O... ρούκι Κώστας Χαραλαμπίδης για όλους και για όλα

Για την πρώτη αίσθηση ως κόουτς: «Ζω την αθλητική μου ζωή με άλλη οπτική, την οποία όσο και αν προσπαθούσα να έχω στο μυαλό μου όταν έπαιζα, δεν είχα νοιώσει έντονα. Η απέναντι όχθη λέει πολλά πράγματα. Όσο είσαι στον πάγκο μαθαίνεις κάθε μέρα, βλέπεις, ανανεώνεις τη σκέψη. Ήταν μια όμορφη μεταβατική χρονιά».

Για τις δυσκολίες: «Έπρεπε να είμαι σωστός στο σκάουτινγκ. Αρχικά υπήρχε δυσκολία προσαρμογής στην χρήση υπολογιστή, στους αγώνες. Όταν έγινε αυτό πιο εύκολο, δεν είχα πρόβλημα γενικά».

Για την αλλαγή παίκτη-προπονητή: «Ποτέ δεν είπα να παρατήσω τη θέση μου και να μπω σαν παίκτης. Είχα πει στον εαυτό μου, όσα χρόνια μπορείς να παίζεις, να το κάνεις. Δεν συγκρίνεται φυσικά αυτό με την άκρη του πάγκου. Ήταν όμως συνειδητό, έστω και αν η χαρά του να παίζεις είναι ασύγκριτη. Πέρασε μεγάλο διάστημα από τελευταία αθλητική μου δραστηριότητα, είχα χρόνο να το φιλοσοφήσω, να προσαρμοστώ, να αντιδράσω. Όπως ένας προπονητή πρέπει να κρατήσει έναν παίκτης μέσα του, είχα δυσκολία σαν παίκτης να σκοτώσω τον προπονητή που γεννιόταν μέσα μου σιγά σιγά».

Για ένα δικό του «μυστικό»... «Πολλά χρόνια, σχεδόν 15, κρατώ σημειώσεις για το μπάσκετ, για την φιλοσοφία, ασκήσεις, συστήματα, τα πάντα... όλα με στυλό, δεν τα έβαλα τότε στον υπολογιστή. Βλέπω καθημερινά χειρόγραφα πολυκαιρισμένα και μου είναι χρήσιμα τώρα».

Για την επιλογή ξένων: «Φέτος είχε αρκετούς καλούς ξένους το πρωτάθλημα. Όταν τους βλέπεις συνεχώς έχεις καλύτερη εικόνα, για συμπεριφορές, κουλτούρες, είναι σημαντικό να έχεις ζήσει τα χαρακτηριστικά της Λίγκα».

Για την μετριότητα του ΠΑΟΚ: «Αποκόμισα πολλά πράγματα, αν και το γενικότερο καλό ομάδας δεν είχε άμεσο αντίκτυπο στην δική μου παρουσία. Και αυτό γιατί αυτή η ομάδα και έτσι όπως τελείωσε, θεωρώ ότι μπορούσε να κάνει κάτι παραπάνω. Αδικήσαμε εαυτούς μας. Υπήρχαν στοιχεία που με ξάφνιαζαν. Θεωρούσα ότι υπάρχει πολύ καλό υλικό το οποίο μπορεί να δείξει καλά πράγματα.Η ομάδα ήταν πιο ισοροπημένη σε σχέση με πέρσι. Στην ατμόσφαιρα, στο αγωνιστικό παρά τα σκαμπανεβάσματα που ήταν αδικαιολόγητα. Υπήρχαν σητήματα που έπαιξαν ρόλο όπως τραυματισμοί, απειρία, διπλές υποχρεώσεις, αλλά αν θες δικαιολογίες βρίσκεις, λογικές η όχι. Πλην τραυματισμών όλα τα άλλα ήταν συστατικά δουλειάς. Ξέραμε τα άλλα (Ευρώπη, δυσκολίες), έπρεπε να προσαρμοστούμε».

Για ένα παιχνίδι που να το χάρηκε: «Απόλαυσα όλα τα ματς, ταυτίστηκα με νίκη στην κανονική περίοδο στο Παλέ, γενικά είχαμε καλές και κακές στιγμές... Ωστόσο η νίκη με τα Κανάρια και στο Βελιγράδι, ειδικά αυτή μου έμειναν στην μυαλό. Ήταν η όλη ατμόσφαιρα, που έκανε και μεγάλη την πρόκριση. Βιώσαμε ένα γήπεδο που θες να βρίσκεσαι, να απολαμβάνεις το μπάσκετ με πάθος, χωρίς ακρότητες».

Για τα δύσκολα βράδυα...: «Υπήρχαν πολλά ανήσυχα βράδυα, ειδικά το τελευταίο του αποκλεισμού. Ποτέ δεν μπορεί ένας προπονητής να κοιμάται ήσυχος. Και εμείς μέχρι αργά βλέπαμε τον αγώνα, τον αναλύαμε, η ανησυχία είναι κομμάτι του feedback».

Για το κάζο στην Λευκάδα στην πρεμιέρα: «Είχαμε νέα παιδιά σε πρωτόγνωρη διαδικασία, με άγνωστο το Ευρωπαϊκό μπάσκετ για αυτά, οπότε όταν στραβώσει κάτι από την αρχή, δύσκολα επιστρέφουν. Αυτό έγινε και εκεί, στράβωσαν όλα, μπλέξαμε, δεν είχαμε στοιχεία τότε στην αρχή να το διαχειριστούμε. Ένας παίκτης μας κέρδισε-Ουέλς-και έφυγε. Μια χαρά είναι να τον δούμε για του χρόνου, ε;».

Για τον Μαρκόπουλο: «Πολλά από αυτά που έγραφα τόσα χρόνια και κρατούσα για το μπάσκετ, προέρχονταν από συνεργασίες με τον κόουτς Μαρκόπουλο. Ήταν η 9η σεζόν που συνεργαστήκαμε, βάζω και το χρόνο που ήμουν τραυματίας στον ΠΑΟΚ. Είναι ο προπονητής με τον οποίο έχω περάσει τα περισσότερα χρόνια. Άρα ξέρω τι θέλει, την φιλοσοφία του. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πήρα πράγματα. Απλά είχαν να κάνουν με την προσέγγιση, την σκέψη, την λογική για να φτάσεις στο αποτέλεσμα, το οποίο έβλεπα χωρίς τα ενδιάμεσα στάδια. Τώρα παίρνω εφόδια από αυτά τα στάδια. Άλλωστε περνάμε χρόνο στο γραφείο... Υπήρξαν και διαφωνίες, αλλά ο κόουτς γενικά δεν μαλώνει, συζητά, υπάρχει σεβασμός. Νομίζω ότι αυτή η πρώτη χρονιά ήταν ένα σεμινάριο να μάθω το ρόλο μου και βοήθησε πολύ ο Παντελής (σ.σ Μπούτσκος), καθοδηγούσε... Από σχεδόν ηγέτης στο παρκέ, γίνεσαι ένα γρανάζι, όχι πρώτο πάντως μιας μηχανής και αυτό θέλει χρόνοι και υπομονή».

Για τους φίλους Μαργαρίτη,Τσόχλα: «Εγώ μια χαρά ήμουν. Αυτοί...; Όχι δεν αλλοιώθηκε η σχέση μας, οι διαφορές απλά έγιναν διακριτές εντός ΠΑΟΚ, ο καθένας στο ρόλο του κάτω από τα «θέλω» της ομάδας. Τους μιλούσα και διαφορετικά, τους γνωρίζω άλλωστε χρόνια... Αυτό που έλεγε και ο Βαλλιάνος με τις 58 πτήσεις, τα ξενοδοχεία, το χαβαλέ που γινόταν. Με τα παιδιά συζητάμε πολύ και κυρίως για μπάσκετ, οπότε... μια χαρά».

Για τις αστοχίες στις επιλογές (Τέιλορ, Μπράιαντ): «Δεν προσέφεραν αυτά για τα οποία αποκτήθηκαν και ο ΠΑΟΚ δεν έχει πολυτέλεια να έχει ξένους.. απλά μέλη ομάδας. Πρέπει να είναι μπροστάρηδες, ηγετικές μορφές. Το ότι γενικά ο ΠΑΟΚ κάνει δύσκολα αλλαγές μέσα στην σεζόν, κάτι λέει... Ήρθαν βέβαια πιο ενεργοί παίκτες, αλλά είναι δύσκολο να κτίσεις σε μικρό διάστημα φιλοσοφίες, νοοτροπίες, τα 2/5 της 5άδας ήταν toο much για αυτό το χρόνο συμμετοχής. Έτσι μεγάλωνε το ποσοστό που καθορίζονταν από τύχη και ατομικές πρωτοβουλίες. Έγινε όμως μεγάλη προσπάθεια να ενταχθούν Σόμπι, Άσκα, αλλά δεν πρόλαβαν».

Για το πρόβλημα στο πόιντ γκαρντ: «Εκ των υστέρων... ναι, κάτι διαφορετικά μπορούσε να γίνει. Συνειδητά όμως ήταν απόφαση να δοθεί χρόνος στον Αντώνη. Ίσως το πρόβλημα να ήταν τελικά το ότι η εικόνα που είχαμε για τον Νέναντ δεν ήταν αντάξια της παρουσίας του. Είχε πρόβλημα τραυματισμού, αλλά ξέρεις... Οι μεγάλοι παίκτες τις μεγαλύτερες μάχες πρέπει να της δίνεις με τον εαυτό σου και να τις κερδίζεις για τον εαυτό σου».

Για την διαδικασία αναζήτησης 6 νέων ξένων: «Για αυτό είναι σημαντικός ο κορμός σε μια ομάδα και πάνω σε αυτόν να κτίζεις. Αν δεν γίνεται αυτό και στραβώσει κάτι, στραβώνει το οικοδόμημα. Ναι είναι αγχωτικό να ψάχνεις 6 ξένους».

Για την επόμενη ομάδα: «Ήταν άσχημα παραδείγματα εικόνας του ΠΑΟΚ με Κύμη, Λευκάδα, Τρίκαλα. Θα είναι κριτήρια αυτά για επιλογές μας σε θέσεις, για παίκτες με προδιαγραφές. Εγώ αισιοδοξώ ότι μπορούμε να είμαστε καλύτεροι του χρόνου στο μέτρο του δυνατού».

Για τον Κώστα Σαμαρά: «Τον γνώρισα καλά στην αρχή και στο τέλος της καριέρας μου. Στα 18 με χειρούργησε, με βοήθησε να παίξω χρόνια μπάσκετ, μου έκανε και το τελευταίο χειρουργείο με το οποίο σταμάτησα. Συνολικά τρεις επεμβάσεις. Ήταν πολλά χρόνια με τον ΠΑΟΚ, να είναι γεροί να τον θυμούνται οι δικοί του».

Για την έλλειψη υψηλών κινήτρων: «Είναι αποτρεπτικό να νοιώθεις το ταβάνι. Ψάχνεις κίνητρα για να ξεπεράσεις τον εαυτό σου, δεν είναι εύκολο. Για αυτό πρέπει να βάζεις προσωπικό και ομαδικό κίνητρο. Τα τελευταία χρόνια είχα δει διαφορετικά το παιχνίδι, ήθελα να το απολαμβάνω, να βγάλω από το μυαλό μου ότι υπάρχει το ταβάνι. Καταβάλλεσαι αν το σκέφτεσαι, δεν υπάρχει λόγος...».

Για τον κόσμο: «Το κακό των ταξιδιών στο εξωτερικό είναι ότι βλέπεις γεμάτα γήπεδα, με παιδιά, οικογένειες, φιλάθλους να το απολαμβάνουν. Ήταν ωραία στο «Παλατάκι» η εικόνα με εισιτήριο ενός ευρώ που είδαμε πολλά παιδιά με τους γονείς τους. Βλέπεις μπουκάλια, μαχαιρώματα και σκέφτεσαι ότι αυτή είναι και η κοινωνία μας...».

Και μια στιγμή γέλιου... «Ο τεράστιος Κιθ όλη την χρονιά ήταν εκτός παρκέ έξω καρδιά, γελαστός, πλακατζής... Τον είδα σούζα μπροστά στην μητέρα του όταν ήρθε και είχα γελάσει πολύ. Αλλά στις ΗΠΑ έχουν άλλη σχέση με τις μητέρες τους οι παίκτες, τις έχουν πολύ ψηλά...».