Φ. Μίζιου: «Ονειρευόμουν αυτό το μετάλλιο!»

- Φωτεινή, ήρθε το πρώτο σου μετάλλιο σε Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Πώς βίωσες τη στιγμή που κατάλαβες ότι το μετάλλιο είναι πλέον στα χέρια σου;

«Η αλήθεια είναι πως από το περσινό Πανελλήνιο ονειρευόμουν αυτό το μετάλλιο. Στόχευα στο μετάλλιο από τον κλειστό, αλλά ένας τραυματισμός στα τέλη Νοεμβρίου μου χάλασε λίγο τα σχέδια. Όπως μου έλεγε ο κ. Δεληφώτης από μικρή, «όποιος δουλεύει, ανταμείβεται», και δούλεψα πολύ. Δούλεψα από την αρχή της σεζόν μέχρι το τέλος. Κατά τη διάρκεια του τραυματισμού έκανα νοερή προπόνηση και ήμουν σίγουρη πως θα επανέλθω σε πολύ υψηλό επίπεδο και δεν θα με επηρεάσει σχεδόν καθόλου. Όταν κατάλαβα ότι το μετάλλιο είναι πλέον στα χέρια μου, ένιωσα μια γλυκιά ικανοποίηση. Είμαι ευγνώμων για αυτό το μετάλλιο. Αλλά περισσότερο ευγνώμων είμαι για όλα αυτά που πέρασα μέχρι να φτάσει επιτέλους στα χέρια μου!».

- Φέτος έδειξες μεγάλη σταθερότητα σε άλματα άνω των 6 μέτρων. Πώς έφτασες σε αυτή τη σταθερότητα;

«Γενικά, είμαι αθλήτρια της σταθερότητας. Από μικρή σταθεροποιούμαι σε ένα επίπεδο και όλοι οι αγώνες μου είναι πάνω κάτω στο ίδιο μήκος κύματος. Σε αυτό οφείλεται και ο σωστός προπονητικός σχεδιασμός. Κάθε χρονιά θέτω γερές βάσεις για την επόμενη. Πέρα από την προπόνηση, το έχω δουλέψει πολύ και στο μυαλό μου. Το μόνο σίγουρο είναι πως, όπου μπορεί να φτάσει το μυαλό, θα φτάσει αργά ή γρήγορα και το σώμα.

- Έχει ενσωματωθεί μαζί σας στο γκρουπ του κυρίου Μανταρτζίδη και η Δήμητρα Γιλτίδου. Πιστεύεις ότι αυτή η προσθήκη σας βοηθάει στην εξέλιξή σας;

«Σίγουρα βοηθάει, γιατί η μία «τραβάει» την άλλη. Γενικά, το κλίμα στην προπόνηση είναι καλό και χαίρομαι να πηγαίνω».

- Μας ήρθες από την Κέρκυρα στα 18 σου. Σε ποια ηλικία ξεκίνησες το στίβο και τι ήταν αυτό που σε έκανε να τον επιλέξεις;

«Κατάγομαι από ένα χωριό της βόρειας Κέρκυρας, την Αχαράβη. Σίγουρα στο χωριό δεν έχουμε όλες εκείνες τις επιλογές που υπάρχουν στο κέντρο της Κέρκυρας. Είχα ξεκινήσει μπαλέτο και καράτε, αλλά δε μου άρεσε κανένα από τα δύο. Όλοι οι γυμναστές μου στο σχολείο μου έλεγαν να ξεκινήσω στίβο γιατί ήμουν πολύ γρήγορη. Έτσι, στην Γ’ Δημοτικού πήγαμε με τη μαμά μου στο γήπεδο για να ξεκινήσω, αλλά ο κ. Δημήτρης Δεληφώτης δε με δέχτηκε γιατί ήμουν πολύ μικρή. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να λέει στη μαμά μου ότι «δεν κάνουμε babysitting εδώ πέρα» και έπρεπε να κάνω υπομονή δύο χρόνια ακόμα. Την επόμενη χρονιά ξαναπήγα, επειδή όλο γκρίνιαζα στη μαμά μου! Πήγαμε στο γήπεδο και απλά με άφησε εκεί χωρίς πολλά πολλά. Τελικά ήμουν όντως καλή και ο κ. Δεληφώτης ενθουσιάστηκε και συμφώνησε να με κρατήσει. Η αλήθεια είναι πως η αγάπη μου για τον στίβο ήταν τόσο μεγάλη, που μετρούσα τις μέρες για να πάω στην προπόνηση. Εξαρχής με μαγνήτισε το άλμα εις μήκος και δεν το αλλάζω με τίποτα άλλο».

- Τι να περιμένουμε από εσένα για τη νέα σεζόν;

«Σίγουρα τη σταθεροποίηση στα μεγάλα άλματα. Όταν έρχεται η σταθεροποίηση, πάντα ακολουθεί ένα μεγάλο ρεκόρ! Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον προπονητή μου Ανέστη Μανταρτζίδη, που δε σταματάει στιγμή να πιστεύει σε εμένα. Αξίζει ένα τεράστιο ευχαριστώ και ο κ. Βαρυτιμίδης Χάρης, ο οποίος μέσω εξειδικευμένης προπόνησης με βελτίωσε αρκετά στο κομμάτι της ταχύτητας. Ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου έχει ο πρώτος μου προπονητής και πρωταθλητής του ΠΑΟΚ στο παρελθόν, Δημήτρης Δεληφώτης, που με έκανε να αγαπήσω το μήκος και να παλεύω για τα όνειρά μου. Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω και την έφορο του Τμήματος Στίβου, Τάνια Κεραμυδά, που δε χάνει την πίστη της σε όλους εμάς. Όταν τελικά κέρδισα το μετάλλιο στο μήκος, η κ. Κεραμυδά έκλαιγε στην κερκίδα! Νομίζω πως χάρηκε πιο πολύ από εμένα για εμένα (γέλια). Τέλος, ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εκείνους τους αφανείς ήρωες που δεν με άφησαν να πέσω ποτέ όταν είχα τις μαύρες μου και η ψυχολογία μου ήταν στα τάρταρα».

Θερμά συγχαρητήρια Φωτεινή, είμαστε περήφανοι!