Για να δούμε τελικώς, πόσο... “κράτος” είναι

Να δούμε τώρα, για σήμερα που μιλάμε, Απρίλιο του 2017, πόσο “κράτος είναι ο Ολυμπιακός”, τελικώς; Μετά και την δεύτερη κλήση του για να απολογηθεί για όσα έγιναν στο ημίχρονο του παιχνιδιού με τον Πλατανιά για το πρωτάθλημα. Με την εκκρεμότητα πλεον άλλης μιας, ακόμα βαρύτερη περίπτωσης, με καταγγελίες για ξυλοδαρμούς ποδοσφαιριστών, που επισύρουν ακόμη βαρύτερες ποινές... Για να δούμε λοιπόν, ποιος θα είναι πρωταθλητής “στα χαρτιά”; Ο ΠΑΟΚ εάν αφαιρεθούν βαθμοί από τον Ολυμπιακό ή ο Ολυμπιακός, που... ξυλοφόρτωνε αντιπάλους και διοργανωτές, όποτε δεν είχε το αποτέλεσμα που επιθυμούσε ως γηπεδούχος, αν δεν του αφαιρεθούν;

Η Χούντα έπεσε. Και όπως συμβαίνει με τις περισσότερες από δαύτες, έτσι και τούτη έπεσε με θόρυβο και σήκωσε... σκόνη και καταχνιά. Αλλά η ατμόσφαιρα θα καθαρίσει οριστικά, μετά τις εκλογές στην ΕΠΟ και μόνο. Τώρα, για λίγο καιρό, θα κληθούν πρόσωπα να σταθούν στο ύψος τους, άνδρες “να τιμήσουν τα παντελόνια τους”. Δικαστές, αξιωματούχοι της Λίγκας και των διαφόρων επιτροπών της ΕΠΟ, διοικητικοί παράγοντες, συμμετέχοντες, αυτόπτες μάρτυρες. Δεν είναι μόνοι και αδύναμοι πια, έναντι ενός αήττητου τέρατος. Η ψυχολογία όλων έχει αλλάξει, τα στόματα ανοίγουν ευκολότερα, αν και όχι απολύτως άφοβα.

Καμιά φορά, μερικά πρόσωπα, παίζουν έναν ρόλο πολύ σημαντικό για την Ιστορία, που συνήθως δεν τον αντιλαμβάνονται, όταν τον αναλαμβάνουν. Συχνότατα δε, πριν το πράξουν, δεν το περιμένει και κανείς από κείνους... Θα εξηγηθώ αμέσως. Στο μυαλό μου είναι πχ, ο Περικλής Λασκαράκης. Ο παρατηρητής που κατέθεσε όλα όσα (του) συνέβησαν στο “Καραϊσκάκης” και στέκομαι λίγο στο πρόσωπο κι όχι στα υπόλοιπα, που είναι πια γνωστά. Και στέκομαι στο πρόσωπο, επειδή δυστυχώς, ΔΕΝ είναι όλα αυτονόητα. Δεν είναι αυτονόητο πως οι παρατηρητές στο ελληνικό ποδόσφαιρο, λένε και γράφουν όσα ζουν και βλέπουν. Έχουν αξία κάποια πρόσωπα και πρέπει να τους αποδίδεται και η ανάλογη τιμή, όταν αυτή η αξία εντοπίζεται.

Αγοράζονται ή ενοικιάζονται συνειδήσεις. Καίγονται μαγαζιά, φούρνοι και εξοχικά τις νύχτες στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Απειλούνται κι εκβιάζονται γονείς, παιδιά, οικογένειες. Άνθρωποι βρίσκονται δαρμένοι, πυροβολημένοι στα πόδια, κατατρομαγμένοι. Ποιος είναι ο Λασκαράκης που σηκώνει ανάστημα; Πώς το κατορθώνει αυτό; Ένας “απλός” δικηγόρος Βόλου. Ένας καθημερινός άνθρωπος, του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου. Όχι κανάς νταής, κανάς πιστολάς, κανάς μπράβος. Όχι κάποιος που εκ πρώτης όψεως σου “γεμίζει το μάτι” πως θα σηκώσει τέτοιο βάρος, πως θα “βγάλει το φίδι από την τρύπα”. Το πράττει όμως. Όχι επειδή δε φοβάται. Γενναίο τον καθιστά πως το πράττει, παρά τον φόβο. Αυτό διαφοροποιεί άλλωστε τον γενναίο, από τον δειλό: Κι οι δυο φοβούνται. Απλώς ο ένας το τολμά.

Ο Λασκαράκης λοιπόν, ίσως και κανά δυο ακόμα θαρραλέοι άνθρωποι, πήραν “ανάσα” και άνοιξαν τα στόματά τους ΚΑΙ επειδή γέμισαν τα πνευμόνια τους από τον αέρα της “υγείας” που αποπνέει η επόμενη μέρα. Επειδή εδώ και πολύ καιρό, οι άνθρωποι του Βαγγέλη Γραμμένου, με την αμέριστη στήριξη του Ιβάν Σαββίδη και του ΠΑΟΚ, όργωσαν την Ελλάδα και ενέπνευσαν την εμπιστοσύνη σε αυτό που έρχεται. Βεβαίως κάποιοι Λασκαράκηδες χρειάζεται να βγουν μπροστά. Πέρσι και πρόπερσι όμως, πόσοι θα το έκαναν και με πόσες πιθανότητες να είναι αποτελεσματικοί, έστω στο ελάχιστο;

Προχθές στην πεθαρχική επιτροπή της ΕΠΟ, γράφτηκε Ιστορία. Χάρις στον ρόλο και την πολύμηνη προετοιμασία του ΠΑΟΚ, αλλά και στα γρήγορα αντανακλαστικά του στο συγκεκριμένο συμβάν. Χάρις επίσης στην έντιμη στάση της ΑΕΚ, αλλά και χάρις στα κάκαλα του Περικλή Λασκαράκη. Καλο είναι να μνημονεύονται όλοι και όλα. Και τώρα έρχεται η ώρα κι άλλων ανθρώπων, του Πλατανιά, της Λίγκας κλπ. Κι αν η απόφαση είναι η αρμόζουσα, θα μνημονεύεται και η επιτροπή τακτικών δικαστών που απένειμε δικαιοσύνη, σηματοδοτώντας την Ανατολή της επόμενης, καθαρής μέρας, που έρχεται.

Αυτοί όλοι οι απλοί και καθημερινοί άνθρωποι, καλούνται να σηκώσουν πρώτοι στις πλάτες τους την ευθύνη, να αποτιναχθεί πάνω από το ελληνικό ποδόσφαιρο, η σιχαμερή βαριά σκιά που τα σκεπάζει όλα τόσα χρόνια. Και έχουν πίσω τους, δίπλα τους, μαζί τους, όλους μας. Να το ξέρουν και να μη φοβούνται τίποτα.

Να τους το λέτε παντού: Στις παρέες, στα social media, στα site. Να το ακούν, να το βλέπουν, να το ξέρουν πως είμαστε εκατομμύρια και είμαστε “ένα” μαζί τους και να μη φοβηθούν.

Να τους κατακεραυνώσουν κατακούτελα, με όση νομιμότητα μας στέρησαν τόσα χρόνια, μαζεμένη.

Να δούμε τελικώς, πόσο... “κράτος” είναι.

Νίκος Τζαντζαράς