Η πρώτη σημαντική κρίση...

Μια αλληλουχία αποτελεσμάτων που προκαλεί τους πλέον έντονους κραδασμούς στο νεόδμητο οικοδόμημα της ομάδας, με ερωτήματα προς πάσα κατεύθυνση στην προσπάθεια ανεύρεσης των αιτιών.

Αλλιώς ξεκίνησε η σεζόν και για μια ακόμη φορά, αλλιώς εξελίσσεται. Κι αυτό γιατί η νέα τεχνική ηγεσία προσπάθησε να καθιερώσει ένα νέο αγωνιστικό προφίλ, που έδωσε μεν - νέα - πράγματα, όμως με τόσα νέα στοιχεία τόσα νέα πρόσωπα, θα συνιστούσε παράδοξο το να μην προέκυπταν απώλειες. Το βασικότερο θεμέλιο όλων αυτών ήταν η απαλλαγή από το άγχος του αποτελέσματος. Οχι γιατί ο ΠΑΟΚ, ως μεγάλη ομάδα, δεν έχει και δε νιώθει την ανάγκη να κερδίζει κάθε αγώνα που δίνει, αλλά επειδή το υλικό μιας ομάδας δεν μπορεί να γίνει γνωστό ή κατανοητό στον εκάστοτε προπονητή μέσα από τις προπονήσεις, παρά μόνον σε συνθήκες αγώνα.

Για να μπορεί μια τεχνική ηγεσία να γνωρίσει το υλικό της θα πρέπει να νιώσει ισχυρή να μπορέσει να ρισκάρει σ' επίπεδο προσώπων, δίχως ν' αλλάζει τη φιλοσοφία της - ειδικά όταν αυτή είναι νέα στην ομάδα - και να μην «αγκιστρωθεί» στην ψευδεπίγραφη επιτυχία των όποιων θετικών αποτελεσμάτων και των προσώπων που έχουν χρησιμοποιηθεί για να έρθουν αυτά. Από τη στιγμή κατά την οποία είναι περίοδος αξιολόγησης και δημιουργίας, αποδείχτηκε - πρώτο - λάθος η υπερχρησιμοποίηση συγκεκριμένων ποδοσφαιριστών κι η περιθωριοποίηση των υπολοίπων.

Το δεύτερο λάθος, ήταν η προσαρμογή στις ανάγκες των ισχυρότερων αντιπάλων, όπως τέτοιοι ήταν οι Ντόρτμουντ, Κρασνοντάρ. Από το 3-4-2-1 ή 3-4-3, η ομάδα μέσα σε διάστημα μιας εβδομάδας πήγε στο 4-4-1-1 και στο 4-2-3-1 με αρκετές ποδοσφαιρικές αλχημείες και χρησιμοποίηση ποδοσφαιριστών σε θέσεις που δε χαρακτηρίζονται ως η φυσική τους. Είναι κινήσεις που μαρτυρούν πίεση για το αποτέλεσμα. Μια αίσθηση που φυσιολογικά δε θα έπρεπε να υφίσταται για τον Κροάτη τεχνικό και τους συνεργάτες του, όχι σ' αυτόν τον βαθμό τουλάχιστον.

Σε καμία περίπτωση αυτό δεν αποτελεί μομφή για τις ικανότητες του Κροάτη τεχνικού ή για την παρουσία του και το μέλλον του στην ομάδα. Εχει καταντήσει ανυπόφορο πλέον κάθε χρόνο να σημειώνεται τουλάχιστον μια αλλαγή στον προπονητικό θώκο. Γιατί κανείς μέχρι τώρα δεν έχει απαντήσει στο ερώτημα, για το πώς γίνεται κάθε χρόνο ν' αλλάζουν τόσα πρόσωπα, τόσα πράγματα και το αποτέλεσμα να είναι - σχεδόν - το ίδιο.

Σ' ότι αφορά το σήμερα, η ευθύνη δε βαραίνει αποκλειστικά την τεχνική ηγεσία, αλλά και τους ποδοσφαιριστές και τον αθλητικό διευθυντή και την ιδιοκτησία, γιατί εύκολα γκρεμίζεις μα πάρα πολύ δύσκολα χτίζεις. Το μεγάλο στοίχημα για τον κ. Τούντορ είναι να μην αισθανθεί ανασφάλεια και μ' όλα όσα προηγήθηκαν σε σύντομο χρονικό διάστημα φάνηκε σα να τον επηρεάζει ήδη. Αλλωστε ο ίδιος δημόσια μίλησε για ανάγκη αποτελέσματος. Αυτό επ' ουδενί δε σημαίνει απόλυτη ελευθερία ή αλόγιστη ασυλία σε ότι κι αν συμβαίνει. Απαιτείται ισορροπία.

Σαν τον χτεσινό αγώνα, με κενή από κόσμο τη Θύρα 4 λόγω της διαμαρτυρίας των οργανωμένων για την κάρτα φιλάθλου και τη συγκέντρωσή τους έξω από το γήπεδο την ώρα του αγώνα. Οπου ο ΠΑΟΚ επιθετικά απειλούσε και σκόραρε, όμως αμυντικά έπασχε σημαντικότατα. Κι όταν λέμε αμυντικά δεν έχει να κάνει μόνον με τους ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται στη συγκεκριμένη γραμμή. Για να γίνει το σουτ του Παπαγεωργίου στο πρώτο γκολ, ο χώρος που υπάρχει μπροστά του δεν καλύπτεται από τους αμυντικούς μέσους και δη από τον Γκολάσα που παρακολουθεί από μικρή απόσταση. Στη σέντρα που βγάζει ο Ποτουρίδης, αργούν να πάνε πάνω του ποδοσφαιριστές του «Δικεφάλου» και με τους Τζιόλη - Μαλεζά να έχουν βάλει ανάμεσά τους τον Ντιγκινί στο πρώτο δοκάρι, αίφνης βρίσκεται ο Σκόνδρας με δυο αντιπάλους, τον Μπαϊκαρά και τον Ροτζέριο, με τον πρώτο να σκοράρει.

Στο τρίτο γκολ, ο Βάλτερ περιφέρεται σχεδόν ανεμπόδιστα έξω από την περιοχή του ΠΑΟΚ κι έχει όλη την ευχέρεια να δει την κίνηση του Μπαϊκαρά με τον Χαρίση να τον κυνηγάει κατά πόδας και τον Γκολάσα να τον παρακολουθεί διακριτικά. Ο Σκόνδρας κάνει λάθος εκτίμηση, τραβιέται για να βγάλει τον αντίπαλο σε αντικανονική θέση κι ο Τούρκος διαμορφώνει το τελικό σκορ. Κι ως είθισται, όταν κάτι δεν πάει καλά, τότε πολλά ακολουθούν. Μια λάθος πάσα, ένα κακό πλασέ, μια πάσα που δε βγήκε, σα να συνηγορεί το σύμπαν εναντίον σου, αντιστρέφοντας την πλέον διάσημη ρήση του Κοέλιο.

Το πλέον κρίσιμο λάθος του «Δικεφάλου» χτες ήταν η αντίδρασή του μετά το γκολ που σημείωσε ο Ροντρίγκεζ. Ενας υπέροχος συνδυασμός των Μακ - Κίτσιου - Ροντρίγκεζ οδήγησε στο 1-0. Μια ομάδα νεανικότατη, Γλύκος - Μαλεζάς και Τζιόλης υπερέβαιναν τον μέσο όρο των υπολοίπων που ήταν κοντά στα είκοσι τέσσερα χρόνια, μπήκε με όρεξη, με ενέργεια, με πάθος κι είχε σε πολύ καλή κατάσταση τον Χαρίση σε ρόλο ηγετικό, με περισσότερα καλά και λιγότερα κακά. Αντί όμως να ανεβάσει κι άλλο απόδοση μετά το γκολ, σα να χαλάρωσε δίνοντας την ευκαιρία στον αντίπαλο ν' αναθαρρήσει κι όχι απλά να ισοφαρίσει αλλά να πιστέψει πως μπορεί να πάρει κάτι περισσότερο.

Ενα ποδοσφαιρικό θράσος που φάνηκε και μετά το 3-2, με το εξαιρετικό γκολ του Αθανασιάδη, που μπήκε ως αλλαγή του Ζάιρο στην ανάπαυλα. Οι διαδοχικές χαμένες ευκαιρίες τόνωναν με γεωμετρική πρόοδο την αυτοπεποίθηση των Θρακιωτών. Ο ΠΑΟΚ στην προσπάθειά του να «τελειώσει» το ματς, ανέβαζε ποδοσφαιριστές κοντά στην αντίπαλη περιοχή αλλά έδειχνε ανίκανος να κρατήσει το κέντρο υπό πίεση. Ο Τζαβέλλας πέρασε αντί του Κίτσιου κι ο Κοροβέσης στο τελευταίο δεκάλεπτο αντί του Σκόνδρα. Διαρκής ανισορροπία με ολέθρια αποτελέσματα.

Η ομάδα αποζητά σταθερές, εντός κι εκτός αγωνιστικών γραμμών. Κάποιες από αυτές τους δόθηκαν από τους οπαδούς που ζήτησαν και βρέθηκαν στ' αποδυτήρια μετά το τέλος του αγώνα. Μαχητικότητα είναι το ζητούμενο κατά κύριο λόγο κι ακολούθως η αποτελεσματικότητα. Υπάρχει πολύς χρόνος μπροστά για τη σεζόν και τίποτα δεν έχει τελειώσει. Δεν πρέπει όμως στο νου των ιθυνόντων να φωλιάζουν έγνοιες όπως η βιασύνη, γιατί 9/10 περιπτώσεις οδηγούν σε λάθη. Συστηματική δουλειά, με πίστη στο αρχικό πλάνο και υποστήριξη αυτού ανεξαρτήτως περιστασιακών αποτελεσμάτων. Διαφορετικά όλα μοιάζουν αίολα ... Καλή δύναμη και καλή συνέχεια σε όλους ....

Κ. Μπότσαρης