Ο «παππούς» όλων των ΠΑΟΚτσήδων!

Ποτέ δεν επιδίωξε την προβολή. Οι νεότεροι φίλοι του ΠΑΟΚ, ενδεχομένως να μην γνωρίζουν τίποτα γι΄ αυτόν! Οι παλαιότεροι ωστόσο, ειδικά αυτοί που ζούσαν ή ζούνε στην Αθήνα αλλά και αυτοί που έβρισκαν καταφύγιο ή ακόμα και ένα πιάτο φαγητό στον Πανελλήνιο ΣΦ ΠΑΟΚ Αθηνών, δεν πρόκειται να τον ξεχάσουν ποτέ!

Το ημερολόγιο έδειχνε 17 Δεκεμβρίου 2007, όταν ο Δημήτρης (Τάκης) Κωνσταντινίδης ο «παππούς» του Πανελληνίου ΣΦ ΠΑΟΚ Αθηνών, ο “παππούς” όλων των οργανωμένων οπαδών του Δικεφάλου, έφυγε από τη ζωή. Πέρασαν κιόλας 17 χρόνια…

Η παρακαταθήκη που άφησε στο “ασπρόμαυρο” οπαδικό κίνημα, τεράστια! Όχι μόνο γιατί οραματίστηκε την ίδρυση του Πανελληνίου ΣΦ ΠΑΟΚ Αθηνών στην “καρδιά” της Χούντας, ξεκινώντας την προσπάθεια το 1970 και βλέποντάς την να παίρνει σάρκα και οστά το 1974, αλλά γιατί αποτέλεσε την ψυχή και το στήριγμα των φίλων του Δικεφάλου που κατοικούσαν στο Λεκανοπέδιο και αυτών που ταξίδευαν στην πρωτεύουσα για να βρεθούν δίπλα στην αγαπημένη τους ομάδα.

“Θέλει μεγάλο θάρρος να δηλώνεις ΠΑΟΚτσής στην Αθήνα” δήλωνε ο Δημήτρης Κωνσταντινίδης, σε συνέντευξη που παραχώρησε την εποχή του Γιώργου Μπατατούδη, την οποία μπορείτε να τη διαβάσετε παρακάτω, όπως έχει δημοσιευτεί στην ιστοσελίδα 1926.gr, τον ιστότοπο των οργανωμένων οπαδών του ΠΑΟΚ.

Σίγουρα απαιτείται μεγάλη τόλμη και πολύ κουράγιο για να προχωρήσει κανείς στην ίδρυση ενός συνδέσμου επί δικτατορικού καθεστώτος.

“Θέλει αρετή και τόλμη η” ελευθέρια”, λέει ο Κάλβος. “Θέλει μεγάλο θάρρος να δηλώνεις ΠΑΟΚτσής στην Αθήνα”, λέω εγώ. Η εποχή της ίδρυσης του Πανελληνίoυ Συνδέσμου Φίλων ΠΑΟΚ Αθηνών δεν ήταν η ιδανικότερη. Το 1970 δεν επιτρεπόταν η συνεύρεση περισσότερων από πέντε άτομα στον ίδιο χώρο, πόσο μάλλον η ίδρυση ενός συλλόγου βορειοελλαδίτικης ομάδας στο κέντρο της Αθήνας! Κυνηγητό και πόλεμος είναι τα μόνα που θυμάμαι από εκείνη την περίοδο, τότε που μπήκαν οι βάσεις για τη σημερινή κατάντια του αθλητικού χώρου, ο οποίος μαστίζεται από τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, καταφέρνοντας έτσι να διώξει τον κόσμο από τα γήπεδα

Ένας ΠΑΟΚτσής, κάτοικος της Αθήνας. Πόσο δύσκολο ήταν αυτό στη δύσκολη εποχή της μετακόμισής σας;

Η προσαρμογή μου στη ζωή της Αθήνας ήταν μια απίθανα ψυχοφθόρα διαδικασία, βλέποντας τα ΠΑΟΚτσάκια να υποφέρουν τα πάνδεινα από τους ντόπιους «φίλαθλους». Σαν ΠΑΟΚτσής βρήκα το κουράγιο να αντιταχθώ στην αδικία, έχοντας σαν όπλο την αγάπη μου για το Δικέφαλο και τη βοήθεια λίγων εκλεκτών φίλων που συμμερίζονταν αυτή μου την αγάπη. Μένω στην Αθήνα εδώ και τριάντα πέντε χρόνια, η οικογένειά μου και οι φίλοι μου είναι εδώ, αλλά η καρδιά μου είναι στη Θεσσαλονίκη και στον ΠΑΟΚ.

Η ιδέα της ίδρυσης ενός συνδέσμου του ΠΑΟΚ είναι αποτέλεσμα της μεγάλης αυτής αγάπης;

Σαφέστατα! Η μεγάλη αγάπη και οι ταλαιπωρίες που έβλεπα να περνούν οι ΠΑΟΚτσήδες επισκέπτες – εκδρομείς, μ’ έκαναν να προχωρήσω στην ίδρυση του συνδέσμου, που τα πρώτα χρόνια λειτουργούσε σαν καταφύγιο για τους οπαδούς: μπορούσαν να περνούν τις ώρες τους εκεί μέσα, ορισμένες φορές και να κοιμηθούν, συχνά μοιραζόταν και συσσίτιο μη φανταστείς κάτι τρομερό, μπορεί να ήταν ένα πιατo φακές, γιατί οι οικονομικές δυνατότητες ήταν περιορισμένες, όμως πάντα υπήρχε κάτι.

Ήταν μια παρηγοριά, μια ακτίνα φωτός στο σκοτάδι της χούντας και της βίας στο χώρο του αθλητισμού. Κανονική άδεια λειτουργίας μας δόθηκε μετά την πτώση της δικτατορiας, αλλά ο πόλεμος δε σταμάτησε: Oι σύνδεσμοι που υπήρχαν τότε ήταν του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού και του Απόλλωνα και οι συνδεσμίτες τους μας έκαναν επιθέσεις με πετροπόλεμο και μαχαιρώματα.

Θυμάστε κάποιο χαρακτηριστικό επεισόδιο;

Tι να πρωτοθυμηθώ… Τα περισσότερα από δεκαπέντε πούλμαν που ξεκινούσαν για τους αγώνες στην Τούμπα στα παιχνίδια με τον Παναθηναϊκό ή τον Ολυμπιακό, το θάνατο δύο παιδιών μας που μαχαιρώθηκαν σε μια συμπλοκή με αντιπάλους οπαδούς, τον πετροπόλεμο που δεχόμασταν στα μπλε λεωφορεία της Αθήνας, όταν επιστρέφαμε στα σπίτια μας μετά από ματς με τοπικές ομάδες,. Είναι τόσα πολλά που θα έπρεπε να γραφτούν τόμοι ολόκληροι.

Σήμερα η κατάσταση είναι σαφώς καλύτερη, δεν υπάρχουν αυτές οι έντονες αντιδράσεις, η αστυνομία δεν ενεργεί απροκάλυπτα υπέρ των αθηναϊκών ομάδων (ή τουλάχιστον όχι σε μεγάλο βαθμό), ο κόσμος έχει καταλάβει το μεγάλο κοινωνικό έργο που προσφέρει ο σύνδεσμος.

Δηλαδή;

Τι να αναφέρω πρώτο… Εδώ και πολλά χρόνια ιδρύσαμε και συντηρούμε τράπεζα αίματος – μάλιστα μας έχει ζητηθεί ποσότητα αίματος από τον Ερυθρό Σταυρό – και λειτουργώντας εντελώς ανθρώπινα έχουμε δώσει αίμα σε οπαδούς αντίπαλων ομάδων… Ακόμη, παρέχουμε κατάλυμα και όποιου είδους βοήθεια-χρειασθεί σε ΠΑΟΚτσήδες που έρχονται στα γραφεία μας και αν χρειασθεί φροντίζουμε να βρούμε δουλειά στους άνεργους συνδεσμίτες με τις γνωριμίες που έχουμε.

Σημαντικό είναι επίσης ότι με λαχειοφόρο αγορά ξεκινήσαμε τη δημιουργία βιβλιοθήκης και φροντίζουμε να τη συντηρούμε και να την ανανεώνουμε, με στόχο την επιμόρφωση και την υγιή εκμετάλλευση του ελεύθερου χρόνου μας… Σίγουρα είναι και άλλα πολλά που δε θυμάμαι αυτή τη στιγμή, γεγονός πάντως είναι ότι επιτελούμε κοινωνικό έργο κι αυτό από ένα σημείο και μετά αναγνωρίσθηκε απ’ όλους.

Εντυπωσιακό πράγματι. Δεχτήκατε βοήθεια από τις διοικήσεις του ΠΑΟΚ για όλα αυτά;

Ποτέ, ούτε από το ποδόσφαιρο ούτε από το μπάσκετ. Αδιαφορία σε όλα τα επίπεδα, τουλάχιστον μέχρι πολύ πρόσφατα. Πόσες φορές, θυμάμαι, που τρέχαμε με δικούς μας δικηγόρους να βγάλουμε παιδιά μας από τη φυλακή και η ΠΑΕ, ΚΑΕ έκανε πως δεν ξέρει τίποτα… Δε δεχτήκαμε καμιά βοήθεια ακόμη και σε περιπτώσεις που θα έβγαινε κερδισμένος ο ΠΑΟΚ, όπως η περίπτωση του διαμερίσματος όπου στεγάζεται ο σύνδεσμος τώρα. Είχα προτείνει στη διοίκηση να συμμετάσχει στην αγορά του, αποκτώντας έτσι ένα περιουσιακό στοιχείο που θα λειτουργούσε σαν υποκατάστημα της ΠΑΕ, στην πόλη όπου παίρνονται όλες οι σημαντικές για τον ελληνικό αθλητισμό αποφάσεις.

Η απάντηση ήταν «Δεν ενδιαφερόμαστε!». Παγερή αδιαφορία, για ποιον όμως; Δεν ενδιαφέρθηκαν για τον ΠΑΟΚ, για το σύλλογο που εκπροσωπούσαν και ισχυρίζονταν ότι αγαπούσαν και περίμεναν από εργαζόμενους, μισθοσυντήρητους ανθρώπους να φροντίσουν για την αύξηση της περιουσίας τους,μαθημενοι ίσως από το γήπεδο της Τούμπας που χτίστηκε με τον ιδρώτα και τις θυσίες των οπαδών… Τι να πω… Τώρα βεβαίως τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα κι ελπίζω να πάνε ακόμη περισσότερο μια και ο κ. Μπατατούδης είναι μέλος του συνδέσμου μας!

Ζήσατε τα χρόνια της χρυσής ομάδας του ΠΑΟΚ μέσα από ένα πόστο απ’ το οποίο φαντάζομαι γίνατε μάρτυρας πολλών δυσάρεστων επεισοδίων.

Υπήρχε ένα τρομερό μίσος για την ομάδα που ρεζίλευε τους πρωταθλητές, δεν τολμούσαμε να φωνάξουμε ΠΑΟΚ κι άρχιζε ο πετροπόλεμος. Για όποιον καταλαβαίνει την ελληνική πραγματικότητα, ο ΠΑΟΚ αντιπροσώπευε και συνεχίζει ως σήμερα να αντιπροσωπεύει τον κακό λύκο που απειλεί την τσέπη των κέντρων εξουσίας. Ποιος νομίζεις δεν αφήνει τον ΠΑΟΚ να βγει στο Champions Leαgue, οι φοβερές ικανότητες της ομάδας του Ολυμπιακού που εκπροσωπεί την Ελλάδα τρώγοντας τα μούτρα της στην Ευρώπη από τις πρώτες κιόλας πρώτες κιόλας αγωνιστικές;

Αν ήταν τόσο απλά τα πράγματα – δηλαδή αν ήταν μόνο θέμα ποδοσφαιρικής αξίας – νομίζω θα το δέχονταν όλες οι ομάδες, προσπαθώντας μόνο για τη βελτίωση των ικανοτήτων των παικτών τους και όχι των δημοσίων σχέσεων τους. Αλλά εδώ έχουμε έναν ανελέητο πόλεμο που έχει εξαπολυθεί από ΟΛΟΥΣ . τους δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς της ελληνικής επικράτειας από τη Λαμία και νοτιότερα. Δυστυχώς η σαπίλα έχει βαθιές ρίζες, θα ‘λεγα πως ξεκινάει από την αρχαιότητα και μέσω της βυζαντινής περιόδου έχει περάσει στην νεώτερηpη ελληνική ιστορία που διδάσκονται τά παιδιά μας στο σχολείο. Η φιλoσoφια του ελληνικού κpάτους είναι του είδους «φάε οποίον μπορείς, μην αφήσεις κανένα να τολμήσει ν’ αμφισβητήσει τα κεκτημένα σου». Και δυστυχώς αυτό το περνάνε στη νεολαία με νoμοθετικη θρασύτητα.

Ποιος διαιτητής τόλμησε ποτέ να καταγράψει στο φυλλo αγώνος τη βρισιά «βούλγαροι» που ακούγεται σε φιλικά, επίσημα, τοπικά και διεθνή παιχνίδια και υποβιβάζει ολόκληρο το ελληνικό έθνος; Ποιος πουλάει το λεξικό του – καθ’ όλα πλην ενός – εξαίρετου επιστήμονα κ. Μπαμπινιώτη στα ελληνόπουλα; Ποιος επισπεύδει τις ελληνοποιήσεις παικτών όπως ο Τσακαλίδης ας πούμε (ας μη με παρεξηγήσει ο συγκεκριμένος παίκτης παρακαλώ πολύ) και ποιος καταχωρεί τετρασέλιδα δημοσιεύματα σε περιπτώσεις όπως του Μπαζάρεβιτς, Ποιος δεν επέτρεψε στον Κόρφα να παίξει στην Εθνική Ομάδα, έχοντας όμως το δεδικασμένο σκάνδαλο Μπουμπλή / Ρότσα; Ποιος αγαπάει την Ελλάδα επιτέλους περισσότερο από την τσέπη του και ποιος θέλει να τη βλέπει να προοδεύει συνολικά;

Επιβεβαιώνετε με τα λόγια σας την χιλιοειπωμένη διαφορά Βορρά – Νότου.

Ασφαλώς. Κι αυτό δεν το λέω γιατί έτσι θέλω, αλλά γιατί το βλέπω και το βιώνω καθημερινά και να σου πω ένα πρόσφατο παράδειγμα: ένα πρωινό λίγες μέρες πριν το Πάσχα, είχε πέσει ομίχλη στον Πειραιά και για αρκετές ώρες δεν μπορούσαν να αποπλεύσουν τα πλοία απ’ το λιμάνι. Σε τηλεοπτικό κανάλι πανελλήνιας εμβέλειας, ρωτάει ο ρεπόρτερ έναν κάτοικο της περιοχής για το φαινόμενο της ομίχλης κι εκείνος απαντά «Τέτοια ομίχλη δεν θυμάμαι να είχαμε ποτέ, μπορεί στη Θεσσαλονίκη, ας πούμε, να είναι συνηθισμένοι σε τέτοια φαινόμενα, αλλά εδώ στην Ελλάδα δεν έχουμε τέτοιο καιρό»!

Και το ρεπορτάζ αυτό έγινε σε μεγάλο ιδιωτικό κανάλι για το μεσημεριανό δελτίο ειδήσεων! Δεν είναι θέμα διαφοράς Βορρά – Νότου όπως φαίνεται, είναι κόντρα Ελλάδας – Θεσσαλoviκης, η οποία επιβάλλεται με κάθε τρόπο, με απώτερο στόχο την εθνική μετάλλαξη των Ελλήνων. Συνεχίζω με άλλο παράδειγμα: για πες μου, στη Θεσσαλονίκη υπάρχει άγαλμα του Θεόδωρου Koλoκoτρωνη έτσι δεν είναι;

Ναι, στην πλατεία ΧΑΝθ, στο κέντρο της πόλης.

Ε, ας πληροφορηθούν όλοι οι Έλληνες ΠΑΟΚτσήδες ότι στην πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους δεν υπάρχει άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ούτε καν μια προτομή για να τηρηθούν τα προσχήματα! Τον ήρωα Koλοκοτρωνη τον ξέρουμε εμείς οι Έλληνες, άντε να τον ξέρουν και οι Τούρκοι που τους πολέμησε… Το Μέγα Αλέξανδρο όμως τον ξέρει όλη η ανθρωπότητα, έχουν γραφτεί χιλιάδες σελίδες γι’ αυτόν, έχει μελετηθεί από τον επίσης Μεγάλο Ναπολέοντα, τον Τσώρτσιλ, το Ρόμμελ και η στρατηγική του ευφυΐα διδάσκεται στα πανεπιστήμια όλων των χωρών του κόσμου.

Πρόσφατα έμαθα ότι θα γυριστεί και ταινία αμερικάνικης παραγωγής γι’ αυτόν τον τρομερό Στρατηλάτη και δεν υπάρχει άγαλμά του στην Αθήνα, που επισκέπτονται χιλιάδες τουρίστες κάθε χρόνο. Αλήθεια, αν ρωτήσει: κάποιος τουρίστας ή κάποιος προσκεκλημένος του κράτους γιατί συμβαίνει αυτό, τι θα του απαντήσουν; Oτι δεν είναι Έλληνας; Τελικά, ποιος δημιουργεί αυτή την περιβόητη «διαμάχη» ή «διαφορά» ή «πόλεμο» όπως θες πες; Να γιατί στο σύνδεσμο υπάρχει βιβλιοθήκη, να -γιατί φροντίζω ,όπως μπορώ – παρά τα χρόνια μου – να γίνονται κάποια πράγματα σωστά, όχι όπως τα λένε τα μέσα ενημέρωσης, αλλά όπως αποδεικνύονται από τα γεγονότα.

Σίγουρα τα μέσα ενημέρωσης ασκούν μεγάλη επιρροή στον κόσμο.

Γιατί είναι εξουσία, γιατί συναποφασίζουν και συμπορεύονται με τις κρατικές επιλογές που παρέχουν το πολύ χρήμα. Και μια ανεξάντλητη πηγή δισεκατομμυρίων είναι ο αθλητισμός, όπου ο ΠΑΟΚ είναι πρωταγωνιστής κι έχει στήριγμα το μοναδικό κόσμο του. χρόνια τώρα προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το ανεξέλεγκτο πάθος αυτού του λαού, το φοβερό σε ένταση συναίσθημά του…

Ήταν βέβαια και οι συγκυρίες τέτοιες (πολιτικές και κοινωνικές . επαναστατικές διαθέσεις) που βοήθησαν στη δημιουργία έντονων καταστάσεων, η βία στα γήπεδα όμως δεν ήταν αποκλειστικά ΠΑΟΚτσήδικο φαινόμενο, Φυσικά η ηγεσία του Νότου κατάφερνε πάντα να καταδικάζονται οι ασπρόμαυροι οπαδοί και να τιμωρείται η ομάδα για να μοιράζονται οι τίτλοι. τα δισεκατομμύρια δηλαδή – στα «δικά τους παιδιά».

Φέτος που αντιλήφθηκαν τη μεγάλη στροφή που έκανε ο κόσμος του ΠΑΟΚ και σταμάτησε να προκαλεί και να δημιουργεί επεισόδια τα χρειάστηκαν. Όλοι μαζί άρχισαν να προκαλούν μέσα από δημοσιεύματα με στημένες κριτικές ή μελέτες για το ΛΑΟ που αγαπάει την ομάδα του. ..Έσβησε «το καζάνι της Τούμπας» ο ένας, «ΠΑΟΚ πού είναι ο λαός σου;» ο άλλος, με στόχο το φιλότιμο του ΠΑΟΚτση, να ξεσηκωθεί, να προκαλέσει επεισόδια και τελικά να τιμωρηθεί η ομάδα.

Κάτι πρέπει να γίνει τώρα που ο κόσμος ωρίμασε και στηρίζει έμπρακτα την ομάδα» – αυτό σκέφτονται τα μεγάλα κεφάλια του Νότου και ψάχνουν να βρουν τρόπο να προκαλέσουν ζημιά. Ο ΠΑΟΚ είναι ο φόβος και ο τρόμος του λεκανοπεδίου – φάνηκε άλλωστε από τις τουλάχιστον αστείες αποφάσεις των αθλητικών δικαστών να τιμωρείται ο ΠΑΟΚ για επεισόδια που δεν προκάλεσε, ενώ σε πολύ χειρότερες περιπτώσεις (τραυματισμοί – θάνατοι), οι ίδιοι δικαστές αθώωσαν (αν είναι δυνατόν!) τους δολοφόνους, με μοναδικό κριτήριο τη… νότια καταγωγή τους.

Για να διορθωθούν τα κακώς κείμενα, χρειάζεται πολλή δουλειά.

Χρειάζεται προσεκτική δουλειά και ευσυνειδησία. ‘Όταν στη δεκαετία του ’70 και του ’80 τα ναρκωτικά στους οπαδούς των ομάδων ήταν το μεγάλο πρόβλημα, ο σύνδεσμός μας οργάνωνε κατά καιρoύς σεμινάρια με εισηγητές πανεπιστημιακούς καθηγητές και γιατρούς, προτείνοντας λύσεις και βοηθώντας έμπρακτα τα νέα παιδιά που λόγω ηλικίας είναι περισσότερο ευαίσθητα στις κοινωνικές προκλήσεις. Υπήρχε θέληση και καλή διάθεση για να βοηθηθούν πρόσωπα και να βελτιωθούν καταστάσεις, χαρακτηριστικά που διακρίνω ότι λείπουν από την ελληνική πραγματικότητα.

Ο ελληνικός λαός λέει «Δεν υπάρχει δεν μπορώ αλλά υπάρχει δε θέλω», το ελληνικό κράτος όμως φροντίζει να εφευρίσκει τεχνάσματα για να δικαιολογεί την απραξία του. Ο Μητρόπουλος απαγόρεψε τις μετακινήσεις για να καταπολεμήσει τη βία, γνωρίζοντας ότι οι ΠΑΟΚτσήδες έχουν το ρεκόρ μετακινήσεων, ο Μητρόπουλος θα αφαιρέσει καθίσματα από το Ναό, γνωρίζοντας ότι οι ΠΑΟΚτσήδες είναι ο δωδέκατος παίκτης, ο Μητρόπουλος θα βάλει αστυνομικούς στις κερκίδες, γνωρίζοντας ότι το ΠΑΟΚτσήδικο συναίσθημα θα αντιδράσει και η ΕΠΑΕ που αποτελείται από εκπροσώπους του Νότου παρακολουθεί τα συμβαίνοντα τρίβοντας τα χέρια της με ικανοποίηση: ένας ακόμη επίσημα θεωρημένος τρόπος να πολεμηθεί ο ΠΑΟΚ.