Ας πάψει να κάνει το απλό, σύνθετο

Ο ΠΑΟΚ είναι μία ομάδα που εξελίσσεται ολοένα και περισσότερο. Έχει το εκτόπισμα να επικρατήσει ακόμη και σε στιγμές που οι άλλοι τρεις της χώρας – με πλάτες τοπικές – είναι σε κατάσταση να διεκδικούν. Αυτό είναι ένα γεγονός, όχι εικασία. Έχει αποδειχτεί στη πράξη. Η εποχή του Ιβάν Σαββίδη γράφεται με χρυσά γράμματα και έχει ακόμα δρόμο.

Ο ΠΑΟΚ όμως έχει ακόμη απωθημένα. Η είσοδος για παράδειγμα στο league stage, της μεγαλύτερης διασυλλογικής διοργάνωσης είναι το βασικό. Αυτό παλεύει να πετύχει το καλοκαίρι που ζούμε για ακόμη μία φορά. Την προηγούμενη, κατάφερε το… απίστευτο. Να πουλήσει τον βασικό του φορ παραμονές των πλέι οφς επειδή πίεζε μία Μίντλεσμπρο και δεν ανανέωνε τον Βιεϊρίνια για λόγους που ουδέποτε καταλάβαμε, με αποτέλεσμα να παίξουμε με δεξί μπακ τον Κρέσπο.

Απέδειξε τότε, πως είναι ανέτοιμος για το κορυφαίο επίπεδο. Δεν το άξιζε. Όχι μόνο η ομάδα. Ολόκληρος ο ΠΑΟΚ. Το μεντάλιτι ήταν για Κόνφερενς…

Σήμερα είμαστε κάτι μέρες πριν από ένα τεράστιο must win παιχνίδι που θα τον φέρει ένα βήμα πριν τον μεγάλο στόχο. Και η βασική κουβέντα δεν αφορά αυτό, αλλά τα μεταγραφικά. Γιατί απλούστατα, παρατηρώντας το παιχνίδι στο Μάλμε, ήταν σαφές πως η αδυναμία του ΠΑΟΚ στα χαφ κάνει το ζευγάρι ανταγωνιστικό. Ο τρόπος που δεν μπορούσαν να κόψουν τα χαφ του, ήταν εμφατικός. Το κενό στο 6, δεν φώναζε απλά. Τσίριζε.

Ένα κενό, που θα αναγκάσει τον ΠΑΟΚ την ερχόμενη εβδομάδα να παίξει πιο συντηρητικά από όσο θα ήθελε για να βγάλει όλες τις μεσοεπιθετικές αρετές του. Η ισορροπία μπάζει και ο πρώτος που το καταλαβαίνει αυτό είναι η ίδια η ομάδα.

Αυτό το κενό υπάρχει βέβαια γιατί ο ΠΑΟΚ στερείται αποφασιστικότητας. Για να μπεις στο league stage όμως, πρέπει να πείσεις. Να έχεις την αύρα.

Δύο μήνες, τρία ονόματα. Άντε και κανά τέταρτο, άντε και καμιά έξι – επτά που έγιναν κουβέντες. Το ένας μας ξινίζει, το άλλο μας βρωμά. Μείναμε στον Μεϊτέ που είχε το μαξιλαράκι των 3,6 εκατ της Μπενφίκα για τα επόμενα δύο χρόνια. Που το χειρότερο σενάριο για αυτόν είναι να τον πληρώσει και να πάει κάπου ελεύθερος. Γιατί να τον κρατήσει αποκλείεται.

Εντός ΠΑΟΚ, υπάρχουν και άλλα θέματα. Η ηλικία της επιλογής. Ακόμα και σήμερα, υπάρχει μία τάση που λέει να πάμε σε μικρούς σε ηλικία και η άλλη να πάμε σε έτοιμους. Δηλαδή το απλό γίνεται αναίτια σύνθετο. Πάρε και έτοιμο και μικρό. Αφού ο Χάρης ψάχνεται να φύγει, ενώ του χρόνου αν δεν κινηθείς από τώρα, θα θέλεις οκτώ με δέκα παίκτες. Το ίδιο ισχύει και για τα στόπερ αφού ο Κούλιε μετά τα πλέι οφς μας αποχαιρετά. Μην αναλύσω από τώρα ποια συμβόλαια τελειώνουν και τις πιθανές πωλήσεις του χρόνου.

Επίσης για να δημιουργηθεί υπεραξία σε μικρούς, πρέπει το γκρουπ να είναι αποτελεσματικό. Άρα η μίξη είναι το κλειδί της επενδυτικής επιτυχίας.

Όπως βέβαια και η ανελαστικότητα του Ράζβαν που φοβάται το νέο, την έκπληξη. Θέλει την ασφάλειά του, όμως αυτό του κουσούρι δημιουργεί σύγχυση και είναι σαφές πλέον.

Επιλογές υπάρχουν; Σίγουρα ο Αύγουστος δημιουργεί, σίγουρα υπάρχουν κάποιοι που μπήκαν στη λίστα ενώ δεν υπήρχαν 15 μέρες πριν. Το βράδυ της Τρίτης στο Μάλμε πάντως, δεν υπήρχε κάτι σοβαρό, κάτι προχωρημένο. Αυτά βέβαια αλλάζουν μέρα με τη μέρα. Θέλω να ελπίζω πως άλλαξαν ήδη ή θα αλλάξουν άμεσα. Δε το γνωρίζω.

Αποφασιστικότητα χρειάζεται ο ΠΑΟΚ λοιπόν. Το μόνο εύκολο είναι να βρεις λόγους για να μη κάνεις μία κίνηση. Για όλες όσες προέκυψαν μπορώ να σας βρω από πέντε λόγους που δεν θα έπρεπε να γίνουν. Και άλλους πέντε που έπρεπε όμως.

Το θέμα είναι πως η αγορά έχεις τους κανόνες της. Για να παίξεις στο τοπ επίπεδο, επενδύεις. Οι αδυναμίες σου εκεί άλλωστε είναι πιο εμφανείς.

Όχι πως ο Ιβάν δεν έχει επενδύσει. Δεν είναι μικρό πράγμα να έχεις αγοράσει Τισουνταλι – Τσάλοφ, να μην έχεις πουλήσει τον Ντέλια, να έχεις προσφέρει ένα τεράστιο συμβόλαιο στον Καμαρά. Αν σας τα βάλω κάτω το νούμερο που θα προκύψει είναι εξωφρενικό. Καμιά 35 εκατ είναι μαζί αυτά που δεν πήρε και αυτά που έδωσε και θα δώσει μελλοντικά με συμβόλαια και φόρους.

Όμως έρχεται η στιγμή που μπορεί να ρεφάρει εμφατικά και να στήσει με μεγαλύτερη άνεση την ομάδα της επόμενης πίστας.