Ο ένας την δημιούργησε, ο άλλος της έδωσε τον τίτλο!

Μια από τις πιο γνωστές εκφράσεις στον αθλητισμό και όχι μόνο (γνωστή γιατί δυστυχώς ισχύει, παρότι δεν είναι σωστή), είναι το «η νίκη έχει πολλούς πατεράδες, ενώ η ήττα είναι ορφανή (ή έχει μόνο έναν). Η συγκεκριμένη έκφραση ισχύει και στον ΠΑΟΚ. Οι Θεσσαλονικείς κατέκτησαν το τρίτο συνεχόμενο πρωτάθλημα, το οποίο έτσι όπως ήρθε ήταν με διαφορά το πιο γλυκό, ακόμα και από το πρώτο και οι πατεράδες έκαναν μαζικά την εμφάνισή τους. Λογικό γιατί μιλάμε όντως για μια τεράστια επιτυχία με δεδομένα τα προβλήματα, μια επιτυχία που είναι φυσικό να την χάρηκαν όλοι στον «δικέφαλο αετό».

Για να μπορέσει μια ομάδα να φτάσει στο τέρμα, εννοείται πως χρειάζεται να βοηθήσουν όλοι όσοι έχουν να κάνουν με αυτήν. Από τον πρόεδρο, τον προπονητή, τους παίκτες, μέχρι τον φροντιστή και φυσικά τον κόσμο. Προσωπικά θα σταθώ σε δύο που θεωρώ πως συνέβαλαν λίγο περισσότερο. Στον Γιάννη Καλμαζίδη και τον Χόρχε Ελγκέτα, τους δύο προπονητές. Ο πρώτος ήταν ο δημιουργός αυτής της ομάδας και ο δεύτερος αυτός που της ανέβασε την ψυχολογία και εκεί που όλα έδειχναν χαμένα την οδήγησε στο τρίτο συνεχόμενο μέσα στο Ρέντη και χωρίς τον Στάροβιτς.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή και τον Γιάννη Καλμαζίδη. Τον άνθρωπο που οδήγησε τον «δικέφαλο» στο πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας του, το επόμενο καλοκαίρι του φέρθηκαν με το χειρότερο τρόπο, αυτός γύρισε, έκανε το δύο στα δύο και είδε και πάλι να τον διώχνουν πριν την έναρξη των πλέι οφ. Εννοείται πως η εικόνα του ΠΑΟΚ δεν ήταν και η καλύτερη, αλλά ο ίδιος συνεχώς φώναζε πως το σχέδιο είναι να φορμαριστεί στο τέλος (κάτι που έγινε), ενώ ελάχιστοι στάθηκαν και στα πολλά και σημαντικά προβλήματα που υπήρξαν.

Ο έμπειρος προπονητής πιστώνεται ένα σημαντικό μέρος του τρίτου συνεχόμενου γιατί ήταν ο άνθρωπος που έστησε την ομάδα. Ήταν αυτός που με δικές του ενέργειες γύρισε ο Γκόμεζ (κανείς δεν περίμενε πως θα πάθαινε τέτοια ζημιά), αυτός που διάλεξε τον Στάροβιτς, αυτός που κράτησε τους Τερζή, Τακουρίδη και Σμαραγδή, αυτός που έφερε τους Ανδρεάδη, Σωτηρίου και Σακόγλου, παίκτες που βοήθησαν πολύ όλη την χρονιά και κυρίως αυτός που παρά τα όσα αντίθετα είχαν γραφτεί εκείνο το διάστημα, πίστεψε στους Σαφράνοβιτς και Ντάντε και για να πείσει την διοίκηση του ΠΑΟΚ να αποκτήσει τον Βραζιλιάνο, τον συνέκρινε με τον Μέσι και όπως αποδείχθηκε είχε και πάλι δίκιο, μιας και ο... Μέσι μαζί με τον Ισραηλινό ήταν ασταμάτητοι στον πέμπτο τελικό.

Βέβαια ήταν ο ίδιος που έφερε και τον Πέτκοβιτς, που σε καμία περίπτωση δεν έδειξε όσα ξέραμε γι' αυτόν, πραγματοποιώντας στο σύνολό τους κακές εμφανίσεις. Στον Καλμαζίδη χρεώνουν την κακή εικόνα σε Λιγκ Καπ και Κύπελλο και ειδικά την παράδοση άνευ όρων στον ημιτελικό με τον Ολυμπιακό στο Αλεξάνδρειο. Ο ΠΑΟΚ έδειχνε να μην μπορεί να βρει το καλό του πρόσωπο, οπότε προτιμήθηκε αλλαγή προπονητή. Η ιστορία έδειξε πως καλά έπραξαν οι διοικούντες της ομάδας, αλλά από την άλλη δεν γίνεται να μην πιστωθεί στον συγκεκριμένο άνθρωπο ο σχεδιασμός που έγινε και που ήταν απόλυτα πετυχημένος...

Και πάμε τώρα στον Ελγκέτα. Ως παίκτης ήταν από τους αγαπημένους μου, καθώς συνδύαζε το... σκούπισμα στην πίσω ζώνη, με την δύναμη στην επίθεση, ενώ έβλεπες από το πρώτο παιχνίδι του πως πραγματικά ξέρει πολλά καντάρια βόλεϊ. Το έδειξε στη Νίκαια την οποία και οδήγησε στην κατάκτηση του Κυπέλλου απέναντι στον πανίσχυρο εκείνη την εποχή Παναθηναϊκό, το έδειξε και με τον Ολυμπιακό και αν και έμεινε λίγα χρόνια στην χώρα μας, για πολλούς θεωρείται ένας από τους πιο ποιοτικούς παίκτες που έπαιξαν στο πρωτάθλημά μας.

Ως προπονητής τώρα προσπαθεί να χτίσει την καριέρα του και η αλήθεια είναι πως έχει καταφέρει πολλά με αποκορύφωμα το φετινό με τον ΠΑΟΚ. Ο Αργεντίνος είδε στην πρώτη του απόπειρα να δουλέψει στην Ελλάδα ως προπονητής τους ανθρώπους της ΑΕΚ να τον διώχνουν, με την ομάδα να είναι διαλυμένη και μάλιστα είχε φτάσει στο σημείο να μην έχει επάνω του ούτε χρήματα να επιστρέψει στην χώρα του. Ο ίδιος δεν το έβαλε κάτω, δούλεψε σκληρά, όπως έκανε άλλωστε ως βολεϊμπολίστας και κατάφερε να πετύχει πράγματα σε Αργεντινή και σε Αραβικές χώρες.

Μετά την απομάκρυνση του Καλμαζίδη δέχθηκε την πρόταση του ΠΑΟΚ και είπε αμέσως το ναι, καθώς πίστεψε και πως μπορεί να τα καταφέρει, αλλά πως αυτή η ομάδα θα ήταν μια μεγάλη ευκαιρία για την καριέρα του. Και στο τέλος δικαιώθηκε. Ο Ελγκέτα κατάφερε να αλλάξει εντελώς την ψυχολογία του «δικεφάλου» και ως ομάδα, αλλά και σε κάθε παίκτη ξεχωριστά. Πήρε το καλύτερο που μπορούσε από τον καθένα και οδήγησε τους... ασπρόμαυρους στην κορυφή, παίζοντας μάλιστα στον πέμπτο τελικό χωρίς τον βασικό του διαγώνιο.

Ο Αργεντίνος στους τελικούς πήρε την ταυτότητα του Μπόσκαν, κάνοντας αυτό που όλη την χρονιά δεν μπορούσαν να κάνουν οι αντίπαλοι του Ολυμπιακού. Βρήκε τον τρόπο να βγάλει εκτός παιχνιδιού τον Τσούπκοβιτς σημαδεύοντάς τον στην υποδοχή, ενώ προετοίμασε ιδανικά την ομάδα του ειδικά πριν τον τελευταίο τελικό και εκεί που όλα έδειχναν χαμένα την οδήγησε στο τρίτο συνεχόμενο. Πίστεψε και παραπάνω στον Τερζή και δικαιώθηκε, ενώ απέβαλε το άγχος από Σακόγλου και Σωτηρίου, με τον πρώτο να ήταν καταλυτικός στο 3-1 του Ρέντη.

Η αλήθεια είναι πως οι μετοχές του Αργεντίνου ανέβηκαν κατακόρυφα με την παρουσία του στον ΠΑΟΚ και είναι δεδομένο πως δικαιούται μια ακόμα ευκαιρία στην ομάδα αυτή. Συνολικά Καλμαζίδης και Ελγκέτα κατάφεραν ο ένας με την δημιουργία και ο άλλος με το ανέβασμά της, να οδηγήσουν την ομάδα του ΠΑΟΚ σε μια πολύ μεγάλη επιτυχία, παρά τα πολλά και σημαντικά προβλήματα που υπήρξαν...

ΥΓ: Όλοι όσοι λέμε για τα προβλήματα του ΠΑΟΚ ξεχνάμε δύο επιπλέον που είναι επίσης σημαντικά. Μιλάμε για τους Κάλβο και Σεπέδα που είναι φυλακή για την υπόθεση βιασμού. Με τον Κουβανό πασαδόρο τα πράγματα ενδεχομένως να ήταν εντελώς διαφορετικά, ενώ όταν φαινόταν πως οι παίκτες δεν θα καταδικάζονταν, έπαιζε πολύ δυνατά και το όνομα του πολυτιμότερου του περσινού πρωταθλήματος. Και οι δύο όμως καταδικάστηκαν, δεν ήρθαν στην χώρα μας και τον ΠΑΟΚ, που ωστόσο έμαθε να ζει με τα προβλήματά του και στο τέλος τα κατάφερε.

ΥΓ1: Θα συνεχίσω αυτό με τον Σαββίδη. Αν στον ΠΑΟΚ καταφέρουν να πείσουν τον πρόεδρο της ΠΑΕ να τους κάνει δώρο ένα μεγάλο όνομα, τότε μπορούν να ονειρεύονται ακόμα και πορεία στην Ευρώπη. Μετά τα τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα, αυτός πλέον πρέπει να είναι ο στόχος και με αργά, αλλά σταθερά βήματα χωρίς απογοητεύσεις μπορεί να επιτευχθεί.