Ισορροπία αναζητείται

Πέρυσι, προσερχόμενος στο Περιστέρι από 8/8 νίκες και με τον Ατρόμητο να έχει έξω τρεις-τέσσερις βασικούς παίκτες, ο ΠΑΟΚ (του νταμπλ και του αήττητου) δεν νίκησε. Σκόνταψε. Λιγότερο από ένα χρόνο μετά, τώρα, στη σεζόν που είναι πολύ δύσκολο να επαναλάβει το νταμπλ κι ακόμη πιο δύσκολο να κρατήσει το αήττητο, ο ΠΑΟΚ νίκησε τον Ατρόμητο ο οποίος δεν έχει, πλέον, δανεικούς που δεν μπορεί να τους βάλει να παίξουν. Λαμπρά! 'Η, μήπως, όχι ακριβώς;

Η εκτίμησή μου είναι ότι ο ΠΑΟΚ «δεν πηγαίνει πουθενά» με αυτή την αμυντική συμπεριφορά. Ηδη, στην Ευρώπη κατά κυριολεξίαν...δεν πηγαίνει πουθενά. Έβαλε τέσσερα γκολ στον Αγιαξ, και αποκλείστηκε. Έβαλε τρία γκολ στη Σλόβαν, και αποκλείστηκε. Δεν θα βγαίνουν πάντα μπροστά, όσα μπαίνουν πίσω. Το καταπληκτικό είναι ότι ασταμάτητα σκοράρουν και δίνουν ασίστ οι αμυντικοί. Αλλά δεν παύει, η πρώτη δουλειά τους να είναι το να κόβουν.

Ο Βέλλιος έκανε τη βόλτα του και τους έβαλε δύο γκολ, όταν πέρυσι δύο γκολ ήταν όλα όσα δέχθηκε ο ΠΑΟΚ στις αγωνιστικές από την 1η έως και την 8η. Ενόσω δηλαδή είχε παίξει (μεταξύ άλλων) με ΑΕΚ, με Ολυμπιακό, με Αρη, με Παναθηναϊκό. Επί του παρόντος, τα αποτελέσματα δίνουν στην ομάδα τον χρόνο που της έδιναν και πέρυσι όσο δεν ήταν, στο αντίστοιχο χρονικό σημείο, φορτσάτη και πειστική. Τα ρίσκα ωστόσο, είναι πολύ υψηλότερα. Η ισορροπία στη διττή λειτουργία, αναχαιτίζω/επιτίθεμαι, παραμένει υπό αναζήτηση. Ούτε η Μάντσεστερ Σίτι τη βγάζει καθαρή με την επίθεση, άμα η άμυνα τρώει τρία γκολ στο γήπεδο της Νόριτς!

Αυτό το Σαββατόβραδο, έγινε φανερό σε κομμάτια του παιγνιδιού πως ο Αμπέλ έκανε τον χρόνο (τις δύο σκάρτες εβδομάδες από το προηγούμενο ματς) σύμμαχό του. Παρουσίασε γκρουπ, με ξεδιαλυμένη εκείνη τη θολούρα μες στο κεφάλι. Η προσωποποίηση σ' αυτό, είναι ο Πέλκας. Ξαναέβαλαν με τον Ακπομ το (ολόιδιο!) γκολ του τελικού κυπέλλου, μετά ο ΠΑΟΚ έβαλε και ένα...που το έχει φάει (στην Τούμπα από τον δεξιό μπακ της Σλόβαν!), η ουσία είναι ότι ο Φαν 'τ Σχιπ είδε ένα φυσικό μεταΦορτούνη για τους τέσσερις αγώνες της Εθνικής Οκτώβριο/Νοέμβριο.

Με τον αστερίσκο ότι, φάσεις όπως αυτή με την πάσα του Γιαννούλη στο ξεκίνημα του β' ημιχρόνου, τις κάνεις γκολ, τελεία. Πρέπει να τις κάνεις γκολ. Ο Πέλκας παίζει, δεύτερος επιθετικός. Ο δεύτερος επιθετικός στο 4-4-2, δεν μπορεί να μη σκοράρει. Γιατί, όσο δύσκολα καθαρίζει το σταφιδιασμένο μυαλό, άλλο τόσο (κι ακόμη πιο) εύκολα κατρακυλά και χαλάει ξανά. Το πιο εκπαιδευτικό διάστημα του παιγνιδιού στο Περιστέρι, για επαναληπτική προβολή σε βίντεο στο προπονητήριο, είναι τα 20 λεπτά μετά το 2-2.

Αν ο Πέλκας χρησιμεύει σαν προσωποποίηση της βελτίωσης, η προσωποποίηση της ανισορροπίας είναι ο Κρέσπο. Δεν κόβει την κάθετη του Μάντσον στον Μανούσο, στο 1-2. Ένα λεπτό πριν το 2-2, χάνει σε αμυντικό κόρνερ το μαν-του-μαν του Ρισβάνη.
Στο 2-2, σε ανοιχτό γήπεδο, ο Βέλλιος του τσιμπάει τη μπάλα και τον αφήνει πίσω. Στο φινάλε-ψυχώ, βάζει το γκολ! Ο Ισπανός βγάζει ζητηματάκια συγκέντρωσης, και στις πιο απλές φάσεις. Συμβαίνει, σε πρότερα ματς, και με τον Βαρέλα.

Ο Ατρόμητος, ξεκάθαρα φοβήθηκε. Πάντοτε διαχέεται φόβος, λειτουργεί στο υποσυνείδητο της ομάδας σαν μήνυμα, όταν μοιράζεις ατομικά μαρκαρίσματα τύπου Καχίλα/Μπίζεσβαρ ή Μάντσον/Πέλκας. Ασε που δεν κάνεις και δουλειά! Στο 1-0 ο αφηρημένος Μάντσον έχει αφήσει τον Πέλκα, κι όταν ο Χαρίσης το αντιλαμβάνεται και τρέχει να καλύψει, είναι αργά. Ο Πέλκας πατάει κιόλας, στην περιοχή. Χορεύει, γιατί ξέρει ότι δεν θα τολμήσουν επάνω στη φόρα του να τον ακουμπήσουν, ειδάλλως το πέναλτι είναι σίγουρο.

Ξεπέρασαν τον φόβο, όπως οι βρεγμένοι. Όταν έφαγαν τη βροχή. Τι να φοβηθούν, στο 0-2; Εκεί και τότε, άρχισαν να παίζουν. Κι έχουν καλούς ποδοσφαιριστές, για να το κάνουν. Ο Φάρλι Ρόζα, με τα ωραία περάσματα της μπάλας. Ο Μανούσος, με την έξυπνη κίνησή του ανάμεσα στον στόπερ και στον μπακ. Ο Βέλλιος, που παραμονεύει. 'Η αυτό που έκανε ο Χαρίσης...και θα το μάθουν όλοι σιγά-σιγά. Η πίεση στον πιο αδύναμο κρίκο, όταν ο ΠΑΟΚ κάνει μπιλντ-απ. Στον Εσίτι. Αφού καταβράχηκαν, στο τέλος της ημέρας έχασαν μία «ισοπαλία σαν νίκη» μες απ' τα χέρια...