Σκέψεις σε ασπρόμαυρο φόντο ...

Ένας αδερφός, ένα αετόπουλο 24ων ετών θα βλέπει την αγαπημένη του ομάδα από τον ουρανό από εκεί ψηλά. Ας αναπαύσει την ψυχή του ο Θεός και ας δίνει κουράγιο στην οικογένεια του.

Για εμάς εδώ κάτω, η ζωή συνεχίζεται και  σε κάθε νέο ξεκίνημα, το όνειρο μας είναι η μεγάλη κούπα. Το πρώτο σφύριγμα κάθε διαιτητή μας βρίσκει χαρούμενους, κάθε χρονιά είναι γεμάτη αισιοδοξία, γεμάτη όνειρα...

Το τελικό σφύριγμα του διαιτητή στη Λεβαδειά, βρήκε τη Θεσσαλονίκη σκοτεινή, ενώ η τοπική ομάδα (επιπέδου Β' Εθνικής) κέρδιζε με σύστημα ταμπούρι έναν βαθμό στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος. Σε κάθε πρώτο μας βήμα ζητάμε να έχει αίσιο τέλος.

Τι ζητάω; Μια χαρά, μια αχτίδα φωτός στο ζοφερό ελληνικό τοπίο. Τι ζητάω; Κάθε ποδοσφαιρική ημέρα που περνάει να με φέρνει πιο κοντά στο μεγάλο μου όνειρο. Να δω το σεντόνι να τεντώνει στο μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό ναό της χώρας. Να σηκωθεί στον ουρανό της Μακεδονίας από τα χέρια των παικτών μου η μεγάλη κούπα. Να τραγουδάω με τα άλλα αλάνια μικρά και μεγάλα το τραγούδι του πρωταθλητή. Να κάνω την Ευρώπη να παραμιλάει για τον ΠΑΟΚ.

Μετά σκέφτομαι, ζητάω πολλά; Aπαντώ, ΟΧΙ ζητάω ότι αξίζει σε αυτόν το μοναδικό σύλλογο με την μεγάλη ιστορία και τον πιο όμορφο τρελό λαό, για του αθάνατους οπαδούς που ενώνονται στο χώρο και τον χρόνο οι καρδιές τους με τις δικές μας εδώ κάτω στον μάταιο τούτο κόσμο, που το μόνο πλέον που έχει να μας προσφέρει είναι η χαρά του αθλητισμού, του πολιτισμού, γιατί όλα τα άλλα, σε όλα τα επίπεδα τα επόμενα χρόνια θα είναι ακόμη χειρότερα, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Βάζω την μπλούζα με το Δικέφαλο στο στήθος, γίνομαι νοερά ο 12ος παίκτης και παθιάζομαι, εύχομαι να είμαι εκεί στο γήπεδο μέσα, να απλώσω το πόδι μου να σπρώξω την μπάλα στο πλεκτό του αντιπάλου, όμως δεν γίνεται.

Προσπαθώ, ξοδεύω για τα όνειρα μου χρόνο, χρήμα και ενέργεια, ελπίζω ονειρεύομαι, ζω με το όνειρο του σεντονιού, της κούπας...τα όνειρα είναι το μόνο σήμερα που δεν μας έχουν φορολογήσει, αν και ίσως να τα έχουν βάλει ενέχυρο για κάποιο δάνειο προς τις αγορές ... και πηγαίνεις στην πόλη που είναι διάσημη μόνο για τα σουβλάκια της ρε Λουτσέσκου, και κάνεις λάθη ερασιτέχνη ... και πηγαίνεις ρε Λουτσέσκου και ρισκάρεις τα δικά μου όνειρα και τα όνειρα εκατομμυρίων ΠΑΟΚτσήδων σε όλο τον κόσμο από το Καστελόριζο μέχρι τις ΗΠΑ και από το Αυστραλία μέχρι την Ζάμπια.

Πρώτη αγωνιστική και φεύγω με σκυμμένο το κεφάλι από εκεί που έβλεπα το παιχνίδι. Εμένα ποιος θα με σκεφτεί; Πώς θα πάω αύριο στην δουλειά μου, όταν η μόνη χαρά που έχω εξαφανίζεται με το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή, πως θα ξημερώσει όταν νιώθω τα φαντάσματα του παρελθόντος να ξυπνούν και να έρχονται στον ύπνο μου φωνάζοντας...πάλι δεύτερος πάλι αγχωμένος πάλι κατατρεγμένος...

Το όνειρο δε ζυγώνει πιο κοντά μου, απλώνω το χέρι και αυτό μου γυρίζει την πλάτη κι εγώ ιδρώνω και τρελαίνομαι γιατί η μοναδική μου χαρά δεν μου χαμογελάει.

Είμαι μπερδεμένος, οι δυνάμεις μου είναι τεράτιες τα αποθέματα μου πολλά και τα ξοδεύω σε κάθε στραβοπάτημα, η βίδα στρίβει για μια ακόμη φορά και αυτή την φορά πολύ νωρίς.

Αντέχω, ΠΑΟΚ ΕΙΣΑΙ ΑΦΟΥ, αντέχω και θα αντέξω θα ζήσω και θα ονειρεύομαι, όπως ζει μέσα μου το όνειρο της ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ της ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑΣ.

Κουράγιο σε όλους, ένας νέος πόλεμος ξεκίνησε, μια μάχη χάθηκε και αυτό που μένει είναι η αγωνιστικότητα μας το πάθος ο αθλητισμός που θα παράξουμε στο χορτάρι και στην κερκίδα. Πίστη λίγο πιο πολύ πίστη και θα ξημερώσει αδέλφια.

Ανδρέας Ακρίτας