. Στάθηκα όμως τυχερή γιατί με βοήθησε πολύ στην προσαρμογή ο Έλληνας προπονητής και η οικογένεια του. Έχοντας μεγαλώσει σε μια δεμένη οικογένεια στην Καστοριά, που είναι μια μικρή κοινωνία όπου όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας, βρέθηκα ξαφνικά σε έναν κόσμο που κανείς δεν ξέρει κανέναν και αυτό με σόκαρε αρχικά, αλλά και με ωρίμασε γιατί μου έδειξε ότι αν θέλεις κάτι πραγματικά μπορείς να το πετύχεις."

Περιέγραψε μας μια συνηθισμένη μέρα σου στην Αμερική.

"Στην Αμερική τα πράγματα δεν είναι όπως την Ελλάδα. Πολλοί βέβαια ακούγοντας Αμερική μπορεί να φαντάζονται σκηνικά από ταινίες με ατέλειωτες βόλτες και καφέδες. Η ζωή όμως δεν είναι καθόλου έτσι για ένα φοιτητή. Υπάρχει η καθημερινή ρουτίνα. Για παράδειγμα εγώ ξυπνάω, παίρνω το πρωινό μου, πηγαίνω στο μάθημα, επιστρέφοντας ξεκουράζομαι γιατί μετά έχω την πρώτη προπόνηση με τα βάρη και μετά την κανονική προπόνηση. Αργά το απόγευμα επιστρέφω στο σπίτι, παίρνω το βραδινό μου, διαβάζω και κοιμάμαι. Τα σαββατοκύριακα έχουμε τους αγώνες."

Τι συναισθήματα σου γεννά η βράβευση σου στην Αμερική;

"Είναι μια εμπειρία ζωής , δεν το φανταζόμουν με τίποτα. Όταν μου το ανακοίνωσε ο προπονητής μου, γελούσα γιατί δεν το πίστευα. Είναι μεγάλη μου τιμή γιατί ήμουν εκεί από τον Αύγουστο και μέχρι το Νοέμβριο, μέσα σε ελάχιστους μήνες δηλαδή, κατάφερα να κάνω κάτι τόσο σημαντικό. Θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου η στιγμή της βράβευσης γιατί δε βραβεύτηκα μόνο εγώ, βραβεύτηκε η Ελλάδα το γυναικείο ποδόσφαιρο, η Καστοριά."

Που αφιερώνεις ο βραβείο;

"Πρώτα από όλα στην οικογένεια μου και μετά στον εαυτό μου γιατί πέρασα πάρα πολλά για να το καταφέρω."

Ποιο είναι το πιο σημαντικό μάθημα που σου δίδαξε ο προπονητής σου;

"Θα αναφερθώ στο μάθημα που πήρα από τον Έλληνα προπονητή μου. Πάντα μου έλεγε πως όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ μπορείς να ξεπεράσεις όλες τις δυσκολίες. Η συμβουλή του αυτή ήταν καθοριστική ειδικά στην αρχή που δυσκολευόμουν να προσαρμοστώ. Εκείνος με βοήθησε να το ξεπεράσω υπενθυμίζοντας μου ότι όλα είναι θέμα μυαλού, μου έμαθε να διαχειρίζομαι το μυαλό μου και να βλέπω τα πράγματα διαφορετικά. Θεωρώ λοιπόν, πως αυτό που με κάνει να διαφέρω σε σχέση με τις άλλες παίκτριες είναι ο τρόπος που σκέφτομαι. Πλέον, έχω αφήσει στην άκρη τα ελληνικά κουσούρια της γκρίνιας και των παραπόνων και έχω τη δύναμη να προσαρμόζομαι σε όλες τις συνθήκες."

* Οι φωτογραφίες από την τελετή βράβευσης είναι από το αρχείο της Ελένης Μάρκου