«Εγώ μπαμπά θα πάω! Θα τα καταφέρω και θα παίξω στον ΠΑΟΚ»

Η πρώτη απόπειρα... αφήγησης δεν στέφθηκε και με μεγάλη επιτυχία. Στην άλλη άκρη της γραμμής, ο πατέρας του Κωνσταντίνου Κουλιεράκη, Μιχάλης, μάλλον προσπαθεί να ρίξει τους τόνους: «Τι άλλο θα μπορούσαμε να πούμε για τον Κωνσταντίνο που δεν έχει γραφτεί;». Στη δεύτερη απόπειρα, μάλλον πολλά. Για την οικογένειά του όμως, τίποτα δεν έχει περισσότερη σημασία από τα όσα λέγονται για το παιδί τους. Για τον χαρακτήρα του. Τα υπόλοιπα ίσως και να αποτελούν την αστερόσκονη σε ένα ταξίδι ζωής που φέρει αποκλειστικά την υπογραφή του. 

«Εμείς είμαστε περήφανοι γιατί κάνει το όνειρό του πραγματικότητα αλλά κυρίως είμαστε περήφανοι για τα καλά λόγια που ακούμε απ΄όλους. Κυρίως από την Θεσσαλονίκη. Για τον χαρακτήρα του, για την ακεραιότητά του. Αυτό για εμάς είναι το βασικό...».

Εξίσου βασικό για τον πατέρα του, Μιχάλη Κουλιεράκη και τη σύζυγό του, ήταν να κάνει στη ζωή του ό,τι αγαπά. Και σαν γονείς όφειλαν να του δώσουν επιλογές: τένις, κολυμβητήριο. Αμ δε! Το μυαλό του τριγυρνούσε στα γήπεδα και σε μία μπάλα ποδοσφαίρου, βλέπετε τα γονίδια από τον πατέρα του, ποδοσφαιριστής σε ερασιτεχνικό επίπεδο, είχαν κάνει δουλειά:

«Τον έπαιρνα μαζί μου στις προπονήσεις για να τον προσέχω. Ήταν μέσα στα γήπεδα, ήταν πάντα με μία μπάλα. Δεν έχουμε μεγάλη διαφορά ηλικίας (σ.σ. 25 χρόνια) με τον Κωνσταντίνο. Έπαιζα μέχρι τα 35 μου, οπότε μέχρι τα 10 τον έπαιρνα μαζί μου...», απαντώντας για πρώτη φορά και στις... δικαιολογίες που έβρισκε για να ακυρώσει τα άλλα σπορ: 

«Το τένις το σταμάτησε για αστείο λόγο. Μία μέρα πήγαμε στην προπόνηση και έτσι όπως έτρεξε να μπει στο γήπεδο, γλίστρησε, έσκισε το φρύδι του και χρειάστηκε να κάνει ράμματα. Και έλεγε στη μητέρα του, «θυμάστε που σας τα έλεγα; θα χτυπήσω εκεί...» (σ.σ. γελώντας). Το κολυμβητήριο δεν του άρεσε. Πάντα ήθελε το γήπεδο».

Και παρά τους φόβους και τη δικαιολογημένη ανησυχία της μητέρας του, η οποία σημειωτέον δεν έχει παρακολουθήσει ποτέ αγώνα ποδοσφαίρου του συζύγου της αλλά φαντάζει η μεγαλύτερη οπαδός του Κωνσταντίνου πια, ενέδωσε τελικά και γράφτηκε στην ακαδημία Δόξα Calcetto. Πριν κλείσει τα πέντε του χρόνια.

Μέσω της ακαδημίας, έγινε και η πρώτη επαφή με τον ΠΑΟΚ. Και για τον Μιχάλη Κουλιεράκη ήταν ξεκάθαρο: Ο ΠΑΟΚ θα είχε πάντα τον πρώτο λόγο, παρά το ενδιαφέρον που είχαν δείξει νωρίτερα κι άλλες ομάδες της Αθήνας: «Η προσέγγιση έγινε μέσα από ένα τουρνουά. Ο Κωνσταντίνος ήταν σε μία συνεργαζόμενη ακαδημία του ΠΑΟΚ στα Χανιά. Είχαμε πει ότι ο ΠΑΟΚ έχει τον πρώτο λόγο. Τον είχαν προσεγγίσει νωρίτερα κι άλλες ομάδες από την Αθήνα αλλά ήμασταν σαφείς, τον πρώτο λόγο τον είχε η ακαδημία του και μετά θα τον δει ο ΠΑΟΚ. Τα υπόλοιπα πήραν τον δρόμο τους...».

Απλό στη θεωρία. Στην πράξη όμως; Πόσο εύκολο ήταν για έναν γονιό να αποχωριστεί το παιδί του στην ηλικία των 13.5 και να τον αφήσει να βρεθεί και επί της ουσίας να μεγαλώσει στη Θεσσαλονίκη, χωρίς κανέναν της οικογενείας στο πλευρό του;

«Το συζητήσαμε σαν οικογένεια. Το ήθελε πολύ. Είναι το όνειρό του. Δεν μπορούσαμε να του το χαλάσουμε. Είναι πολύ δύσκολο να αφήνεις ένα παιδί 13.5 ετών να φεύγει... Εμείς δεν μπορούσαμε να ανεβαίνουμε εύκολα στην Θεσσαλονίκη. Από τη στιγμή όμως που το ήθελε και ήταν το όνειρό του, δεν θα μπορούσαμε να σταθούμε εμπόδιο στο όνειρό του».

Μεταξύ μας έπαιξε ρόλο και το γεγονός πως είχαν απέναντί τους ένα παιδί που δεν φοβόταν, πίστευε πάντα στον εαυτό του και θα άφηνε τα Χανιά γιατί είχε ένα όνειρο. Και όπως σημειώνουν στον ΠΑΟΚ, ζει ό,τι ονειρεύτηκε. And he dreams big…

«Πιστεύει πολύ στον εαυτό του, ο Κωνσταντίνος δεν φοβάται. Από μικρός δεν φοβόταν. 13 ετών έπαιξε α΄κατηγορία Χανίων, έπαιξε με άντρες, έβαζε τα πόδια του, δεν είχε κανέναν φόβο. Είναι απόλυτα αφοσιωμένος στο ποδόσφαιρο. 

Όταν έφυγε από τα Χανιά, γύρισε και μου είπε με σιγουριά: "Εγώ μπαμπά θα πάω, θα τα καταφέρω και θα παίξω στον ΠΑΟΚ". Λες και το ήξερε... Πάντα βάζει στόχους στο μυαλό του και πάντα τα καταφέρνει. Και εγώ δεν το πίστευα αλλά από την στιγμή που το είχε βάλει εκείνος στο μυαλό του...».

Ο ΠΑΟΚ δεν μπήκε ομαλά στη ζωή του, για την ακρίβεια τρεις φορές ακυρώθηκε το ραντεβού τους αλλά ήταν γραφτό να γίνει: «Τρεις φορές αναβλήθηκε η συνάντηση με τον ΠΑΟΚ. Την πρώτη λόγω κάποιων αγώνων οπότε δεν μπορούσε να βρεθεί στην Θεσσαλονίκη, μετά από ένα μήνα κλείστηκε δεύτερο ραντεβού αλλά ο Κωνσταντίνος είχε σπάσει την κλείδα του σε ένα παιχνίδι που είχε προηγηθεί και την τρίτη, μία ώρα πριν πάμε στο αεροδρόμιο, έπρεπε να κάνει μία μικροεπέμβαση. Τελικά όμως ήταν γραφτό να γίνει με τον ΠΑΟΚ...».

Στο PAOK Academy στα 14 του, ξεκίνησε ως επιτελικός μέσος, γύρισε πίσω στη θέση του αμυντικού χαφ και ως παίκτης της Κ17 τη σεζόν 2018-19 έγινε στόπερ. Λεπτομέρειες που απλά συνθέτουν το life story και ουδέποτε απασχόλησαν σημαντικά τον Κουλιεράκη. Εκείνος ήθελε απλά να παίζει και ως δια μαγείας, και ταλέντου φυσικά, πάντα τα κατάφερνε!

«Όταν μιλούσαμε στο τηλέφωνο, δεν μας έδειξε ποτέ ότι δεν περνούσε καλά... Δεν θα μας το έδειχνε και ποτέ. Βασικά το ήθελε πολύ, οπότε ό,τι κι αν του συνέβαινε, δεν θα μας το έδειχνε ποτέ. Στα δύο πρώτα παιχνίδια της Κ15 ήταν στον πάγκο, κι όταν μπήκε, δεν ξαναβγήκε. Συνήθως στις προετοιμασίες όταν ξεκινούσε, ήταν πάντα πίσω αλλά έβαζε το πείσμα του μπροστά, δούλευε και τα κατάφερνε...».

Φθάνοντας στο σήμερα, τον παρακολουθούν διακριτικά από απόσταση, φροντίζουν με την παρουσία τους στην Θεσσαλονίκη να μην τον «πνίγουν», απεναντίας «πνίγουν» το δικό τους άγχος κάθε φορά που θα καθίσουν μπροστά στην τηλεόραση για να τον παρακολουθήσουν. Ο Μιχάλης Κουλιεράκης παραδέχεται πως έχει μεγαλύτερο άγχος από εκείνον και δεν μπαίνει ποτέ στη διαδικασία κριτικής, εξάλλου ο Κωνσταντίνος είναι πρωτίστως ο ίδιος πολύ σκληρός και αυστηρός με τον εαυτό του:

«Έχει γίνει ο μεγαλύτερος ΠΑΟΚτσής απ΄όλους (σ.σ. γελάει). Στεναχωριέται πολύ μετά από άσχημα αποτελέσματα. Μετά το Ηράκλειο, τον είδα, ήταν σκασμένος. Εγώ δεν είμαι ποτέ αυστηρός μαζί του γιατί ο ίδιος κάνει πολύ σκληρή αυτοκριτική και μας καλύπτει όλους. Θα κοιτάξει πάντα το λάθος, δεν θα ασχοληθεί με τα καλά. Δεν το νοιάζει αν έκανε δέκα σωστές πάσες, θα δει το λάθος του, «γιατί το έκανα λάθος» και θα το δουλέψει μόνος του. Είναι πολύ σκληρός με τον εαυτό του. Δεν χρειάζεται να του πω εγώ κάτι...».

Και η αλήθεια είναι πως ουδέποτε του είπαν κάτι, το ταξίδι της ζωής του ανήκε και εκείνος θα το έγραφε μόνος. Και εκ του αποτελέσματος με επιτυχία: «Όσο παράξενο κι αν σας φαίνεται, έχει φύγει από πολύ μικρός από κοντά μας αλλά είναι ένα συγκροτημένο παιδί. Έχει μεγαλώσει μόνος του, έχει τακτοποιηθεί μόνος του. Τα έκανε όλα μόνος του. Είναι πολύ δυνατός. Έχει επιβιώσει μόνος του και αυτή η διαδικασία τον έχει ωριμάσει. Από 15 ετών έχει τον πνευματικό του, πιστεύει πολύ. Και ξέρει τι κάνει... Βήμα βήμα».

Και η κλήση στην Εθνική ήταν το επόμενο βήμα που σχεδίαζε; Ο πατέρας του χαμογελά, γνωρίζει πως για τον Κωνσταντίνο η αυτοπεποίθηση είναι μεταδοτική. Το ίδιο και η έλλειψή της: «Δεν το έχει συνειδητοποιήσει ακόμη. Είναι τεράστια τιμή στην ηλικία των 18 αλλά είναι του χαρακτήρα του να σκέφτεται ότι πάω εκεί γιατί είμαι μέλος μιας μεγάλης ομάδας. Τελεία».

Λένε πως ένα σημαντικό κλειδί για την επιτυχία είναι η αυτοπεποίθηση. Και ένα σημαντικό κλειδί για την αυτοπεποίθηση είναι η προετοιμασία. Και ο Κωνσταντίνος Κουλιεράκης δεν άφησε τίποτα στην τύχη του...