Συμμαχίες, λυκοφιλίες ή … κοινή λογική;

Το αποτέλεσμα στην τελευταία ψηφοφορία για την εκλογή προέδρου της Super League ήταν οριακό: 7-6.

Αυτό, πρακτικά, σημαίνει ένα πράγμα. Ο συνεταιρισμός είναι διαιρεμένος, διχασμένος, διχοτομημένος.

Υπάρχουν βλέμματα που κοιτάνε σε διαφορετικές κατευθύνσεις.

Αφήστε για λίγο στην άκρη τα πρόσωπα, τους συσχετισμούς, τους συμβολισμούς, την φιλολογία, τις καφενειακές συζητήσεις και τα εύκολα συμπεράσματα και ας σταθούμε στην ουσία.

Οι ομάδες, οι διοικήσεις τους δείχνουν πως έχουν διαφορετική φιλοσοφία σε ότι αφορά σε κάποια λειτουργικά ζητήματα (ή και σε όλα) της λίγκας. Ποια μπορεί να είναι αυτά; Ξένη ΚΕΔ, ξένοι διαιτητές, format διεξαγωγής πρωταθλήματος, διοικητικό τεχνοκρατισμό.

Αλήθεια τι να εμποδίζει όλους αυτούς να συνεννοηθούν διοικητικά, να πάρουν αυτό το θαυμάσιο -έστω και συγκυριακά- προϊόν, που βλέπουμε / απολαμβάνουμε τα τελευταία χρόνια σε επίπεδο συναρπαστικότητας και ανταγωνισμού, και να το πάνε ένα βήμα παραπέρα, προς όφελος της τσέπης τους, της φήμης και της αξιοπιστίας τους;

Η απάντηση είναι πολυπαραγοντική και ίσως απαιτεί μία ιστορική αναδρομή.

Στο πρόσφατο και πιο μακρινό παρελθόν μπορεί κανείς να βρει «σκοτωμούς» και τοξικότητα, συστήματα και παρασυστήματα, ποδόσφαιρο, παραποδόσφαιρο και αντιποδόσφαιρο, όλους εναντίον όλων.

Πριν όμως καταλήξουμε σε… τσουβαλιάσματα, ας δεχθούμε για την οικονομία της συζήτησης ότι από το 2017 και μετά, με τη «συμμαχία» τότε ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκού, γκρεμίστηκε ένα σύστημα που δούλευε στην πραγματικότητα για να εξυπηρετεί έναν.

Έκτοτε, ο Ολυμπιακός αποτραβήχθηκε σε έναν απομονωτισμό, σε μία ακραία τοξικότητα και απόλυτη άρνηση προς κάθε πρόταση που ερχόταν από το αντίπαλο μπλοκ.

Σύντομα, όμως, και το «μπλοκ της εξυγίανσης», όπως βαφτίστηκε, παρουσίασε ρωγμές, διαφωνίες και έπρεπε να ισορροπήσει σε λεπτό πάγο, πριν οριστικά αποδομηθεί και διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη.

Στην αρχή ήταν η επεισοδιακή κατάληξη στο πρωτάθλημα της σεζόν 2017-18, με τα γνωστά παρατράγουδα και δικαστήρια, μετά η ψηφοφορία για την προεδρία της Λίγκας του 2019, όπου αξίζει να γίνει μία μικρή αναφορά στην κατανομή ψήφων για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι.

Υπέρ του Μηνά Λυσάνδρου ψήφισαν: ΑΕΚ, Απόλλων Σμύρνης, Άρης, Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΟΦΗ, Λαμία και Πανιώνιος.

Υπέρ του Μάκη Γκαγκάτση ψήφισαν: ΠΑΟΚ, ΑΕΛ, Ατρόμητος, Ξάνθη, Λεβαδειακός και Παναιτωλικός.

Λευκό έριξαν ΠΑΣ Γιάννινα και ΕΠΟ.

Γίνεται αντιληπτό, πως ήδη από το 2019, οι ισορροπίες, οι βλέψεις, οι δυνάμεις είχαν… μετατοπιστεί, στο ποδόσφαιρο και το παρασκήνιο του βρίσκει εφαρμογή η θεωρία του Ηράκλειτου: τα πάντα ρει.

Ίσως... εκτός από τις θέσεις του ΠΑΟΚ, κάτι που θα εξετάσουμε και στην συνέχεια.

Την φετινή σεζόν είχαμε και μία νέα υπαναχώρηση από μια βασική αρχή της… πάλαι ποτέ συμμαχίας. Με την ανοχή της ΕΠΟ και της ΚΕΔ, η ΑΕΚ και ο Άρης πρωτοστάτησαν και βρήκαν την… κερκόπορτα, ώστε κάποια ελληνικά ντέρμπι να μπορούν να παίζονται με Έλληνες διαιτητές, κάτι που στο παρελθόν είχε ζητήσει και ο Ολυμπιακός, σε μία από τις πάμπολλες αλλαγές ρητορικής και φιλοσοφίας των ερυθρόλευκων στο θέμα αυτό.

Η κίνηση αυτή έμοιαζε με… σκηνή από τα προσεχώς. Μία κίνηση ενδεικτική για την επόμενη ημέρα της λίγκας, σε περίπτωση διατήρησης του υπάρχοντας status quo στην Super League.

Σε όλη αυτή την διαδρομή, η στάση του ΠΑΟΚ ήταν ίδια και απαράλλαχτη. Ξένη ΚΕΔ, ξένοι διαιτητές στα ντέρμπι, VAR, ει δυνατόν εισαγωγή της Goal Line Technology, του ημί-αυτόνομου οφσάιντ, όσες περισσότερες δικλείδες για ένα πρωτάθλημα χωρίς την παραμικρή διαιτητική σκιά.

Παρά την «διαφωνία» στο θέμα της προεδρίας της Λίγκας το 2019, μέσα από πολλές περιπέτειες, τρικυμίες και μέχρι να επέλθει η οριστική ρήξη στις σχέσεις των δύο ΠΑΕ, η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ είχαν καταλήξει σε ένα πρόσωπο κοινής αποδοχής για τις εκλογές της ΕΠΟ, το οποίο ήταν ο Μάκης Γκαγκάτσης.

Την ώρα που οι «φωνές» για αλαζονεία και αυθαιρεσίες στο Γουδή άρχισαν να πληθαίνουν, άρχισε να γίνεται αντιληπτό πως διαμορφώνονταν διαφορετικές οπτικές για την επόμενη ημέρα. Οι κιτρινόμαυροι δεν ήθελαν ριζικές αλλαγές στις δομές, στα πρόσωπα και στο modus operandi της ΕΠΟ, από την άλλη ο Ιβάν Σαββίδης δεν θα δεχόταν ποτέ να αφήσει τον CEO του Δικεφάλου, να αποχωρήσει από τον σύλλογο για να έχει έναν διακοσμητικό ρόλο στην στην ΕΠΟ.

Εξάλλου, στο παρελθόν υπήρχε και το (αντί)παράδειγμα του Θοδωρή Ζαγοράκη, ο οποίος από πρόσωπο κοινής αποδοχής, οδηγήθηκε σε παραίτηση μόλις 165 ημέρες μετά την ανάληψη της προεδρίας, για… προσωπικούς λόγους.

Ωστόσο, η υποψηφιότητα του Μάκη Γκαγκάτση φάνηκε να έχει ένα μεγάλο κύμα συμπαράστασης από έναν μεγάλο αριθμό ενώσεων, που ήθελαν μία ανανεωτική πνοή για την επόμενη ημέρα.

Η επικοινωνιακή διαχείριση στο «επεισόδιο» ανάμεσα στον Ματίας Αλμέιδα και τον Μάκη Γκαγκάτση άρχισε να… φωνάζει πως υπήρχε διάθεση από την μία πλευρά για ηρωική αποχώρηση από την συμφωνία.

Λίγες ημέρες αργότερα (συμπτωματικά;) έρχεται η «αποκάλυψη» από Μ.Μ.Ε. ιδιοκτησίας Γιάννη Αλαφούζου (ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω έδειξε να… συμμαχεί με όσους μέχρι τότε κατήγγειλε για το πρωτάθλημα του 2023), σύμφωνα με την οποία ο μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ Παναθηναϊκός πρότεινε στον Ισίδωρο Ντογιάκο (κορυφαίο δικαστικό λειτουργό και στενό φίλο της σημερινής κυβέρνησης) να κατέλθει στις εκλογές της ΕΠΟ, ως αντίπαλο δέος της υποψηφιότητας Γκαγκάτση.

Προφανώς, όμως, τα κουκιά δεν έβγαιναν και ο κ. Ντογιάκος δεν πείστηκε πως υπήρχε σοβαρή βάση στήριξης.

Ως εκ τούτου μείναμε με μία υποψηφιότητα και ήταν πια θέμα συμβολισμού, ποιοι θα τον ψηφίσουν και ποιοι θα ξεκινήσουν από θέση αμφισβήτησης.

Ο Ολυμπιακός φαίνεται πως βρήκε μια διέξοδο από τον απομονωτισμό που δεν τον οδήγησε πουθενά, συμπορεύθηκε με τις δυνάμεις του, χωρίς να επιβάλλει διαφορετική ατζέντα. Στην ουσία, οι πάγιες θέσεις του ΠΑΟΚ επικράτησαν. Τουλάχιστον μέχρι σήμερα.

Το τελευταίο επεισόδιο παίχτηκε στις εκλογές της Super League, εκεί όπου αρχικά ο Αχιλλέας Μπέος δήλωσε πρώτος υποψηφιότητα, για να τον ακολουθήσει ο Γιάννης Αλαφούζος, ως μια υπερβατική εναλλακτική λύση.

Ο μεγαλομέτοχος της πράσινης ΠΑΕ δεν ανέλυσε διεξοδικά την ατζέντα για την επόμενη ημέρα, ωστόσο η στήριξή του από το μπλοκ ΑΕΚ - Άρη, δύσκολα θα τον άφηνε να προωθήσει αλλαγή στο φορμάτ του Πρωταθλήματος, καθώς τα πλέι-οφ τίτλου με την συμμετοχή 6 ομάδων ήταν επιθυμία και των δυο «κιτρίνων» και έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με την θέση του ΠΑΟΚ, που ζητούσε πλέι-οφ τίτλου με την συμμετοχή μόνο των τεσσάρων πρώτων ομάδων της κανονικής διάρκειας και όχι με την συμμετοχή ομάδων που δεν έχουν βλέψεις τίτλου και παίζουν μόνο ρόλο ρυθμιστή και τίποτα άλλο.

Ενός ΠΑΟΚ, που πρόσφατα είχε δει την ΑΕΚ, τον Παναθηναϊκό και τον Άρη, να προσπαθούν να κατεβάσουν τον Ντογιάκο απέναντι στον Γκαγκάτση στις εκλογές της ΕΠΟ.

Ήταν λοιπόν δεδομένο, πως ο Δικέφαλος του Βορρά δεν θα μπορούσε να υπαναχωρήσει από τις σταθερές του θέσεις, για χάρη μιας υποψηφιότητας που στηριζόταν από ομάδες που αποφάσισαν να φύγουν από μία προηγούμενη συμφωνία. Επέλεξε να μείνει πιστός στην δική του θέση και την ατζέντα του και ψήφισε τον Βαγγέλη Μαρινάκη, ο οποίος υποσχέθηκε αλλαγή στον τρόπο διεξαγωγής των πλέι οφ, με νέο format.

Την τελευταία διετία το… χορτάρι ξεπέρασε προσπέρασε και άφησε χιλιόμετρα πίσω τα… γραφεία. Το ελληνικό ποδόσφαιρο εντός των τεσσάρων γραμμών κατάφερε να αφήσει όλες τις διοικητικές ανορθογραφίες σε δεύτερο ρόλο.

Οξύμωρο, πιθανώς ανεξήγητο, αλλά το πέτυχε.

Τέσσερις επί ίσοις όροις διεκδικητές του τίτλου πέραι, πρωταθλήματα πάνω στο… νήμα για ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, ευρωπαϊκή κούπα για τον Ολυμπιακό, επιστροφή σε ευρωπαϊκούς ομίλους και πρωταθλητισμός για τον Παναθηναϊκό. Από κοντά και ο Άρης, που σταθεροποιήθηκε στην πρώτη ταχύτητα του πρωταθλήματος και έπαιξε τελικό Κυπέλλου.

Η συστημικότητα θα βρίσκει χώρο στις παρυφές του ελληνικού ποδοσφαίρου, οι πάσης φύσεως διαδρομιστές δεν πρόκειται ποτέ να εκλείψουν, χρόνιες παθογένειες που ξεφεύγουν από τα στενά όρια του ποδοσφαίρου και επεκτείνονται σε κάθε φάσμα της ελληνικής κοινωνίας.

Όμως. Όμως εδώ φαίνεται να υπάρχει πια χώρος για ένα άτυπο κοινωνικό συμβόλαιο, μακριά από μικροπολιτικές και ατομικά οφέλη. Το συνεταιρικό καλό, αυτό (των ομάδων) της Super League, μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω σύγκλισης και όχι πόλωσης, που συχνά καταλήγει σε συλλόγους να πυροβολούν τα πόδια τους.

Η κουβέντα για ιερές και ανίερες «συμμαχίες», η παρελθοντολογία, το… whataboutism με την μπάλα στην εξέδρα, δεν οδηγεί πουθενά, είναι ανώφελο και άκαρπο. Το ποδόσφαιρο τρέχει, εξελίσσεται, μεγαλώνει, γιγαντώνεται και αν οι ελληνικές ομάδες θέλουν να το ακολουθήσουν, οφείλουν να δουν την μεγάλη εικόνα.

Αντίθετα με τον Καβάφη, εδώ δεν μετράει το ταξίδι, η διαδρομή, αλλά η ίδια η Ιθάκη. Η ουσία. Οι αποφάσεις που θα προχωρήσουν το ελληνικό ποδόσφαιρο ένα βήμα πιο πέρα.

Εκλογικές διαδικασίες έγιναν πολλές και θα γίνουν κι άλλες στο μέλλον. Οι θέσεις είναι αιρετές, όλοι κρίνονται. Ας εστιάσουμε στο έργο και όχι στο πρόσωπο, που αντλεί την εκτελεστική του δύναμη μόνο από την δύναμη της πλειοψηφίας. Μία πρόταση μομφής ή μία καθαίρεση περιμένει πάντα όποιον επιχειρήσει να παίξει προσωπικά παιχνίδια και ξεχάσει την «εντολή» που έχει λάβει.

Για το τέλος ας αναλογιστούμε κάτι.

Ποια ομάδα, είτε ως «αντιπολίτευση» είτε ως «κυβέρνηση», έμεινε όλα αυτά τα χρόνια πιστή σε μία αδιαπραγμάτευτη ατζέντα, πάγιες θέσεις, μακριά από την τοξικότητα, τον σκοταδισμό και τις «αραχνιασμένες» αντιλήψεις;

Ρητορική είναι η ερώτηση…