Π.Α.Ο.Κ...2025

8 Ιουνίου 2025, ώρα 5:45 μ.μ

Η ομάδα παίζει το τελευταίο ματς της χρονιάς εντός έδρας. Το γήπεδο είναι κατάμεστο με περίπου 48.000 κόσμο, παρότι το παιχνίδι δεν έχει βαθμολογικό ενδιαφέρον. Ο Π.Α.Ο.Κ είναι πρωταθλητής εδώ και τέσσερις αγωνιστικές. Η ατμόσφαιρα γιορτινή και όλα είναι έτοιμα για την φιέστα. Σήμερα θα εορταστούν τα 10 χρόνια του νέου γηπέδου και θα απονεμηθεί τιμητική πλακέτα στο Θεόδωρο Ζαγοράκη, τον παλιό πρόεδρο της ομάδος. ..

Το γήπεδο πλημμυρισμένο από ασπρόμαυρα μπαλόνια και σημαίες κάθε σχήματος. Τα μεγάφωνα παίζουν τον ύμνο της ομάδας και καμιά εικοσαριά πιτσιρικάδες στον αγωνιστικό χώρο βάζουν τα δυνατά τους να κάνουν εντύπωση στον κόσμο. Η «νέα Τούμπα» - έτσι την λένε οι φίλοι της ομάδας άσχετα αν δεν είναι η επίσημη ονομασία -, έχει βάλει τα καλά της και οι δεκάδες προβολείς φωτίζουν τον ουρανό της πόλης.

Στις μπροστινές θέσεις της θύρας 12, κάθεται ο κυρ Παναγιώτης με τον εικοσάχρονο γιο του Χάρη. Δεν έχουν χάσει αγώνα τα τελευταία χρόνια. Ο κυρ Παναγιώτης, παλιά καραβάνα της κερκίδας, έπαιρνε τον Χάρη μαζί του στο γήπεδο από τα πέντε του. Το παιδί ήξερε τα συνθήματα και τα τραγούδια της ομάδας καλύτερα από το «Φεγγαράκι μου λαμπρό».

- Πατέρα, τόσο μεγάλος ήταν ο Ζαγοράκης και τον τιμούνε σήμερα, ρώτησε ο Χάρης.

- Στην εποχή του, παιδί μου, η ομάδα άλλαξε πορεία, απάντησε ο κυρ Παναγιώτης. Εσείς οι νέοι μάθατε να πανηγυρίζετε πρωταθλήματα το ένα πίσω από το άλλο και νομίζετε ότι πάντα έτσι ήτανε.

- Δεν παίζαμε καλά πριν; ρώτησε ο Χάρης με ένα απλοϊκό και αφελές ύφος.

- Όταν ανέλαβε αυτός ο άνθρωπος την ομάδα δεν είχαμε αυτό το γήπεδο. Τότε σε πήγαινα στην παλιά Τούμπα, ήσουν μικρός και δεν θυμάσαι. Ήταν μικρό και παλιό γήπεδο αλλά από εκεί ξαναγεννήθηκε η ομάδα.

- Ο Π.Α.Ο.Κ. πάντα ήταν μεγάλη ομάδα, πατέρα.

- Η μεγαλύτερη γιε μου. Απλά τότε ήταν τα πέτρινα χρόνια. Τότε παίζαμε ο Δαυίδ  με τον Γολιάθ.  Λεφτά δεν υπήρχαν και ο φουκαράς ο Ζήσης έπαιρνε όποιον μπορούσε.

- Ποιος είναι ο Ζήσης, ρώτησε απορημένος, ο Χάρης.

- Ο Ζήσης μπορούσε να πουλήσει παγάκια στους Εσκιμώους. Σου αγόραζε τον καλύτερο παίκτη της αγοράς για ψίχουλα. Μεγάλο λαγωνικό. Του έδινες πέντε φράγκα, αγόρασε παίχτες και μετά τους πουλούσε για τα δεκαπλάσια.

- Τα πάντα ξεκίνησαν από αυτούς τους δύο ανθρώπους, συνέχισε ο κυρ Παναγιώτης. Και οι δύο σκύλοι, με αγάπη για την ομάδα και εμπειρία στο ποδόσφαιρο. Ότι δεν ξέρανε να κάνουν, βρίσκανε τους κατάλληλους να το κάνουν. Είχαν όμως τον λαό μαζί τους. Πηγαίναμε και τα ρίχναμε χοντρά για το καλό της ομάδας. Δώστου αύξηση μετοχικού, δώστου διαρκείας, κούτσου - κούτσου τα μαζεύαμε τα φράγκα. Φώναζε η μάνα σου αβέρτα, αλλά που να καταλάβει αυτή από τέτοια

Ο Χάρης χαμογέλασε και γύρισε να κοιτάξει τον πατέρα του. Ο κυρ Παναγιώτης άπλωσε το χέρι του στο σβέρκο του μικρού.

- Χαρούλη, αυτή η ομάδα είναι ιδέα πασά μου. Εμείς οι παλιοί το νιώσαμε στο πετσί μας. Την βλέπεις την θύρα 4; του είπε δείχνοντας προς  τα αριστερά. Εκεί είναι οι παλαβοί. Εκεί ήταν και ο πατέρας σου. Όταν παίζαμε ντέρμπυ, εκεί πέρα γινότανε σεισμός. Βγάζαμε τα λαρύγγια μας για δυο ώρες.

- Και γιατί δίνατε λεφτά εσείς; ρώτησε ο Χάρης.

- Γιατί δεν υπήρχαν παιδί μου. Μην βλέπεις τώρα που η Μακεδονία έχει αναπτυχθεί. Τότε ήμασταν σε άλλη χώρα. Όλα περνούσαν από την Αθήνα. Ας είναι καλά εκείνος ο άγιος ο άνθρωπος ο νομάρχης ο Καραδίνης που νοιάστηκε για την περιοχή. Έφερε όλες τις επιχειρήσεις από την Ρουμανία και την Βουλγαρία εδώ στα μέρη μας. Ο κόσμος είχε δουλειά και δούλευε. Αν δεν έχεις νύχια να ξυστείς, μην περιμένεις να σε ξύσουν οι άλλοι. Αν περιμέναμε από κάτω να μας βοηθήσουν την κάτσαμε την βάρκα.

- Έτσι βρήκες και συ δουλειά ε; ρώτησε ο Χάρης.

- Έτσι ακριβώς. Στα χρόνια του Ζαγοράκη δεν υπήρχαν ΠΑΟΚια λεφτάδες να αναλάβουν την ομάδα. ΄Όλοι οι επιχειρηματίες, τρομάρα τους, ήταν στην Αθήνα. Κανείς δεν έριχνε χρήμα στον Π.Α.Ο.Κ. και την Θεσσαλονίκη. Μικρή η αγορά σου λένε οι οικονομολόγοι. Τον κακό τους τον καιρό και τον ανάποδο. Εμείς, ο λαός, τροφοδοτούσαμε την ομάδα. Σιγά-σιγά όμως ανεβάσαμε την ομάδα και πήραμε πρωτάθλημα το 2010 μετά από πολλά χρόνια.

- Τον κάψαμε τον Λευκό Πύργο τότε, συνέχισε ο κυρ Παναγιώτης αναπολώντας. Οι χαμουτζήδες, που χάμω να μείνουνε μια ζωή, κάναν τα πάντα να μας σταματήσουν. Βάζανε τους διαιτητές να σφυρίζουν κλέφτικα. Βρε τότε είχαμε Μούσλι, και Γκαρσία και Κοντρέρας και Κουτσιανικούλη. Πετούσε η ομάδα. Σφύριζε πέναλτι το κοράκι εναντίον μας; Στην γυρισιά τους το ρίχναμε.

- Ανέβαινε η ομάδα, ανέβαινε και η περιοχή,  ο κόσμος υποστήριζε τις ντόπιες επιχειρήσεις και αυτές διαφημίζονταν στην ομάδα, συνέχισε ο κυρ Παναγιώτης. Χριστουγεννιάτικο δέντρο την έκαναν την φανέλα από τις χορηγίες. Οι παίχτες, παρακαλούσαν να έρθουν στην ομάδα.. Έτσι φτάσαμε να έχουμε αυτό το γήπεδο, έτσι παίρνουμε τα πρωταθλήματα να χαίρεστε και εσείς οι νέοι.

Από τα μεγάφωνα έγινε η ανακοίνωση για την παρουσίαση του τέως προέδρου. Ο Ζαγοράκης, φανερά συγκινημένος, παραλαμβάνει την πλακέτα μέσα σε πανζουρλισμό.

- Γέρασες ρε σκύλε, μονολόγησε ο κυρ Παναγιώτης, κοιτώντας σε μια από τις γιγαντοοθόνες.

Ο κόσμος ξέσπασε σε χειροκροτήματα και το γήπεδο γέμισε μπαλόνια και χαρτάκια.

Ο κυρ Παναγιώτης σκούπισε τα δάκρυα του με το κασκόλ και γυρνώντας προς το μέρος του Χάρη, του είπε;

- Αυτή είναι η κληρονομιά που σας αφήσαμε γιε μου. Τώρα είναι η σειρά σας να κρατήσετε τον δικέφαλο ψηλά.