Για το δάσος φταίει ο Αγγελος, όχι για το δένδρο

Το βασικό επιχείρημα υπάρχει: Εναν καθαρόμαιο εξτρέμ διαθέτει όλο κι όλο, τον Μακ, αλλά τον άφησε εκτός ενδεκάδας. Οσο ήταν τραυματίας ο Σλοβάκος, όλοι μας – και ο Αγγελος μαζί – λέγαμε ότι είναι μεγάλο πλήγμα η απουσία του και τώρα που αποθεραπεύτηκε δεν έχει καμία λογική το να κάθεται στον πάγκο. Ούτε ευσταθεί η δήλωση του Αγγελου «είχε έναν μικροτραυματισμό και φοβήθηκα να τον χρησιμοποιήσω στο βαρύ τερέν». Ο ίδιος ο Μακ, με την απόδοσή του στο βαρύ τερέν, τον εξέθεσε στο δεύτερο ημίχρονο, γιατί χάρη κυρίως σ' αυτόν άρχισε να υπάρχει ΠΑΟΚ στον αγωνιστικό χώρο.

Ωστόσο, θα ήταν άδικο και ανώφελο να πέσει όλο το ανάθεμα γι' αυτό το αποτέλεσμα στον κόουτς. Δεν μπορώ να παραβλέψω ότι σε όλο το πρώτο ημίχρονο ο Ρατς πελαγοδρομούσε και βασανιζόταν αλύπητα από τον προσωπικό αντίπαλό του. Οτι ο Τζανδάρης με την επιθετική ανυπαρξία του αποτελούσε τον 12ο παίκτη του Παναιτωλικού.

Οτι ο Μαντούρο δίδασκε τι σημαίνει σλόοου μόσιον. Οτι ο Περέιρα έψαχνε μάταια να βρει τον ρόλο του στο ματς. Οτι ο Σαλπιγγίδης ήταν μόνο ένας εργατικός αμυντικός. Και ότι όλοι οι παίκτες, νωθροί και άψυχοι, δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν ούτε μία ευκαιρία, επιτρέποντας στον Παναιτωλικό να μοιάζει εκείνος με επίδοξο διεκδικητή του τίτλου. «Οι παίκτες κάνουν μάγκα τον προπονητή και ο παίκτες τον βγάζουν άχρηστο», είχε πει παλιότερα ο ίδιος ο Αγγελος ο Αναστασιάδης και έχει απόλυτο δίκιο.

«Ξέχασε» τη συνταγή της επιτυχίας
Τον Αγγελο τον κατηγορώ για άλλο λόγο, που νομίζω ότι είναι πιο ουσιώδης και έχει να κάνει όχι με το δένδρο, αλλά με το δάσος. Ο ΠΑΟΚ μετά τη νίκη επί του Ολυμπιακού στο «Γ. Καραισκάκης» δεν παίζει ποδόσφαιρο. Είτε χάνει, είτε κερδίζει, δεν βλέπεται. Δεν διαθέτει καν το στοιχείο που τον χαρακτήριζε έως τότε και τον βοήθησε να κάνει την καλή πορεία. Δεν είναι ο-μά-δα. Δεν είναι το συμπαγές και ομοιογενές σύνολο, που όλοι παίζουν για έναν και ο καθένας για όλους. Με πάθος, με αγωνιστική πειθαρχία, με προσήλωση στην τακτική, με συγκέντωση και αυτοπεποίθηση. Οι αγώνες περνούν, αλλά ο Αγγελος δεν έχει κατορθώσει ακόμη να επαναφέρει σε εφαρμογή τη συνταγή της επιτυχίας.

Η καραμέλα της κούρασης έλιωσε προ πολλού, όταν η ομάδα «φρόντισε» να μείνει εκτός Γιουρόπα Λιγκ και εκτός Κυπέλλου Ελλάδας. Ηρθαν οι διακοπές των γιορτών, ήρθε και η «διακοπή» με τον αγώνα κόντρα στη Νίκη Βόλου που δεν έγινε. Δεν υπάρχουν πλέον κουρασμένοι παίκτες. Δεν υπάρχουν και απόντες. Λείπουν μόνο ο Κάτσε και ο Τζιόλης. Αλλά δεν νομίζω ότι πρέπει να παίζουν σώνει και καλά αυτοί οι δυο για να μπορεί ο ΠΑΟΚ να κερδίζει ομάδες που δεν είναι ανώτερές του.

Για ένα ημίχρονο... απών
Το συγκεκριμένο ματς με τον Παναιτωλικό δεν αντέχει, πιστεύω, σε ανάλυση. Είναι ξεκάθαρο το τι συνέβη. Ο ΠΑΟΚ σε όλο το πρώτο ημίχρονο ήταν απών και υπέκυψε φυσιολογικά στην «εφεύρεση» του Δημητρόπουλου με το πέναλτι και την ανωτερότητα του Παναιτωλικού, που επέβαλε πλήρως τον δικό του ρυθμό με τους ταχείς και δεξιοτέχνες μεσοεπιθετικούς παίκτες του.

Στο δεύτερο, με τον Μακ αντί του Τζανδάρη και με σχηματισμό 4-4-2, ο ΠΑΟΚ έπαιξε μονότερμα, αλλά πάλι δεν βρήκε τον τρόπο να κάνει φάσεις. Με ένα σουτ του Μακ που απέκρουσε ο τερματοφύλακας και μια κοντινή κεφαλιά άουτ του Νομπόα δεν ήταν δυνατό να κερδηθεί το παιχνίδι. Χάρη στην ωραία πάσα του Νομπόα και την εξαιρετική ατομική προσπάθεια του Μακ έγινε το 1-1, όμως, κακά τα ψέματα, σε καμία περίπτωση ο ΠΑΟΚ δεν άξιζε τη νίκη, γιατί, αν εξαιρέσουμε δυο-τρεις καλές επιθέσεις από αριστερά, δεν κατάφερε να δημιουργήσει ευκαιρίες με οργανωμένες προσπάθειες.

Ηταν και «γκαντέμηδες»
Δεν άξιζε βέβαια και την ήττα. Αλλά και η... γκαντεμιά που είχαν οι παίκτες του μέσα στο πρόγραμμα είναι κι αυτή. Αλλα ματς τα πήραν με την εύνοια της τύχης. Σ' αυτό το παιχνίδι η τύχη τούς γύρισε την πλάτη. Δεν τούς χαμογέλασε ούτε για μια στιγμή. Στο πέναλτι η μπάλα βρήκε το σώμα του Ιτάνζ αλλά πήγε στα δίχτυα. Ούτε μια καραμπόλα δεν κατέληξε σε παοκτσήδικα πόδια στις φάσεις – «μπέρδεμα» μπροστά στην εστία του Παναιτωλικού. Το δεύτερο γκολ το δέχτηκαν από το τίποτε και το πουθενά, χωρίς κανείς να καταλάβει τι έγινε. Το 1-2 δεν είναι δίκαιο σκορ, δεν «χωνεύεται» εύκολα, ωστόσο... ας πρόσεχαν. Ας φρότιζαν να παίξουν μπάλα από την αρχή και να εξασφαλίσουν τη νίκη και όχι να περιμένουν να έρθουν τα γκολ μόνα τους από τον ουρανό.

Νομπόα και Κόστα θα προσφέρουν πολλά. Θα ήταν όμως πολύ πιο ωφέλιμο αν αυτή τη στιγμή ήταν απόλυτα έτοιμοι να δείξουν το 100% των δυνατοτήτων τους. Αργησαν να έρθουν, θα αργήσουν να κάνουν τη διαφορά. Να γιατί φωνάζαμε ότι οι μεταγραφές πρέπει να τελειώσουν νωρίς. Προσθέστε, δε, ότι ακόμη δεν ήρθε ο επιθετικός που θέλει να αποκτήσει ο ΠΑΟΚ. Αυτό δεν δείχνει σοβαρό προγραμματισμό για μια ομάδα που λέει ότι «χτυπάει» τίτλο.

Μόνο η Παναγιά δεν αρκεί
Ξαναλέω ότι το μείζον θέμα για τον ΠΑΟΚ είναι ότι, εδώ και καιρό, δεν μπορεί να παίξει καλό ποδόσφαιρο. Είτε χάνει, είτε κερδίζει, μπάλα δεν παίζει. Το βλέπουν όλοι. Τι πρέπει να γίνει; Αυτό είναι δουλειά του Αναστασιάδη και των παικτών. Για την ώρα, ο κόουτς επιμένει να δηλώνει ότι έχει εμπιστοσύνη στην Παναγιά, ότι έχει εμπιστοσύνη και στην ομάδα, ότι δεν το βάζει κάτω και ότι «τον Μάιο θα είμαστε καλά». Μακάρι. Αλλά, κάποια στιγμή, οφείλει νομίζω να βρει τον τρόπο για να ξαναγίνει η ομάδα ΠΑΟΚ. Μόνος του έβαλε ψηλά τον πήχη αρχίζοντας να δηλώνει ότι στόχος είναι το Πρωτάθλημα. Με ξεκούραστη πλέον την ομάδα και ενισχυμένη με καλούς παίκτες, δεν υπάρχει δικαιολογία για την κακή εικόνα της. Ούτε βέβαια η Παναγιά θα φροντίσει μόνη της για όλα.

Περί διαιτησίας
Ο Δημητρόπουλος, με την πρώτη ευκαιρία που του δόθηκε, σφύριξε ευχαρίστως πέναλτι εις βάρος του ΠΑΟΚ, σε μια φάση από τις 20-30 που συμβαίνουν σε κάθε αγώνα. Αλλά με τη διαιτησία, ειλικρινά το λέω, δεν θέλω να ασχοληθώ. Να ασχοληθεί ο επίσημος ΠΑΟΚ, ο οποίος δήλωνε επίμονα ότι έχει εμπιστοσύνη στους Ελληνες διαιτητές. Ο επίσημος ΠΑΟΚ, που ξέρει πολύ καλά ότι η ομάδα θα έχει εχθρική διαιτησία σε όλα τα ματς μέχρι το τέλος του Πρωταθλήματος, ή μέχρι να τεθεί νοκ άουτ από τη διεκδίκηση του τίτλου. Δεν έχει νόημα να καταγγέλουμε εμείς τη διαιτησία. Επ' αυτού, τον λόγο έχουν οι επικεφαλής της ΠΑΕ ΠΑΟΚ. Αν μπορούν φυσικά να κάνουν κάτι επί της ουσίας.

Του Στέλιου Γρηγοριάδη