Τα μυστικά της Βασιλείας

Άξιο ανάλυσης είναι μόνο το πρώτο φιλικό (με την Ίνσμπουργκ), καθώς στο άλλο (με την Ιλέρτισεν) έπαιξαν οι ρεζέρβες.

Η πρώτη αίσθηση είναι ότι πρόκειται για καλή ομάδα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι φόβητρο για τον Δικέφαλο.

Προφανώς δεν έχει βρει ακόμη τα πατήματά της μετά την παραχώρηση αρκετών βασικών παικτών της (του τερματοφύλακα Βάσλικ και των Λανγκ και Ελιονούσι) και ψάχνεται για να καλύψει τα κενά.

Είναι μια πολύ γρήγορη ομάδα στις αντεπιθέσεις και σε αυτές προσπαθεί να βάζει τρεις παίκτες στην αντίπαλη περιοχή, ξέχωρα από αυτόν που βγάζει σέντρα.

Δε σηκώνει πολύ την μπάλα και προσπαθεί να παίξει στρωτά με κοντινές μεταβιβάσεις και ψάχνει όποτε μπορεί να παίξει γρήγορα τις αντεπιθέσεις.

Η Βασιλεία επιμένει πολύ στο παιχνίδι από τα πλάγια και ο Καλουλού, ο οποίος έκανε το ντεμπούτο του στην ομάδα έδειξε ότι είναι πολύ γρήγορος.

Η ελβετική ομάδα ξεκίνησε με σύστημα «4-4-2» (Ομλέν, Φράι, Ζούφι, Κουσμάνοβιτς, Οκαφόρ, Στόκερ, Αγέτι, Μπαλάντα, Καλουλού, Πετρέτα, Σταμπίλε) αλλά στη φάση της επίθεσης αυτό έμοιαζε να γίνεται «3-5-2», καθώς ανέβαιναν πολύ οι ακραίοι μπακ και ένας χαφ γύριζε ανάμεσα στους κεντρικούς αμυντικούς.

Στο φιλικό με τη Βάκερ Ίνσμπουργκ προηγήθηκε νωρίς (μόλις στο 1') με τον Ζουφί, αλλά απειλήθηκε αρκετές φορές η εστία του Ομλέν (η Ίνσμπουργκ είχε και δοκάρι στο 52'), μέχρι να γίνει το 2-0 στο 86' μετά από αυτογκόλ των Αυστριακών.

Η Βασιλεία διαθέτει μια ταχύτατη ομάδα που είναι πολύ επικίνδυνη μπροστά, ωστόσο έδειξε να έχει προβλήματα στην άμυνα της, κάνοντας αρκετά λάθη. Μεγαλύτερο θέμα φάνηκε να έχει στο αριστερό άκρο της άμυνας, καθώς από εκεί δέχθηκε τις περισσότερες επιθέσεις.