Η αλλαγή συστήματος και το συμμάζεμα της άμυνας

Ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα που αντιμετώπισε φέτος ο ΠΑΟΚ ήταν η ανασταλτική του λειτουργία. Με το 3-4-3 του Φερέιρα το καλοκαίρι ο ΠΑΟΚ πήρε δύο μεγάλες προκρίσεις προκριματικά του Champions League, ενώ η αλήθεια είναι πως αμυντικά είχε τα θεματάκια του τα οποία όμως καλύπτονταν αρκετές φορές από το γεγονός πως οι 3 πίσω μπορούσαν να γίνουν και 5.

Η έλευση Γκαρσία έφερε εκ νέου αλλαγή κι η εικόνα της ομάδας στα μετόπισθεν χειροτέρεψε. Ο ΠΑΟΚ δεχόταν πολύ εύκολα γκολ χωρίς μάλιστα ν' απειληθεί ιδιαίτερα. Από τη στιγμή όμως που θα χανόταν η μπάλα στο κέντρο ή οι αντίπαλοι θα κέρδιζαν μια διεκδίκηση η δημιουργία φάσης ήταν σχεδόν σίγουρη. Η ομάδα δεν μπορούσε να βοηθήσει τον εκάστοτε τερματοφύλακα να κρατήσει ανέπαφη την εστία του. Είναι πάρα πολλά τα παιχνίδια που οι ασπρόμαυροι έχουν δεχθεί γκολ στην πρώτη τελική του αντιπάλου ενώ υπάρχουν κι αυτά που έχουν δεχθεί και δεύτερο γκολ στη δεύτερη τελική του αντιπάλου, όπως με τον Παναθηναϊκό στην κανονική διάρκεια ή με τη Λαμία στο Κύπελλο.

Η ανάγκη για αποτελέσματα στο τέλος της χρονιάς οδήγησε τον Πάμπλο Γκαρία σε αναπροσαρμογή του πλάνου του. Αυτό είναι κάτι που συνιστά ρίσκο κι ο τεχνικός του ΠΑΟΚ το πήρε. Με το 3-4-3 ή κάποιες φορές 5-4-1 ή και 3-5-2 ο Ουρουγουανός συμμάζεψε πολλά κακώς κείμενα της άμυνας της ομάδας. Είναι χαρακτηριστικό πως από τα επτά ντέρμπι που έδωσε η ομάδα με αυτό το σχηματισμό μέτρησε 5 νίκες, μια ισοπαλία και μία ήττα από τον Ολυμπιακό στο Γ. Καραϊσκάκης, η οποία ήρθε σχεδόν με τη δεύτερη ενδεκάδα. Μέσα σε αυτά κι ένα κύπελλο Ελλάδος. Επιπλέον στα συνολικά οκτώ παιχνίδια, που υιοθετήθηκε αυτή η διάταξη οι ασπρόμαυροι δέχθηκαν μόλις τέσσερα τέρματα ενώ οι φάσεις που ανησύχησαν τον Πασχαλάκη ήταν ελάχιστες.