Μεγέθη σαν τον «Κούλιε» δεν αντικαθίστανται, μόνο υποκαθίστανται

Υπήρξε ο «τσολιάς» του ΠΑΟΚ. Η προεδρική φρουρά του. Ήταν εκείνο το γερό, δυνατό, πειθαρχημένο παλικάρι με το αγέρωχο παραστατικό και το γενναίο, ατρόμητο, βλέμμα.

Το πρωτοπαλίκαρο του. Εκείνος που δεν δείλιασε ποτέ, εκείνος που δεν κιότεψε ποτέ από τα προσωπικά του λάθη, εκείνος που έδινε το σύνθημα της μάχης. Πιθανώς, κι εκείνος με την μεγαλύτερη προσωπική βελτίωση, χάρη στην άπειρη δουλειά που έριξε εντός κι εκτός γηπέδου.

Εκτός από ένα success story, ο Κρητικός αμυντικός αφήνει πίσω του ένα αιώνιο αποτύπωμα. Τον πανηγυρισμό με το χέρι στην καρωτίδα. Μπορεί να μοιάζει ασήμαντο, μα είναι το δικό του μήνυμα, η δική του παρακαταθήκη. Όσο μικρή ή μεγάλη κι αν είναι η συνθήκη, όσο μικρή ή μεγάλη η πρόκληση, δεν πρέπει ποτέ να πετάς στα σύννεφα, αλλά και ποτέ να μην βρίσκεσαι στα Τάρταρα.

Ποτέ στους 200 σφυγμούς, μα και ποτέ στους 50. Είναι η μόνη οπτική που μπορεί να βγάλει από μέσα σου τον καλύτερο εαυτό. Μία θαυμάσια πρόταση ζωής, μια φανταστική διδαχή από ένα 21χρονο παλικάρι, που ήρθε στον ΠΑΟΚ ως άβγαλτος πιτσιρικάς, μόνος από την άλλη άκρη της Ελλάδας και φεύγει ως άντρας, ηγέτης, πρωταθλητής.

Με απόλυτη επαγγελματική ευσυνειδησία βελτίωσε ό,τι μπορούσε να βελτιώσει σε ατομικό επίπεδο: το σώμα του, την έκρηξη, το άλμα, την τακτική, το διάβασμα του παιχνιδιού και των αντιπάλων του, ακόμα και τα αγγλικά του. Δεν άφησε τίποτα στην τύχη, έχοντας καταστρώσει ένα συνειδητό πλάνο καριέρας, που τον ήθελε αυτό το καλοκαίρι να ανοίγει τα φτερά του, έχοντας εκπληρώσει τα πάντα στην ομάδα της καρδιάς του. Φεύγοντας αφήνει φίλους, θαυμαστές, μα το κυριότερο: ένα παράδειγμα προς μίμηση.

Η παραχώρηση του είναι η φυσική ροή των πραγμάτων στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Δεν μπορείς να φυλακίσεις την φιλοδοξία, δεν μπορείς να υποτιμάς την κινητήριο δύναμη σε κάθε μορφή του επιχειρείν. Αναπροσαρμόζεσαι και προχωράς μπροστά.

Τέτοια μεγέθη, πάντως, δεν αντικαθίστανται. Υποκαθίστανται. Τόσο σημαντικός ήταν ο «Κούλιε»…