Σαν σήμερα ο Τετράτζε έγινε κάτοικος Τούμπας (1999)

O σπουδαίος αυτός άσος, είχε βρεθεί στο στόχαστρο του ΠΑΟΚ και παλιότερα χωρίς να ολοκληρωθεί η μεταγραφή, όμως το δυνατό μπάσιμο της Ρόμα τον Γενάρη του 1997, τον έφερε στην αιώνια πόλη...

Εκεί, ενώ αγωνιζόταν στη βασική 11άδα της ιταλικής ομάδας, στις 30/4/1997 είχε έναν πολύ σοβαρό τραυματισμό στο γόνατο, που διέκοψε την εξαιρετική του πορεία στο campionato, στο οποίο πρόλαβε και κατέγραψε 15 συμμετοχές με εξαιρετικές εμφανίσεις (όλες) ...

H άτυχη στιγμή ήρθε στην αναμέτρηση της Ρωσίας με το Λουξεμβούργο, όταν και υπέστη ρήξη χιαστών και μηνίσκου! Τα επόμενα χρόνια έκανε τρεις επεμβάσεις, όμως δεν ήταν πια ο ίδιος. Αναγκάστηκε, λοιπόν, να ζητήσει από τον σύλλογο να τον αφήσει να φύγει, ώστε να κάνει νέα αρχή. Και πού θα την έκανε; Στον ΠΑΟΚ!

Τις διαπραγματεύσεις για την ένταξη του Ομάρ στον ΠΑΟΚ τις έκανε ο ... Στράτος Γιδόπουλος, ο οποίος κατάφερε να περάσει στο συμβόλαιο με τον παίκτη κάποιους όρους, οι οποίοι διαφύλασσαν τον ΠΑΟΚ σε περίπτωση υποτροπής του ποδοσφαιριστή! Έτσι το συμβόλαιο που υπογράφτηκε είχε χρονική διάρκεια 6 μήνες + 6 μήνες + 2 χρόνια

Ο Τετράτζε γεννήθηκε στις 13 Οκτωβρίου του 1969 στο Βελοσπίρι της Γεωργίας. Αν και συχνά θεωρείται ως Γεωργιανός, στην πραγματικότητα είναι ελληνικής καταγωγής και το όνομά του είναι Όμηρος Ιωσηφίδης (από τη γιαγιά του). Ξεκίνησε την καριέρα του το 1987 από την Ντιναμό Τιφλίδας όπου έμεινε μέχρι το 1989.

Τότε ήταν που ύστερα από πιέσεις του τότε προέδρου της γεωργιανής ομοσπονδίας ποδοσφαίρου, Νοντάρια Αχαλκάτσι αλλάζει το όνομα του από Όμηρος Ιωσηφίδης σε Ομάρι Τετράτζε. Το 1990 παίζει στη Μερτσχάλι Οζουργκέτι και έπειτα αγωνίζεται για 3 χρόνια στην Ντιναμό Μόσχας.

Ακολουθεί η Αλάνια και το 1997 μεταγράφεται στην ιταλική ΑΣ Ρόμα. Το 1999 έρχεται στην Ελλάδα για λογαριασμό του ΠΑΟΚ. Το 2002 επιστρέφει στην Αλάνια. Ακολουθούν η Ανζί Μαχατσκάλα και Κρίλια Σοβιέτοφ Σαμάρα στην οποία κλείνει την καριέρα του το 2005.

Ο Τετράτζε φόρεσε τη φανέλα του ΠΑΟΚ σε 54 ματς πρωταθλήματος (2 γκολ), 12 Κυπέλλου και 11 Ευρωπαϊκά! Το τελευταίο του παιχνίδι με τον Δικέφαλο ήταν κόντρα στην Αϊντχόφεν στις 22/11/2001 (νίκη με 3-2).

Ακολούθησε μεγάλη κόντρα με τον Ντούσαν Μπάγεβιτς με τον τελευταίο να φέρεται να ζητάει από τον Μπατατούδη να τον διώξει από την ομάδα! Και κάπως έτσι ολοκληρώθηκε η παρουσία του παίκτη στον ΠΑΟΚ...

Ο Τετράτζε άφησε πίσω του ένα πολύ καλό όνομα (ακόμη τον θυμόμαστε!), ο κόσμος τον θαύμαζε για το πολύ απλό αλλά ουσιαστικό παιχνίδι του, ενώ συχνά πυκνά δεν του έλειπε η φαντασία και ο δυναμισμός, με την κερκίδα να του δίνει απλόχερα το χειροκρότημα και τα επιφωνήματα θαυμασμού!

Στην καριέρα του σήκωσε ένα πρωτάθλημα Ρωσίας με την Ντιναμό Μόσχας και ένα Κύπελλο Ελλάδας με τον ΠΑΟΚ, το 2001... Υπήρξε 37 φορές διεθνής με την Εθνική ομάδα της Ρωσίας!

Διαβάστε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Τετράτζε στο Βήμα, που δόθηκε στις 14/4/2001 ...

Ο Όμηρος (Ιωσηφίδης) με τις τρεις... πατρίδες

Όταν ο Ομάρι Τετράτζε προσπαθούσε σε ηλικία έντεκα ετών να πείσει με κλάματα τη φιλόμουση μητέρα του ότι δεν του αρέσει η μουσική αλλά το ποδόσφαιρο με τους συνομήλικούς του στις αλάνες της Τιφλίδας δεν υποψιαζόταν ότι θα χρειαστεί να αλλάξει ακόμη και το ελληνικότατο Ομηρος Ιωσηφίδης που είναι το πραγματικό όνομά του για τη στρογγυλή θεά.

Το... μικρόβιο για το ποδόσφαιρο μεταδόθηκε άθελα από τον πατέρα του, ο οποίος ως φανατικός οπαδός της Ντιναμό Τιφλίδας έπαιρνε μαζί του στο γήπεδο τον μικρό Ομάρι.

Το ποδοσφαιρικό ενενηντάλεπτο έμοιαζε με πανδαισία στα παιδικά μάτια του, όχι όμως και ο ένας μήνας στο ωδείο που τον έγραψε η μητέρα του για να μάθει ακορντεόν. «Υστερα από έναν μήνα έλεγα στη μητέρα μου ότι πάω στο ωδείο αλλά πήγαινα για ποδόσφαιρο» θυμάται ο Τετράτζε, ώσπου η μητέρα του Ναταλία τον «ανακάλυψε» και ο Τετράτζε κατάλαβε ότι ήταν η ώρα για να κρυφτεί.

«Όχι μόνο διότι έλεγα ψέματα, αλλά γιατί πλήρωναν και 14 ρούβλια τον μήνα για δίδακτρα και δεν ήμασταν εύπορη οικογένεια. Ο πατέρας μου ήταν οδηγός και έβγαζε τόσα χρήματα όσα χρειάζονταν απλά για να ζούμε».

Ο πατέρας του Μιχάλης φάνηκε ελαστικός. «Εντάξει, θα παίζεις ποδόσφαιρο» του είπε και η μητέρα του έβαλε τα γέλια! «Τι ποδόσφαιρο να παίξει που αν φυσήξει θα τον πάρει ο αέρας;» σχολίασε για τον μικροκαμωμένο γιο της, αλλά ο πατέρας του σκέφτηκε ότι «και ποδοσφαιριστής να μη γίνει τουλάχιστον θα έχει καλή υγεία».

Την επόμενη ημέρα κιόλας τον έγραψε στην ποδοσφαιρική ακαδημία της Αβάζα, της οποίας διευθυντής ήταν ο περίφημος Μιχαήλ Μέσχι. Το 1987 κλήθηκε στην Ντιναμό Τιφλίδας και έπειτα από δύο μήνες στην εθνική ομάδα νέων της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ενωσης, με την οποία στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης το 1988.

Με την εθνικιστική έξαρση που ξέσπασε στη Δημοκρατία της Γεωργίας έπειτα από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης το 1989, ο μεσοαμυντικός του ΠΑΟΚ άκουσε τον τότε πρόεδρο της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας Νοντάρια Αχαλκάτσι να του λέει ορθά κοφτά «ή αλλάζεις όνομα ή ξεχνάς την Ντιναμό και το ποδόσφαιρο».

Στο έκτακτο συμβούλιο της οικογένειας ο θείος του φάνηκε πιο τολμηρός. «Αν δεν θέλετε το παιδί σας να ζει όπως κι εσείς θα πρέπει να αλλάξει όνομα» πρότεινε, οι γονείς του αποφάσισαν να πάρει το επίθετο της γιαγιάς του κι έτσι το Ομηρος Ιωσηφίδης έγινε Ομάρι Τετράτζε. «Εν τέλει ήταν η σωστότερη απόφαση» θεωρεί ο Τετράτζε, έστω και αν δεν έχει το ίδιο επίθετο με τους συγγενείς του!

Θα άλλαζες πάλι το επίθετο σου;

«Όχι, νομίζω ότι η μία αλλαγή φτάνει. Εξάλλου όλοι γνωρίζουν τον Τετράτζε. Με αυτό το όνομα κάνω καριέρα και αν το αλλάξω πάλι δεν θα με αναγνωρίζουν».

Αισθάνεσαι περίεργα που κατάγεσαι από τη Γεωργία, παίζεις στην εθνική ομάδα της Ρωσίας, ενώ υπηρέτησες στον Ελληνικό Στρατό;

«Δεν θα μπορούσα να μην αισθάνομαι περίεργα. Δεν ξέρω πώς ακριβώς μπορώ να εκφράσω αυτή την περιέργεια η οποία υπήρχε έντονα και την προηγούμενη εβδομάδα στο παιχνίδι Ελλάδας - Ρωσίας, αλλά υπάρχει, την καταλαβαίνω. Πάντως νιώθω και είμαι Έλληνας. Εξάλλου αν δεν ένιωθα Έλληνας δεν θα δεχόμουν να υπηρετήσω στον Ελληνικό Στρατό, στον οποίο εκπλήρωσα τις υποχρεώσεις μου».

Έχεις υπηρετήσει και σε άλλον στρατό εκτός από τον ελληνικό;

«Ναι, το 1988 στον στρατό της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Για να πω την αλήθεια εκείνη δεν ήταν θητεία. Από τα δύο χρόνια που ήταν η θητεία μου κάθισα μόνο μία ώρα μέσα στο στρατόπεδο. Η Ντιναμό Τιφλίδας μού είχε εξασφαλίσει άδεια επ' αόριστο χρονικό διάστημα και χρειάστηκε να ξαναπάω στο στρατόπεδο μόνο για να πάρω το απολυτήριό μου.

Η θητεία στον Ελληνικό Στρατό μπορεί να ήταν μόνο τρεις μήνες, αλλά την εκπλήρωσα κανονικά. Πέντε ημέρες την εβδομάδα πήγαινα κάθε πρωί στις 7.30 στο Κιλκίς και έπαιρνα άδεια τα Σαββατοκύριακα μόνο για τα παιχνίδια. Δεν έχω παράπονο όμως, καλά ήταν».

Πάντως ποδόσφαιρο και στρατός δεν είναι το ίδιο. Εχεις παίξει στην εθνική Ρωσίας και έχεις απωλέσει το δικαίωμα να παίξεις σε άλλη εθνική ομάδα. Ωστόσο θα επιθυμούσες να φορέσεις τη γαλανόλευκη;

«Θέλει και ερώτημα; Αλλά ασκόπως το συζητάμε αφού οι κανονισμοί της FIFA είναι ξεκάθαροι. Εδώ ο Βασίλης Χατζηπαναγής δεν κατάφερε να παίξει στην Εθνική Ελλάδος γιατί έπαιξε πέντε-δέκα λεπτά με την ομάδα της Σοβιετικής Ένωσης. Πάντως, αν πω ότι δεν θέλω να παίζω και στην εθνική Ρωσίας θα είναι ψέματα».

Γιατί παίζεις στην εθνική Ρωσίας και όχι σε αυτήν της Γεωργίας;

«Αυτή είναι μια ερώτηση που δεν μου την έχουν ξανακάνει. Να φανταστείς ούτε και η ομοσπονδία της Γεωργίας με ρώτησε όταν έπρεπε! Όταν έγινε η διάσπαση, οι παίκτες από κάθε Δημοκρατία της πρώην ΕΣΣΔ είχαμε το δικαίωμα να επιλέξουμε την εθνική ομάδα με την οποία θα αγωνιζόμαστε. Η Ρωσία μου έκανε αμέσως πρόταση και τους ζήτησα προθεσμία ενός μηνός περιμένοντας την πρόταση από την ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Γεωργίας. Δεν έγινε ποτέ και έτσι αποδέχθηκα την πρόταση της Ρωσίας».

Από τον ΠΑΟΚ ποιος σου έκανε την πρόταση; Υπάρχει η εντύπωση ότι σε εντόπισε ο κ. Γιώργος Μπατατούδης και όχι ο Αρι Χάαν. Αληθεύει;

«Έτσι είναι, αυτή είναι η αλήθεια. Και θέλω να ευχαριστήσω τον κ. Μπατατούδη για την εμπιστοσύνη του, γιατί όταν κλείναμε τη συμφωνία προερχόμουν από σοβαρό τραυματισμό, όλοι του έλεγαν ότι ακόμη είμαι τραυματίας και άδικα με παίρνει στον ΠΑΟΚ, αλλά εκείνος πήρε το ρίσκο. Νομίζω ότι του έχω ανταποδώσει αυτή την εμπιστοσύνη. Θεωρώ ότι αυτά που πίστευε ότι μπορώ να δώσω τα έχω προσφέρει στην ομάδα».

Σε ποιο σημείο βρίσκονται οι σχέσεις σου με τον κ. Μπατατούδη; Λέγεται ότι σου οφείλονται χρήματα από την περυσινή περίοδο και ότι κάποια στιγμή σκεφτόσουν ακόμη και την προσφυγή.

«Κατ' αρχήν να βάλουμε τα πράγματα στη σωστή διάστασή τους. Χρήματα δεν μου οφείλονται από την περυσινή περίοδο, αλλά από τον περασμένο Νοέμβριο. Δεν είμαι από τους χαρακτήρες που βάζουν τη θηλιά στον λαιμό εκβιάζοντας. Αν ήμουν τέτοιος άνθρωπος θα είχα κάνει ήδη προσφυγή.

Εκτιμώ τον Μπατατούδη ως άνθρωπο και ως πρόεδρο. Πιστεύω σε αυτόν. Σε πέντε χρόνια έχει φέρει περισσότερους από 80 παίκτες στην ομάδα και δεν του αξίζει τέτοια συμπεριφορά. Δεν λέω ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Και εμένα με ενοχλεί που δεν παίρνω τα χρήματά μου, όμως από την άλλη καταλαβαίνω και τον πρόεδρο».

Κατά τη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου σε «ενόχλησαν» ελληνικές ομάδες;

«Όχι μόνο από την Ελλάδα αλλά και από τη Ρωσία. Ακόμη δέχομαι τηλεφωνήματα, αλλά δεν σκοπεύω να αθετήσω το συμβόλαιό μου με τον ΠΑΟΚ. Μη με φέρετε πάντως στη δύσκολη θέση να σας πω ποιες είναι οι ομάδες. Είναι αρκετές. Για να σας μετριάσω κάπως την περιέργεια θα σας πω ότι από τη Ρωσία ενδιαφέρθηκαν η Σπαρτάκ και η Ντιναμό Μόσχας».

Ποια στιγμή θα ξεχώριζες ως την κορυφαία με τον ΠΑΟΚ;

«Δεν θα αναφέρω κάποια ποδοσφαιρική στιγμή, γιατί αυτή ίσως και να μην έχει έρθει ακόμη! Αλλά δεν μπορώ να μην ξεχωρίσω το γεγονός ότι ο ΠΑΟΚ με στήριξε όταν όλοι σχεδόν με είχαν ξεγραμμένο. Αυτό δεν ξεχνιέται...».

Στα θρανία δι' αλληλογραφίας

Ο Ομάρι Τετράτζε εκτός από ποδοσφαιριστής είναι και... φοιτητής! Ο άσος του ΠΑΟΚ φοιτεί στην ανώτατη σχολή προπονητών της Μόσχας, την οποία επισκέπτεται υποχρεωτικά δύο φορές τον χρόνο. «Μία εβδομάδα το καλοκαίρι και άλλη μία τον χειμώνα κάθομαι στα θρανία.

Η φοίτηση στη σχολή είναι τριετής και ήδη έχω καλύψει το μισό χρονικό διάστημα της φοίτησης» αναφέρει. Την περίοδο που βρίσκεται στην Ελλάδα η σχολή δεν του... χαρίζεται, αντιθέτως συμμετέχει με προκαθορισμένα τεστ και εργασίες τις οποίες υποχρεούται να αποστέλλει με το ταχυδρομείο.

ΟΙ «ΜΙΣΕΣ» ΜΕΤΑΓΡΑΦΕΣ

«Λατρεία» από Μπλαχίν, Μπάγεβιτς

ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ κατά το παρελθόν ο Ολεγκ Μπλαχίν, την πρώτη όταν ήταν προπονητής στον Ολυμπιακό και τη δεύτερη στον ΠΑΟΚ, και μία ο Ντούσαν Μπάγεβιτς, το 1996 όταν καθόταν στον πάγκο της ΑΕΚ, επιχείρησαν ανεπιτυχώς να φέρουν τον Ομάρι Τετράτζε στην Ελλάδα.

Η πρώτη απόπειρα του Ουκρανού προπονητή ήταν «τη χρονιά που είχαν έρθει στον Ολυμπιακό ο Προτάσοφ, ο Λιτόφτσενκο και ο Σάβιτσεφ» θυμάται ο Τετράτζε και αποκαλύπτει ότι για τον λόγο αυτόν «είχε έρθει η Ιρίνα, η πρώην σύζυγος του Μπλαχίν, στο ξενοδοχείο όπου βρισκόμουν με την εθνική ομάδα για να μου πει ότι "ο Ολεγκ σε θέλει στον Ολυμπιακό, πρέπει να κάνεις κάτι για να γίνει η μεταγραφή"».

Η μεταγραφή όμως δεν έγινε ποτέ γιατί διαφώνησε με τη μετακίνησή του η Ντιναμό Μόσχας στην οποία αγωνιζόταν. Για τον ίδιο λόγο έπεσε στο κενό και η δεύτερη απόπειρα του Μπλαχίν, με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά ο ουκρανός τεχνικός είχε ενεργήσει ως προπονητής του ΠΑΟΚ, επί προεδρίας του Θωμά Βουλινού στην ΠΑΕ.

Το 1996 ο τότε πρόεδρος της Ρωσίας Μπορίς Γέλτσιν αποφασίζει να σπάσει το εμπάργκο κατά της αποκλεισμένης από τη διεθνή κοινότητα Γιουγκοσλαβίας και μεταξύ των 100.000 θεατών που παρακολουθούν το φιλικό παιχνίδι των εθνικών ομάδων Γιουγκοσλαβίας - Ρωσίας στο στάδιο «Μαρακανά» του Βελιγραδίου βρίσκεται και ο εντυπωσιασμένος από τα προσόντα του Τετράτζε Μπάγεβιτς.

Ο προπονητής του στην Ντιναμό Μόσχας και ακολούθως στην Αλάνια Βλαντικαφκάζ Βαλέρι Γκαζάεφ, ο οποίος του έλεγε πάντοτε ότι «εσύ θα παίξεις στην Ιταλία», εμπόδισε τη μεταγραφή του στην Ενωση και την επόμενη χρονιά ο Τετράτζε μετακινήθηκε στη Ρόμα.

ΤΟ ΚΑΜΠΙΟΝΑΤΟ ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΙ

Το εφιαλτικό τέλος του ιταλικού ονείρου

Ο μαγικός κόσμος του Καμπιονάτο εξακολουθεί να αποτελεί τον διακαή πόθο του Ομάρι Τετράτζε, τόσο ώστε να ομολογήσει ότι «ευχαρίστως επιστρέφω, σήμερα κιόλας!», ενώ με ύφος νοσταλγικό ο άλλοτε άσος της Ρόμα προσθέτει ότι «σε αυτό το πρωτάθλημα διαρκώς ονειρεύεσαι».

Μόνο που για τον μεσοαμυντικό του ΠΑΟΚ το όνειρο μετατράπηκε απροσδόκητα σε εφιάλτη στις 30 Απριλίου 1997, όταν στο παιχνίδι των εθνικών ομάδων Ρωσίας - Λουξεμβούργου υπέστη ρήξη χιαστών και μηνίσκου στο αριστερό γόνατο και κάπου εκεί τελείωσε ουσιαστικά η καριέρα του στους Τζιαλορόσι.

«Πονάω γιατί η τύχη μού γύρισε την πλάτη» αναφέρει, θεωρώντας όμως ότι «τη ζημιά μού την έκαναν οι γιατροί. Σε δύο χρόνια υποβλήθηκα σε τρεις επεμβάσεις, όλα πήγαιναν καλά, όχι όμως και η αποθεραπεία. Δεν μπορούσα να κάνω προπόνηση. Ωσπου αποφάσισα να ζητήσω από τον Ζντένεκ Ζέμαν να με αφήσει να φύγω από τη Ρόμα και τον ευχαριστώ που με κατάλαβε.

Ήμουν σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Φοβόμουν ότι έπρεπε να το πάρω απόφαση πως η καριέρα μου έχει τελειώσει. Η σύζυγος μου, η Αννι, έκανε ότι μπορούσε για να με στηρίξει. Μου έλεγε "δεν έχεις τελειώσει, θα ξαναπαίξεις και μάλιστα καλό ποδόσφαιρο", χωρίς να ξέρω αν το πιστεύει και η ίδια.

Επικοινώνησα με τον προπονητή μου στην εθνική ελπίδων Μπορίς Ιγνάτιεφ τον οποίο θεωρώ ποδοσφαιρικό πατέρα μου. Μου είπε να μη βιαστώ να πάρω την απόφαση. Βρήκα δικό μου γιατρό και σε έξι μήνες μπορούσα να παίξω και πάλι. Ορκίστηκα ότι σε όποια ομάδα πάω θα παίξω καλό ποδόσφαιρο. Και τότε ήρθε η πρόταση από τον ΠΑΟΚ».