Ο σπόρος των Invincibles

Το κακό δεν είναι ανεξάρτητο από το καλό. Τίποτα κακό δεν είναι μόνο κακό. Ουδέν κακόν, αμιγές καλού.

Μία κόκκινη κάρτα στο ξεκίνημα ενός παιχνιδιού de facto αποτελεί εξ' ορισμού ένα απευκταίο σενάριο για κάθε προπονητή. Εντέλει, κατέληξε σε ευλογία!

Ο Χάρης Τσιγγάρας είναι η αποκάλυψη του φετινού ΠΑΟΚ. Από αόρατος, έγινε νεροκουβαλητής. Κι από νεροκουβαλητής, πρωταγωνιστής, απαραίτητος, σημαντικός, κομβικός. Κι όλα αυτά σκάρτα σε 100 μερούλες.

Είναι σε mood «δεν βλέπω» κανέναν. Τους «τρώω όλους ζωντανούς». Θα... ματώσω για κάθε κατοχή, για κάθε κλέψιμο, για κάθε 50-50 μονομαχία. Η ενεργειακή βόμβα που επιζητά κάθε προπονητής στο γήπεδο.

Το τάκλιν του σε μία 50-50 μονομαχία στο κέντρο του γηπέδου ήταν ξεκάθαρα για την μπάλα. Ξεκάθαρα. Μόνο που στο ποδόσφαιρο από την στιγμή που ξαπλώνεις και αρχίζεις την τσουλήθρα για τάκλιν, anything can happen, τα λέγαμε και παλιότερα για την εμμονή του Χενκ Τεν Κάτε και την ροπή του ποδοσφαιρικού νομοθέτη για όλο και λιγότερα τάκλιν.

Στο τάκλιν, στην τσουλήθρα, δεν ελέγχεις πια το σώμα σου, δεν προλαβαίνεις, είναι απλή φυσική. Μερικά εκατοστά αστοχίας, μπορούν να φέρουν την... καταστροφή.

Η απευθείας κόκκινη κάρτα στο 20ό λεπτό για ένα μαρκάρισμα στο κέντρο, είναι μία σκληρή τιμωρία, αλλά dura lex, sed lex. Ο Τσιγγάρας θα μάθει από αυτή τη φάση να ζυγίζει καλύτερα σε κάθε του απόφαση στο γήπεδο το κλάσμα πιθανό κέρδος / ρίσκο. Καμία μπαλιά στην μεσαία γραμμή, δεν αξίζει το ρίσκο της αποβολής.

Ένα μάθημα ποδοσφαιρικής ωρίμανσης, που δεν μπορείς να παρακάμψεις.

Μοιάζει απίστευτο, μα αυτό που έμοιαζε με καταδίκη για την ομάδα του, έγινε τελικά ευλογία μέσα στο γρασίδι. Μία κόκκινη κάρτα στο ξεκίνημα ενός εκτός έδρας ντέρμπι, έγινε αφορμή ώστε ο ΠΑΟΚ να σκάψει βαθιά μέσα του και να ενεργοποιήσει δυνάμεις που πιθανώς δεν πίστευε ότι διέθετε.

Ήταν η πρώτη φορά που θα έπαιζε φέτος με αριθμητικό μειονέκτημα, η αποβολή του Γιάννη Μιχαηλίδη στις καθυστερήσεις του αγώνα με την Κοπεγχάγη δεν μετράει -στο τέλος του αγώνα με τους Δανούς είχαν χαθεί οι θέσεις.

Ήταν η πρώτη φορά που ο Δικέφαλος θα έπρεπε συνειδητά και απενοχοποιημένα να ταμπουρωθεί πίσω, να σφίξει τις γραμμές του, να είναι συμπαγής, απόλυτα αφοσιωμένος, να μετράει κάθε του σπριντ, κάθε προσπάθεια αντεπίθεσης, κάθε απόσταση στις γραμμές του σε μήκος και πλάτος.

Ήταν η πρώτη φορά φέτος που έπρεπε οι 10 να τρέξουν και να καλύψουν για 11. Η πρώτη φορά που οι 10 έπρεπε να μην παρεκκλίνουν ούτε ελάχιστα από το τακτικό πλάνο. Ήταν πια ένα ματς που εκτός από ποιότητα, πνευμόνια, πλάνο ήθελε και κάτι άλλο. Know how. Διαχείριση. Ποδοσφαιρική πονηριά. Τρόπο.

Στο τέλος της ημέρας, ο ΠΑΟΚ πήρε το 1-1 δίχως να επιτρέψει καθαρές φάσεις στον αντίπαλο του, με εξαίρεση μία κεφαλιά του Πέτρου Μάνταλου αμέσως μετά την ισοφάριση του Κούρτιτς. Απορρόφησε όλους τους κραδασμούς, αφόπλισε τον αντίπαλο του, τον έκανε να οδηγηθεί σε άπειρες καταδικασμένες σέντρες, στα τελειώματα, όταν τον είδε αποκαμωμένο, θολωμένο, πιεσμένο, λίγο έλειψε να του σκαρώσει το απόλυτο κόλπο, όπως και στον επαναληπτικό του κυπέλλου. Δεν ήθελε και πολύ...

Δεν έχει σημασία ο αντίπαλος. Δεν έχει σημασία που η ΑΕΚ βυθίζεται χωρίς σανίδα σωτηρίας. Το ίδιο ματς, ο ΠΑΟΚ του πρώτου γύρου, θα το έχανε μόνος του. Θα έβρισκε έναν μαγικό τρόπο να ηττηθεί, να «αυτοκτονήσει».

Ο ΠΑΟΚ του πρώτου γύρου έβαλε 24 γκολ και είχε πέντε ήττες, διότι έμπαζε από παντού (18 γκολ παθητικό).

Ο ΠΑΟΚ του δεύτερου γύρου επίσης έχει πετύχει 24 γκολ, μόνο που παραμένει αήττητος (8 νίκες, 4 ισοπαλίες), έχοντας δεχθεί μόλις έξι τέρματα. Είναι δύο άλλες ομάδες, που δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους, παρότι έχουν σχεδόν τους ίδιους παίκτες μέσα!

Ουδέν κακόν, αμιγές καλού. Οι 5 αυτές ηχηρές «σφαλιάρες» του πρώτου γύρου, κάτι που έμοιαζε καταδικαστικό για την σεζόν ήταν αυτές που υποχρέωσαν τον σύλλογο σε μία βαθιά ενδοσκόπηση, μία σκληρή αυτοκριτική, που τελικά έφερε γόνιμες λύσεις.

Αυτοί που δεν είχαν άλλα πια να προσφέρουν κατέβηκαν από το τρένο ή περιθωριοποιήθηκαν στο τελευταίο βαγόνι. Η μετάγγιση με νέο, φρέσκο αίμα (Λύρατζης, Τσιγγάρας) ανανέωσε τα κύτταρα του οργανισμού.

Ξαφνικά, στον ΠΑΟΚ αρχίζει να δρα μια μαγιά που δημιούργησε σταδιακά την ομάδα των Invincibles. Μία ομάδα με άρνηση υποταγής, μία ομάδα που αρνείται να χάσει, το επιβάλλει με την συμπεριφορά της στο γήπεδο. Σημειολογικά, τα δύο αυτά γκρουπ παικτών, είχαν κάτι κοινό: τον ίδιο προπονητή, που παγίωσε αυτή την συμπεριφορά, αυτή τη στάση (ποδοσφαιρικής) ζωής.

Στο ποδόσφαιρο τίποτα δεν πάει χαμένο, αναπόφευκτά, κάποια στιγμή βρίσκεις τα πάντα μπροστά σου. Αυτό το δύσκολο τακτικό τεστ στο ΟΑΚΑ, ήρθε την καταλληλότερη στιγμή, μία εβδομάδα πριν από το πρώτο παιχνίδι με την Γάνδη. Μία ομάδα «ντεμοντέ» που του μοιάζει πολύ. Εμπιστεύεται πολύ τα «μεγάλα παιδιά» (Μπολάτ, Κουμς, Οφόε, Ντεπουάτρ είναι όλοι 33+), χτίζει μεγάλες επιθέσεις πόδι-πόδι, κάνει καλύτερο δεύτερο μισό της σεζόν από ότι πρώτο, μία ομάδα κυνική, αποτελεσματική, χτισμένη από τον... δικό της Λουτσέσκου, τον προπονητή του μοναδικού πρωταθλήματος, Χέιν Βανχάζενμπρουκ, ο οποίος έφυγε μετά την κατάκτηση του τίτλου και επέστρεψε για να ολοκληρώσει κάποιες μισοτελειωμένες δουλειές.

Αυτός ο σπόρος των invincibles που πάει να ανθίσει στο ασπρόμαυρο στρατόπεδο είναι το πολυτιμότερο εφόδιο ενόψει των δύο ιστορικών ευρωπαϊκών ραντεβού. Αν ο ΠΑΟΚ αποδειχθεί ξανά ανίκητος στα δύο παιχνίδια με τους Βέλγους, το χειρότερο που μπορεί να του συμβεί είναι να παίξει την πρόκριση στους «8» της Ευρώπης, σε μία ζαριά, στα πέναλτι. Not bad...