Λημνιός: Η επιμονή σου... απόλαυσή σου!

Η εξέλιξη της φετινής σεζόν αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να ανοίξει κανείς τον φάκελο των δύο ποδοσφαιριστών. Δύο ταλαντούχων παιδιών που μπορεί να ονειρεύονται πως ο κόσμος τους ανήκει. Γιατί απλούστατα μπορούν να τον κατακτήσουν, έχοντας όλα τα προσόντα. Μόνο που στην παρούσα φάση, δεν τίθεται κανένα δίλημμα στην ερώτηση «Ζαμπά ή Λημνιός». Τουλάχιστον για τον Αμπέλ Φερέιρα...

Από την καλοκαιρινή προετοιμασία ήταν σαφές πως ο Δημήτρης Λημνιός είχε μπει σε δεύτερο πλάνο για τον Πορτογάλο τεχνικό, ο οποίος προτίμησε στα πρώτα ευρωπαϊκά παιχνίδια να βασιστεί στο Λέο Ζαμπά. Για τον Δημήτρη Λημνιό το να περιμένει την ευκαιρία του ήταν ακόμη μια πρόκληση. Ήταν βέβαιο πως αυτή θα ερχόταν γιατί ο Πορτογάλος έδειχνε να είναι δίκαιος απέναντι στο γκρουπ του και ο 21χρονος τον κέρδιζε μέρα με την ημέρα, δίνοντας τον καλύτερο του εαυτό στις προπονήσεις...

Άλλωστε είχε περάσει και χειρότερα, βρέθηκε -πριν καν αξιολογηθεί- στην πόρτα της εξόδου επί εποχής Στανόγεβιτς και χρειάστηκε η συμβολή του Ραζβάν Λουτσέσκου για να παραμείνει στην Τούμπα, απλώνοντας πάνω του πέπλο προστασίας και εμπιστοσύνης. Συνεπώς, η αναμονή για μια ευκαιρία ήταν το λιγότερο «κακό» ή αν προτιμάτε αναγκαίο... κακό του χρόνου που χρειάζεται κάθε νέος προπονητής προκειμένου να «κουμπώσει» το παζλ του.

Και αυτή η μία ευκαιρία στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος ήταν αρκετή για τον νεαρό εξτρέμ του ΠΑΟΚ. Για την ακρίβεια, κάτι περισσότερο από ικανοποιητική όπως ακούστηκε και δια στόματος του Αμπέλ Φερέιρα, ο οποίος υποκλίθηκε σε ένα παιδί που δεν είχε μέχρι πρότινος επίσημο παιχνίδι στα πόδια του αλλά αφομοίωσε εξαιρετικά τα όσα του ζήτησε και ανταποκρίθηκε άριστα στα καθήκοντά του.

Έκτοτε, ισοπέδωσε τον εσωτερικό ανταγωνισμό, όντας σε όλα τα παιχνίδια μέσα στις βασικές επιλογές του Αμπέλ Φερέιρα, ο οποίος έβλεπε ένα παιδί με εξαιρετική τακτική συμπεριφορά με αλληλοκαλύψεις, τρεξίματα και ενέργεια. Με αποκορύφωμα, το σχεδόν αψεγάδιαστο παιχνίδι του στο ΟΑΚΑ. Ίσως το κορυφαίο παιχνίδι του με τη φανέλα του ΠΑΟΚ, όντας ο δημιουργός των δύο τερμάτων που πέτυχε ο Σφιντέρσκι, κάνοντας δύσκολη τη ζωή των αντιπάλων του.

Η αγωνιστική συνέπεια δεν επιβραβεύθηκε μόνο από τον Αμπέλ Φερέιρα αλλά έκανε και ένα παιδικό του όνειρο πραγματικότητα. Να αγωνιστεί με το εθνόσημο στο στήθος. «Μικρός έβλεπα την Εθνική και ήθελα πάντα να παίξω απέναντι σε μία μεγάλη ομάδα σε ένα γεμάτο γήπεδο. Έπαιξα κόντρα στην Ιταλία μπροστά σε 50.000 φιλάθλους. Το ευχαριστήθηκα πραγματικά». Και να που τα όνειρα γίνονται καμιά φορά πραγματικότητα... Άλλωστε το μόνο πράγμα στη ζωή που είναι εφικτό χωρίς προσπάθεια είναι η αποτυχία. Και εκείνος είχε προσπαθήσει πολύ...

Και η αλήθεια είναι πως στο Olimpico δεν έμεινε στο να απολαμβάνει τους «καρπούς» αυτής της προσπάθειας αλλά έδειξε πως έχει ακόμη πολύ δρόμο μπροστά του για να κατακτήσει εκείνον τον κόσμο που λέγαμε... Πίσω στη Θεσσαλονίκη -εξάλλου- υπάρχει ένα παράδειγμα που μπορεί να του δώσει την ευκαιρία να συνειδητοποιήσει καλά πως το ποδόσφαιρο είναι στιγμές. Από αυτές που μπορεί να σε απογειώσουν ή να σε... γειώσουν.

Όσο για το εν λόγω παράδειγμα; Καμία περίοδο ντεφορμαρίσματος δεν ισοδυναμεί με καταστροφή. Άλλωστε, πνίγεσαι όχι αν πέσεις στο ποτάμι, αλλά αν παραμείνεις βυθισμένος σ' αυτό... Άρα το θέμα είναι τι επιλέγεις...