Ένας εθνικός ήρωας που δεν ξεχνάει τις ρίζες του

Ένα παιδί από μία αφρικανική χώρα όπως η Τανζανία, που μεγάλωσε μέσα στη φτώχεια, κατάφερε να μετατραπεί σε εθνικό ήρωα, να πραγματοποιήσει αυτό που ποτέ κανείς δεν κατάφερε από την πατρίδα του, αλλά να μη ξεχάσει στιγμή από που ξεκίνησε.

Ο Σαμάτα μεγαλώνοντας ήθελε να γίνει στρατιώτης. «Θέλω να δουλεύω για τους ανθρώπους. Να είμαι κάποιος που μπορώ να τους φανώ χρήσιμους» έχει πει.

Τελικά, το ποδόσφαιρο του πρόσφερε μία τελείως διαφορετική ζωή.

Την οποία βέβαια ούτε ο ίδιος φανταζόταν. Αλλά πάντα ονειρευόταν. Μέλος άλλωστε μίας οικογένειας που το ποδόσφαιρο ήταν η ζωή τους, καθώς και ο πατέρας του, αλλά και τα έξι μεγαλύτερα αδέλφια του ασχολούνταν με το άθλημα, χωρίς όμως κανένας τους να καταφέρει να κάνει το βήμα παραπάνω που πέτυχε ο ίδιος.

Άλλωστε και ο ίδιος ο πατέρας του, όταν είδε ότι το ποδόσφαιρο δεν μπορούσε να του προσφέρει τα προς το ζην αποφάσισε να το εγκαταλείψει και να γίνει αστυνομικός.

Γεννημένος και μεγαλωμένος στο Νταρ ες Σαλάμ, οι πρώτες του αναμνήσεις είναι να προσπαθεί να αναπτύξει τις δεξιότητές του στο ποδόσφαιρο, χωρίς όμως να έχει τα απαραίτητα για να το πετύχει.

«Ως παιδιά πάντα είχαμε κάποιο είδος μπάλας, μόνο που τις περισσότερες φορές ήταν κατασκευασμένες από πλαστικές σακούλες. Πηγαίναμε και παίζαμε στο δρόμο μέχρι να σκοτεινιάσει».

Αυτή ήταν άλλωστε η καλύτερη διέξοδος για ένα παιδί που μεγαλώνει σε μία φτωχογειτονιά, στην οποία οι περισσότεροι νέοι είναι μονίμως μπλεγμένοι με κάθε είδους παρανομίες.

Μέχρι τα 16 του ήταν ένας ποδοσφαιριστής... αλάνας. Τότε τον ανακάλυψαν και του πρόσφεραν την ευκαιρία να αγωνιστεί στη δεύτερη κατηγορία της Τανζανίας.

«Πολλοί έλεγαν ότι είχα ταλέντο, αλλά κανείς δεν μπορούσε να με πάει κάπου. Όταν ο Τζαμάλι Κισόγνκο με είδε να παίζω ήταν εκείνος που με έβαλε στον πραγματικό κόσμο του ποδοσφαίρου.

Έπαιξα περίπου δύο χρόνια στη δεύτερη κατηγορία μέχρι που κάποιοι εξαγόρασαν την ομάδα, άρχισαν να βάζουν χρήματα και να μας πληρώνουν. Έπαιρνα 40 με 50 λίρες το μήνα. Άρχισα να σκέφτομαι, αφού πληρώνομαι γι' αυτό που κάνω, αυτό σημαίνει ότι είναι μια πραγματική δουλειά. Ας δω που θα με βγάλει».

Από το 2010 γίνεται και επίσημα επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και πέντε χρόνια μετά αναδεικνύεται κορυφαίος παίκτης στην πατρίδα του και πρώτος σκόρερ στο Αφρικανικό Champions League βάζοντας φαρδιά πλατιά το όνομά του στην θριαμβευτική πορεία της ομάδας του.

Η πόρτα για την Ευρώπη ανοίγει διάπλατα και μετακομίζει στη Γκενκ. Θα του πάρει αρκετό χρόνο για να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα.

Ιδιαίτερα όταν με το που το έφτασε στο Βέλγιο πήρε την πρώτη... κρυάδα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, καθώς βρέθηκε ξαφνικά σε μία χώρα που η θερμοκρασία ήταν κάτω από το μηδέν. Συνθήκες ασυνήθιστες για κάποιον που κατάγεται από την Τανζανία.

«Ήμουν σαν... νεκρός. Όμως έπρεπε να βάλω τα δυνατά μου και να προσαρμοστώ. Αυτό ήταν το όνειρο μου και δεν έπρεπε να αποτύχω!».

Τα όσα πετυχαίνει με τη φανέλα της Γκενκ του ανεβάζουν και άλλο την αξία του και ο μαγικός κόσμος της Premier League πλέον ανοίγεται ορθάνοιχτα μπροστά του.

Η Άστον Βίλα επενδύει στον Σαμάτα ο οποίος πηγαίνει στην Αγγλία και μετατρέπεται αυτομάτως σε εθνικό ήρωα στην πατρίδα του!

Συγγενείς και φίλοι μαζεύονται όπου υπάρχει διαθέσιμη τηλεόραση στην Τανζανία για να τον παρακολουθήσουν να παίζει δίπλα σε παγκόσμιους ποδοσφαιρικούς αστέρες.

Ο ίδιος μπορεί να έκανε το όνειρο του πραγματικότητα και να αγωνίζεται έως και σήμερα στην Ευρώπη, όμως ποτέ δεν ξέχασε από πού ξεκίνησε.

Ο Σαμάτα, μαζί με τον φίλο του και μουσικό αστέρα, Αλί Κίμπα, δημιούργησαν το ίδρυμα Sama – Kiba, το οποίο συγκεντρώνει χρήματα και αγοράζει βιβλία και θρανία για τα σχολεία στην Τανζανία.

Όταν τελειώσει η ποδοσφαιρική του καριέρα, ο Σαμάτα θέλει να είναι εκείνος ο οποίος θα ανοίξει την πόρτα της Ευρώπης και για άλλα ταλέντα από την Τανζανία.

«Πιστεύω στον εαυτό μου. Εάν κάποια περίοδο δεν πετυχαίνω γκολ, προπονούμαι σκληρά, συγκεντρώνομαι και πιστεύω μέσα μου ότι θα ξαναβρώ το δρόμο προς τα δίχτυα. Πιστεύω ακόμα ότι μπορώ να τα πάω ακόμα καλύτερα.

Όταν έφυγα από την Τανζανία μου έλειπαν τα πάντα. Η οικογένεια μου, οι φίλοι μου το φαγητό. Όταν επιστρέφω για να παίξω με την εθνική ομάδα είμαι χαρούμενος γιατί μιλάω ξανά την μητρική μου γλώσσα. Το σπίτι είναι πάντα σπίτι, δεν μπορείς να το βρεις αλλού».

Το σπίτι άλλωστε για τον Σαμάτα, είναι εκεί όπου ξεκίνησαν όλα. Κυνηγώντας το όνειρο του στους δρόμους της γειτονιάς του.

Και το όνειρο του είναι ακόμη ζωντανό!