O «Σάλπι» είναι παράδειγμα προς μίμηση

Οτιδήποτε συνέβη ενδιάμεσα ήταν μια ατελείωτη φασαρία. Τόση φασαρία, όση χρειαζόταν ώστε να μην γίνει ποτέ απολύτως κατανοητή η ποδοσφαιρική ιδιαιτερότητα ενός σπάνιου ποδοσφαιριστή. Σπάνιος, όσον αφορά το ελληνικό οικοσύστημα. Εδώ ευδοκιμούν συνήθως ταλέντα με μεγάλα προσόντα που δεν έφτασαν ποτέ πουθενά. Ευδοκιμούν και -λιγότερα- ταλέντα που δούλεψαν σωστά, δικαίωσαν τις προβλέψεις και έκαναν από αξιοπρεπή, ως λαμπρή καριέρα.

Παίκτη όμως, επιπέδου πέντε με έξι όπως ήταν η αρχική κατασκευή του «Σάλπι», ο οποίος χάρη στη δουλειά, τη συνέπεια, την τακτική ευφυΐα και την ταπεινότητα, να παίζει επί χρόνια στο επίπεδο του εφτά με οχτώ, να υπερβαίνει σταθερά τις προδιαγραφές του και να γίνεται ένας από τους σημαντικότερους στην χρυσή δεκαετία της Εθνικής Ελλάδος, δεν έχουμε δει άλλον. Τουλάχιστον εγώ δεν θυμάμαι κάποιον.

Αν ήθελα να υπεραπλουστεύσω όλα τα παραπάνω θα έλεγα απλώς ότι ο Σαλπιγγίδης ήταν ένας overachiever. Ότι πέτυχε περισσότερα πράγματα από όσα θα του επέτρεπαν κανονικά οι δυνατότητες του. Μόνο που αυτό αδικεί τον Έλληνα επιθετικό, διότι εμπεριέχει και λίγο την τύχη. Στην περίπτωση του Σαλπιγγίδη, η τύχη τον βοήθησε να αποφύγει τους τραυματισμούς. Όλα τα υπόλοιπα τα κέρδισε μόνος του, με ατελείωτο ιδρώτα μέσα στο γήπεδο. Ούτε με δημόσιες σχέσεις, ούτε με βεντετιλίκια. Μόνο με διαρκή αγώνα και πειθαρχία. Έπαιζε όπου του ζητούσαν οι προπονητές του, δίχως διαμαρτυρίες, δίχως εγωϊσμούς και συνήθως τα κατάφερνε, διότι το εργασιακό του ήθος υπήρξε απαράμιλλο.

Δεν θέλω να σχολιάσω όσα συνέβησαν ανάμεσα στον Σαλπιγγίδη και στον κόσμο του ΠΑΟΚ. Έχουν γραφτεί χιλιάδες λέξεις, Όσοι πιστεύουν πως ο Σαλπιγγίδης ήταν προδότης, θα το πιστεύουν για πάντα. Και προφανώς έβλεπα κι εγώ, όπως το έβλεπαν όλοι ότι την τελευταία διετία και κυρίως πέρυσι, η απόδοση του είχε πτωτική πορεία (μεταξύ άλλων βέβαια και επειδή ο Αναστασιάδης τον χρησιμοποιούσε όπου του ερχόταν, από δεξί μπακ, μέχρι αριστερό εξτρέμ κι εκείνος, όπως πάντα, το δεχόταν αδιαμαρτύρητα)

Θέλω μόνο να επισημάνω πώς με βάση όσα έγραψα παραπάνω, θεωρώ τον Σαλπιγγίδη ποδοσφαιριστή – παράδειγμα προς μίμηση. Αν ήμουν προπονητής σε ακαδημίες, θα τον χρησιμοποιούσα πριν από οποιονδήποτε άλλο σπουδαίο Έλληνα παίκτη για να μάθω στα νέα παιδιά της αξία της σωστής συμπεριφοράς σε όλα τα επίπεδα. Και πώς αυτή, η σωστή συμπεριφορά, μπορεί να τα οδηγήσει σε επίπεδα που το ταλέντο τους κανονικά δεν έφτανε ποτέ.

Και θέλω να επισημάνω τέλος κι αυτό. Ο Πάμπλο Γκαρσία δημιούργησε δυο ή τρεις φορές προβλήματα στον ΠΑΟΚ επειδή ήθελε να παίζει ακόμα και όταν δεν μπορούσε να στρίψει, έφαγε προπονητές, προκάλεσε αναστάτωση, έκανε την ομάδα άνω – κάτω, πάντα με τον κόσμο στο πλευρό του.

Ο Σαλπιγγίδης δεν προκάλεσε ποτέ κανένα πρόβλημα από τη στιγμή που γύρισε, άκουγε τα μπινελίκια χωρίς να αντιδράει, δεν ζήτησε ποτέ να παίζει, δεν τα έβαλε με κανένα προπονητή και όταν η ομάδα του εξήγησε ότι δεν έχει θέση στο καινούριο πρότζεκτ, έλυσε αμέσως το συμβόλαιο του.

Ο πρώτος, με δυο καλές χρονιές στον ΠΑΟΚ, είναι παντοτινό ίνδαλμα.
Ο δεύτερος, με μια δεκαετία προσφοράς (τρίτος σκόρερ στην ιστορία του συλλόγου πίσω από Σαράφη και Κούδα) αποχωρεί μέσα σε λαϊκά πανηγύρια και χλεύη.

Τίποτα παράξενο εδώ που τα λέμε. Στην Ελλάδα πάντα προτιμούσαμε και πάντα θα προτιμάμε τους φασαριόζους λαϊκιστές από όσους κάνουν αθόρυβα και καλά τη δουλειά τους.