Ο ΠΑΟΚ τροφοδοτεί την Εθνική αλλά όχι τον εαυτό του

Κόντρα στην Αγγλία, η Εθνική ολοκλήρωσε το ματς με πέντε ποδοσφαιριστές από τις ακαδημίες του ΠΑΟΚ στην ενδεκάδα της: Κουλιεράκης, Γιαννούλης, Πέλκας, Κωνσταντέλιας, Τζόλης.

Κόντρα στην Φινλανδία ο Κουλιεράκης με εξαιρετική κάθετη πάσα προς τον Μπακασέτα (πολύ ωραίο τελείωμα και από εκείνον) “ξεκλείδωσε” την άμυνα των γηπεδούχων και ο Τζόλης με εντυπωσιακό πλασέ έβαλε το θαυμαστικό για την 5η νίκη της Εθνικής στα έξι παιχνίδια του ομίλου της στο Nations League.

Ασφαλώς και δεν πρέπει να τοποθετούμε οπαδικές ταμπέλες στους Έλληνες διεθνείς: όταν φορούν το εθνόσημο, είναι μονάχα αυτό: Έλληνες διεθνείς.

Αλλά όπως και να το κάνουμε, ο τρόπος που ο ΠΑΟΚ τροφοδοτεί με ποδοσφαιριστές υψηλού επιπέδου το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, δημιουργεί στους ΠΑΟΚτσήδες ένα γλυκόπικρο συναίσθημα.

Γλυκό, διότι βλέπουν τα δικά τους “παιδιά” να προοδεύουν, να ανεβαίνουν, εξελίσσονται σε ηγέτες. Πικρό, αφενός επειδή τούτο συμβαίνει για τους περισσότερους μακριά από την Τούμπα πια, αφού μονάχα ο “Ντέλιας” έχει μείνει στον ΠΑΟΚ και αφετέρου επειδή τη δεδομένη στιγμή, ο μόνος Έλληνας με ουσιαστικό ρόλο στον “Δικέφαλο” είναι πάλι ο “Ντέλιας”.

Όσον αφορά στο πρώτο: οι πωλήσεις είναι μέρος της ζωής για κλαμπ όπως ο ΠΑΟΚ. Το ξέρουμε, το έχουμε πάρει απόφαση, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Το ζητούμενο για την ομάδα είναι να κερδίσει και αγωνιστικά προτού κερδίσιε οικονομικά από τους νεαρούς που πουλάει. Ο ΠΑΟΚ κατέκτησε πρωτάθλημα με Κουλιεράκη, Κωνσταντέλια εκ των ηγετών του. Τούτο συνιστά αγωνιστικό κέρδος. Ο “Κούλιε” πουλήθηκε, οπότε ο ΠΑΟΚ είχε και οικονομικό κέρδος. Η συζήτηση για το αν έπρεπε να μείνει παραπάνω ή για την ποιότητα του αντικαταστάτη του, έχει ενδιαφέρον, για ένα διαφορετικό κείμενο. Εν προκειμένω εξετάζουμε αν η πώληση του Κουλιεράκη ήταν καλή και εγώ λέω ότι ήταν σχεδόν υποδειγματική.

Του Τζόλη, παρότι με πολλά λεφτά, όχι ακριβώς. Με βάση τα τότε δεδομένα ήταν σχεδόν απίθανο να παραμείνει ο ποδοσφαιριστής που ήθελε να φύγει, εντούτοις ο ΠΑΟΚ αγωνιστκά πήρε πολύ λίγα τελικά, από το τεράστιο ταλέντο του Τζόλη, ο οποίος κόντεψε και να “χαθεί” εξαιτίας της βιασύνης του. Ευτυχώς για όλους το έσωσε.

Η περίπτωση Κωνσταντέλια θα κριθεί στο τέλος της χρονιάς, όμως ο ΠΑΟΚ έτσι κι αλλιώς έχει κερδίσει από τον “Μικρό Πρίγκιπα”: ένα απίθανο πρωτάθλημα και πολλούς νέους οπαδούς σε όλη τη χώρα.

Άρα, αφήνουμε στην άκρη την μικρή πίκρα για την πώληση ποδοσφαιριστών και πάμε στην κάπως μεγαλύτερη. Είναι απολύτως αντιληπτό ότι δεν γίνεται κάθε φουρνιά από τις ακαδημίες να παράγει Κωνσταντέλια, Κουλιεράκη, Τζόλη.

Δεν είναι αντιληπτό όμως πώς δεν μπορεί να παράγει τουλάχιστον κάποιους παίκτες με ρόλο και χρόνο στο rotation. Μιχαηλίδη δηλαδή, Λύρατζη προτού χτυπηθεί από τραυματισμούς, Τσιγγάρα. Παιδιά όχι πρώτης κλάσης ίσως (αν και ο Μιχαηλίδης είχε και ενδεχομένως έχει ακόμα τη βάση για σπουδαία πράγματα) αλλά οπωσδήποτε χρήσιμα, διότι νιώθουν από ΠΑΟΚ και όποτε παίζουν, θα τα δίνουν όλα.

Ασφαλώς ο Λουτσέσκου ξέρει καλύτερα και δεν το γράφω διόλου ειρωνικά. Εκείνος ανέδειξε τον Κουλιεράκη, εκείνος έκανε τον “Ντέλια” τόσο επιδραστικό.

Άρα, αν δεν έχει διακρίνει παιδιά με δυνατότητα να βοηθήσουν την πρώτη ομάδα, πιθανότατα έχει δίκιο. Ωστόσο, βλέποντας τον Μπακαγιόκο ή τον Γκόμεζ, είναι λογικό όλοι οι υπόλοιποι να αναρωτιόμαστε πόσο χειρότεροι θα ήταν ο Τσιγγάρας, ο Τσαούσης ή έστω κάποιοι άλλοι νεαροί των ακαδημιών.

Νιώθω λοιπόν ότι στην λάθος διαχείριση της κατάκτησης του πρωταθλήματος από ολόκληρο τον οργανισμό του ΠΑΟΚ, την οποία ανέφερε ο Ραζβάν στην συνέντευξη τύπου, εντάσσεται και η υποτίμηση της σημασίας του ελληνικού στοιχείου στο ρόστερ , μαζί με μια ελαφριά λοξοδρόμηση από το δρόμο της ανάδειξης των δικών του ταλέντων.

Να το πω αλλιώς: Ο Μεντιλίμπαρ πέταξε τον 17χρονο Μουζακίτη στα βαθιά και κάθε φορά που τον βλέπεις, χαμογελάς ασυναίσθητα, ό,τι ομάδα κι αν είσαι. Αυτή η θετική ενέργεια είναι συνήθως μεταδοτική. Ο ΠΑΟΚ την πήρε σε μεγάλες δόσεις από τον “Ντέλια” και τα άλλα παιδιά τα προηγούμενα χρόνια.

Φέτος, ανάμεσα σε διάφορα πράγματα που του λείπουν αγωνιστικά, του λείπει και αυτό. Και του λείπει πολύ.