Γκολ…

Και είναι ίδια η στιγμή που καταγράφεται ως η χειρότερη για την ομάδα που «τρώει» το γκολ.

Στη διάρκεια του παιχνιδιού συμβαίνουν πολλά. Καταγράφονται φάσεις απέραντης ποδοσφαιρικής ομορφιάς, αλλά και ποδοσφαιρικής ασχήμιας. Φάουλ, οφσάιντ, πέναλτι, κόρνερ και πολλά ακόμη, κανένα όμως απ' όλα αυτά δεν σηματοδοτεί το αποτέλεσμα.

Μπορεί να σημειώνονται στα πρακτικά και να χρησιμεύουν στην στατιστική ανάλυση της εικόνας ενός παιχνιδιού, εκείνο όμως που μένει είναι «η μπάλα στο πλεχτό».

Θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια , όταν προσπαθούσαμε να παίξουμε ποδόσφαιρο, εκείνο που έμενε στο τέλος ήταν το σκορ του παιχνιδιού.

Κανένας δεν νοιαζόταν κι ούτε που τα ξέραμε, τα συστήματα και τις τακτικές. Εξ' άλλου, ανάμεσα σε δύο ομάδες παιδιών των πέντε-έξι ατόμων, για τι σύστημα να μιλήσεις. Ούτε βέβαια και η ποδοσφαιρική ομάδα του κάθε χωριού της Ελληνικής επαρχίας, στα φιλικά της παιχνίδια με την ομάδα του διπλανού χωριού ή ακόμα και στα επίσημα παιχνίδια της ερασιτεχνικής κατηγορίας που συμμετείχε, έχριζαν κάποιου συστήματος. Το σύνθημα ήταν ένα: «όσο μπορείτε πιο πολλά γκολ».

Δεν θα ξεχάσω την εικόνα του παίκτη της δικής μας ομάδας, να στήνει την μπάλα στο σημείο του πέναλτι και να ετοιμάζεται να σουτάρει, χωρίς όμως τον αντίπαλο τερματοφύλακα κάτω από τα δοκάρια. Κι αυτό γιατί η αντίπαλη ομάδα δεν εμφανίστηκε στο γήπεδο (άλλοτε γιατί δεν συμπλήρωνε ενδεκάδα κι άλλοτε γιατί δεν βρήκε μεταφορικό μέσο), για να έρθει στο χωριό μου.

Το πρωτόκολλο όμως επέβαλλε την εκτέλεση δύο πέναλτι για να καταγραφεί ως τελικό αποτέλεσμα ένα 2-0, υπέρ της ομάδας που ήταν στο γήπεδο.

Το γκολ είναι κάτι το πολύ δύσκολο, αλλά και την ίδια στιγμή κάτι το πολύ εύκολο.

Μια άτυχη στιγμή-τυχερή για τον αντίπαλο και να το γκολ.

Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να συντρέξουν κάποιες προϋποθέσεις. Αγωνιστικότητα, οργάνωση, προσανατολισμός, σωστή κυκλοφορία της μπάλας, πίστη στο αποτέλεσμα, ευστοχία. Πράγματα που σημαίνουν κι απαιτούν ανάλογη προετοιμασία. Τεχνική και ψυχολογική. Μα προ παντός ποιοτική στελέχωση της ομάδας με κατάλληλους παίκτες και τεχνική ηγεσία.

Υπάρχει μια γενικότερη άποψη, που την άκουσα να την υποστηρίζουν ποδοσφαιριστές και που λέει ότι «αν δεν κάνει ο αντίπαλος το λάθος, δύσκολα πετυχαίνεις γκολ». Προβληματίστηκα είναι αλήθεια. Προσπάθησα να την αναλύσω.

Βέβαια με την εξέλιξη και πρόοδο του ποδοσφαίρου μπήκε στη ζωή μας η σκοπιμότητα. Άμυνα, σκληρή άμυνα, καθυστερήσεις, πισωγυρίσματα, σκόπιμα φάουλ και πάει λέγοντας.

Στην εξέλιξή του το ποδόσφαιρο βίωσε και κάποιες περιόδους περίεργες, όπως αυτή με το περίφημο «κατενάτσιο», ή το σύστημα "man to man". Συστήματα που εμπόδιζαν την επιθετική συμπεριφορά της κάθε ομάδας.

Η ομορφιά του ποδοσφαίρου όμως βρίσκεται κατά γενική ομολογία στην επίθεση. Είναι αυτός ο προσανατολισμός που μπορεί να προσφέρει θέαμα, σε αντίθεση με τον αμυντικό, που σκοτώνει τη φαντασία και κατά συνέπεια την ομορφιά του.

Δεν είναι τυχαίο πως τον τίτλο του καλύτερου ποδοσφαιριστή της χρονιάς τον κερδίζουν συνήθως επιθετικοί παίκτες. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως δεν υπάρχουν εξαίρετοι αμυντικοί και τερματοφύλακες.

Αλλά το ΓΚΟΛ είναι αυτό που μετράει. Και στον ΠΑΟΚ παραδοσιακά, το επιθετικό παιχνίδι αποτελεί απαίτηση της κερκίδας. Όχι απαραίτητα το συμφέρον.

ΥΓ. Σε επίρρωση των όσων αναφέρω, τρανό παράδειγμα και το νικητήριο γκολ που πέτυχε η ομάδα, στο παιχνίδι με την ΑΕΚ. Ούτε οι στατιστικές του αγώνα, ούτε οτιδήποτε άλλο μέτρησε, παρά μόνο το ΓΚΟΛ.