Η αξία του να περιμένεις και να στηρίζεις...

Το αγωνιστικό πρόσωπο που παρουσιάζει ο ΠΑΟΚ το τελευταίο χρονικό διάστημα συνάδει απόλυτα με τα χρώματα που τον συνοδεύουν. Μια άσπρο και μια μαύρο.

Από τον αγώνα στην Αρκαδία κόντρα στην Τρίπολη, ο δικέφαλος προσπαθεί να κάνει το restart και άπαντες είμαστε πεπεισμένοι πως βάσει της ποιότητας που διαθέτει στο ρόστερ του μπορεί να τα καταφέρει.

Πολλές οι απόψεις που γράφονται ή λέγονται καθημερινά για την ομάδα, όμως υπάρχει και ένα κοινό σημείο επαφής ανάμεσα σε όλες τις οπτικές, αισιόδοξες ή μη.

Κι αυτό δεν είναι άλλο από τον Γιόνι Ότο, τον κατά γενική ομολογία καλύτερο παίκτη του τελευταίου μήνα.

Φαίνεται πως έπρεπε ο ΠΑΟΚ να ταξιδέψει έως τη Βρετανία προκειμένου ο 30χρονος από την Ιβηρική χερσόνησο να επιβεβαιώσει το παρατσούκλι «Gladiator», να νιώσει «like home» και να μας θυμίσει τον παίκτη των 107 εμφανίσεων στο πιο απαιτητικό πρωτάθλημα της Ευρώπης. Αυτό της Premier League.

Έπειτα από εκείνη τη βραδιά στο Old Trafford πέταξε από πάνω του ένα… προσωπείο «ηττοπάθειας» που τον χαρακτήριζε στην πλειοψηφία των εμφανίσεων του έως και εκείνο το σημείο.

Ακολούθησε η αναμέτρηση με τον Ολυμπιακό στην Τούμπα όπου έδωσε την απάντηση σε όποιον πίστεψε πως πρόκειται για μια αναλαμπή και στην Τρίπολη απλά άνοιξε για τα καλά την κουβέντα της ανανέωσης του συμβολαίου που ολοκληρώνεται τον Ιούνιο του 2025.

Το αν ο Γιόνι Ότο παραμείνει κάτοικος Θεσσαλονίκης και μετά την ολοκλήρωση της ήδη υπάρχουσας συνεργασίας του με τον ΠΑΟΚ, είναι μια άλλη κουβέντα και σίγουρα δεν είμαστε εδώ για να κάνουμε τους λογιστές.

Μπορούμε όμως να αδράξουμε την ευκαιρία και να βγάλουμε ορισμένα χρήσιμα συμπεράσματα πίσω από την αγωνιστική «μεταμόρφωση» του Ισπανού.

Ενός παίκτη που εκ του αποτελέσματος φαίνεται πως βιαστήκαμε να του βάλουμε πάνω του την ταμπέλα του «λούζερ», την ταμπέλα του «λίγου» για την πίεση που υπάρχει στον ασπρόμαυρο οργανισμό.

Βιαστήκαμε να τον κρίνουμε, μη σκεπτόμενοι πως ο καθένας λειτουργεί στους δικούς του χρόνους για να αποδώσει.

Άραγε κι εμείς σε ένα νέο εργασιακό περιβάλλον δεν θα θέλαμε να μας αντιμετωπίσουν με κατανόηση και να μας δώσουν τον απαραίτητο χρόνο προσαρμογής;

Πόσο σημαντικό είναι καμιά φορά να βλέπουμε και τον άνθρωπο πίσω από τον παίκτη.

Πόσο πιο αντικειμενικοί θα ήμασταν στην άποψη μας, αν δεν κρίναμε αποκλειστικά και μόνο από τα χρήματα που λαμβάνει κάποιος, άσχετα αν θεωρούμε πως είναι υπερβολικά ή μη.

Ένας παίκτης δεν είναι ρομπότ ούτε λειτουργεί βάσει κάποιου καλοφτιαγμένου και σχεδόν αλάνθαστου λογισμικού.

Κρύβει ενθουσιασμό μα και φόβο. Κρύβει ποδοσφαιρική ποιότητα και αίγλη αλλά κάπου από πίσω βρίσκονται και οι όποιες θυσίες.

Όταν μπαίνεις στη θέση του άλλου, όλα είναι αλλιώς και έχει ιδιαίτερη αξία να περιμένεις και να στηρίζεις…

Χρήστος Μαγγίνας