Τώρα πια όλοι κατάλαβαν ποιο χέρι δίνεται πέναλτι…
SHARE:
Στην πραγματικότητα, όλο αυτό δεν ήταν παρά ένα καλά συγκαλυμμένο ψέμα. Διότι όπως αποδείχθηκε στην πράξη δεν μετράει αν αυτός που κάνει χέρι έχει πρόθεση ή όχι.
Δεν μετράει αν η μπάλα τον βρήκε από κοντινή απόσταση ή όχι.
Δεν μετράει η αφύσικη θέση, ούτε αν «μεγαλώνει»το σώμα του και κερδίζει πλεονέκτημα.
Δεν μετράει αν η μπάλα χτύπησε πρώτα αλλού και μετά εξοστρακίστηκε στο χέρι του, δεν μετράει αν τον σημάδεψε ο αντίπαλος, αν ήταν η κακιά η ώρα ή ο ανάδρομος Ερμής.
Αυτό που μετρά στην πραγματικότητα είναι τι φανέλα φοράει αυτό το χέρι. Και με ποιον παίζει αντίπαλος! Αυτό ήταν, είναι και θα είναι το πρώτο κριτήριο για να δοθεί πέναλτι σε ένα χέρι.
Φοράς τη σωστή φανέλα και έκανες χέρι; Δεν είχες πρόθεση, παίζε.
Φοράς τη λάθος φανέλα και έκανες χέρι; Πέναλτι, κάρτα και ίσως πρέπει να σκεφτούμε μήπως πρέπει να σου κόψουμε και το χέρι για παραδειγματισμό!
Όλα τα υπόλοιπα είναι για λαϊκή κατανάλωση και αμπελοφιλοσοφίες. Ακόμα και με το VAR αποδείχθηκε περίτρανα μέσα σε ένα βράδυ, ότι το άσπρο μπορεί να γίνει μαύρο, χωρίς αιδώ, χωρίς αναισθητικό. Κι άντε ψάξε να βρεις το δίκιο σου.
Πριν ξεκινήσουμε την ανάλυση, πρέπει να γίνει μία απαραίτητη επισήμανση. Ο Ολυμπιακός την «πάτησε» την Κράσνονταρ. Την έπιασε από τον λαιμό (ποδοσφαιρικά πάντα) και την διέλυσε. Δεν την άφησε να πάρει ανάσα, έκανε το τέλειο παιχνίδι, την διέλυσε με 4-0 και βρίσκεται αγκαλιά με τους ομίλους του Champions League. Απαραίτητη προϋπόθεση για να ξεκινήσει κάθε συζήτηση. Ωστόσο, το 4-0 δεν καθαγιάζει την φάση του 11ου λεπτού, όταν δεν υπήρχε ακόμα σκορ στο παιχνίδι και όλα ήταν ρευστά στο γήπεδο.
Ήταν αυτό που λέμε η κακιά η ώρα. Ο Βιλένα ανοίγει το κοντρόλ, πάει με εναέριο σουτ να σώσει την φάση και η μπάλα από το σουτ που επιχειρεί χτυπάει καθαρά στο απλωμένο χέρι του Γκιγέρμε, που βρίσκεται εντός περιοχής. Το γήπεδο βουβαίνεται, η φάση είναι εύκολη και στην γρήγορη κίνηση με το γυμνό μάτι, σχεδόν όλοι όσοι βρίσκονται κοντά καταλαβαίνουν ότι κάτι έγινε εδώ.
Ο Ισπανός διαιτητής Κάρλος ντελ Θέρο Γκράντε δεν είναι όμως σίγουρος. Από το VAR τον ενημερώνουν να διακόψει το παιχνίδι μέχρι να τσεκάρουν ξανά την φάση. Οι κύριοι Αλεχάντρο Ερνάντεθ και Χουάν Μαρτίνεθ εξετάζουν την φάση και όχι μόνο δεν υποδεικνύουν στον συμπατριώτη του να δώσει πέναλτι, αλλά του λένε να συνεχίσει το παιχνίδι δίχως καν να δει ο ίδιος την φάση!
Με άλλα λόγια, του λένε από το ακουστικό ότι η φάση είναι 100% καθαρή, δεν είναι καν αμφισβητούμενη, ούτε καν προκύπτει θέμα παράβασης! Αλήθεια, με ποιο σκεπτικό; Διότι αν δεν είναι αυτό πέναλτι, τότε καταρρίπτονται όλα όσα ξέραμε για το χέρι εντός περιοχής και το πότε σφυρίζεται πέναλτι. Αν δεν είναι αυτό παράβαση, τότε δεν είναι καμία. Όλες μπορούν να αμφισβητηθούν / καταρριφθούν.
Όλες; Χμμμμ. Ίσως όχι. Το αίμα του ΠΑΟΚ από την σφαγή στο Άμστερνταμ είναι ακόμα νωπό. Στον επαναληπτικό του Άγιαξ με τον ΠΑΟΚ, ο Ντιέγκο Μπίσεσβαρ αμύνεται αφελώς με τα χέρια του ανοιχτά εντός περιοχής, ο πονηρός Μπλιντ σημαδεύει το χέρι του και ο Κρεγκ Πόουσον σπριντάρει για να υποδείξει το δεύτερο πέναλτι του Αίαντα, που τον βοηθά να κάνει το 1-1!
Εκεί, δεν μετρούσε η κοντινή απόσταση, ούτε το γεγονός ότι η μπάλα πάει στο χέρι του ακινητοποιημένου Ολλανδού και όχι το χέρι στην μπάλα. Δεν υπήρχαν ελαφρυντικά, ούτε καν VAR. Που και να υπήρχε, το πολύ πολύ να είχαμε καμία ακόμα πιο αυστηρή ποινή.
Δύο φάσεις τόσο ίδιες, με διαφορά μιας εβδομάδας, που δίνουν πάτημα σε όσους υποστηρίζουν ότι υπάρχουν παιδιά και αποπαίδια για την ΟΥΕΦΑ του ισχυρού άνδρα Θεόδωρου Θεοδωρίδη. Δύο τόσο διαφορετικές αποφάσεις, δύο τόσο διαφορετικές ερμηνείες του ίδιου κανονισμού, αλλά με ΕΝΑ ΚΟΙΝΟ ΣΗΜΕΙΟ. Το μεγάλο ψάρι, έφαγε το μικρό. Το δίκαιο του ισχυρού, όπως είθισται να λέγεται.
Η Κράσνονταρ μια ομάδα που ιδρύθηκε το 2008 (!), μία ομάδα με 11 χρόνια ιστορίας και μηδαμινό έρεισμα στα κέντρα λήψης αποφάσεων της ΟΥΕΦΑ, μία ομάδα με 54 ευρωπαϊκά παιχνίδια στην ιστορία της δεν έκανε… κιχ. Που να κάνει; Πως να διαμαρτυρηθεί; Και σε ποιον; Στον γιο του επίτιμου προέδρου του Ολυμπιακού;
Στον προηγούμενο γύρο, μία ομάδα με ανάλογα... ελαφριά φανέλα, η Μπασάκσεχιρ που ιδρύθηκε το 1990 και έχει παίξει όλα κι όλα 20 ευρωπαϊκά ματς στην ιστορία της, έφυγε με φρικτά διαιτητικά παράπονα από το γήπεδο της στον αγώνα με τον Ολυμπιακό, βλέποντας τον Ισραηλινό διαιτητή Όρελ Γκρίνφελντ (εντυπωσιακό που ορίστηκε από την ΟΥΕΦΑ Ισραηλινός διαιτητής σε εντός έδρας ματς τουρκικής ομάδας, την ώρα που οι σχέσεις των δύο χωρών είναι κάτι παραπάνω από τεταμένες) να δίνει 6 κίτρινες και μία κόκκινη μόλις για 9 φάουλ που υπέπεσαν οι παίκτες της, να αποβάλει τον προπονητή και έναν παίκτη στα αποδυτήρια, μετά τον αγώνα.
Υπενθυμίζουμε ότι ο διαβόητος Κρεγκ Πόουσον εκτός από 3 πέναλτι εναντίον του ΠΑΟΚ, φόρτωσε του παίκτες του με 8 κάρτες για 17 φάουλ! Ο δε διαιτητής του πρώτου αγώνα της Τούμπας μέτρησε το ελεγχόμενο ως οφσάιντ πρώτο γκολ του Άγιαξ. Δηλαδή στα πέντε τέρματα των Ολλανδών, τα τρία είναι αν μη τι άλλο αμφισβητούμενα. Τυχαίο; Μπορεί…
Ενστικτωδώς, ως φάση άμυνας σε θέματα πολιτικής, κάποιοι στρέφονται στο περίφημο χέρι του Βιεϊρίνια στην Λαμία και τον μη καταλογισμό πέναλτι από τον Τσαμούρη. Υπάρχουν όμως μερικές χτυπητές διαφορές. Εκεί, δεν υπήρχε VAR για να διορθωθεί η ανθρώπινη αβλεψία. Εκεί, ο ίδιος διαιτητής αποβάλει για ψύλλου πήδημα τον Κάνιας στο 59ο λεπτό και λίγο αργότερα κλείνει τα μάτια σε καραμπινάτη κόκκινη κάρτα του Μπαράλες, οι σκαριές του οποίου ακόμα υπάρχουν στα πλευρά του Πασχαλάκη. Ένας διαιτητής που θέλει να βοηθήσει μία ομάδα δεν… ξηγιέται έτσι.
Υπάρχει όμως και το άλλο. Δεν υπήρχε άνθρωπος από τον επίσημο ή μη ΠΑΟΚ που να μην παραδέχθηκε πως έπρεπε να δοθεί η εσχάτη των ποινών. Ακόμα και ο Ραζβάν Λουτσέσκου στην συνέντευξη τύπου παραδέχθηκε δημόσια ότι έπρεπε να δοθεί πέναλτι εις βάρος της ομάδας του. Εδώ, το χέρι του Γκιγέρμε έγινε γαργάρα από όλους. Ουδείς ασχολήθηκε, ουδείς σχολίασε, λογικό εφόσον έπαιζε με ξένη ομάδα, οπότε πάμε παρακάτω…
Το πιο αστείο βέβαια είναι πως οι ίδιοι που πριν μία εβδομάδα έλεγαν με στόμφο πως: «και τα τρία πέναλτι εις βάρος του ΠΑΟΚ ήταν καθαρά, οι κανονισμοί έχουν αλλάξει, δεν υπάρχει καμία σφαγή», είναι οι ίδιοι που προσπαθούν να διυλίσουν τον κώνωπα και να βρουν αστείες δικαιολογίες στην φάση με το χέρι του Γκιγέρμε. Πώς τάχα ήταν κοντινή η απόσταση, πως τάχα η μπάλα χτυπάει σε άλλο μέρος του σώματος του Βραζιλιάνου πριν χτυπήσει το χέρι του, πως τάχα το ανοιχτό χέρι δεν συνιστά «αφύσικη» θέση ούτε μεγαλώνει το σώμα του. Εντάξει, είπαμε...
Η αλήθεια είναι απλή, βρίσκεται μπροστά στα μάτια όλων και όποιος θέλει την βλέπει και την αποδέχεται. Μέσα σε ένα καλοκαίρι γίναμε σοφότεροι. Τώρα πια όλοι κατάλαβαν την διαφορά ανάμεσα σε ένα χέρι εντός περιοχής και ένα… «χέρι εντός περιοχής».
Τώρα όλοι κατάλαβαν τα κριτήρια με τα οποία οι διαιτητές ορίζονται, επιλέγονται και σφυρίζουν τα παιχνίδια υψηλής σημαντικότητας που κρίνουν δεκάδες εκατομμύρια ευρώ.
Τώρα πια όλοι κατάλαβαν ότι ο ΠΑΟΚ δεν κυνηγούσε χίμαιρες, όταν μιλούσε για έγκλημα εκ προμελέτης στο Άμστερνταμ.
Τώρα πια όλοι κατάλαβαν ότι οι όμιλοι του Champions League δεν είναι για «μωρά» όπως η Μπασάκσεχιρ και η Κράσνονταρ. Οι όμιλοι θέλουν -πολύ απλά- τους σωστούς ανθρώπους στις σωστές θέσεις για να κάνουν την δουλειά.
Κι αυτό δεν αφορά μόνο συστήματα όπως το 4-2-3-1 ή το 4-3-3.
Συνεννοηθήκαμε;
