«Πόσα ζήσαμε μαζί ρε ΠΑΟΚΑΡΑ και πόσα ακόμη έρχονται…»

Πόσες και πόσες φορές δε σου κόλλησε άραγε στο κεφάλι ένα σύνθημα, κάνοντάς σε να το σιγοψιθυρίζεις μ' ένα τρελό χαμόγελο στα μάτια, χοροπηδώντας στο ρυθμό του αόρατου τύμπανου που παίζει η καρδιά σου;

Και πώς να γίνει όμως αλλιώς, αφού απ' την ώρα που βαφτίστηκες στα τσιμέντα της Τούμπας ίσαμε τώρα, κανείς και τίποτε δε θα μπορέσει να εξηγήσει τι σε κάνει να χορεύεις στη βροχή με τα χέρια ψηλά και τη φωνή ν' αγγίζει τα ουράνια, όπως αξίζει σ' έναν ΕΛΕΥΘΕΡΟ, ΔΙΚΕΦΑΛΟ ΑΕΤΟ.

Ή το γεγονός πως είχες συνηθίσει να γυρίζεις πάντοτε σπίτι με τη φωνή βραχνιασμένη για τα καλά και την εκκωφαντική ηχώ της κερκίδας να σε νανουρίζει, αναλογίζοντας «Πόσα ζήσαμε μαζί ρε ΠΑΟΚΑΡΑ και πόσα ακόμη έρχονται...»

Μα πώς να εξηγήσεις το αυτονόητο σε κάποιον που δεν είναι Π.Α.Ο.Κ.;

Ούτε θα καταλάβουν γιατί ταξιδεύουμε μέχρι την Κωνσταντινούπολη σιγοψιθυρίζοντας «ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΚΑΝΑΜΕ ΠΑΛΙ», γονατίζοντας με σεβασμό στα ιερά χώματα των ξεριζωμένων προγόνων μας.

Και την επόμενη στιγμή κάτι μας πνίγει και μας γυρνά τα μυαλά, μπαίνοντας αγκαλιά με το πανό του Π.Α.Ο.Κ. στην εκκλησία της Αγίας Σοφίας, θέλοντας να τ 'ανεμίσουμε βροντοφωνάζοντας στη γενέτειρά μας την ιαχή Π.Α.Ο.Κ. που κοχλάζει στα σώθηκα μας!

-Γιατί όπως και να το δούμε, η ζωή μας θα είναι μοιραία πάντοτε βαμμένη λευκή και μαύρη, καρδιοχτυπώντας στα κύματα του Βοσπόρου και σεργιανώντας μας σαν ανυπότακτα παιδιά στα πλακόστρωτα της Σαλονίκης και της Κωνσταντινούπολης....-

Και στη σύντομη ζωή μας, μάθαμε να μοιραζόμαστε πάντα σώψυχα τις χαρές και τις λύπες της ασπρόμαυρης οικογένειάς μας. Και δυστυχώς στέκουν αμέτρητες οι φορές που νιώσαμε ορφανοί για κάθε αδικοχαμένο ΑΕΤΟΠΟΥΛΟ που έφυγε απρόσμενα, κάνοντας κερκίδα εκεί πάνω.

Κι αυτό το παράπονο δε σβήνει ποτέ από μέσα μας.

Γι' αυτό και συνεχίζουμε να τους τιμούμε λέγοντας καλή αντάμωση με τον δικό μας τρόπο: Άλλοτε τραγουδώντας «Αδέρφια ζείτε εσείς μας οδηγείτε» κι άλλοτε υποσχόμενοι πως «ΠΑΟΚ σ 'αγαπώ κι όταν θα πεθάνω θέλω το δικέφαλο στον τάφο μου απάνω» ουρλιάζοντας με όλη τη δύναμη της καρδιάς μας....

Υ.Γ1. Την τελευταία φορά που έκλαψα, ήταν στην κατάμεστη Τούμπα.

Τότε που έδειχνα με το δάχτυλο προς τον ουρανό, αφιερώνοντας το Πρωτάθλημα στην Κόρη μου που έφυγε νωρίς για εκεί ψηλά.

Σ' εκείνη τη νύχτα τα τσιμέντα και οι καρδιές μας γινόταν χίλια κομμάτια από το σύνθημα «ΑΔΕΡΦΙΑ ΖΕΙΤΕ, ΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙΤΕ».

Την Τετάρτη που έρχεται λοιπόν, θέλω από τα βάθη της ψυχής μου να μας κάνετε να κλάψουμε ξανά από περηφάνια.

Γιατί εσείς που θα αγωνιστείτε με το έμβλημα του Π.Α.Ο.Κ. στο στήθος, είστε ο λόγος της ανάσας, της χαράς και των ονείρων μας.

ΚΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΖΕΙΣ, Π Α Ο Κ Α Ρ Α ΜΟΥ!

ΥΓ.2 «...στο δρόμο μόνος μου να τραγουδώ
να με κοιτάνε σαν χαζό
να με περνάνε για τρελό
και εγώ για όλα να αδιαφορώ....»