"Κλείνει ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μου"

Αν τον Αύγουστο του 1987, στα 11 χρόνια μου, δεν έφταναν τα βήματά μου σε κλειστό γήπεδο στη Θεσσαλονίκη, θα έχανα το «μαγικό» μπασκετικό μου... μονοπάτι. Διαδρομή που έδωσε «χρώμα» στην καθημερινότητά μου, σε προσωπικό και αθλητικό επίπεδο, με ταξίδεψε- με όλες τις ομάδες, με τις οποίες συνεργάστηκα με πίστη, αφοσίωση και επαγγελματική ευσυνειδησία- στην Ελλάδα και το εξωτερικό, μου πρόσφερε (έστω και αργά), τη φανέλα με το εθνόσημο, με έκανε καλύτερο άνθρωπο και αθλητή...

Αν στις 25 Νοεμβρίου 2014, λίγο πριν το τέλος της ευρωπαϊκής αναμέτρησης του ΠΑΟΚ με τη Ζιέλονα Γκόρα, δεν ήμουν ο τελικός αποδέκτης της μπάλας, μετά από επαναφορά, αν στην πορεία δεν έκανα τη διείσδυση που έκανα, δε θα συνέβαινε το κακό.

Εκείνη η φάση στην Πολωνία, όμως, έμελλε να είναι η τελευταία μου μάχιμη στο παρκέ. Ενάμισι χρόνο, από τον τραυματισμό μου στο γόνατο και έπειτα, καταβλήθηκε κάθε δυνατή προσπάθεια, με επεμβάσεις και θεραπείες, για να επανακάμψω υγιής στους αγωνιστικούς χώρους. Δυστυχώς, το αποτέλεσμα δεν είναι αυτό που θέλω και απαιτείται για επαγγελματία καλαθοσφαιριστή.

Το κύκνειο άσμα στη διαδρομή μου ήθελα να το συνδυάσω με αγωνιστική δράση και ουσιαστική προσφορά στην ομάδα μου, όχι αποχωρώντας υποβασταζόμενος από το παρκέ. Αναγκάζομαι, όμως, να «κρεμάσω» τη φανέλα μου διαφορετικά, κρατώντας στη σκέψη μου μόνο τις όμορφες στιγμές της αθλητικής πορείας μου!

Τα λόγια δεν αρκούν για να εκφράσω τις από ψυχής ευχαριστίες μου σε συμπαίκτες, προπονητές, διοικούντες συλλόγων, με τους οποίους συνεργάστηκα, στην «οικογένεια» του ΠΑΟΚ, ιδιαίτερα, που με «αγκάλιασε» από την πρώτη στιγμή της δέσμευσής μου με την ομάδα και συνεχίζει να το κάνει, στην οικογένειά μου, που βρίσκεται πάντα στο πλευρό μου!

Κλείνει, μεν, ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μου, είναι βέβαιο, ωστόσο, πως θα ανοίξει ένα καινούργιο, με το μπάσκετ να έχει πάντα εξέχουσα θέση...

Κώστας Χαραλαμπίδης