Mια ομάδα ποίημα

Όχι τα φανταχτερά ποιήματα που γεννιούνται στα στενά του Παρισιού. Τα "άλλα" τα "φτωχά" , εκείνα που τα σκαρφίζονται ψυχές χωρίς ηλικία και όρια.

Έτσι και ο κοουτς Μαρκόπουλος , με λιγοστά μέσα και με κόσμο που διψάει για μπάσκετ μόνο στα ντέρμπι, προσπαθεί να κρατηθεί και να κάνει (με επιτυχία) πορεία σε Πρωτάθλημα , Κύπελλο και Ευρώπη.

Η προχθεσινή εμφάνιση του δικεφάλου ήταν αντάξια του ονόματος ΠΑΟΚ. Οι παίκτες δεν φορούν την φανέλα, παίζουν για την φανέλα.

Προχθές στον αγώνα υπήρχαν πρόσωπα χαρούμενα, μάτια λαμπερά. Όλοι άφησαν τα προβλήματα έξω από το παλατάκι και μέσα λειτουργούσαν σαν βασιλική φρουρά, μια φρουρά που προστατέυει την ομάδα τραγουδώντας.

Στο τελευταίο δευτερόλεπτο και βλέποντας τον Γιανκοβιτς να σουτάρει, από το μυαλό μου αστραπιαία πέρασαν στίχοι του Ελύτη:

Ὥσπου τέλος ἔνιωσα
κι ἂς πᾶ᾿ νὰ μ᾿ ἔλεγαν τρελὸ
πῶς ἀπό ῾να τίποτα γίνεται ὁ Παράδεισος.

Ας γίνει αυτός ο αγώνας αιτία να πηγαίνει ο κόσμος στο γήπεδο και ο ΠΑΟΚ θα έχει κατακτήσει πολλά περισσότερα από ένα κύπελλο Ελλάδος.