Είμαι ΠΑΟΚ, είμαι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ.....

Μπορεί να γεννήθηκα σε νησί, στην Αθήνα όμως είμαι από 3χρονών. Όταν άρχισα να καταλαβαίνω τον κόσμο, σε ηλικία 7 χρονών ο πατέρας μουμε πήρε από το χέρι και με πήγε να δω ποδόσφαιρο, στο γήπεδο του Παναθηναϊκού.Ο ίδιος αν και είχε καταγωγή από την Μικρά Ασία, ήταν Παναθηναϊκός. Το φτωχόμου το μυαλό δεν μπορούσε ακόμα να καταλάβει κάποια πράγματα. Τι σημαίνειφιλότιμο, ντομπροσύνη, ήθος, προσπάθεια, αξιοπρέπεια, πίστη σε ιδανικά και σεαξίες.

Για μένα όλα αυτά ήταν απλά, άγνωστες λέξεις. Μου άρεσε το ποδόσφαιροκαι παρακολουθούσα όποτε και όπως μπορούσα. Θυμάμαι που διαρκώς άκουγα δύολέξεις: Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός. Ήταν η εποχή που νόμιζα ότι μόνο αυτές οιδύο ομάδες υπήρχαν και διαρκώς έπαιζαν μεταξύ τους!

Στη συνέχεια, άκουγα καιμια τρίτη λέξη, πιο σπάνια. Τη λέξη ΑΕΚ. Αλλά μέχρι εκεί. Τίποτα άλλο δενυπήρχε. Τρεις ομάδες, τρία είδη ανθρώπων. «Δεν μπορεί» έλεγα μέσα μου. «Κάτιάλλο θα υπάρχει». Πηγαίνοντας στο δημοτικό η κατάσταση χειροτέρεψε. Ολυμπιακός,Παναθηναϊκός, ΑΕΚ.

Τα ίδια και τα ίδια.

Το μικρό μου μυαλουδάκι άρχισε να ζητάδιέξοδο σε κάτι...άλλο, σε κάτι διαφορετικό. Και τότε άρχισε η αναζήτησή μου.Μόνος σε βαθιά νερά, αναζητούσα αλήθειες, αξίες και ιδανικά. Αναζητούσα μιαομάδα, μια κοινωνία, μια οικογένεια που πάνω απ’ όλα να βάζει την πίστη τηςστην ιδέα του Αέναου Αγώνα. Όπως τον αντιλαμβάνεται ο καθένας μας.


Toυ αγώνατου μεροκαματιάρη, που παλεύει από το ξημέρωμα μέχρι τα μεσάνυχτα για ένακομμάτι ψωμί για τα παιδιά του. Του αγώνα του φοιτητή που ξημεροβραδιάζεταιπάνω από ένα βιβλίο για να εξασφαλίσει το μέλλον του. Για τον αγώνα τουναυτικού, του οικοδόμου, του μαραγκού, του οδοκαθαριστή. Του πατέρα και τηςμάνας που παλεύουν ενάντια στα «θηρία» να αναστήσουν τα παιδιά τους. Αυτές τις αξίες ήθελα να εκπροσωπώ. Κι αυτέςπροσπαθώ να υπηρετώ ακόμα και σήμερα.

Αντί όμως γι’ αυτά, έβλεπα γύρω μου από μικρός να κυριαρχούνη υποκρισία, οι λυκοφιλίες, η λογική του «ο θάνατός σου η ζωή μου», η λαμογιά,η αλητεία, η ψευτομαγκιά, η αδικία. Ο αθλητισμός, λένε, είναι καθρέφτης τηςκοινωνίας. Πόσο δίκιο είχαν! Αυτά που έβλεπα στην κοινωνία τα έβλεπα και στοναθλητισμό, στο ποδόσφαιρο, το «όπιο του λαού».

Ομάδες που προσπαθούν με κάθεμέσο και τρόπο να πάρουν αυτό που θέλουν, θεμιτό και αθέμιτο. Ποδοσφαιριστέςπου προσπαθούν να ξεγελάσουν ακόμα και τους εαυτούς τους, ξεχνώντας τις αξίεςκαι τα ιδανικά του ολυμπιακού πνεύματος και του εύ αγωνίζεσθαι.

Παράγοντες πουμε απειλές, τουφέκια και εκβιασμούς –οικονομικούς και μη- προσπαθούσαν ναπάρουν θέση στην πρώτη γραμμή της εκκίνησης, με ανέντιμους τρόπους. Γιατί «οπρώτος είναι τα πάντα και ο δεύτερος τίποτα», όπως πιστεύουν. Και τι περίεργο!Όλοι αυτοί είχαν το ίδιο χρώμα. Πράσινοι και κόκκινοι. Κόκκινοι και πράσινοι.Οι κίτρινοι ήταν για ξεκάρφωμα.

Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός εκτιμούσαν τη δυναμική τουςμετρώντας κύπελλα και πρωταθλήματα. Κατά τα πιστεύω τους, μεγάλη ομάδα είναιαυτή με τους περισσότερους τίτλους! Σκεφτείτε πόσο αστείο και ρηχό μπορεί ναακούγεται αυτό. Και πόσο ανώριμοι είναι αυτοί που το πιστεύουν! Κι όμως τοπιστεύουν...

Και ο ΠΑΟΚ; Ο ΠΑΟΚ ήταν για μένα η άλλη όψη της ζωής.Βγαλμένος μέσα από τις στάχτες της Μικρασιατικής καταστροφής. Μέσα από τιςψυχές των παππούδων μου που άφησαν την τελευταία τους πνοή στις προβλήτες τηςΣμύρνης μας.

Ο ΠΑΟΚ ήταν η αρχή (άσπρο) και το τέλος (μαύρο) της ζωής. Το Α καιτο Ω.

Με δίδαξε ότι σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι. Δεν έχει τοαποτέλεσμα, αλλά η προσπάθεια. Δεν έχει η νίκη, αλλά ο αγώνας για τη νίκη. Μεδίδαξε ότι δεν έχει σημασία το πόσες φορές θα σκοντάψεις, αλλά το πόσες θα καταφέρειςνα σταθείς και πάλι στα πόδια σου. Μεδίδαξε ότι οι άνθρωποι μπορούν να ζουν και να πεθαίνουν υπηρετώντας ιδανικά.Ιδανικά που ξέρουν εκ των προτέρων ότι δεν θα τους οδηγήσουν στη δόξα, αλλάστην αυτοεκτίμηση. Αυτός είναι ο ΠΑΟΚ!

Γι’ αυτό και είμαι τόσο περήφανος που είμαι ΠΑΟΚ! Που ζω καιαναπνέω για την Ιδέα του. Έστω κι από τόσο μακριά. Είμαι περήφανος που δακρύζωστο σύμβολο του δικέφαλου αετού.

Για την Ιδέα που πολλοί θαήθελαν να πιστέψουν και να την βάλουν στην ψυχή τους, αλλά δεν μπορούν. Γι’ αυτό και τους λυπάμαι.

Αδέρφια, είμαι ΠΑΟΚ, είμαι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ.....

DimisK