O Δημήτρης Θωμόπουλος … αναπολεί

Mια αναπόληση που μπορεί να χρησιμεύσει και σαν "οδηγός" για νέους ... ταξιδευτές που ψάχνουν να βρούν την ... Ιθάκη τους !!!

Ευχαριστούμε Δημήτρη.

... Όλα ξεκίνησαν από μια ιδέα που είχαμε προς τα τέλη της στρατιωτικής θητείας μου (Οκτώβριος 1989) αν θα μπορούσα να συνδυάσω την αθλητική μου καριέρα με ένα επαγγελματικό ξεκίνημα σαν προπονητής (κάτι ανέφικτο για τις σημερινές συνθήκες).

Είχα μοιραστεί τις σκέψεις μου το πώς πρέπει να στηθεί το τμήμα εξ αρχής με τους τότε υπευθύνους της ομάδας και πήραμε γρήγορα τη συγκατάθεση της διοίκησης με προϋπόθεση να μην εμπλακούμε σε ένα πλάνο ασύμφορο σε έξοδα γιατί τα οικονομικά του συλλόγου λόγω μπάσκετ ήταν πολύ πενιχρά.

Εκείνο το καιρό (ελάχιστες ημέρες πριν) προηγήθηκε η ομάδα του Ηρακλή στη δημιουργία του γυναίκειου τμήματος της παίρνοντας με ευκολία τη συγκατάθεση παλιών πολλών καλών κολυμβητριών του Π.Α.Ο.Κ. που είχαν σταματήσει το επίπονο άθλημα της κολύμβησης αλλά ήθελαν να παραμείνουν στο χώρο που αγαπουσανε.

Απ όσο θυμάμαι τότε δημιουργήθηκε και το τμήμα του Ολυμπιακού και ναμη ξεχνάμε τη παρουσία του Πανσεραϊκου με πολλές καλές αθλήτριες και ισχυρότατη για την εποχή ομάδα.

Για να είμαι ειλικρινής η προσπάθεια του Άρη να κρατήσει το πόλο γυναικών που τελικά στη διάρκεια του χρόνου ήταν αποτυχημένη, αλλά και οι χρυσές μεταγραφές που έκανε ο Ηρακλής από τη δεξαμενή του Π.Α.Ο.Κ. για κάποιον άλλο θα ήταν η καλύτερη δικαιολογία να τα παρατήσει γρήγορα !

Όσοι βεβαία γνώριζαν τον χαρακτήρα μου και τη πορεία της καριέρας μου σαν αθλητής ήξεραν ότι για ακόμη μια φορά θα πήγαινα αντίθετα στο ρεύμα το έκανα πάντα στη ζωή μου και το κάνω γιατί ότι ωριμάζει μέσα μου και συνεχίζω να το πιστεύω το επιχειρώ.

Με τη σκέψη στα χρόνια εκείνα(25 χρόνια πίσω παρακαλώ !!!) αυτά που προσπαθώ να μεταφέρω για το παιδί μου όπως αποκαλώ το τμήμα πόλο γυναικών σήμερα, είναι χωρίς εντάσεις φανατισμούς και εμμονές.

Ενας λόγος που δεν θέλω να αναφερθώ σε ονόματα αθλητριών ή και παραγόντων είναι ότι τελικά αυτό το μέγεθος που αποκαλούμε χρόνο είναι δίκαιο και βάζει τα πάντα και τους πάντες στη σωστή θέση όταν χρειάζεται και εδώ που τα λέμε πάντα χρειάζεται.

Aπό τη πρώτη στιγμή τα δυο μεγάλα προβλήματα ήταν εμφανή.με εξαίρεση δυο πολύ καλών κοριτσιών για το επίπεδο και την εποχή που βρισκόμασταν είχαμε φτωχό έμψυχο υλικό και ελάχιστο χώρο και χρόνο για προπόνηση.

Μεσημέρι προπόνηση στο Ποσειδώνιο την ώρα της κολύμβησης του κοινού και ατέλειωτες φασαρίες με τους ναυαγοσώστες για να χρησιμοποιούμε τις εστίες !!! (έχουν μείνει στα χρονικά οι παρεξηγήσεις μας) για βράδυ δεν το συζητάμε πρέπει να πιάναμε το τυχερό λαχνό για να μπορούσαμε να κάνουμε κάτι.

Όμως τελικά έπαιξαν σημαντικό ρόλο οι σχέσεις μεταξύ μας η νοοτροπία από τα βιώματα μας σαν απλοί άνθρωποι αλλά και η διψά που είχαμε όλοι μας να παρουσιάσουμε κάτι όμορφο και υγειες.

Με τις 2-3 κοπέλες που ήμασταν από την αρχή μαζί, περάσαμε στην ομάδα ένα οικογενειακό κλίμα και ατμόσφαιρα μιας ζεστής και μικρής παρέας κάτι διαφορετικό από τα χρόνια που ζούμε τώρα !

Είμασταν περίπου 7 χρόνια μαζί και δεν ανταλλάξαμε καμιά άσχημη κουβέντα μεταξύ μας.

Οποια κοπέλα ερχόταν στην ομάδα με ή χωρίς ιδιαίτερα προσόντα κολυμβητικά μάθαινε 2 πράγματα:

1ον μπαίνει μέσα σε μια οικογένεια με σοβαρές υποχρεώσεις &

2ον στη προπόνηση και στον αγώνα πουλάμε όσο πιο ακριβά μπορούμε το τομάρι μας.

Γρήγορα ήρθε η συντριβή σε κάποιο φιλικό τουρνουά από τον Πανσερραϊκό και τον Ηρακλή που είχαμε σαν αντίπαλο μας στη Γ' εθνικη.,

αυτές οι σφαλιάρες που δεχτήκαμε εκείνη τη εποχή μας βοήθησαν να δυναμώσουμε απέναντι σε καινούργιους αντίπαλους που παρουσιαστήκαν στην πορεία μας.

Την τετραετία 1989-1993 η ομάδα άρχισε να βρίσκει την ταυτότητα της χωρίς να περικλείνει από τις δυο βασικές αρχές της.

Οσες κοπέλες μπορούσαν να τηρήσουν τα παραπάνω έμειναν και όσες τους ήταν δύσκολο τα παράτησαν αργά ή γρηγορα.Δεν μπορέσαμε να δυναμώσουμε από την αδράνεια του Πανσερακου και Ηρακλή και αξιόλογες αθλήτριες δεν θέλησαν για δικούς τους λογούς να πορευτούν μαζί μας στο μακρύ ταξίδι που ξεκινήσαμε το 89 και δεν θα σταματούσε για κανέναν και για τίποτα έως φτάσει στο λιμάνι της καταξίωσης και σεβασμού από τους αντίπαλους όπως και εγινε.

Για το κάτι παραπάνω όμως έπρεπε να αναδιαμορφώσουμε το πλάνο όπως συμβαίνει συνήθως αλλά με πιο αυστηρούς και συγκεκριμένους ορους.Οι νέοι οροί του παιχνιδιού όπως τους αποδέχτηκε το πιο μεγάλο κομμάτι της ομάδας ήταν οι εξής:

1ος :ΟΝΕΙΡΟ (πάντα έπρεπε να κάνουμε για να μπορούμε να υπάρχουμε αλλά αυτή τη φορά ήταν πιο φιλόδοξο από ποτέ)
2ος : ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ (διαρκώς μετρούσαμε τον εαυτό μας σε σχέση με το πριν αλλά τώρα και με τον αντίπαλο που είχαμε να αντιμετωπισουμε για να μπορούμε να δίνουμε το 200% της ενεργειας μας )
3ος :ΣΤΟΧΟΣ (στοχεύαμε σε κάτι παραπάνω απ αυτό που μπορουσαμε για να πετυχουμε το καλυτερο δυνατο )
4ος : ΔΟΥΛΕΙΑ (μηδαμινή προσωπική ζωή οι περισσότεροι μας και προπόνηση στα όρια του απόλυτου και παραλογου,μην ξεχνάτε ότι η ομάδα είχε μέτριο κολυμβητικό υπόβαθρο).
Θα πει κάποιος ότι είναι μια πολύ ωραία θεωρία όλα αυτά αλλά η αλήθεια είναι ότι την εποχή που εφαρμόστηκαν αυτά τηρουμένης της αναλογίας με το σήμερα(20-25 χρόνια πριν) έγιναν πράξη στο μεγαλύτερο τους βαθμο. Τεστ έγινε στον ΑΓ. ΚΟΣΜΑ με αντίπαλο τη μεγάλη εκείνη την εποχή Γλυφάδα του Πάτερου από την όποια χάσαμε στα τελευταία 3 λεπτά απ όσο θυμαμαι.

Οσοι θυμούνται το γεγονός ανησύχησαν όταν με είδαν μετά τον αγώνα γελαστό και ήρεμο γιατί συνήθως μετά από τέτοιου είδους ήττες έβγαζα αφρούς από το στόμα. Ήταν πια σίγουρο ότι ήρθαμε με κόπο αλλά και με σκοπο να μείνουμε.

Το 1994-95-96 η ομάδα είχε μεγαλύτερη βοήθεια από το σύλλογο και έγιναν 2-3 μεταγραφές με τη παρουσία της στην Α' εθνικη. κατακτήσαμε στην ισοβάθμια μα τη Χίο την 4η θέση πίσω από τα μεγαθήρια της εποχής Ολυμπιακού-Βουλιαγμένης& Γλυφάδας.

Ξαφνικά γίναμε δημοφιλείς σε όλους τους παρατρεχάμενους της εποχής αφού τρεχανε να κερδίσουν κάτι από τη χαρά και επιτυχία αυτών των κοριτσιών,τις θυμάμαι σαν τώρα πως μπορούσαν να συνεχίζουν να παλεύουν μετά από κάθε σφαλιάρα που τρωγαμε.

Νομιζω ότι χωρίς ίχνος εγωισμού βοήθησα σ αυτό κι εγώ αφού τα ιδία έζησα πολλές φορές στην αθλητική μου καριέρα.

Μπορώ να κάνω κριτική για πολλά και πολλές και πολλούς αλλά ο μεγαλύτερος κριτής ο χρόνος δηλαδή έχει κάνει το έργο του για όλους μας.

Αυτή η ομάδα λοιπόν(ομάδα πραγματική σ όλα της) που τη χλεύασαν αρκετοί, που αδιαφορούσαν συστηματικά για την πρόοδο της οι περισσότεροι αλλά την αγάπησαν αυτοί και μόνο αυτοί που έπρεπε έδειξε σ όλους τι μπορεί να κάνει μια παρέα κοριτσιών από τη περιφέρεια εκτός Αττικής δηλαδή όταν υπάρχει μεράκι τρελά και αγάπη για το κάτι παραπάνω.

Εύχομαι σε σας κορίτσια του τωρινού Π.Α.Ο.Κ. να ονειρεύεστε και να βάζετε συνεχώς στόχους υψηλούς και στις δύσκολες στιγμές να της ζητάτε τη βοήθεια της αφού την έχετε κοντά σας ακομα.

Ο χρόνος πάντα κάνει κύκλους και είναι σίγουρο ότι θα σας δώσει τη δυνατότητα να τον πάρετε με το μέρος σας, αρκεί να το αισθανθείτε έγκαιρα.