Τα πέντε «πρέπει» για να υπάρξει Ελληνικό ποδόσφαιρο

Στο μυαλό μου εδώ και καιρό γίνεται μία προσπάθεια να «διαβαστεί» το μέλλον στο ποδόσφαιρο και ήρθε η ώρα να μοιραστώ μαζί σας τη σκέψη μου. 

Αυτή τη στιγμή, είναι σαφές πως εκτός του θέματος υγείας που αντιμετωπίζουν και θα αντιμετωπίσουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι στον πλανήτη, υπάρχει και το μεγάλο ερωτηματικό του τι θα αφήσει πίσω της αυτή η πανδημία.

Σε επίπεδο πνευματικό – ψυχολογικό, σίγουρα θα μείνει κάτι στον καθένα από εμάς, κάτι που θα έχει και αντίκτυπο στην αγορά. Η οποία έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση, φαίνεται πως δεν μπορεί να αυτορυθμιστεί.

Προσπαθώ να συνδέσω την κοινωνία με το ποδόσφαιρο. Και είναι αδύνατον να μην επηρεαστεί αυτό. Το μόνο σίγουρο είναι πως θα πρέπει να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα, όμως είναι γεγονός πως τα πάντα φωτογραφίζουν μία μετωπική κόντρα ομάδων – παικτών και των γραφείων που τους εκπροσωπούν, με τις ομοσπονδίες κάπου στη μέση να προσπαθούν να παίξουν τον διαιτητή ακροβατώντας σε πολλά νομικά ζητήματα που θα προκύψουν.

Ήδη η ΟΥΕΦΑ μετράει τις απώλειές της από την μεταφορά του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος από το καλοκαίρι που έρχεται στο επόμενο. Σύμφωνα με όλα τα δημοσιεύματα που έπιασαν το θέμα, αυτή υπολογίζεται κοντά στα 300 εκατ. ευρώ. Παράλληλα, η μη ολοκλήρωση των διασυλλογικών διοργανώσεων αυξάνει τη χασούρα αρκετά. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν έχει καταστεί σαφές το αν θα ξεκινήσουν ή όχι με την πρώτη ευκαιρία.

Η ΟΥΕΦΑ ξέρει πως δεν μπορεί να πάρει ρίσκο με ανθρώπινες ζωές. Το κόστος σε λάθος εκτίμηση θα είναι πολλαπλάσιο. Όπως και όλες οι Λίγκες έτσι και αυτή, θα περιμένει ελπίζοντας σε ένα θαύμα. Το δύσκολο βέβαια είναι το τι θα γίνει την επόμενη σεζόν και όχι τώρα.

Σε μία οικονομία που θα είναι σε ύφεση παγκοσμίως, πολύ δύσκολα θα βρεθούν τα χορηγικά προγράμματα που θα διατηρήσουν τα έσοδα που υπήρχαν και βέβαια θα καλύψουν τη χασούρα που επήλθε.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της κατάστασης, είναι πως τον μήνα Μάρτιο χωρίς πρωταθλήματα, οι στοιχηματικές εταιρίες διατηρούνται από τα καζίνο τους έχοντας χάσει το 80% του τζίρου τους. Και όταν μιλάμε για τέτοιους κολοσσούς, αν για τρεις μήνες χάσουν 80% του τζίρου και παράλληλα ενώ είχαν προετοιμαστεί για το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα χάσουν και τους τζίρους αυτού, μη περιμένει κανένας να διατηρήσουν τα χορηγικά τους προγράμματα στα επίπεδα που ήταν.

Το ίδιο θα ισχύσει βέβαια και για τις αυτοκινητοβιομηχανίες, το ίδιο για τα αλκοολούχα ποτά – μπύρες, το ίδιο σχεδόν για όλες τις εταιρίες που πληρώνουν για το ποδόσφαιρο.

Και αν η ΟΥΕΦΑ και τα μεγάλα πρωταθλήματα μπορούν να ισορροπήσουν σε βάθος χρόνου με άλλα βέβαια οικονομικά δεδομένα, γιατί απλά έχουν φροντίσει και διαθέτουν προϊόν, εκεί που τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα είναι στη χώρα μας. Η Ελλάδα ούτε οικονομία έχει, ούτε προϊόν.

Για να τα βάλουμε κάτω υπάρχουν πολλοί άξονες που πρέπει να ενεργοποιηθούν στη χώρα μας για να μην υπάρξει το μέγιστο κραχ.

1. Ξεκαθάρισμα τηλεοπτικού τοπίου μέσα από κεντρική διαχείριση

2. Απομάκρυνση τοξικότητας από το προϊόν.

3. Προσέγγιση μεγάλων χορηγών που θα πεισθούν με ξεκάθαρο πλάνο πως η εμπλοκή τους στο ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο δεν θα τους στιγματίσει.

4. Σύνδεση επαγγελματικών κατηγοριών με τη δημιουργία β΄ομάδων που θα αυξήσει την εμπορικότητα της Superleague 2 και της Football league.

5. Έμπρακτη υποστήριξη Πολιτείας σε έργα υποδομής, απομακρύνοντας την γραφειοκρατία και πριμοδοτώντας όσους επιλέξουν να επενδύσουν σε αυτές.

Για να συμβούν βέβαια όλα τα παραπάνω, θα πρέπει να παραμεριστούν οι παραδοσιακές παθογένειες του ποδοσφαίρου μας. Οι μεγάλοι να αντιληφθούν πως οι μικροί παίζουν την επιβίωσή τους, οι τοξικοί να αντιληφθούν πως το προϊόν δεν είναι παιχνιδάκι τους, η Πολιτεία να αντιληφθεί πως η ανάδειξη ενός πιο σοβαρού προϊόντος θα αυξήσει τα έσοδά της από άμεση και έμμεση φορολογία αλλά και θα αυξήσει τις θέσεις εργασίας και οι παράγοντες των μικρότερων κατηγοριών θα πρέπει να αντιληφθούν πως τα μπάτζετ τους δεν θα βγαίνουν από τα over στα κόρνερ ή στα γκολ. Φακελωμένοι είναι όσοι ακολουθούν αυτές τις πρακτικές άλλωστε, θέμα χρόνου είναι να τους μαζέψουν.

Πόσο εφικτά είναι όλα τα παραπάνω; Πόσο λογικό είναι μέσα σε λίγους μήνες να αλλάξουν νοοτροπίες δεκαετιών; Δεν είναι τίποτα απ όλα αυτά εύκολο. Το μόνο αισιόδοξο είναι πως όλα αυτά είναι μονόδρομος.

Αυτή τη στιγμή πάντως, η πληροφόρησή μου είναι πως δεν μπορεί να γίνει καμία εκτίμηση για την κατάσταση που θα επικρατεί οικονομικά στο άμεσο μέλλον από στελέχη των ΠΑΕ. Με όποιον έχω επαφή – και αυτή δεν είναι μόνο στον ΠΑΟΚ – μου μεταφέρει λέξεις που ξεκινάνε από την άγνοια και καταλήγουν στο χάος. Ίσως ο φόβος για το αύριο τους οδηγήσει να φερθούν με σεβασμό στο προϊόν και να βγούνε από τον μικρόκοσμό τους.

Κλείνοντας, ίσως υπάρξει εξορθολογισμός αν ξεκινήσει μία κουβέντα μεταξύ ΟΥΕΦΑ, ομάδων, παικτών και εκπροσώπων τους, έτσι ώστε να συμφωνηθεί ένα γενναίο κούρεμα στις απολαβές των δύο τελευταίων.

Και το θετικό σενάριο είναι να γίνει μία συμφωνία. Αν δεν γίνει, δε νομίζω πως θα μπορέσει οποιαδήποτε ομοσπονδία να αποφασίσει κούρεμα συμβολαίων μαζί με τις ομάδες και αυτή η απόφαση θα έχει νομική υπόσταση.