Μάσιμο Καντσελιέρι: «Η Ελλάδα είναι το μπάσκετ - όλοι ξέρουν μπάσκετ»

Την ίδια μέρα, στην άλλη άκρη της Ευρώπης, ο ΠΑΟΚ έχει τηλεφωνικό ραντεβού με έναν άλλο Ιταλό κόουτς, τον Μάρκο Ραμοντίνο.

Η πληροφορία είχε διαρρεύσει στην Ελλάδα, ένας ατζέντης προσπαθεί να μάθει πληροφορίες για τον Ιταλό και η συζήτηση πηγαίνει αλλού.

"Ψάχνουν Ιταλό; Ξέρεις είναι διαθέσιμος και ο Καντσελιέρι. Δεν ρωτάς αν τους ενδιαφέρει;"

Η ερώτηση έγινε και αμέσως ο οργανισμός του ΠΑΟΚ κινητοποιήθηκε. Δίχως ο Καντσελιέρι να γνωρίζει τι είχε προηγηθεί με τον συμπατριώτη του. Ο Δικέφαλος δεν έκανε δεύτερη σκέψη, ήξερε καλά ποιον ήθελε στον πάγκο του πλέον.

Και κάπως έτσι, μια συνεργασία, που μάλλον ήταν μοιραία όπως θα διαβάσετε στη συνέχεια, ανακοινώθηκε στις 9 Ιουνίου του 2024. Τρεις μέρες μετά.

Απρίλης 2025. Δέκα μήνες μετά. Ο 53χρονος Ιταλός έχει οδηγήσει τον ΠΑΟΚ στον τελικό του FIBA Europe Cup και το SPORT24 έδωσε ραντεβού μαζί του στην Καλαμαριά.

Με φόντο τη θάλασσα.

Και φανέρωσε και σε αυτή τη συνέντευξη γιατί είναι τόσο αγαπητός. Και εξήγησε γιατί ήταν γραφτό να ανταμώσει με τον ΠΑΟΚ και μαζί του να ανέβουν ψηλά.

Δεν ξέρω πώς λέγεται. Εσύ το λες μοίρα. Εγώ δεν έχω καμία ορισμό γι' αυτό, αλλά ήταν κάτι μοναδικό.

Έχω έναν φίλο που ζει στη Θεσσαλονίκη και όταν πήγαμε να παίξουμε με την ΑΕΚ - όταν ήμουν στη Λιμόζ - οι άνθρωποι έλεγαν "θα μπορούσες να είσαι, είσαι τέλειος για τον ΠΑΟΚ".

Είπα "εντάξει, αν το πιστεύετε, γιατί όχι; Ελπίζω να με καλέσουν αργά ή γρήγορα". Και με κάλεσαν.

Μπορείς να ρωτήσεις τη γυναίκα μου. Συζητούσαμε μερικές φορές. Της έλεγα "ξέρεις, στην Ελλάδα υπάρχει μια ομάδα στην οποία ταιριάζω, ο ΠΑΟΚ".

Και όταν είπα στη γυναίκα μου "ε, ξέρεις, με κάλεσαν από τον ΠΑΟΚ", μου λέει "με δουλεύεις, με κοροϊδεύεις"

"Όχι, σοβαρά. Έχω video call τώρα, αύριο".

Ήταν πολύ, πολύ πρακτικό. Ειλικρινά, δεν ξέρω αν το λένε μοίρα, αλλά οι δρόμοι μας διασταυρώθηκαν με κάποιο τρόπο. Και ήταν περίεργο.

Θυμάμαι ότι έπαιξα εναντίον της ΑΕΚ και υπήρχε εκεί ο Γιάνκοβιτς. Ο Γιάνκοβιτς είχε παίξει εδώ στον ΠΑΟΚ.

Εγώ έκανα σαν τρελός στον πάγκο της Λιμόζ κατά τη διάρκεια του αγώνα και είπε "πρέπει να πας να προπονήσεις τον ΠΑΟΚ, είσαι τέλειος γι' αυτό, πίστεψέ με, έχω παίξει εκεί κι ο ΠΑΟΚ θα σε αγαπήσει έτσι".

- Οπότε είναι μοίρα;
"Ονόμασέ το όπως θέλεις"

Ήταν γραφτό, λοιπόν. Ας δούμε όμως πώς ξεκίνησε η ιστορία του πολυταξιδεμένου Καντσελιέρι στο μπάσκετ. Και πώς βρέθηκε από το Τέραμο της Ιταλίας στη Θεσσαλονίκη και τον ΠΑΟΚ, από το μπάσκετ γυναικών στην Euroleague ως βοηθός και πλέον χεντ κόουτς σε τόσο ψηλό επίπεδο.

"Το ταξίδι μού δίδαξε ότι μου αρέσει πολύ να προκαλώ τον εαυτό μου με διαφορετικά είδη καταστάσεων. Να προκαλώ τον εαυτό μου και σε διαφορετικές χώρες.

Άρχισε να μου αρέσει το γεγονός ότι πηγαίνω σε άλλες χώρες και προσπαθώ να καταλάβω τον πολιτισμό. Αυτό με έκανε να γίνω κάποιος με πραγματικά ανοιχτό μυαλό - τουλάχιστον όσον αφορά το μπάσκετ, αλλά και γενικά στη ζωή.

Πριν τη Ραβένα, είχα έξι χρόνια στο Μιλάνο που μου άλλαξαν τη ζωή σε ό,τι αφορά τη γνώση και το να είμαι σε έναν οργανισμό επιπέδου EuroLeague, με ανθρώπους που δουλεύουν χρόνια στη EuroLeague.

Και κυρίως, το να προκαλώ τον εαυτό μου σε καθημερινή βάση. Συνήθως, όταν με ρωτάνε, μιλάω για το πώς προετοιμάζεσαι για αγώνες απέναντι σε σπουδαίους προπονητές — εκεί προκαλείς τον εαυτό σου αγωνιστικά.

Αλλά και στην καθημερινότητα, όταν προπονείς τόσο καλούς παίκτες και δεν προέρχεσαι από την ίδια εμπειρία ή το ίδιο παρελθόν, είναι δύσκολο, γιατί πρέπει να λες πάντα το σωστό. Αλλιώς, αρχίζουν να μην πιστεύουν σε εσένα.

Οπότε είναι δύσκολο καθημερινά να μιλάς, να είσαι μέρος της προπόνησης ή απλώς να λες μία λέξη σε παίκτες που παίζουν σε τόσο υψηλό επίπεδο.

Παίκτες όπως ο Μάικ Τζέιμς ή όλοι όσοι είχαμε, αυτή ήταν η μεγαλύτερη ώθηση. Εκείνοι μου έδωσαν την αυτοπεποίθηση να πω "ΟΚ, τώρα πρέπει να το κάνω μόνος μου".

Αλλά ξεκίνησα από πολύ χαμηλά, από τη Β’ κατηγορία, από τη Βερόλι το 2009.

Αμέσως μετά τον Τρινκιέρι και ήταν δύσκολο. Ρωτάτε αν είναι πιο τρελός αυτός ή εγώ. Αυτός; Όχι, όχι,

Ο Τρινκιέρι είναι εξαιρετικός προπονητής, καθόλου τρελός, ο τρελός είμαι εγώ

Πρώτα απ’ όλα, είναι πολύ ήρεμος στη διάρκεια του αγώνα, δεν είναι όπως εγώ, σε εμένα φαίνεται πολύ περισσότερο στη διάρκεια των αγώνων.

Τώρα έχω αρχίσει να το μειώνω, αλλά παλιότερα ήμουν πολύ πιο, πώς να το πω ενθουσιώδης,ας το πούμε έτσι”.

Ήμουν πάντα έτσι και στην Ιταλία, πριν και μετά το Μιλάνο. Όταν ήμουν head coach, έτσι ήμουν. Μερικές φορές, ίσως και υπερβολικά. Στη Γαλλία, στη Λιμόζ το εκτίμησαν.

Υποθέτω οι υπόλοιποι, όχι, είναι άλλο στυλ.

Εδώ όμως, νιώθω ότι "κουμπώνω", νιώθω ότι ο τρόπος που είμαι, δεν είναι απλά αποδεκτός, τους αρέσει.

Οπότε ήταν πολύ πιο εύκολο, είναι λογικό.

Δεν μπορείς να παντρευτείς με όλους, μόνο μία θα γίνει η γυναίκα σου, ίσως και δύο, αλλά όχι παραπάνω

Δεν είναι ίδια πίεση του πρώτου προπονητή με έναν βοηθό, αλλά παντού υπάρχει πίεση. Όπως σου είπα, η πίεση στο Μιλάνο ως assistant σημαίνει ότι πρέπει να είσαι κάθε μέρα σε αυτό το επίπεδο.

Δεν υπάρχει ούτε μία μέρα που μπορείς να πας πιο χαμηλά, ξεκινάς και τελειώνεις σε αυτό το επίπεδο.

Αυτή είναι μεγάλη πίεση, γιατί αν δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις, νιώθεις λίγος, νιώθεις ότι δεν ανήκεις εκεί, αισθάνεσαι πως βρίσκεσαι ένα βήμα πίσω.

Από την άλλη, η πίεση ως head coach είναι αλλού – και χωρίς να λέω ψέματα – είναι καθαρά συνδεδεμένη με την επιτυχία και τα αποτελέσματα. Αν έχεις αποτελέσματα, ζεις καλύτερα. Αν δεν έχεις, υποφέρεις”.

Με ρωτάς αν μου αρέσει που τραγουδούν είναι "τρελός ο Ιταλός". και σε ρωτάω "έσένα δεν θα σου άρεσε;"

Οπότε η απάντηση είναι εύκολη, δεν χρειάζεται να πω κάτι εγω.

Στη Γαλλία ένα περιοδικό έβαλε τίτλο "ροκ σταρ του πάγκου". Εδώ στην Ελλάδα με λένε "μαέστρο".

Δεν ξέρω γιατί, αλλά και τα δύο μου ταιριάζουν. Με την έννοια ότι πάντα μου άρεσε η ροκ μουσική και πάντα ήθελα να είμαι πάνω σε μια σκηνή, να παίζω κάποιο όργανο.

Τώρα είμαι απλώς σε άλλη σκηνή και παίζω άλλο όργανο, αλλά συνεχίζω να το κάνω.

Αν ο ΠΑΟΚ ήταν μουσικό όργανο, θα διάλεγα μια κιθάρα με πολύ distortion, δεν θα πω μέταλ, αλλά ροκ, σκληρό ροκ

Ροκ σταρ δεν είμαι, απλώς φαν της ροκ, όχι σταρ. Για να γίνεις σταρ, νομίζω χρειάζεται παραπάνω από έναν χρόνο.

Αν νικήσουμε την Μπιλμπάο και πάρουμε την κούπα θα είμαι χαρούμενος, ας το θέσουμε έτσι, αλλά δεν θα είμαι ροκ σταρ

Ο κόσμος με σταματάει, ζητάει αυτόγραφα και φωτογραφίες, με πιστεύουν, αλλά εγώ προτιμώ να παλεύω, όχι να είμαι σαν σταρ.

Ξέρεις, νομίζω υπάρχει διαφορά. Ένας σταρ αντιπροσωπεύει κάτι, αλλά σε άλλο επίπεδο.

Ο σταρ είναι σταρ, είναι ένας και μετά είναι όλοι οι άλλοι, δεν μου αρέσει αυτό

Αν αυτός είναι ο ορισμός του σταρ, τότε όχι, δεν είμαι σταρ.

Είμαι κάποιος που συνεισφέρει μαζί με τους υπόλοιπους στο να γράφεται η ιστορία του συλλόγου. Θετική, αλλά και αρνητική. Ναι, γιατί μου έχει συμβεί και αυτό.

Βέβαια ομολογώ ότι το μπάσκετ βγάζει μια πλευρά μου, την πιο παθιασμένη και επιθετική.

Ήμουν έτσι στο παρελθόν, πολύ ανώριμος, αλλά τώρα, στην προσωπική μου ζωή, προσπαθώ να ηρεμώ.

Γιατί ξοδεύω πολλή ενέργεια. Μου αρέσει να δουλεύω πολύ, αλλά έχει κόστος. Οπότε στην ιδιωτική μου ζωή, είμαι αρκετά ήρεμος και η κόρη μου το ίδιο θα σου πει.

Πίεση δεν έχουμε καθόλου για τον τελικό. Πες μου, πίστευε κανείς ότι θα φτάναμε ως εδώ; Όχι.

Η πίεση υπάρχει όταν περιμένουν από σένα να φτάσεις εδώ και να το πάρεις. Για εμάς δεν υπάρχει "πρέπει να κερδίσουμε". Είναι χαρά που φτάσαμε εδώ, εναι διαφορετικό.

Όταν μετά τον αγώνα με τη Σολέ είδα κάποιον να κλαίει, με συγκίνησε, γιατί κατάλαβα ότι κάναμε κάτι που αγγίζει την καρδιά

Δεν είναι πολλοί οι άνθρωποι που μπορούν να δείξουν τα συναισθήματά τους. Κι αυτό μ’ αρέσει.

Δηλαδή, νομίζω ότι ο φόβος, η χαρά ή το να φοβάσαι κάτι, είναι συναίσθημα. Ακόμα κι αν είναι έντονο, πρέπει να το δείχνεις. Αυτό κρατάω και δεν αισθάνομαι καμία πίεση.

Οταν επιστρέψαμε από την Γαλλία, έζησα κάτι πρωτόγνωρο., να είναι εκεί στις επτά το πρωί, κόσμος στο αεροδρόμιο για να μας υποδεχθεί.

Το είχα δει μόνο στην τηλεόραση για ποδοσφαιρικές ομάδες, όχι για το μπάσκετ, σπάνια.

Προσωπικά, σε μένα δεν είχε συμβεί ποτέ, ήταν καταπληκτικό και με άγγιξε πολύ.

Ήρθαν πολλοί φίλοι μου φέτος από την Ιταλία γιατί αντιλήφθηκαν ότι κάτι διαφορετικό συμβαίνει εδώ.

Αλλά πρώτα μπήκαν στο internet για να καταλάβουν πάνω-κάτω τι σημαίνει. Γιατί όταν γράφεις "PAOK fans" ξέρεις τι βγαίνει, ποδόσφαιρο.

Το ξέρουν, για να είμαι ειλικρινής, όλοι ξέρουν τον ΠΑΟΚ για το ποδόσφαιρο. Και όποιος είναι άνθρωπος του μπάσκετ, ξέρει τον ΠΑΟΚ και για το μπάσκετ.

Αλλά αν κάποιος δεν είναι του χώρου στην Ιταλία και του πεις ΠΑΟΚ, ξέρει τι είναι ο ΠΑΟΚ σαν σύλλογος.

Αν πρέπει να τους περιγράψω, ε είναι αδύνατο.

Θα του πω "πες στο Google, γράψε PAOK fans και θα καταλάβεις

Ή έλα εδώ να δεις με τα μάτια σου. Και το κατάλαβαν, γιατί ήρθαν εδώ φέτος.

Είναι η πρώτη χρονιά που ήρθαν τόσοι πολλοί από την Ιταλία να με επισκεφτούν.

Πώς ταίριαξα με την κουλτούρα του ΠΑΟΚ και της Θεσσαλονίκης; Καλή ερώτηση.

Δεν ξέρω, γνωριστήκαμε τυχαία και ξεκινήσαμε ένα ταξίδι μαζί. Νομίζω πως, όπως στη Λιμόζ, όταν δίνεις πάθος κάθε μέρα, ο κόσμος το αναγνωρίζει και στο επιστρέφει.

Αν κερδίζεις, ακόμα καλύτερα. Τώρα που έχουμε κάποιες νίκες και το πάθος υπάρχει, εδώ το πάθος είναι αυτό που σπρώχνει κάθε οπαδό.

Ο κόσμος, οι δημοσιογράφοι, μου λένε για το 1996, το 1994, το 1993, το 1992, 1991

Θα είμαι ειλικρινής, δεν έβλεπα τον ΠΑΟΚ εκείνα τα χρόνια

Τότε άρχιζα την προπονητική μου καριέρα, παρακολουθούσα κυρίως το ιταλικό πρωτάθλημα.

Εκείνη την περίοδο ήμουν με ομάδα γυναικών, οπότε ήμουν περισσότερο συγκεντρωμένος σε αυτό. Επίσης σπούδαζα.  

Τώρα ξέρω τα πάντα. Χρειάστηκε να κάνω ένα ταξίδι στην ιστορία του συλλόγου.

Δεν μπορώ να θυμάμαι κάθε ομάδα, ακόμα κι αν είναι μεγάλη. Αλλά ναι, πήρε λίγο χρόνο.

Κι έχω καταλάβει γιατί κάνουν σαν τρελοί, κάποιοι πιο μεγάλοι είναι συγκινημένοι με όσα συμβαίνουν τώρα

Ξέρεις, νομίζω είναι σημαντικό μερικές φορές να είσαι μέρος μιας νέας ιστορίας.

Αυτό πάντα μου άρεσε, πάντα πίστευα, είτε ως βοηθός, είτε ως προπονητής, ότι πρέπει να κάνεις τον κόσμο να καταλάβει πως ναι, είναι σημαντικό αυτό που έγινε στο παρελθόν.

Αλλά όπως έλεγε και ο Τάνιεβιτς, το παρελθόν είναι σαν ένα δάσος από πέτρες: Το βλέπεις, είναι εκεί, αλλά δεν κινείται.

Η ιστορία όμως που φτιάχνεις τώρα, στο παρόν, είναι αυτή που έχει σημασία για τον σύλλογο

Οπότε, μέσα από το παρελθόν, ορίζεις το τώρα. Και το να γράφεις μέρος αυτής της ιστορίας είναι πάντα ένα συναίσθημα, μια εμπειρία που σε ανεβάζει, σε πάει σ’ ένα ανώτερο επίπεδο χαράς.

Ζω με το παρόν, μην πάμε και στο μέλλον. Δεν θέλω να φανταστώ τι μπορεί να γίνει σε δύο εβδομάδες για δύο λόγους.

Πρώτον, είμαι τόσο συγκεντρωμένος στην ΑΕΚ. Γιατί, μόλις κάναμε μια ήττα απέναντι στην ΑΕΚ και απογοητεύτηκα πολύ από αυτό.

Δεν ήταν εύκολο ματς, είναι καλή ομάδα. Αλλά τώρα έχουμε τον δεύτερο αγώνα.

Δεν μπορώ, αν και το καταλαβαίνω, είναι φυσιολογικό και ανθρώπινο να σκέφτονται όλοι τον τελικό.

Εμείς είμαστε σε δύο επίπεδα τώρα και θέλουμε να προσπαθήσουμε να πετύχουμε και στα δύο.

Γι’ αυτό, αυτή τη στιγμή, το μόνο που με νοιάζει είναι να δω ξανά γεμάτο γήπεδο το Σάββατο, απέναντι στην ΑΕΚ, και να πάρουμε τη νίκη για να πάμε σε τρίτο ματς.

Και μετά κατευθείαν στο αεροπλάνο για το Μπιλμπάο.

Οταν υπέγραψα στον ΠΑΟΚ ήξερα πολλά για το ελληνικό μπάσκετ, γιατί έχω παίξει ως αντιπαλος ως πρώτος προπονητής και ως βοηθός κόντρα σε ελληνικές ομάδες.

Και όπως λέω σε κάθε συνέντευξη, υπάρχει κάτι που με σόκαρε, με την καλή έννοια: εδώ στην Ελλάδα όλοι ξέρουν μπάσκετ

Ξέρεις, η μαμά μου λέει πάντα ότι το φαγητό της πατρίδας μου, του Τέραμο, είναι το καλύτερο στην Ιταλία. Δεν είναι, αλλά το πιστεύει.

Εδώ όμως δεν είναι σαν το φαγητό της μαμάς μου. Εδώ, η Ελλάδα είναι το μπάσκετ και όλοι ξέρουν μπάσκετ.

Θυμάμαι, παίζαμε με την ΑΕΚ όταν ήμουν στη Λιμόζ και είχαμε μισή μέρα ρεπό.

Πήραμε ταξί για να βρούμε κουρέα. Ο ταξιτζής - ένας νέος και ένας μεγαλύτερος στην επιστροφή - και οι δύο ήξεραν τα πάντα.

"Α, από Γαλλία έρχεστε; ΟΚ, Γουεμπανιάμα. ΟΚ, η Λιμόζ κέρδισε με τον Φρεντερίκ Φορτέ".

Και λέω πώς το ξέρεις αυτό, εγώ δεν το ήξερα!

Ξέρουν τα πάντα. "Ναι, ήσουν στη Μιλάνο, Α, ναι, ο Λάνγκφορντ. Πώς το ξέρεις;

Ο ένας οδηγός ταξί 30 χρονών, ο άλλος 70, και οι δύο με την ίδια γνώση, από γενιά σε γενιά, αυτό το πάθος και αυτή η γνώση δεν αλλάζει.

Με εντυπωσιάζει και εδώ στη Θεσσαλονίκη είναι το ίδιο, παντού.

Με ρωτάνε για το μούσι μου.

Όταν το ξύρισα μια φορά, η πεθερά μου είπε "ήσουν καλύτερος με το μούσι" και της λέω "ΟΚ, θα σου δείξω ότι είμαι πολύ καλύτερος απ’ όσο νόμιζες".

Και από μια χαζή αφορμή, κατέληξα έτσι, αλλά νιώθω άνετα, βρήκα μια άλλη πλευρά του εαυτού μου, μου πάει.

Δεν θα θυσίαζα το μούσι μου ακόμα κι αν μου έλεγαν ότι είναι τάμα για να πάρουμε την κούπα, δεν πιστεύω πολύ σ’ αυτά

Πιστεύω ότι πρέπει να δώσω το 101% μου για να προσπαθήσω να κερδίσω.

Αν είναι να κεράσω το σταφ μου μετά για φαγητό, αυτό το υπόσχομαι!

Αλλά όχι, δεν είμαι μεγάλος φαν αυτών των πραγμάτων, δεν πιστεύω ότι έχουν σχέση με το αποτέλεσμα.

Κανείς δεν μπορεί να με κάνει να ξυρίσω το μούσι, ούτε η γυναίκα μου

Μόνο εγώ, πίστεψέ με ή αν με πιάσει κάποιος στον ύπνο.

Με ρωτάς τώρα για το μέλλον μου στον ΠΑΟΚ και τι πρέπει να κάνει ο πρόεδρος για να μείνω.

Δεν είναι ο πρόεδρος το θέμα. Πρώτα απ' όλα, πιστεύω ότι πρέπει να είναι αμοιβαία επιλογή.

Δεν είναι ότι είμαι κάτι ιδιαίτερο και πρέπει να μείνω εδώ, ο ΠΑΟΚ είναι ο ΠΑΟΚ.

Πιστεύω ότι αυτό που κάνουμε φέτος είναι κάτι μοναδικό και όταν σκέφτεσαι για το μέλλον, για να συνεχιστεί αυτό το όνειρο θα είναι πολύ δύσκολο

Χρειάζεσαι οργάνωση, χρειάζεσαι πόρους, χρειάζεσαι ένα σύνολο πραγμάτων.

Και αυτά τα πράγματα πρέπει να υπάρχουν και από τις δύο πλευρές, δεν είναι ο Καντσελιέρι ή όχι.

Είναι μια στιγμή. Νομίζω ότι είναι μια σημαντική στιγμή για το σύλλογο, όχι μόνο για μένα.

Και δεν πιστεύω ειλικρινά ότι αν πεις, εντάξει, κρατάω τον προπονητή, θα είναι το ίδιο.

Αλλά αυτός ο σύλλογος τώρα είναι έτοιμος να κάνει ένα μικρό βήμα μπροστά και πρέπει να είναι ένα κοινό βήμα.

Δεν είναι μόνο ο πρόεδρος, ξέρεις, που πρέπει να κάνει τα πράγματα εδώ γιατί προσπαθεί το καλύτερο και κάνει το καλύτερο, το εκτιμώ αυτό.

Άκου, ο ΠΑΟΚ έχει μια ορισμένη ταυτότητα, είναι μεγάλη ομάδα και πάντα θα είναι μεγάλη ομάδα

Αλλά τα αποτελέσματα δεν θα ορίσουν τον σύλλογο σε αυτή την περίπτωση, γιατί έχεις δημιουργήσει μια ιστορία που μένει εκεί, όπως είπαμε πριν.

Το θέμα είναι ότι για να προχωρήσεις και να ανήκεις στην υψηλή κοινωνία, πρέπει να είσαι έτοιμος.

Δεν είναι ότι σε διαλέγουν. Είναι μια διαδικασία που, ειλικρινά, ως προπονητής δεν ξέρω πόσο χρόνο χρειάζεται.

Αλλά αν με ρωτήσεις αν αυτός ο σύλλογος είναι μεγάλος, γενικά, με την ορισμό του, ναι είναι.

Ίσως αυτό να είναι το πρώτο βήμα, ναι, όμως το πρώτο είναι αρκετά εύκολο κάποιες φορές

Όταν ένα νεογέννητο αρχίζει να περπατάει, κάνει το πρώτο βήμα, όλοι οι γονείς λένε "α, εξαιρετικό, περπατάει" και μετά λένε "ας δούμε, από το σημείο Α στο σημείο Β, πόσο καιρό θα πάρει".

Αλλά μπορείς να το κάνεις, μπορείς να το κάνεις.

Όσο για μένα, πρέπει να δείξω κάτι, τώρα.

Εντάξει, είμαστε στον τελικό του Kυπέλλου, οπότε είναι φυσιολογικό και το εκτιμώ πάρα πολύ, ευχαριστώ όλους για αυτό.

Αλλά νομίζω ότι πρέπει να κάνω περισσότερη δουλειά για να αποδείξω, είναι φυσιολογικό.

Δεν μπορείς να ζήσεις με το hype ενός μήνα και μετά να πιστεύεις ότι αξίζεις το καλύτερο

Το αξίζεις το καλύτερο αν είσαι καλός προπονητής σε όλες τις διαφορετικές συνθήκες και μέχρι στιγμής απέδειξα ότι δεν είμαι καλός προπονητής σε όλες τις συνθήκες.

Αυτό είναι που πρέπει να κάνω.

Το αν θέλω να γίνω προπονητής EuroLeague, είναι μια όμορφη ερώτηση και ναι, θέλω να γίνω προπονητής στη EuroLeague

Χωρίς να έχω την πίεση της φιλοδοξίας να γίνω προπονητής στη EuroLeague, είναι αλήθεια ότι προσπαθώ να κάνω το καλύτερο δυνατό και να δω αν αυτό μπορεί να συμβεί.

Αν δεν συμβεί, ξέρω ότι έκανα το καλύτερο που μπορούσα, αλλά δεν τα κατάφερα και θα το αποδεχτώ.

Για ΝΒΑ; Ε, όχι, ποτέ.

Το NBA είναι πολύ μακριά, πολύ μακριά, είναι σαν να σκέφτομαι το πρωί, να χτενίζω τα μαλλιά μου

Το έκανε ο Ίσαλο, ναι. Ας πούμε ότι αυτό που έκανε ο Ίσαλο στην καριέρα του με εντυπωσιάζει πολύ, γιατί ξέρεις, είναι νέος προπονητής και πήρε την Κράιλσχαϊμ και δημιούργησε το δικό του στυλ.

Και κυρίως αυτό που έκανε που θα ήθελα να επιτύχω είναι το πραγματικό.

Όπως το στυλ είναι μοναδικό για κάθε ομάδα και κάθε προπονητή.

Δεν μπορείς να το αντιγράψεις, μπορείς να πάρεις κάποιες ιδέες.

Αλλά η ιδέα που θέλω να πάρω από αυτόν είναι η προσπάθεια να έχεις την ίδια ομάδα για αρκετά χρόνια και να δεις αν αυτό μπορεί να αναπτύξει παίκτες και προπονητές σε άλλο επίπεδο.

Πιστεύω ότι αυτή ήταν μια διαίσθηση που παλαιότερα ήταν πιο κοινή και τώρα για κάποιο λόγο έχει χαθεί. Και αυτό είναι το πράγμα που θα ήθελα να κάνω.

Δεν ξέρω, αυτό είναι το που κρατάω και λαμβάνω από έναν προπονητή σαν αυτόν.

Γιατί όλες οι άλλες ιδέες, όπως το να παρακολουθείς κάθε παιχνίδι Euroleague, επίσης κάθε παιχνίδι που μπορείς να παρακολουθήσεις, παίρνεις τουλάχιστον μία ιδέα που μπορεί να σε βοηθήσει. Και αυτή είναι μια συγκεκριμένη πλευρά της καριέρας του.

Θες να σου πω και κάτι για τη φετινή EuroLeague;

Πρώτα απ' όλα, αν κάποιος είναι προληπτικός, δεν θα μιλήσω για νίκη ελληνικής ομάδας, οι προλήψεις είναι κάτι μεγάλο σε όλες τις χώρες μας

Πιστεύω ότι μέχρι τώρα έχουν δείξει τις δυνατότητές τους και ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός.

Εντάξει στα Playoffς, με Best of five, συνήθως, η ομάδα που έχει περισσότερες ικανότητες σε μια σειρά από παιχνίδια, εκτός αν έχεις κακή τύχη, μπορεί να πετύχει.

Τα Final Four όμως είναι δύσκολα και μια άλλη ιστορία

Αυτές οι δύο ομάδες, οι ελληνικές ομάδες, απλά επειδή έπαιξα εναντίον τους με τον ΠΑΟΚ, είδα τι σημαίνουν, ποια είναι η πραγματική τους δυναμική.

Μπορείς να δεις ότι το ταλέντο τους και ο τρόπος που προπονούνται, ο τρόπος που προσεγγίζουν κάθε παιχνίδι, είναι τόσο σοβαρός και τόσο ακριβής.

Είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι δεν θα είναι εκεί. Αλλά το μπάσκετ είναι όμορφο γι' αυτό, είναι αρκετά απρόβλεπτο.

Στα χαρτιά λέω ναι, θα νικήσουν, όμως δεν θέλω να πω κάτι παραπάνω, δεν μπορώ να το πω

Στην πραγματικότητα δεν μπορώ, πάντα το χάνω, έχω 0%.

Δεν στοιχηματίζω σε αυτό, γιατί ποτέ δεν κερδίζω.

Οσο για το ελληνικό πρωτάθλημα, είναι δυνατό και οι ομάδες είναι καλές.

Βλέπω ότι κάθε ομάδα προσπαθεί να επενδύσει σκληρά στην δουλειά της, για να πλησιάσει τα δύο μεγάλα τέρατα του πρωταθλήματος, τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό.

Και νομίζω ότι κάθε χρόνο πλησιάζουν όλο και περισσότερο.

Ο δρόμος είναι μακρύς, αλλά είναι ένα πολύ ανταγωνιστικό και πολύ διασκεδαστικό πρωτάθλημα, γιατί πρέπει πραγματικά να είσαι καλός για να παίξεις εδώ, τόσο οι προπονητές όσο και οι παίκτες.

Υπάρχουν πράγματα που, ειλικρινά, μπορείς να αναπτύξεις, αλλά δεν είναι δικό μου να τα αξιολογήσω.

Είμαι απλά προπονητής και μόλις έφτασα, οπότε δεν είναι δική μου δουλειά να κάνω αυτή την εκτίμηση.

Είναι εύκολο να ζήσεις στη Θεσσαλονίκη.

Γιατί οι άνθρωποι καταλαβαίνουν, δεν είναι ότι έρχονται να σε ενοχλήσουν, απλώς σε συναντάνε και είναι χαρούμενοι που σε βλέπουν.

"Κόουτς, μπορούμε να βγάλουμε μια φωτογραφία", ναι, φυσικά, πάντα με ευχαρίστηση.

Είναι πολύ, πολύ ευγενικοί και δεν υπερβάλλουν ποτέ, οπότε είναι πολύ ωραίο, μου αρέσει η Ελλάδα.

¨Όλοι όσοι ζούμε στο εξωτερικό, γνωρίζουμε για την Ελλάδα και τους ανθρώπους που δεν υπάρχουν πια, όπως οι άνθρωποι που έζησαν στον Παρθενώνα. Ναι, ήξερα γι’ αυτούς.

Τώρα ανακαλύπτω το παρόν και μου αρέσει.

Ακούστε, δεν μπορώ να μιλήσω για όλη την Ελλάδα, γιατί ζω στη Θεσσαλονίκη, γνώρισα κυρίως ανθρώπους από εδώ.

Πρέπει να πω ότι εδώ, όπως και να το δεις, νιώθεις ότι θέλουν να σε εντάξουν.

Κανείς δεν νιώθει ξένος, κανείς δεν νιώθει αλλότριος εδώ

Ξέρεις, είμαι ο προπονητής της ομάδας ήρθα και στην αρχή δεν με ήξερε κανείς.

Μετά άρχισες να έχεις αποτελέσματα και βήμα-βήμα όλοι μαθαίνουν ποιος είσαι και μετά, η στάση τους και η τάση τους αλλάζουν, δεν μπορείς να το κρύψεις.

Δεν είναι εύκολο.

Η Θεσσαλονίκη είναι πανέμορφη. Με τη Μάρτα τη γυναίκα μου πήγαμε μόνο μία φορά στην Άνω Πόλη.

Είναι ολόκληρη η Θεσσαλονίκη, πάνω στους λόφους, με τα τείχη, το μοναστήρι, και αυτά τα μικρά σπιτάκια γύρω γύρω, ένα μέρος πολύ ιδιαίτερο.

Και μετά, από τον Λευκό Πύργο μέχρι όλο τον παραλιακό, βασικά όλοι οι μικροί δρόμοι της Θεσσαλονίκης.

Γιατί όταν στρίβεις τη γωνία, πάντα σε περιμένει μια έκπληξη.

Πηγή: sport24.gr