Η επιτυχία έχει ονοματεπώνυμο

Συνήθως στον αθλητισμός σημασία έχει ο προορισμός. Η διαδρομή μπορεί να έχει «αγκάθια» και αποτυχίες αλλά το φινάλε είναι αυτό που μετράει. Η σεζόν δεν τελείωσε, βέβαια, καθώς τώρα κορυφώνεται αφού το πρωτάθλημα μπαίνει στην τελική του ευθεία. Παρόλα αυτά ο ΠΑΟΚ σήκωσε το Κύπελλο Ελλάδος, τον αγαπημένο θεσμό του συλλόγου, σε μια σεζόν που μέχρι τα μισά της έμοιαζε καταστροφική.

Δεν είναι η πρώτη φορά που τα δεδομένα αλλάζουν στα μέσα της διαδρομής. Άλλωστε ο δικέφαλος έχει καταφέρει να πάρει πρωτάθλημα το 2016 τερματίζοντας τέταρτος στην κανονική διάρκεια και σπάζοντας την έδρα και στους ημιτελικούς αλλά και στους τελικούς. Αυτό είναι η απόδειξη ότι όλα μπορούν να συμβούν και πως σημασία έχει να είσαι σε ετοιμότητα την κατάλληλη στιγμή ανεξάρτητα με το τι έχει προηγηθεί.

Οι παίκτες είναι πάντα οι πρωταγωνιστές και αυτοί που ουσιαστικά κρίνουν τα πάντα στον αγωνιστικό χώρο. Παρόλα αυτά χρειάζεται οπωσδήποτε μια άρτια συνεργασία διοίκησης και προπονητή. Ο Μιλενκόσκι δεν έγινε καλός προπονητής επειδή οδήγησε τον ΠΑΟΚ στην κατάκτηση του Κυπέλλου αλλά ούτε έγινε κακός προπονητής επειδή έχασε πέντε φορές από τον Παναθηναϊκό μέχρι τον Ιανουάριο. Δεν ήταν λίγες οι φορές που η διοίκηση του ΠΑΟΚ σε αντίστοιχες περιπτώσεις είχε απαλλαγεί από τον προπονητή ή ακόμα και αν δεν είχε προβεί σε αντικατάσταση είχε χαθεί η εμπιστοσύνη. Στη φετινή περίπτωση και όταν ο Μιλενκόσκι ήταν έτοιμος να παραιτηθεί νιώθοντας πως δεν μπορεί να βοηθήσει την ομάδα του η διοίκηση του συλλόγου του έδειξε πλήρη στήριξη. Άπαντες ήξεραν τι μπορεί να προσφέρει και κυρίως ήξεραν πόσο μεγάλη προσπάθεια γίνεται.

Ο έμπειρος κόουτς ήξερε τι μπορεί να δώσουν οι παίκτες του είτε κέρδιζαν είτε έχαναν. Η ήττες από Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό στο πρώτο μισό της σεζόν έφεραν προβληματισμό αλλά αυτό δεν ήταν ικανό να σταματήσει η δουλειά. Όλοι στον ΠΑΟΚ έλεγαν ότι γίνεται μεγάλη προσπάθεια και το μόνο που απομένει είναι να φανεί στον αγωνιστικό χώρο. Οι νίκες στους ημιτελικούς έδειξαν ξεκάθαρα πως η ομάδα απελευθερώθηκε από την πίεση και πως η δουλειά αποδίδει καρπούς.

Ο Μιλενκόσκι ήξερε πολύ καλά ότι έχει στα χέρια του ένα ταλέντο που μπορεί να πάρει τον ΠΑΟΚ πάνω του. Αυτό που έλλειπε από τον Ράπτη δεν ήταν η τεχνική ή οι ικανότητες αλλά η αυτοπεποίθηση. Μετά τον αποκλεισμό από το League Cup όσοι ήταν στην Πυλαία είδαν το Ράπτη μετά το παιχνίδι να παραμένει στον αγωνιστικό χώρο μέχρι να φύγουν όλοι. Εκείνο το βράδυ ενδεχομένως να αποφάσισε να αφήσει πίσω του τις αποτυχίες και τις ήττες και η συνέχεια έδειξε πως μπορεί να διαχειριστεί όλη αυτή την πίεση. Ο Μιλενκόσκι συνήθως προφύλασσε τον Ράπτη στην υποδοχή βάζοντας στη θέση του τον Σωτηρίου αλλά έγινε εμφανές πως ο Ράπτης άρχισε να βελτιώνει αυτό το στοιχείο όλο και περισσότερο. Από εκεί που ήταν ο αδύναμος κρίκος της υποδοχής έγινε μια πολύτιμη λύση και όσο κατάφερνε να ανταποκριθεί στην πίσω ζώνη τόσο πιο άνετα αισθανόταν στην επίθεση.

Το σημαντικότερο όλων, όμως, ήταν πως οι παίκτες είχαν πάντα το κίνητρο να παίξουν και για τον προπονητή τους. Τακτικά προετοίμασε την ομάδα πολύ καλά αλλά το ότι οι παίκτες δεν έχασαν ποτέ την εμπιστοσύνη τους προς τον Μιλενκόσκι ήταν κάτι που έδωσε υπομονή στο πλάνο ακόμα και αν χρειαζόταν περισσότερος χρόνος. Σε συνάρτηση με την υπομονή της διοίκησης, που δε θέλησε να πάρει βιαστικές αποφάσεις, αυτό ήταν το μυστικό της επιτυχίας. Ο ΠΑΟΚ έχει στον πάγκο του έναν ικανότατο προπονητή που έστησε την ομάδα όπως ακριβώς την ήθελε, διέθετε παίκτες για όλους τους ρόλους ώστε να καλύπτει ο ένας τα κενά του άλλου και κυρίως έφερε ηρεμία στα αποδυτήρια. Δεν μοιάζει παράλογο να στοχεύει ο ΠΑΟΚ σε ένα νταμπλ ακόμα και αν οι ημιτελικοί δεν τελείωσαν και ακόμα και αν ο Ολυμπιακός θα έχει πλεονέκτημα έδρας στους τελικούς. Ο ΠΑΟΚ έχει την ουσία αλλά και ψυχολογία στα ύψη και αυτό είναι πάντα ικανό για μεγάλα πράγματα όταν έρχεται στην πιο κομβική στιγμή της σεζόν.