Ένας πιστός αντιστάρ ηγέτης

Η αλήθεια είναι ότι αγαπά το μπάσκετ του ΠΑΟΚ, είναι λίγο τρελός. Λίγο σαλεμένος, πολύ ρομαντικός και έχει ένα δικό του τρόπο σκέψης. Είμαστε αυτοί που αγαπάμε τον Τσέκο περισσότερο από τον Ρεντζιά, περιμένουμε ακόμα τον Πέτζα να σώσει την ΚΑΕ, μικροί σουτάραμε σαν τον Κόρφα στις μπασκέτες δωματίου, περιμέναμε στο last dance να δούμε μερικά δευτερόλεπτα τον Κλιφ Λέβινγκστον και φυσικά βλέπουμε ακόμα και στα 50+ τον Πρέλεβιτς στον δρόμο και ανατριχιάζουμε.

Είμαστε οι ίδιοι που κάθε χρόνο περιμένουμε να επιστρέψει ο Βασιλειάδης στην ομάδα και μπορούμε να γίνουμε τόσο γραφικοί ώστε να ψωνίζουμε από το μαγαζί της Πατρίτσια (κόρη του Κόρφα), ασχέτως εάν πουλάει μόνο γυναικεία. Μπορεί να μην είμαστε πολλοί και χιλιάδες που θα γέμιζαν το Παλατάκι, αλλά όσοι ξέρουν τι συμβαίνει στην ομάδα μπάσκετ εδώ και μία 15ετία δεν μπορούν να μην δεν αγαπήσουν τον Βαγγέλη Μαργαρίτη.

Ο Κατερινιώτης αρχηγός του ΠΑΟΚ, είναι το κάτι διαφορετικό. Δεν γεννήθηκε με μπλούζα του ΠΑΟΚ, δεν μεγάλωσε στα πέταλα της ομάδας ή στις εκδρομές. Έγινε παίκτης Α1 στα 30 του σε ένα δοκιμαστικό καλοκαιριού του Σούλη Μαρκόπουλου, αλλά μέσα σε 8 χρόνια κατάφερε να κάνει κινήσεις που έδειξαν ότι όχι απλά αισθάνεται την ομάδα οικογένεια του, αλλά το αποδεικνύει κιόλας πολλάκις και με κάθε τρόπο.

Εξ αρχής αυτά τα χρόνια που ο ΠΑΟΚ προσπάθησε να αλλάξει σελίδα, πέρασαν πολλοί Έλληνες και ξένοι παίκτες. Από τον Λάζαρο Παπαδόπουλο, τον Τσαϊρέλη, τον Μπόγρη και τον Χρυσικόπουλο, μέχρι τον DJ Cooper, τον Goss, τον Hatcher και τον Tepic. Όλοι τους για τους δικούς τους λόγους έκατσαν 1-2 χρόνια στην ομάδα, ή ήρθαν 2 και 3 φορές μέσα στην 10ετία. Έπαιξαν για τον ΠΑΟΚ προσέφεραν, κέρδισαν την υπεραξία και μετά πήγαν σε ένα άλλο κλαμπ με καλύτερα λεφτά. Ποιος θα ξεχάσει τον Cooper που ξεκίνησε με 50.000 δολάρια στον ΠΑΟΚ και έφτασε τις 400.000 δολάρια την Ρωσία.

Ποιος επίσης δεν θα θυμηθεί όταν ο Hatcher τις δύο πρώτες φορές που έφυγε από τον ΠΑΟΚ, πήγε είτε στην Παρτιζάν είτε στην Ντινάμο Σάσαρι στην Ιταλία με υπερδιπλάσια συμβόλαια από ότι στον ΠΑΟΚ. Όταν ο Μιχάλης Τσαϊρέλης μετά από 2 χρονιές στον ΠΑΟΚ έκλεινε συμβόλαιο στην ισπανική λίγκα με πάνω από 100.000 ευρώ συμβόλαιο ή ο Κόνιαρης που μέσα από τον ΠΑΟΚ έχει κερδίσει δύο μεταγραφές, μία στον Παναθηναϊκό στα 17 του και μία στον Ολυμπιακό πέρσι.

Ο Βαγγέλης Μαργαρίτης από την μεριά του όμως δεν έκανε το ίδιο σε κανένα σημείο της καριέρα του. Όταν το 2015, η ΑΕΚ τον ήθελε, ο ίδιος ο παίκτης υπέγραψε με λιγότερα χρήματα στον ΠΑΟΚ τριετές συμβόλαιο, όταν και πάλι ο ΠΑΟΚ πήρε την τρίτη θέση το 2018 και ήταν από τους καλύτερους παίκτες του πρωταθλήματος έκλεισε τα αυτιά του στις σειρήνες του Προμηθέα και υπέγραψε 2ετές συμβόλαιο και πάλι με τον ΠΑΟΚ. Το περασμένο καλοκαίρι ενώ είχε συμβόλαιο με την ομάδα και φαινόταν ότι ο στόχος θα ήταν η παραμονή και η χρονιά θα ήταν παραπάνω από δύσκολη δεν σκέφτηκε ότι πρέπει να φύγει και να ψάξει κάτι καλύτερο σε αγωνιστικό ή οικονομικό επίπεδο.

Ακόμα και φέτος πολλές ομάδες περίμεναν στην γωνία για τον Βαγγέλη Μαργαρίτη. Μπορεί να μην έγινε καμία επίσημη κρούση στον παίκτη, αλλά όλες οι ομάδες κάτω από τον Παναθηναϊκό, (Προμηθέας, ΑΕΚ, Περιστέρι) θα ήθελαν τον διεθνή αρχηγό του ΠΑΟΚ. Εν τέλει όμως προς τιμήν τους κανένας δεν μπήκε σφήνα, ο παίκτης δεν θέλησε να βάλει το συμβόλαιο του σε πλειστηριασμό και έτσι ο αρχηγός διάλεξε να συνδέσει την επαγγελματική του καριέρα στην πρώτη κατηγορία με τον ΠΑΟΚ.

Σίγουρα δεν είναι ο εμπορικός ηγέτης, σίγουρα δεν θα πουλήσει οπαδιλίκι μπροστά στο πέταλο. Δεν έχει καν προφίλ στα σόσιαλ μίντια, όπως όλοι οι αθλητές στις ομάδες με μεγάλη οπαδική βάση. Είναι όμως αυτός που θα δώσει το σύνθημα μέσα στην ομάδα, θα βγάλει την αγριάδα που πρέπει μέσα στο παρκέ και θα μιλήσει με την γλώσσα της αλήθειας στα εύκολα και στα δύσκολα αυτής της ομάδας. Θα παίξει με ένεση ή με όποιες ενοχλήσεις έχει και δεν θα προτιμήσει να προφυλαχθεί. Είναι αυτός που πολλά χρόνια ξεκίνησε σαν το δεύτερο 4άρι της ομάδας και έγινε βασικός στο τέλος της σεζόν και βασικός στην εθνική ομάδα στην μάχη της πρόκρισης για το Μουντομπάσκετ της Κίνας.

Για όλους εμάς λοιπόν που αγαπάμε το τμήμα μπάσκετ παρότι δεν μας χαρίζει τις επιτυχίες των παλαιότερων χρόνων είναι ο αρχηγός που θα σεβόμαστε για πάντα και τον περιμένουμε με χαρά να παραμείνει στην ομάδα και μετά το τέλος της καριέρας του. Τέτοιες περιπτώσεις παικτών είναι για να μένουν στην ομάδα και στο κάθε πόστο που μπορούν να προσφέρουν.