Κεκλεισμένων των μυαλών

Η χουλιγκανική ποδοσφαιροποίηση του ερασιτεχνικού αθλητισμού στην Ελλάδα δεν είναι καινούργιο φρούτο. Πάμπολλες φορές στο παρελθόν υπήρξαμε θεατές φοβερών επεισοδίων σε τελικούς χάντμπολ, γυναικείου βόλευ ή πόλο. Αρκεί να εμπλέκονται ομάδες με «μεγάλο λαό» και «υπέροχο κόσμο».

Αμούστακα παιδάκια που απλώς κάνουν το χόμπι τους, να αποχωρούν από τον αγωνιστικό χώρο για να διασφαλίσουν την σωματική τους ακεραιότητα. Κοπέλες να αγωνίζονται μέσα σε ρίψη αντικειμένων, βρίσιμο και φτυσίματα.

Αγώνες σε αθλήματα που κατά κανόνα διεξάγονται μεταξύ συγγενών και φίλων, ξαφνικά βρίσκονται στο επίκεντρο των οπαδικών στρατιών και στα πρωτοσέλιδα του οπαδικού τύπου. Αρκεί να υπάρχει απέναντι κάποιος «προαιώνιος» εχθρός, αρκεί να υπάρχει η υποψία, έστω, φασαρίας. Αρκεί να πουλήσουμε δέκα φύλλα παραπάνω και να χαϊδέψουμε τ' αυτιά των πελατών μας.

Σε τέτοια αθλήματα, σε τέτοιους τελικούς, τα εισιτήρια θα έπρεπε να μοιράζονται στα δημοτικά σχολεία και σε ερασιτεχνικούς συλλόγους. Όχι σε συνδέσμους και σε ανθρώπους πανάσχετους με τον χώρο.

Οι ίδιοι οι αθλητές θα μπορούσαν να προστατέψουν το μεράκι και το χόμπι τους κάνοντας έκκληση για ηρεμία και δηλώνοντας ότι με το παραμικρό θα αποχωρήσουν.

Όχι να περιφέρονται στα αθλητικά ραδιόφωνα και στις κάθε είδους φυλλάδες, δηλώνοντας ενθουσιασμένοι που θα αγωνιστούν υπό τις ιαχές «του τεράστιου κόσμου» της ομάδας τους.

Το γήπεδο εκκενώθηκε με εντολή του κ. Κοντονή και ο τελικός ολοκληρώθηκε με διακοπή 2,5 ωρών.

Ποιος ξέρει, ίσως η λύση να είναι η διεξαγωγή καναδυό αγωνιστικών του πρωταθλήματος χάντμπολ κεκλεισμένων των θυρών.

Σίγουρα πάντως δεν πάει άλλο με τους αγώνες που διεξάγονται κεκλεισμένων των μυαλών.