"Παίζουν για τον ΠΑΟΚ αλλά και ζουν για αυτόν..."

"Σάββατο μεσημέρι αραχτός στο κρεβάτι, μετά από το χτεσινό τσιμπούσι με άλλα ΠΑΟΚια κάπου κοντά στο κέντρο της χαβούζας, βαράει το τηλέφωνο..."- Έλα ρε πάμε Βριλήσσια;

- Πού πέφτει το γήπεδο ρε νούμερο;
- Ξέρω γω, Π.Α.Ο.Κ. είσαι θα το βρούμε.
- Καλά θα το βρούμε εκεί θα κολλήσουμε;
- Κλείσε να πάρω και άλλους και ξαναμιλάμε να δούμε πως θα πάμε.

Η αλήθεια είναι ότι δεν πολυψηνόμουν να πάω...

Κλείνει το τηλέφωνο, φωνάζω τον μεγάλο γιο και του λέω.
-Χάντμπολ έχεις δει;
-Όχι μπαμπά , πλάκα μου κάνεις; Μόνο στην Τούμπα με έχεις πάει.
- Χμ... Ήρθε η ώρα να δούμε και χάντμπολ; Θες να πάμε να δούμε;
- Τι θα πάμε να δούμε;
- Π.Α.Ο.Κ. του λέω!

Μόλις το ακούει δεν απαντά, πάει στο δωμάτιό του και σε μισό λεπτό μου γυρίζει ντυμένος στα ασπρόμαυρα, έτοιμος ο μπαγάσας!

Κάπου εκεί πετάγεται και η γυναίκα:

- Να το πας το παιδί, μακάρι να ταν καλά και τα μικρά (τα ταλαιπωρεί μια ίωση), να ερχόμασταν όλοι μαζί. Μην τολμήσεις και δεν πάτε . Στον επόμενο αγώνα θα έρθουμε και μεις.

Ξαφνιασμένος από την αντίδραση αρχίζω τις ερωτήσεις...

- Πώς και συ γυναίκα θες να δεις χάντμπολ;
- Στο σχολείο παίζαμε και μου άρεσε.
- Α μάλιστα. Ναι αλλά εγώ ούτε στο σχολείο έπαιζα, ούτε που χω ξαναδεί live. Μόνο σε μια Ολυμπιάδα, είχα δει κανά 2 ματς, ούτε τους κανονισμούς δεν ξέρω.
- Δεν πειράζει ευκαιρία να τους μάθεις.

Αφοπλιστική στις απαντήσεις της δε μου άφησε περιθώρια.

Ντύνομαι και γω και ξεκινάμε για τα... Βριλήσσια. Τόσα χρόνια στην Αθήνα πρώτη φορά πήγαινα προς τα κει. Δεν είχε ξανατύχει.

18:00 άρχιζε το ματς, φτάσαμε 10 λεπτά νωρίτερα. Οι ομάδες έκαναν προπόνηση, πλησιάσαμε τους παίκτες , τους φωνάξαμε ένα...

ΠΑΜΕ ΓΕΡΑ ΡΕ ΠΑΟΚΑΡΑ! ΚΑΙ ΕΔΩ ΕΙΜΑΣΤΕ!
(περιττό να πω ότι μας κοίταγαν απορημένοι)

Ανεβαίνουμε στην κερκίδα και κει βρίσκουμε άλλα αδέρφια που είχαν μαζευτεί. Ήμασταν δεν ήμασταν 35 άτομα, αλλά αυτό δεν έχει σημασία.

Σημασία έχει ότι οι ντόπιοι μας έβλεπαν και δε το πίστευαν! Σίγουρα θα αναρωτιόνταν που βρέθηκαν αυτοί εδώ πέρα; Πήγαν να φωνάξουν κάτι, αλλά η αντίδραση μας κάλυψε τις φωνές τους...

Ξεκίνησε το ματς, το οποίο από την αρχή φάνηκε ότι θα ναι ένας υγιεινός περίπατος. Πολύ εύκολα ο Π.Α.Ο.Κ. πήρε το προβάδισμα και το συντηρούσε με εκπληκτική επίθεση. Ότι ώρα ήθελαν τα παιδιά βάζανε γκολ.
Το ημίχρονο είναι 30 λεπτά (ρε τι μαθαίνει κανείς!!!). Πήγαμε προς την καντίνα του σταδίου , να πάρουμε κάτι να πιούμε...
Βρεθήκαμε έξω από τα αποδυτήρια της ομάδας, οπότε πολύ εύκολα πιάσαμε κουβέντα με έναν παίκτη μας. Παληκαράκι 19-20 χρονών.

"Ετσι συνεχίστε, μη σταματάτε", ο ένας. "Όταν τελειώσει θέλω την μπλούζα σου" φώναζε ο άλλος.
Ρε φιλαράκι του λέω , πως κατεβήκατε Αθήνα;
Με λεωφορείο, μου απαντά
(Πρώτο σοκ!)
Λεωφορείο; Και πότε ήρθατε;
Πριν λίγο;
Πότε θα φύγετε;
Μετά τον αγώνα;
.......... σιγή... Σε κλάσματα δευτερόλεπτου μου περνάν από το μυαλό τα χιλιόμετρα που έχουν να κάνουν αυτά τα παιδιά και αμέσως νιώθω ΠΟΛΥ ΜΑΛΑΚΑΣ που σκεφτόμουν αν... ΘΑ έπρεπε να πάω από τη Βούλα στα... Βριλήσσια!!

- "Μπλούζες παιδιά δεν μπορούμε να σας δώσουμε, γιατί και μεις μία έχουμε! Μας δώσανε στην αρχή μία, χάλασε η δική μου και με το ζόρι μου δώσαν δεύτερη. Αλλά δεν πειράζει Π.Α.Ο.Κ. είμαστε και μεις, για αυτό παίζουμε"...

Βγαίνει και ο παικταράς μας με το 21 (συγγνώμη αδερφέ αλλά το όνομά σου δεν το ξέρω) βλέπει τον... γνωστό admin του paokmania και του φωνάζει
Δικός μας είσαι συ από Πολίχνη ε;
Ναι ναι και λίγο από Ξηροκρήνη
"ΠΑΟΚΑΡΑ ρε" μας λέει και φεύγει για τον αγωνιστικό χώρο!

Αρχίζει το δεύτερο ημίχρονο , ούτε που καταλάβαμε πως τελείωσε...
Συνεχίστηκε ο περίπατος της ομαδάρας!
23 - 36 έγραψε το τελικό σκορ.
Πολύ εύκολα και άνετα.

ΚΑΙ ΜΕΙΣ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΩΗ ΑΕΤΕ ΑΕΤΕ ΔΙΚΕΦΑΛΕ!
ΦΕΡΤΕ ΜΑΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΣΤΟ ΠΥΡΓΟ ΤΟ ΛΕΥΚΟ
δονούν το γήπεδο οι φωνές μας.

Εννοείται ότι με το τέλος έρχονται ΟΛΟΙ προς στο μέρος μας.
Το μόνο που άκουγες από όλους παίκτες, προπονητή, φροντιστές και ότι άλλο είχε η ομάδα μαζί ήταν ,
"ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΗΡΘΑΤΕ, ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΛΥ".
ΕΜΕΙΣ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΡΕ ΠΑΟΚΑΡΕΣ απαντάμε
Έβλεπες στα μάτια αυτών των παιδιών τη διπλή χαρά που είχαν. Πρώτα για τη νίκη και μετά για την παρουσία μας.
Κουβάρι όλοι μαζί φωνάξαμε Π.Α.Ο.Κ. και μετά σιγά σιγά αποχωρήσαμε.

Πληρώνονται αυτά τα παιδιά; Δεν το ξέρω, αλλά πιστεύω ότι η καλύτερη πληρωμή που έχουμε να κάνουμε εμείς, είναι να είμαστε κοντά τους. Να τους βοηθούμε με την παρουσία μας.

Φίλε ΠΑΟΚτσή που μένεις στη Θεσσαλονίκη
Πόσο δύσκολο είναι να διαθέσεις 2 ώρες από τη μέρα σου, για να πας να στηρίξεις αυτά τα παιδιά που ΖΟΥΝ για τον Π.Α.Ο.Κ. και παίζουν μόνο και μόνο για την τρέλα τους; Πόσο χαρά θα τους δώσεις αν σε δουν δίπλα τους;
Σκέψου αυτό και αποφάσισε αν αξίζει ή όχι, στα επόμενα ματς που θα κρίνουν ΠΟΛΛΑ για το πρωτάθλημα, να είσαι δίπλα τους.

pilotos