Μάρκος Αντόνιο, τίποτα δεν είναι πια το ίδιο

Το πρωτάθλημα της Ουκρανίας είχε σταματήσει, όπως κάθε χειμώνα. Συνηθισμένη στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, η Σαχτάρ προετοιμαζόταν στην Τουρκία, για τη συνέχεια της αγωνιστικής περιόδου και των ευρωπαϊκών της υποχρεώσεων. Και συγκεκριμένα στο Μπέλεκ.

Μόνο που αυτήν την φορά, η... κανονικότητας μιας προετοιμασίας «έμπαζε». Οι σειρήνες πολέμου Ρωσίας - Ουκρανίας έφταναν στα αυτιά τους. Τα μηνύματα που λάμβαναν ήταν ανησυχητικά. Η Σαχτάρ όμως ήταν καθησυχαστική. Και ξεκάθαρη. Η αποστολή θα επιστρέψει στη βάση της.

«Βλέπαμε τι επρόκειτο να συμβεί. Και γι΄αυτό κάναμε μία συνάντηση, μιλήσαμε πολύ. Μας έλεγαν ότι δεν πρόκειται να γίνει τίποτα, ότι θα επιστρέψουμε και ότι όλα θα πάνε καλά. Ήταν ξεκάθαρο ότι όλα αυτά θα συνέβαιναν. Αλλά γι' αυτούς, τίποτα από αυτά δεν επρόκειτο να συμβεί. Δεν το πίστευαν.

Ήλπιζα ότι δεν θα επέστρεφα εκεί αλλά είχα συμβόλαιο. Ήταν απόφαση του συλλόγου, έπρεπε να ακολουθήσουμε εντολές. Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δεν ήταν στο χέρι μας να είμαστε εκεί και να τα περάσουμε όλα αυτά. Έγινε τόσο γρήγορα, που ξάφνιασε τους πάντες».

Μάρκος Αντόνιο, η εξομολόγηση...

«Ήμουν στο σπίτι, ήρεμος, είχα τελειώσει νωρίτερα την προπόνηση. Την ίδια ημέρα λάβαμε το μήνυμα πως το πρωτάθλημα θα διακοπεί. Ήμασταν ήδη σε μία ένταση αλλά δεν ξέραμε ακριβώς τι θα γίνει με εμάς, αν θα φύγουμε ή όχι. Την επόμενη ημέρα, είχε προγραμματιστεί μία συνάντηση με τον σύλλογο για να δούμε πως θα διαχειριστούμε αυτήν την κατάσταση αλλά αποδείχθηκε πως δεν είχαμε αρκετό χρόνο.

Γύρω στις 4 τα ξημερώματα, το κινητό μου χτύπησε πολλές φορές, η οικογένειά μου με καλούσε απελπισμένη, παρακολουθώντας τις ειδήσεις στην τηλεόραση για την εισβολή στο Κίεβο. Ξύπνησα απελπισμένος, είδα πάρα πολλά μηνύματα στο κινητό μου. Φοβήθηκα, κοίταξα έξω από το παράθυρο και είδα πολλά αυτοκίνητα να φεύγουν, ανθρώπους να ανάβουν τα φώτα στο σπίτι τους επειδή άκουγαν ήδη τον θόρυβο μιας βόμβας. Είχα απελπιστεί...

Το μόνο που σκέφτηκα να πάρω ήταν τα έγγραφά μου και κάποια ρούχα. Πήγα στο σπίτι ενός φίλου μου, που μένει στο ίδιο κτίριο με εμένα. Ήταν ήδη όλοι ξύπνιοι. Έφτασα εκεί και προσπάθησα να βοηθήσω σε ό,τι χρειαζόταν.

Προσπαθήσαμε να οργανωθούμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα, ήταν νωρίς το πρωί και ο ένας ξυπνούσε τον άλλον, έστελναν μηνύματα στην ομαδική για να δούμε τι θα κάνουμε. Ήταν γύρω στις 4:00, 4:30 τα ξημερώματα. Περιμέναμε μέχρι τις 6 το πρωί, μετά καταφέραμε να μαζευτούμε και λάβαμε ένα μήνυμα από τους ανθρώπους του κλαμπ που ήθελαν να πάμε στο ξενοδοχείο. Εκεί πήγαμε όλοι καθώς και οι οικογένειες των παικτών.

Καθ' οδόν για το ξενοδοχείο δεν μπορούσα να δω τίποτα. Δεν ήταν υπήρχε κάτι που μπορούσες να δεις. Δεν υπήρχε τίποτα, έμοιαζε με ταινία. Ακούγαμε όμως θόρυβο από βόμβες. Αργότερα, πήγαμε σε ένα βενζινάδικο για να γεμίσουμε το ρεζερβουάρ, να είμαστε έτοιμοι ανά πάσα στιγμή. Στους δρόμους υπήρχε χαοτική κίνηση. Παντού ήταν γεμάτα και τα ασθενοφόρα κυκλοφορούσαν με ανοιχτές τις σειρήνες.

Η πρώτη ημέρα διαμονής στο ξενοδοχείο φαινόταν φυσιολογική. Καταφέραμε να φάμε κανονικά και δεν υπήρχε μεγάλη ένταση. Μετά τα πράγματα άρχισαν να χειροτερεύουν. Έπρεπε να κατέβουμε στο καταφύγιο. Είχα φαγητό από το ξενοδοχείο, αλλά όσο περνούσαν οι μέρες, όλα έγιναν χειρότερα. Το φαγητό τελείωνε, δεν θα κρατούσε πολύ. Δεν ήμασταν μόνο εμείς της Σαχτάρ εκεί, υπήρχαν πολλοί άνθρωποι και ολοένα και αυξανόταν ο αριθμός. Το ξενοδοχείο έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να αντέξει. Υπήρχαν παιδιά όμως: Θέλαμε γάλα, πάνες. Μέρες μεγάλης έντασης χωρίς να γνωρίζουμε τι θα συμβεί...

Η μόνη επιλογή που είχες ήταν να πάρεις το αυτοκίνητο και να οδηγήσεις προς τα σύνορα, αλλά δεν υπήρχαν και καύσιμα. Τελείωσαν και αυτά στο Κίεβο και κολλήσαμε. Θα μπορούσες να φύγεις με το αυτοκίνητο και να ξεμείνεις από καύσιμα στα μισά του δρόμου. Θα έπρεπε να πάμε με τα πόδια και πώς να το κάνουμε αυτό με ένα παιδί, με έναν ηλικιωμένο; Θα ήταν δύσκολο. Είχαμε την επιλογή του τρένου αλλά σκεφτόμασταν, θα τα καταφέρουν όλοι; Πάντα κάναμε τα πάντα μαζί, σκεπτόμενοι να μπορέσουμε να βγούμε όλοι μαζί από εκεί. Όπως μπήκαμε, θα βγούμε και όλοι μαζί. Περίμενα νεότερα από την πρεσβεία, να δώσει μία λύση με μεγαλύτερη ασφάλεια για να φτάσουμε στο σταθμό των τρένων.

Θυμάμαι πως μιλούσαμε συνεχώς, προσπαθούμε όλοι μαζί να βρούμε την καλύτερη λύση για να φύγουμε. Ακούσαμε τους πάντες, από τον μικρότερο μέχρι τον μεγαλύτερο. Είτε συμφωνούσαμε μεταξύ μας, είτε διαφωνούσαμε. Όλοι έπρεπε να μιλήσουν, όλοι είχαν το δικαίωμα να μιλήσουν, να πουν τι είναι το καλύτερο, ακόμη κι αν στη συνέχεια ακολουθούσε κάποιος το δικό του μονοπάτι.

Ήμασταν όλοι πολύ αγχωμένοι και νευρικοί. Τηλεφωνούσαμε στους δικούς μας και ουσιαστικά αποχαιρετούσαμε τις οικογένειές μας. Δεν ξέραμε τι θα συμβεί την επόμενη μέρα. Ήταν λυπηρό, κάτι που δεν θα ήθελα να περάσει κανένας. Πρέπει να φανείς πολύ δυνατός, είναι τρομερά δύσκολο. Να περνάς τους δρόμους και να ακούς τον θόρυβο της βόμβας. Ήταν χάλια, φίλε. Κάθε στιγμή ήταν θλιβερή.

Κάποια στιγμή, φύγαμε από το ξενοδοχείο με αυτοκίνητο και πήγαμε στο σιδηροδρομικό σταθμό. Ευτυχώς δεν υπήρχε τρέλα. Πήγαμε στο Chernivtsi, στην Ουκρανία, και εκεί υπήρχαν ήδη λεωφορεία για εμάς. Η στρατηγική της UEFA και της ομοσπονδίας βοήθησε πολύ. Βέβαια αυτό που έκανε ο Ζούνιορ Μοράες για εμάς ήταν συγκλονιστικό. Πάντα έψαχνε την καλύτερη λύση για να φύγουμε. Ήταν ένα άτομο που έφερε ο Θεός στο δρόμο μας. Τα οργάνωσε όλα, ήταν μπροστά σε όλα. Επιβιβαστήκαμε πολύ ήρεμα και προχωρήσαμε. Περάσαμε τα σύνορα της Μολδαβίας και μετά μπήκαμε στη Ρουμανία.

Όταν φύγαμε από εκεί, έφτασε ένας δημοσιογράφος και μας είπε ότι αν μπορούμε να φύγουμε, να το κάνουμε. Είπε ότι έχει ζήσει τον πόλεμο και πως τη μία μέρα όλα είναι ήρεμα και την επομένη μπορούν να ανατραπούν τα πάντα. Τόνισε πως ήταν η κατάλληλη στιγμή για να φύγουμε, αύριο θα μπορούσαν όλα να είναι πολύ χειρότερα. Ήταν σαν ένας... άγγελος που μας προειδοποιούσε. Την επόμενη μέρα που φύγαμε, τα πράγματα έγιναν πολύ χειρότερα.

Όταν περάσαμε τα σύνορα Ουκρανίας-Μολδαβίας, απλώς ευχαρίστησα τον Θεό. Ήταν μια νίκη να φύγω από εκεί. Περάσαμε πολλά τις τελευταίες μέρες. Αλλά στεναχωρηθήκαμε πολύ για εκείνους που έμειναν πίσω. Είναι περίπλοκο να βλέπεις ανθρώπους που δεν μπορούν να φύγουν, ανθρώπους που δούλεψαν μαζί σου να μην έχουν που να πάνε...

Για εμένα αυτό ήταν ένα μάθημα ζωής. Να τηλεφωνείς και να αποχαιρετάς την οικογένειά σου γιατί δεν ξέρεις τι θα συμβεί. Είναι καιρός να δώσουμε περισσότερη αξία στους ανθρώπους που αγαπάμε, που είναι κοντά μας. Εκείνη τη στιγμή δεν είχα χρήματα, δεν είχα κανέναν να με βγάλει από εκεί. Το μάθημα είναι το εξής: να δίνετε μεγάλη αξία στους ανθρώπους που αγαπάτε. Τα πράγματα αλλάζουν πολύ γρήγορα. Δεν ξέρουμε πότε θα δούμε ο ένας τον άλλον.

Οι άνθρωποι που δουλεύουμε στο ποδόσφαιρο, φεύγουμε πολύ γρήγορα από το σπίτι μας. Είμαι μικρός ακόμα αλλά νιώθω ότι έχω μεγάλες ευθύνες. Δες τι περάσαμε: επιζόντες πόλεμου. Όχι μόνο εγώ, αλλά και οι συμπαίκτες μου. Είναι κάτι που θα το κουβαλάω μαζί μου για το υπόλοιπο της ζωής μου. Όταν μεγαλώσει ο γιος μου, θα του το πω. Είναι κάτι που μένει χαραγμένο μέσα σου.

Ο πόλεμος είναι πόλεμος. Δεν είναι απλά ένα σουτ. Σε έναν πόλεμο δεν υπάρχει διέξοδος. Λοιπόν, είναι ένα μάθημα ζωής, αλλά είναι και κάτι που σε αναγκάζει να σηκώσεις κεφάλι και να συνεχίσεις.

Συνεχίζεις, προχωράς αλλά δεν ξεχνάς...