Ντάριο Σρνα: Μια συγκλονιστική ιστορία ζωής

Και ο Ντάριο Σρνα απέδειξε πως ήταν γεννημένος για τα δύσκολα. Μέχρι το τέλος!

Η γκολάρα του Λούκα Μόντριτς στο πρώτο παιχνίδι του Euro 2016 ήταν αρκετή. Ο Ντάριο Σρνα και οι υπόλοιποι έτρεχαν σαν... τρελοί στην αγκαλιά του συμπαίκτη τους, ο οποίος δευτερόλεπτα πριν είχε βάλει την Κροατία σε θέση οδηγού στο Parc des Princes. Ο αρχηγός είχε πολλά κέφια και λίγο έλειψε με την σειρά του να κάνει ακόμη μεγαλύτερη ζημιά στους Τούρκους. Στο 52' εκτέλεσε απευθείας φάουλ και η μπάλα χτύπησε στο οριζόντιο δοκάρι ενώ στο 54' το σουτ του μέσα από την περιοχή, πέρασε λίγο άουτ.

Στο δρόμο για τα αποδυτήρια, ο Σρνα έχει πάρει αγκαλιά τον Μόντριτς και τα πειράγματα των δυο... κολλητών δεν προμήνυαν σε τίποτα το τι θα ακολουθήσει. Το χαμόγελο του Ντάριο "παγώνει" μία περίπου ώρα μετά. Ο αγαπημένος του πατέρας, Ουζέιρ Σρνα, ο άνθρωπος στον οποίο χρωστάει ότι είναι σήμερα, δεν βρισκόταν πια στη ζωή. Ο Ντάριο αναχώρησε άμεσα για την κηδεία του και η Κροατία έφτιαχνε ένα πλάνο χωρίς τον αρχηγό της.

Λίγες ημέρες πριν αναχωρήσει για τη Γαλλία, Ντάριο και Ουζέιρ είχαν καθίσει στο τραπέζι για το καθιερωμένο δείπνο. Ο πατέρας του έδειχνε εμφανώς καταβεβλημένος, ο Ντάριο του ζητάει να μείνει μαζί του και επικαλούμενος σοβαρούς οικογενειακούς λόγους να μην παραστεί στο Euro του 2016. Ο πατέρας του ούτε που ήθελε να το ακούσει. Τον βάζει να ορκιστεί πως θα δώσει κανονικά το παρών στα γήπεδα της Γαλλίας και θα "παλέψει" για τη χώρα του.

Τον αποχαιρετά, λέγοντάς του: «Πήγαινε και κάνε τη δουλειά σου». Επτά ημέρες αργότερα, με τον γιο του να βρίσκεται στη Γαλλία, ο Ουζέιρ έχασε τη "μάχη" με τη ζωή και ο Ντάριο δεν έβλεπε την ώρα να φτάσει σπίτι του για να τον αποχαιρετήσει σε μια απλή και γρήγορη κηδεία, χωρίς πολύ φασαρία. «Ο τρόπος που έζησε, ήταν και ο τρόπος με τον οποίο το έθαψαν».

Λίγες ώρες μετά την κηδεία, ο Ντάριο κάνει την επανεμφάνισή του στο γήπεδο. Έπρεπε να είναι πίσω, έπρεπε να βρίσκεται στο πλευρό των συμπαικτών του. Το χρωστούσε στον πατέρα του. Πήρε φανέλα βασικού, φόρεσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού και πάτησε στο χορτάρι. Κατά την διάρκεια του Εθνικού Ύμνου, οι κάμερες εστιάζουν στο πρόσωπο του Ντάριο, εκείνος "λυγίζει" αλλά ξέρει πως πρέπει να σταθεί δυνατός για εκείνον.

Άλλωστε αν κάτι έμαθε καλά από τον πατέρα του είναι να παλεύει. Η ζωή του Ουζέιρ Σρνα, παρά το γεγονός ότι εκείνος απέφευγε να μιλάει ανοιχτά, ήταν το πιο συγκλονιστικό μάθημα ζωής που μπορούσε να δώσει στα παιδιά του. Βίωσε τον εφιάλτη του πολέμου, είδε να βάζουν φωτιά στο σπίτι του και θυμάται τον πατέρα του να αρπάζει εκείνον και τον μεγαλύτερο αδερφό του προκειμένου να τρέξουν στο δάσος για να σωθούν, σε αντίθεση με την μητέρα του και την αδερφή του που δεν τα κατάφεραν.

Η μοίρα δεν είχε δείξει ακόμη το πιο "σκληρό" της πρόσωπο στον Ουζέιρ Σρνα, ο οποίος λίγο αργότερα έχασε και τον πατέρα του από μια αδέσποτη σφαίρα. Δεν έμαθε ποτέ που θάφτηκε ούτε εκείνος αλλά ούτε η μητέρα του. Ο Ουζέιρ και ο αδερφός του, ο Σαφέτ ήταν πια μόνοι τους στον κόσμο. Ο Ουζέιρ κατέληξε σε ένα ορφανοτροφείο και έπειτα δέχτηκε τη φροντίδα μιας οικογένειας αναδόχων. Ποτέ του όμως δεν σταμάτησε να ψάχνει για τον αδερφό του, τον οποίο είχε αποχωριστεί αναγκαστικά, τον Σαφέτ. Το μόνο που έλεγε στην προσπάθειά του για να τον βρει ήταν πως επρόκειτο για ένα αγόρι που γεννήθηκε σε ένα χωριό της ανατολικής Βοσνίας. Και όταν τον βρήκε, παρέμειναν μαζί, μια οικογένεια, καθ 'όλη τη διάρκεια της ζωής τους.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο Ουζέιρ δεν μίλησε ποτέ για την μητέρα και τον πατέρα του ή για τις... πληγές που έφερε στο σώμα του. Έκανε τη δική του οικογένεια στο Μέτκοβιτς, δουλεύοντας σαν οδηγός φορτηγού και παντρεύτηκε με την Μιλκό, με την οποία απέκτησαν δύο γιους, τον Ιγκόρ και τον Ντάριο.

Ακόμη και τώρα που έχει κάνει την δική του οικογένεια, ο Ιγκόρ που έχει μια πιο ήπια μορφή συνδρόμου Down, παραμένει η μεγάλη αδυναμία του Ντάριο, το όνομά του οποίου έχει χαράξει σε τατουάζ στο στήθος του.

Η υπόθεση του αδερφού του, τον έκανε να ψαχτεί, να διαβάσει και να ασχοληθεί. Οι δυο τους μοιάζουν αχώριστοι ενώ ο Ντάριο είναι ιδιαίτερα δραστήριος σε φιλανθρωπικές δράσεις και σε οτιδήποτε έχει να κάνει με παιδιά με σύνδρομο Down. Η δράση του δεν περιορίζεται μόνο στην Κροατία και την Ουκρανία, αφού τις παραμονές του Παγκοσμίου Κυπέλλου στην Βραζιλία το 2014, βρέθηκε στον πλευρό της ένωσης Apae που βοηθά τα άτομα με σύνδρομο Down...

Δεν μπορείς να πεις πως ο Ντάριο ήταν εξοικειωμένος με τα εμπόδια που του έβαζε η ζωή ή με την ιδέα ενός πολέμου, ακόμη και σε μια χώρα που δεν ήταν η πατρίδα του. Για την ακρίβεια, ποτέ δεν ήταν, απλά είχε μάθει να είναι "μαχητής".

«Θυμάμαι την τελευταία μου ημέρα στο Ντόνετσκ. Ήταν 16 Μαΐου του 2014. Μας είπαν ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε την πόλη άμεσα. Δεν πρόλαβα να μαζέψω τίποτα από το σπίτι μου. Πήραμε απλά τα δύο μας αυτοκίνητα. Τα ρούχα μου είναι ακόμη κρεμασμένα στην ντουλάπα του σπιτιού. Ήμουν ο μόνος που πίστευε ότι θα τελείωνε σύντομα όλο αυτό. Έλεγα σε όλους ότι θα επιστρέψουμε σε έξι μήνες».

Σχεδόν δύο χρόνια μετά από αυτή του τη δήλωση, ο Σρνα κάθεται αναπαυτικά στο φουαγιέ του «Kiev's Opera Hotel», το οποίο αποτελούσε πλέον την βάση της Σαχτάρ. «Μου λένε ότι το σπίτι μου είναι εντάξει. Είναι ακόμη εκεί», σημειώνει με δόση μελαγχολίας.

Λίγες ώρες πριν τον ημιτελικό του Europa League με την Σεβίλλη το 2016, ο Σρνα θα κάνει ακόμη μια αναφορά στον... σπαραγμό που ξερίζωσε την Σαχτάρ από την περιοχή του Ντόνετσκ:

«Έχουμε χάσει τα σπίτια μας, το στάδιο μας, τους οπαδούς μας. Έχουμε χάσει το προπονητικό μας κέντρο και έχουμε χάσει την πόλη μας. Είμαστε ένα βήμα από τον τελικό και αυτή η ομάδα αξίζει τον σεβασμό».

Ο αρχηγός δεν ήταν πρόθυμος να εγκαταλείψει, παρά τις συνθήκες που επικρατούσαν: «Έχω ζήσει ήδη έναν πόλεμο στην Κροατία. Η Σαχτάρ είναι το σπίτι μου. Δεν νομίζω ότι μετά από τόσα χρόνια θα σηκωθώ απλά να φύγω και να τους αφήσω σε αυτή την κατάσταση, δεν είμαι τέτοιος χαρακτήρας. Το Ντόνετσκ ήταν πανέμορφο. Είχε ρεστοράν, πάρκα, καλά σχολεία. Ήταν μια πόλη με πολύ μέλλον. Είχα πει όταν φεύγαμε από το Ντόνετσκ, ότι όταν γυρίσουμε, θα γονατίσω και θα φιλήσω τον δρόμο. Τώρα αν θα γύριζα θα φιλούσα όλους τους δρόμους του Ντόνετσκ. Όλοι θέλουμε ένα αίσιο τέλος σε αυτή την ιστορία. Όλοι».

Στη Σαχτάρ αποτελεί ακόμη και σήμερα έναν ζωντανό "θρύλο" της ομάδας, ένα κομμάτι της ιστορίας του συλλόγου που θα κουβαλάει πάντα μαζί του. Οι άνθρωποι που τον λάτρεψαν, απλά έπρεπε να σεβαστούν την απόφασή του να δώσει στον εαυτό του ένα φινάλε μέσα στο γήπεδο. Η πολύμηνη αποχή του από τα γήπεδα λόγω της υπόθεσης ντόπινγκ δεν ταίριαζε σε μια γεμάτη συγκινήσεις καριέρα.

Άκουσε τον πρόεδρο της ομάδας, Ρινάτ Αχμέτοφ, να λέει δημόσια πως: «Ο Ντάριο είναι ένας εξαιρετικός παίκτης και ένας άνθρωπος που έχει προσφέρει πάρα πολλά στον σύλλογο, για τα οποία και πρέπει να τον ευχαριστήσουμε. Έχει πάρει την απόφαση να συνεχίσει να αγωνίζεται σε άλλη ομάδα και πρέπει να τον υποστηρίξουμε, αφού αποφάσισε να παίξει για ακόμη ένα χρόνο εκτός Ουκρανίας. Ωστόσο, οι πόρτες της Σαχτάρ, παραμένουν πάντα ανοιχτές για τον Ντάριο. Με μεγάλη μας χαρά, θα θέλαμε να τον δούμε ξανά στον σύλλογο μας, οι καρδιές μας είναι πάντα ανοιχτές για αυτόν» ενώ ο Πάολο Φονσέκα, με ένα πιο λιτό μήνυμα τα είπε όλα: «Ποτέ μέχρι τώρα δεν έχω δει μεγαλύτερο επαγγελματία από τον Σρνα. Κανένας δεν θα κάνει, αυτά που έκανε ο ίδιος για την Σαχτάρ».

Ο Ντάριο τους ευχαρίστησε από καρδιάς αλλά μάλλον έχει ακόμη μια εκκρεμότητα με το ποδόσφαιρο: «Δεν γνωρίζω ποιο θα είναι το μέλλον μου στην Σαχτάρ, αλλά είμαι ταγμένος στο ποδόσφαιρο. Οι οπαδοί θέλουν να μείνω από άλλο πόστο, αλλά η ποδοσφαιρική μου καριέρα δεν έχει τελειώσει. Θέλω να τελειώσω την καριέρα μου στον αγωνιστικό χώρο. Είμαι σίγουρος ότι θα αγωνιστώ σε άλλο σύλλογο, θέλω να αγωνίζομαι. Στην Ουκρανία, για εμένα υπάρχει μόνο ένας σύλλογος. Η Σαχτάρ. Συνεπώς θα συνεχίσω την καριέρα μου εκτός Ουκρανίας».

Και τι να πεις σε έναν άνθρωπο που είχε πάντα ως μότο κάτι από το ποδόσφαιρο:

Δεν είναι ένα γήπεδο, είναι το σπίτι μας.

Δεν είναι απλά μια φανέλα, είναι το δέρμα μας.

Δεν είμαστε μόνο έντεκα, είμαστε εκατομμύρια.

Δεν είμαστε απλώς ένα κοινό, είμαστε μια οικογένεια