Ρεσιτάλ ατυχίας ή ανικανότητας;

Πάντα όταν πηγαίνεις σε ένα ματς με στόχο δύο αποτελέσματα και καταφέρνεις να φέρνεις το τρίτο, αποτελεί αντικείμενο συζήτησης. Πώς όμως έγινε αυτό;

Ο ΠΑΟΚ ξεκίνησε το παιχνίδι ιδανικά. Καλές αποστάσεις ανάμεσα στις γραμμές, ωραίο μοίρασμα παιχνιδιού, σωστή νοοτροπία και πίεση. Όλα αυτά βέβαια κράτησαν πολύ λίγο. Συγκεκριμένα κράτησαν δέκα λεπτά.

Και αυτό γιατί μετά το γκολ, ο Δικέφαλος έδειξε μια ανεξήγητη ηττοπάθεια. Η ένταση της ομάδας έπεσε, τα μαρκαρίσματα και οι αποστάσεις χάθηκαν και η ομάδα απλά περίμενε την ισοφάριση, η οποία ήρθε νομοτελειακά.

Και αφού έγινε το αναμενόμενο με βάση την εικόνα του παιχνιδιού, έπειτα τα πράγματα άλλαξαν και πάλι με την ατυχία να στερεί από τον ΠΑΟΚ το 2-1, αφού το δοκάρι σταμάτησε το πονηρό φάουλ του Μπίσεσβαρ.

Εκτός από την ατυχία όμως, υπάρχει και η ανικανότητα. Μόνο με αυτή τη λέξη μπορεί να περιγραφεί το δεύτερο γκολ που δέχθηκε ο ΠΑΟΚ . Είναι δυνατόν η μπάλα να έρχεται από βολέ του αντίπαλου τερματοφύλακα και ο αμυντικός (Βιεϊρίνια) να έχει γυρισμένη την πλάτη του; Είναι δυνατόν η μπάλα μετά να στρώνεται η μπάλα στον αντίπαλο και να βγαίνει η ιδανική επίθεση; Βεβαίως. Στον πλανήτη ΠΑΟΚ όλα συμβαίνουν.

Και βέβαια το ρεσιτάλ δεν σταμάτησε εκεί. Πέραν των κραυγαλέων ευκαιριών των Μπίσεσβαρ και Σφιτέρσκι, ο ΠΑΟΚ δεν μπόρεσε να βάλει την μπάλα στα αντίπαλα δίχτυα σχεδόν πάνω από τη γραμμή του τέρματος όχι μία, όχι δύο, αλλά τρεις φορές με Σφιντέρσκι, Άκπομ και Ελ Καντουρί να συναγωνίζονται για το ποιος θα αστοχήσει από πιο ευνοϊκή θέση.

Εν κατακλείδι, κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει την ομάδα για έλλειψη προσπάθειας και κανείς δεν μπορεί να πει πως δεν ήταν καλύτερη του αντιπάλου. Ωστόσο, οι συνεχιζόμενες τρικυμίες στην άμυνα και η ευκολία με την οποία η ομάδα δέχεται γκολ πρέπει δεν επιτρέπει σε κανέναν να είναι αισιόδοξος.

Υ.Γ: Από τώρα πρέπει η διοίκηση να έχει έτοιμη την ενίσχυση της ομάδας τον Ιανουάριο.