Στο παιχνίδι με τον Προμηθέα, είδαμε την ομάδα μας άνευρη, παραιτημένη, να παρακολουθεί κάποιον Αγραβάνη και κάτι άλλους να βομβαρδίζουν το καλάθι μας για 1 ημίχρονο, χωρίς να αντιδράσει κάπως. Ούτε σκληρότητα, ούτε νεύρα, ούτε κάποια κίνηση τακτικής να κόψει το ρυθμό, ούτε ούτε ούτε... απλώς όσα βάλουν οι άλλοι κι αν χάσουν και κανένα. Σε ματς νοκ άουτ αυτά, που είχε διαφημιστεί ότι το στοχεύσαμε, χωρίς Ευρώπη πλέον να μας κουράσει, με νέα αποκτήματα Λι και Γκριν...
Δε μπορούσαμε απλά; Δυστυχώς το 2ο ημίχρονο αν και τιμά την προσπάθεια και πάει να σώσει τα προσχήματα (η διαφορά είναι στο όριο του λογικού) δείχνει ότι μπορούσαμε ΠΟΛΥ καλύτερα και στο πρώτο μισό...
Ένα από τα πολλά θέματα που τονίζετε κι εσείς με το μάτι του απλού φιλάθλου είναι ότι κατεβαίνουμε στους αγώνες μόνιμα ως παραλίες, παίρνουν οι άλλοι διαφορές και μετά τρέχουμε να τις καλύψουμε με hero ball, που κάπου δικαιολογεί τις ατελείωτες ατομικές ενέργειες και την έλλειψη τακτικής. ΓΙΑΤΙ;
Η ψυχολογία του δαγκώνω τον αντίπαλο εμφανίστηκε σε 2-3 ματς όπως με Γαλατά και Αρη και τους πήραμε παραμάζωμα. Γιατί λοιπόν λείπει μόνιμα σε όλα τα άλλα ματς;
Ο καινούριος παίκτης είναι νωρίς να κριθεί, έδειξε ότι έχει το θράσος του σκόρερ κι αρκετή ποιότητα να προσφέρει πόντους με 1 οn 1, άρα σε σχέση με τον Γκρίφιν για μένα είναι μια τίμια αλλαγή. Επίσης έδειξε αρκετά πιο αθλητικός και πιθανόν αν προσπαθεί στην άμυνα να είναι τελικά κι ένα μικρό συν (να δούμε και τα λάθη του...)
Ο κόουτς έχει πολλά να λύσει, πρέπει να δώσει νεύρο, να βρει χημεία, να παίξει ΚΑΤΙ, να δώσει ταυτότητα. Αυτή είναι η δουλειά του , και κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Έχει χάσει σταδιακά φέτος κάθε στήριξη από την κερκίδα, και προφανώς είναι η τελευταία του ευκαιρία να εκμεταλλευτεί σωστά και τους 3 νέους Αμερικανούς που διάλεξε και να δείξει μια πιο winner ομάδα στο παρκέ.
Όταν όλα ξεκινάν από την άμυνα, πρέπει να αναθεωρήσει και να δει με ποιούς μπορεί να παίξει άμυνα, ατομικά και ομαδικά. Δεν βοηθάει καθόλου να έχει παροπλισμένους τους Χριστοδούλου και Καμαριανό, που διάθεση δείχνουν και σε κάποια παιχνίδια δέσαν την άμυνα.
Επίσης για το clutch time, άφηνε τη μπάλα στα χέρια του Λοβ ή του Γκρίφιν, χωρίς σχέδιο. Για μένα ο Λοβ όντας τόσο όσο ικανός, και παράλληλα πάντα κουρασμένος στο τέλος, είναι κάπου στο 25% να πετύχει κρίσιμους πόντους. Του έχουν κλέψει μπάλες, έχει κάνει λάθη, ζητάει φάουλ (δικαίως) που δεν παίρνει ποτέ, και εν γένει καταφέρνουμε να χάνουμε τα ματς έτσι. Άρα αυτό πρέπει κάπως να αλλάξει. Ο μετρημένος άνθρωπος προσαρμόζεται.
Γιατί δεν δοκιμάζει κάτι άλλο; πρέπει να έχεις τον Κάρτερ για να κάνει κάποιος cut στο καλάθι; Ο Dimitri δεν μπορεί;
Γιατί δεν βγαίνει από σκριν για σουτ ο Ντιλίο;
Γιατί δεν περνά η μπάλα στον Τζόουνς που επιθετικά είναι σταθερά όλη τη χρονιά;
Η ποιότητα του ρόστερ φέτος έχει δώσει την αίσθηση ότι είναι καλή , στην πράξη όμως αυτό δεν επιβεβαιώνεται. Πέραν του Μάρβιν που για μένα είναι πέρα από κριτική-και στη χειρότερή του μέρα είναι παράγοντας για τον αγώνα, έχει impact- δεν έχουμε δει άλλον να είναι σταθερά καλός. Με αναλαμπές όλοι , τελευταία βρίσκει κάπως τρόπο και ρυθμό ο Γιάνκοβιτς που επιθετικά παίζει στο 4 αξιοπρεπώς και ποστάρει, αλλά η τρύπα στην άμυνα στη θέση είναι τόσο τεράστια που σήμερα έβλεπα τον Κρουμπάλι να παλεύει με όλο το ρόστερ του παναθα και τον χαιρόμουνα... πόσο χρήσιμος θα μας ήταν.
Πιάνω διάφορα θέματα: Πικ & Ρολ : σύγχρονο παιχνίδι δηλαδή. Προσπαθούμε να παίξουμε; έχουμε παίκτες να το υποσηρίξουν; έχω δει Τολιόπουλο να ταίζει ψηλούς σποραδικά, γιατί δεν επιμένουμε σε αυτό αφού έχει μεγάλη αποτελεσματικότητα;
Για τον Rivers τι είδους παιχνίδι πρέπει να δημιουργήσουμε ώστε να εμπλακεί στον αγώνα;
Πρέπει να πάρει περισσότερα σουτ ο Ντιλίο; κι αν ναι, παρατηρήσατε κι εσείς ότι τον βγάζει στην πρώτη περίοδο και τον ξαναβάζει στην 4η κρύο; τι διαχείριση είναι αυτή; γιατί δεν επιλέγει τρίλεπτα να κρατά τους παίκτες ζεστούς; δεν επιμένει πολύ σε ένα σχήμα αν του βγει μην υπολογίζοντας τις δυνάμεις στο κλείσιμο;
Οι βοηθοί που έχει ξέρουν από τακτική; Μιλάνε στον αρχηγό; Γιατί κάποτε επί Σούλη δεν τολμούσε να πει κουβέντα κανείς στον head, ο Λύκος ακούει;
Κλείνοντας, ναι είμαστε απογοητευμένοι, . Ξέρουμε όμως ότι με στήριξη (όπως τότε με Παπαθεοδώρου) μπορεί να γυρίσει ο τροχός. Μας δίνουν κίνητρο; Όχι. Πρέπει να το βρούμε μόνοι μας ; ΝΑΙ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑ.
Το πρόγραμμα είναι ΔΥΣΚΟΛΟ. Η δικαιολογημένη αγανάκτηση, το δικαίωμα στην κριτική, οι φωνές ΝΑΙ είναι πέρα για πέρα δικαιολογημένες.
ΑΣ ΑΝΑΡΩΤΗΘΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΑΝ ΒΟΗΘΑΝΕ.
Ξέρουμε την οικονομική στενότητα, πόσο μάτωσε ο Πρόεδρος, τι χρέη σβήνονται. Θέλει ακόμα φέτος υπομονή, πιστεύω η νέα χρονιά θα 'ναι καλύτερη... Θέλω να ξαναδώ παικταράδες, όχι της εποχής Κλιφ, αλλά έστω ΜακΓκραθ, Σόμπευ, DJ Cooper, Marshall, Monroe, Dozier κλπ.
