Θερίζεις ό,τι σπέρνεις!

Συνήθως υπάρχουν καλά και κακά νέα. Κάποιες φορές, όμως, έχεις να διαλέξεις ανάμεσα στα κακά και στα χειρότερα. Τα κακά νέα, όπως είναι ήδη γνωστά, είναι πως η Ελλάδα έπεσε στη 17η θέση της ευρωπαϊκής βαθμολογίας. Τα χειρότερα είναι πως η Βασιλεία θα τη ρίξει στη 18η θέση. Ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο χάθηκε και μόλις η Ελβετία προσπεράσει τη χώρα μας (σ.σ. το οποίο τυπικά θα γίνει την Τρίτη), τότε τα προκριματικά για τις ελληνικές ομάδες θα ξεκινούν περίπου τον... Μάιο.

Εντάξει, είναι ξεκάθαρα υπερβολή ο Μάιος, όμως θα μπαίνει στην κληρωτίδα μαζί με εκείνες τις ομάδες που πριν χρόνια τις θεωρούσαμε ανταγωνιστικές μόνο για το πρώτο φιλικό ξεμούδιασμα του καλοκαιριού στην προετοιμασία. Κι αυτό αν και μόνο αν η τοπική ομάδα (ή μπυραρία όπως θα την έλεγαν οι κακές γλώσσες) δεν είχε βραδιά καραόκε σε ένα από τα χωριά της Αυστρίας ή της Ολλανδίας που συνήθως περνούσαν τον Ιούλιο οι ελληνικές ομάδες.

Τουλάχιστον, θα έχει να το λέει ότι θα είναι στο γκρουπ των ισχυρών. Περίεργη λέξη, όμως, η «ισχύς». Σε παγιδεύει...

Περασμένα μεγαλεία...
Βρισκόμαστε στο 1998... Η Ελλάδα είναι στην 8η θέση της βαθμολογίας. Η Κύπρος είναι στην 25η. Δεν είναι το ζητούμενο ο... εσωτερικός ανταγωνισμός Ελλάδας και Κύπρου, όμως είναι ένα μέτρο σύγκρισης για την ελεύθερη πτώση της χώρας μας στη βαθμολογία της ΟΥΕΦΑ. Μια ελεύθερη πτώση, η οποία συνδυάζεται με την δυναστεία του Ολυμπιακού στο ελληνικό πρωτάθλημα. Οι ερυθρόλευκοι από το 1997 μέχρι και το 2020 έχουν κατακτήσει τον τίτλο 19 φορές. Τρομακτικό! Ο Παναθηναϊκός το 2004 και το 2010, η ΑΕΚ το 2018 και ο ΠΑΟΚ το 2019 κατόρθωσαν να σπάσουν το σερί του και να αμφισβητήσουν την ισχύ του. Να βάλουν έναν αστερίσκο στην επίδειξη δύναμης που ήθελαν να κάνουν με κάθε τρόπο οι ερυθρόλευκοι. Αρχικά με τον Σωκράτη Κόκκαλη και αργότερα με τον Βαγγέλη Μαρινάκη.

Πού οδήγησε η μοναρχία; Στα σημερινά αποτελέσματα. Η παρακμή δεν ήρθε μονομιάς και φυσικά το αφήγημα περί των βαθμών που φέρνει στην Ελλάδα ο Ολυμπιακός έναντι των άλλων ομάδων καταρρίπτεται αν μπει στην εξίσωση η πρώτη δεκαετία των ερυθρολεύκων στο Champions League, όπου μάζευαν χαστούκια και οι υπόλοιπες ομάδες έσωζαν την κατάσταση. Τι έκανε ο Ολυμπιακός; Κατέστρεφε τον εσωτερικό ανταγωνισμό, έπαιρνε τα εκατομμύρια της ΟΥΕΦΑ και άφηνε τους άλλους να βγάζουν το φίδι από την τρύπα, μαζεύοντας βαθμούς.

Η Ελλάδα το 2005 ήταν ακόμα στη 8η, τη στιγμή που η Κύπρος ήταν ακόμα στην 29η. Η Σερβία, που εν έτει 2020 ελλοχεύει να μας προσπεράσει, ήταν εννέα θέσεις μακριά και η Κροατία 14 θέσεις πιο πίσω στην κατάταξη. Η Ελλάδα το 2005 έβγαζε έξι ομάδες στα ευρωπαϊκά κύπελλα, η Κύπρος τρεις. Τα πράγματα έγιναν ξεκάθαρα χειρότερα μετά την αλλαγή στο σύστημα βαθμολογίας το 2008 και μετά την ακόμα πιο δικτατορική παρουσία του Ολυμπιακού στο ελληνικό πρωτάθλημα. Μετά το 2010.

Όταν, πλέον, σταμάτησε να έχει σημασία μόνο να είναι οι ερυθρόλευκοι οι καλύτεροι. Έπρεπε να επιβεβαιώνουν την ανωτερότητά τους, φροντίζοντας παράλληλα την ισοπέδωση των αντιπάλων. Όταν δεν αρκούσε να ελέγχει το παρασκήνιο για να διασφαλίζει το πρωτάθλημα και τα εκατομμύρια του Champions League, αλλά μέσω του παρασκηνίου ήθελε να εκλείψει κάθε μορφής ανταγωνισμός. Κάθε ιδέα ανταγωνισμού. Με κάθε τρόπο. Να ισοπεδώσει τους αντίπαλους συλλόγους, για να νιώθει ολοένα και ισχυρότερος.

Κοίτα τι έκανες...
Η ισχύς, όμως, μας έφερε εδώ που είμαστε σήμερα. Το 2012 η Ελλάδα ήταν 10η και η Κύπρος 16η. Το 2013 τα αντίστοιχα νούμερα ήταν 12 και 14. Το 2015 13 και 18. Το 2016 14 και 19. Το 2018 ήταν 15η η Ελλάδα και 19η η Κύπρος. Στο τέλος της αγωνιστικής σεζόν 2019-20 η Ελλάδα θα είναι στην 18η θέση. Ξεκινώντας την επόμενη σεζόν, η Κροατία και η Τσεχία θα είναι σε πολύ κοντινή απόσταση για να ξεπεράσουν τη χώρα μας και να τη βυθίσουν ακόμα περισσότερο στην ανυποληψία.

Γιατί, ειρήσθω εν παρόδω, σε αυτή την τελευταία δεκαετία έχει βυθιστεί και η θέση της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου. Σήμερα, η άλλοτε πρωταθλήτρια Ευρώπης βρίσκεται στην 54η θέση στη γηραιά Ήπειρο, τη χειρότερη της ιστορίας της. Μια Εθνική ομάδα που από τότε που δημιουργήθηκε το Fifa World Ranking (σ.σ. ήτοι 1992, εποχές που δε θα έλεγες ότι μεσουρανούσαμε κιόλας) βρίσκεται κατά μέσο όρο στην 30η θέση, σήμερα είναι 24 θέσεις κάτω από το μέσο όρο της. Μια Εθνική που το 2011 ήταν 11η στην παγκόσμια κατάταξη και 14η στο μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής. Μετά, επήλθε η διάβρωση μέσω του Γιώργου Σαρρή (σ.σ. 2012), αργότερα του Γιώργου Γκιρτζίκη (σ.σ. 2015), με αποτέλεσμα μέσα σε ένα χρόνο να κατρακυλήσει 27 θέσεις!!

Ναι, ακριβώς τόσες. Το 2015 – έπειτα από όσα κωμικοτραγικά συνέβαιναν στην ΕΠΟ και κατά συνέπεια στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα – η Εθνική ομάδα βρισκόταν στην 41η θέση και συνέχισε την παρακμή της, δείχνοντας ότι τώρα, μετά και την αποτυχία με τον Άγγελο Αναστασιάδη, ψάχνει τρόπο να συνέλθει. Κι αυτό επειδή, όπως προαναφέρθηκε, δεν αρκούσε απλώς να παίρνει το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός με κάθε κόστος και τρόπο. Έπρεπε να ελέγχει απολύτως τα πάντα στο ποδόσφαιρο και να κάνει επίδειξη δύναμης σε όλες τις εκφάνσεις του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Κοίτα τι δεν έκανες...
Μα, ο Ολυμπιακός φέρνει τους περισσότερους βαθμούς από κάθε άλλη ομάδα στην Ευρώπη. Μα, ο Ολυμπιακός έχει φέρει τους περισσότερους βαθμούς από κάθε άλλη ομάδα στην Ευρώπη. Το αφήγημα της υπεράσπισης! Προφανώς και ισχύει κατά κανόνα, παρά τις κατά καιρούς εξαιρέσεις (π.χ. το 2018 η ΑΕΚ μάζεψε 9.000 βαθμούς έναντι 5.000 του Ολυμπιακού). Έγκειται στο παράδειγμα της ίσης μεταχείρισης των άνισων. Πώς μπορεί να συγκριθεί μια ομάδα που κάθε χρόνο με κάθε τρόπο εξασφάλιζε τίτλους, καλά ευρωπαϊκά εισιτήρια και εκατομμύρια, με οποιαδήποτε άλλη;

Είναι σα να βάζεις δύο ανθρώπους να ψωνίζουν σε ένα σούπερ μάρκετ. Ο ένας έχει 100 ευρώ στην τσέπη του και ο άλλος 30. Στόχος τους είναι να ψωνίσουν, να φτιάξουν και να παρουσιάσουν το καλύτερο γεύμα. Πόσες πιθανότητες έχει ο άνθρωπος με τα 30 ευρώ και πόσες φορές θα καταφέρει να ξεπεράσει εκείνον που έχει 100 ευρώ; Μπορεί το αποτέλεσμα που θα παρουσιάσουν να κρίνεται με τα ίδια δεδομένα; Και ποιο, στ' αλήθεια, θα ήταν το αποτέλεσμα αν ο Ολυμπιακός έμπαινε στο ίδιο ισοζύγιο με τους... όμοιούς του; Θλίψη...

Κι εδώ έρχεται η κατάρρευση του μύθου ή του αφηγήματος, αν προτιμάτε. Στη δεκαετή βαθμολογία των συλλόγων, ο Ολυμπιακός είναι στην 30η θέση!! Είναι πιο κάτω από ομάδες όπως η Σάλκε ή η Λεβερκούζεν, που προφανώς δεν βγαίνουν κάθε χρόνο στην Ευρώπη, πολλώ δε μάλλον στο Champions League. Είναι πιο κάτω από τη Νάπολι, η οποία το 2006-07 έπαιζε στη Serie B και από το 2010 έχει παίξει έξι φορές σε ομίλους Champions League.

Προσοχή: Δε συγκρίνουμε τα μεγέθη σαν ιστορία ή βάσει οικονομικών δυνατοτήτων, αλλά επί της ουσίας τι έχουν καταφέρει.

Ο Ολυμπιακός έχει παίξει 32 φορές στο Champions League. Η Μπαρτσελόνα 30. Η Γιουβέντους 34. Η Ρεάλ 50. Ο Άγιαξ 36. Η Άρσεναλ και η Ίντερ 21. Η Ατλέτικο Μαδρίτης 15. Αρχίζει να γίνεται κατανοητή η γενική εικόνα; Αν σμικρύνουμε το στατιστικό από το 1992 και με τη νέα μορφή της διοργάνωσης, τα νούμερα γίνονται ακόμα πιο χαρακτηριστικά. Μπαρτσελόνα και Ρεάλ έχουν 25 συμμετοχές. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 23. Η Γιουβέντους 21. Η Μπάγερν Μονάχου 24. Ο Ολυμπιακός έχει 19 συμμετοχές από το 1992 ως το 2020. Για την ακρίβεια, έχει 19 συμμετοχές από το 1997 ως το 2020. Ποιες άλλες ομάδες μπορούμε να βρούμε σε τόσες συμμετοχές και παρόμοιο σύγχρονο βεληνεκές με τον Ολυμπιακό;

Η Βαλένθια των 12 συμμετοχών είναι στην 23η θέση.
Η Ρόμα των 11 συμμετοχών στην 29η θέση.
Η Βασιλεία των οκτώ συμμετοχών είναι στην 25η θέση.
Η Σαχτάρ των 15 συμμετοχών είναι στην 17η θέση και η Ντιναμό Κιέβου των 16 συμμετοχών στην 27η θέση.
Η Λυών των 16 συμμετοχών είναι στην 22η θέση.
Να αναφέρουμε την Πόρτο ή την Μπενφίκα των 24ων και 15 συμμετοχών αντίστοιχα; Ξεφεύγει πολύ... Αρκεί να αναφέρουμε ότι στην 31η θέση, μία θέση δηλαδή, πίσω από τον Ολυμπιακό είναι η Βιγιαρεάλ. Πόσες φορές έχει παίξει στο Champions League συνολικά; Τρεις, καμία εκ των οποίων την τελευταία δεκαετία. Φυσικά, υπάρχουν και χειρότερα. Σαν τη Γαλατασαράι, την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, την Αϊντχόβεν, ή τη Μονακό. Καλύτερα, όμως, να μην αναφέρουμε τα χειρότερα.

Γιατί, κατά τα φαινόμενα, προς τα χειρότερα οδεύουμε και ποιος θα μας σταματήσει;