Η υψωμένη γροθιά του Τάισον είναι κάτι παραπάνω από ποδόσφαιρο!

Στο ντεμπούτο του τα έκανε όλα. Πολλά περισσότερα από μία απλή ανάγνωση των πεπραγμένων του στο γήπεδο. Δευτερόλεπτα μετά την επίτευξη του 2-0 και αφού πανηγύρισε στην αγκαλιά των συμπαικτών του, ο Τάισον έστειλε το πιο ωραίο και δυνατό μήνυμα: αυτό ενάντια στο ρατσισμό.

Η ζωή του και η καριέρα του μοιάζει πια συνυφασμένη με ένα διαρκή αγώνα κατά του ρατσισμού, κατά των φυλετικών διακρίσεων που δεν έχουν καμία θέση ούτε στο ποδόσφαιρο ούτε στη ζωή μας γενικότερα... Υπήρξε θύμα ρατσισμού, βιώνοντας στο πετσί του λεκτική επίθεση λόγω χρώματος. Και επειδή... ποτέ δεν ξέρεις πόσο δυνατός είσαι, μέχρι να έρθει η στιγμή που η δύναμη θα είναι μόνη επιλογή που θα έχεις, ο Τάισον έκανε το βίωμά του, παράδειγμα ζωής. «Λύγισε» αλλά δεν «έσπασε».

Όλα ξεκίνησαν το Νοέμβριο του 2019, όταν η Σαχτάρ Ντόνετσκ υποδέχτηκε τη Ντιναμό Κιέβου στο ντέρμπι της αγωνιστικής για το ουκρανικό πρωτάθλημα. Το ρολόι σημάδευε το 74ο λεπτό της αναμέτρησης, όταν ο Βραζιλιάνος «ξέσπασε» κατά μερίδας των φιλοξενούμενων που του επιτέθηκαν λεκτικά και ακραία, με διάφορους ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς. Αγανακτισμένος, ύψωσε το μεσαίο του δάχτυλο προς τους οπαδούς της Ντιναμό, κλώτσησε τη μπάλα προς το μέρος τους και έχοντας δει την κόκκινη κάρτα (!), αποχώρησε, κλαίγοντας για τα αποδυτήρια. Το ελπιδοφόρο της υπόθεσης; Αγκαλιά με άλλους ποδοσφαιριστές της Ντιναμό που προσπαθούσαν να τον ηρεμήσουν!

Ανάμεσά τους και ο Μπένιαμιν Βέρμπιτς, νυν ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού, πρώην της Ντιναμό,. Από τους πρώτους που έσπευσαν κοντά του στο περιβόητο ματς... Και να που η μοίρα τους έφερε ξανά αντιμέτωπους στο χορτάρι της Τούμπας και πάλι με διαφορετικά χρώματα φανέλας και πάλι εχθροί για 90 λεπτά. Αλλά και πάλι, τίποτα περισσότερο. Γιατί όσα τους ενώνουν και θα έπρεπε να ενώνουν τον κόσμο φαντάζουν πολλά περισσότερα. Και οι δυό τους το ξέρουν καλά!

Την επομένη, σε συνέντευξή του σε ραδιόφωνο της Βραζιλίας, φρόντισε να βάλει «φωτιά» με τα λεγόμενά του: «Η πρώτη μου σκέψη ήταν πως είναι ώρα για μένα να πακετάρω και να αποχωρήσω». Και όλα αυτά την ώρα που οι αρμόδιοι έμοιαζαν εγκλωβισμένοι, ενδεχομένως και ανίκανοι να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα του ρατσισμού στη ρίζα του.

Η πειθαρχική επιτροπής της Ουκρανικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου πέταξε τη μπάλα στην κερκίδα, εμμένοντας στη χειρονομία του Βραζιλιάνου, υπογραμμίζοντας πως ναι μεν «κατανοεί» την αντίδραση του ποδοσφαιριστή αλλά η χειρονομία του μεταδόθηκε από την τηλεόραση, συνεπώς ευρέως, και θα πρέπει να λογοδοτήσει για τη συμπεριφορά του. Άλλα λόγια ν΄αγαπιόμαστε!

Η Παγκόσμια Ένωση Ποδοσφαιριστών ζήτησε άμεσα να ακυρωθεί η κάρτα στον Τάισον και προσπάθησε να προσεγγίσει το θέμα -τουλάχιστον- στη σωστή του διάσταση, κάνοντας σαφές πως «τέτοιες κυρώσεις είναι προς όφελος εκείνων που προωθούν αυτού του είδους την επαίσχυντη συμπεριφορά».

Προφανώς, κάθε τέτοια ιστορία που σέβεται τον εαυτό της, έχει και τους «δεν είδα», «δεν άκουσα», «δεν γνωρίζω τίποτα». Ρόλος που υπηρετήθηκε με απόλυτη επιτυχία από τον Αλεξέι Μιχαϊλιτσένκο, τον προπονητής της Ντιναμό Κιέβου, ο οποίος με μία ατάκα έστρεψε όλες τις υγιείς δυνάμεις της χώρας και του αθλητισμού εναντίον του: «δεν κατάλαβα τι συνέβη, όταν είσαι συγκεντρωμένος στο παιχνίδι, δεν ακούς οτιδήποτε άλλο». Αστείο, δεν νομίζετε; Ειδικά από τη στιγμή που το παιχνίδι διεκόπη στο 74' για λίγα λεπτά, βάσει πρωτοκόλλου, μέχρι να δοθούν οι οδηγίες από τα μεγάφωνα και οι ίδιοι ποδοσφαιριστές της Ντιναμό, του Αλεξέι Μιχαϊλιτσένκο δηλαδή, να ζητήσουν από την κερκίδα να ηρεμήσει!

Στα social media υπήρχε τεράστια οργή, ποδοσφαιριστές παγκόσμιας κλάσης στήριξαν δημόσια τον Τάισον ενώ η Σαχτάρ έσπευσε στο πλευρό του, επισημαίνοντας μεταξύ άλλων πως: «κατηγορηματικά αντιτίθεται σε οποιεσδήποτε εκδηλώσεις και μορφές ρατσισμού, φυλετικών διακρίσεων, ξενοφοβίας και όποιας άλλης μισαλλοδοξίας. Δεν μπορεί να υπάρχει δικαιολογία για όσους προσβάλλουν άλλους ανθρώπους λόγω του χρώματος του δέρματός τους, των θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεών τους. Αυτό το είδος συμπεριφοράς είναι απαράδεκτο σε όλες τις πολιτισμένες χώρες και τα ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα. Τέτοια ταπεινωτικά συμβάντα προκαλούν πόνο και απογοήτευση στη μεγάλη ποδοσφαιρική οικογένεια της Σαχτάρ. Καταδικάζουμε αυτή τη συμπεριφορά του κοινού, πάντα θα εκφράζουμε την υποστήριξη και θα προστατεύουμε τους παίκτες μας».

Η σκόνη δεν έκατσε ποτέ. Μέρες αργότερα, ο Τάισον είχε να επιδείξει ένα υψωμένο δάχτυλο απέναντι στο φάντασμα του ρατσισμού, με μία υπόσχεση: Να το πολεμήσει!

«Λατρεύω τη φυλή μου, αγωνίζομαι για το χρώμα. Δεν θα κλείσω ποτέ το στόμα μου σε τέτοιες πράξεις. Τα δάκρυα ήταν αγανάκτησης και αδυναμίας που δεν μπορούσα να κάνω τίποτα εκείνη τη στιγμή. Αλλά μάθαμε να είμαστε ισχυροί και ν' αγωνιζόμαστε. Ο ρόλος μου είναι να παλεύω, να χτυπάω το στήθος μου, να σηκώνω το κεφάλι μου και να συνεχίζω να παλεύω πάντα! Σε μια ρατσιστική κοινωνία, δεν αρκεί να μην είμαστε ρατσιστές, πρέπει να είμαστε αντιρατσιστές! Το ποδόσφαιρο χρειάζεται περισσότερο σεβασμό, ο κόσμος χρειάζεται περισσότερο σεβασμό! Σας ευχαριστώ όλους για τα μηνύματα συμπαράστασης! Συνεχίζουμε τον αγώνα...».

Ο πανηγυρισμός με τις υψωμένες γροθιές τον συνοδεύει σε όλα τα γήπεδα. Είναι μία από πιο εμβληματικές και ιστορικές χειρονομίες, η οποία προέρχεται από τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Μεξικό το 1968. Είναι μια «γροθιά» στο ρατσισμό.

Και ο Τάισον τον έχει βγάλει -πια- νοκ άουτ από τη ζωή του, αποτελώντας ένα υπέροχο για όλους παράδειγμα.