Η ήττα του 14-0 είναι το απόλυτο πραξικόπημα!

Λένε πως στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Εκτός αν το κινητό δεν έχει σήμα ή γεμίσει από αναπάντητες κλήσεις.

Το πρώτο συνθετικό της λέξης «συνεταιρισμός» δείχνει έννοια της συνεργασίας, του κοινού σκοπού, του κοινού καλού / ωφέλους. Γι’ αυτό και όλοι οι εταίροι έχουν ισότιμο, ισόποσο, ισοβαρές δικαίωμα ψήφου. Άρνησης ή έγκρισης της οποιασδήποτε πρότασης.

Με την επιλογή να… εξαφανιστεί, κάποιος εξ’ αυτών κατάφερε κάτι ιστορικό. Απέτρεψε την… πραξικοπηματική βούληση (sic) και των 13 εταίρων της και της ΕΠΟ και κατάφερε να νομιμοποιήσει το δικό της!

Το 14-0 έχασε από την άρνηση κάποιου να πάρει θέση!

Η μη ψήφος του ενός έγινε ισχυρότερη από την θέληση όλων των υπολοίπων!

Όχι, ακριβώς αυτό που θα λέγαμε «αποθέωση της δημοκρατίας».

Η θέση -καλή ή κακή- είναι πάντα προτιμότερη από την μη θέση. Η ψήφος είναι πάντα προτιμότερη από την αποχή. Με την επιλογή της να μην σηκώνει τηλέφωνα, ένας σύλλογος έδειξε ασέβεια απέναντι στην ίδια της την ψήφο.

Στο δικαίωμα που της έχουν δώσει οι εταίροι να έχει άποψη με βαρύτητα, θέση, επιχειρήματα. 

Γιατί όμως μπορεί να συνέβη αυτό; Ποιο κίνητρο μπορεί να παρακίνησε έναν εταίρο να δείξει τέτοια ασέβεια προς την δημοκρατία, τι μπορεί να την έκανε να ακυρώσει διά της αποχής την βούληση της υπόλοιπης ολομέλειας;

Ίσως το ερώτημα εδώ θα πρέπει να αντιστραφεί. Τι μπορεί να δημιούργησε αυτό το σαρωτικό 14-0; Πως γίνεται σύλλογοι με διαφορετικά συμφέροντα, επιδιώξεις, συμμαχίες να τάσσονται (πιθανώς για πρώτη φορά) υπέρ ενός αιτήματος;

Πως γίνεται ο ΟΦΗ, μία ομάδα που θα είχε στρατηγικό πλεονέκτημα να βρει απέναντι του έναν ΠΑΟΚ με μυριάδες προβλήματα απουσιών, να ψηφίζει κι αυτός υπέρ της αναβολής; 

Μήπως τελικά το αίτημα δεν είχε να κάνει με τις απουσίες του Δικεφάλου, αλλά με κάτι βαθύτερο; Διότι, εδώ που τα λέμε, ο ΠΑΟΚ αυτή την στιγμή δεν είναι καν απειλητικός ούτε για την πρώτη ούτε για την δεύτερη θέση.

Τι άλλο, εκτός από τα εκδικητικά κίνητρα, θα μπορούσε να δώσει νομιμοποίηση σε κάτι που όλο το ελληνικό ποδόσφαιρο τρέμει;

Η ακύρωση του αιτήματος της αναβολής σημαίνει πως το περίφημο αυτοδιοίκητο του ποδοσφαίρου, που η ΟΥΕΦΑ προστατεύει ως κόρη οφθαλμού δέχθηκε ένα ισχυρό πλήγμα.

Η επιβολή περιοριστικών μέτρων (διότι δεν πρόκειται για ποινή) εναντίον των 5 παικτών του ΠΑΟΚ, του προπονητή και του τεχνικού του επιτελείου, από τον Εισαγγελέα, σημαίνει πως ένα μη αθλητικό όργανο επιβάλλει ποινές που έχουν ουσιαστικά αθλητική ισχύ και μάλιστα για ένα αδίκημα που η αθλητική δικαιοσύνη έχει ήδη αποφανθεί με συγκεκριμένες ποινές για κάποιους εξ’ αυτών.

Να το πούμε λίγο πιο απλά; Η τέλεση του ματς και η επικύρωση σε αθλητικό επίπεδο μιας τέτοιας απόφασης δίνει το δικαίωμα στην ευρωπαϊκή ομοσπονδία να αποκλείσει (προσωρινά ή για αόριστο χρονικό διάστημα) όλες τις ελληνικές ομάδες, αλλά και την εθνική από οποιαδήποτε διοργάνωση. Να απομονώσει το ελληνικό ποδόσφαιρο -μέχρι να έρθει στα ίσια του- για όσο χρονικό διάστημα. Θα το κάνει; Άγνωστο. 

Ποιος μπορεί όμως να εγγυηθεί ότι ομάδες με έννομο συμφέρον, όπως η Στεάουα, η Ρέικιαβικ, ο μελλοντικός αντίπαλος του Ολυμπιακού στο Europa League, η Σκωτία -προσεχής αντίπαλος της Εθνικής Ελλάδας στο Nations League- δεν θα ζητήσουν από την ΟΥΕΦΑ να πράξει τα δέοντα;

Ίσως τελικά η τέλεση ενός σχεδόν ασήμαντου βαθμολογικά αγώνα, όπως αυτός του ΟΦΗ με τον ΠΑΟΚ να είναι μόνο το δέντρο κι όχι το δάσος. Ωστόσο, τα εκδικητικά κίνητρα φαίνεται πως ήταν ισχυρότερα.

Ως επίλογος ένα ποίημα που αποδίδεται λανθασμένα στον Μπέρτολτ Μπρεχτ και μιλά για την αδιαφορία, την έλλειψη θέσης, την αδράνεια. 

Όταν οι ναζιστές ήρθαν για να πάρουν τους κομμουνιστές, σιώπησα επειδή δεν ήμουν κομμουνιστής. 

Όταν φυλάκισαν τους σοσιαλδημοκράτες, σιώπησα γιατί δεν ήμουν σοσιαλδημοκράτης. 

Όταν ήρθαν να πάρουν τους συνδικαλιστές, σιώπησα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής.

Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβαίους σιώπησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος

Όταν ήρθαν να συλλάβουν εμένα, δεν υπήρχε πια κανείς για να διαμαρτυρηθεί…