Η ώρα της Τούμπας

Για πολύ καιρό, ειδικά από την ώρα που ο ΠΑΟΚ πάτησε το κουμπί της επανεκκίνησης, εκεί γύρω στο 2008, οι ευρωπαϊκές πορείες του ΠΑΟΚ αποτελούσαν κυρίως στόχο οικονομικής επιβίωσης ή αντιστάθμισμα εγχώριων αποτυχιών. Χωρίς ιδιαίτερο πλάνο, χωρίς ιδιαίτερους στόχους, ψάχναμε την καταξίωση της μιας βραδιάς. Κι όταν επιτέλους το κλαμπ ανέβηκε σκαλί, έμοιαζε πάλι δύσκολο να επανέρθουμε σε επιτυχίες, απέναντι ακόμα και σε μέτριους αντιπάλους. Έλειπε το πάθος, τα στοιχεία, η στόχευση.

Και μέσα σε όλα αυτά, φάνηκε να έχει και η Τούμπα το μερίδιο ευθύνης της. Ένα γήπεδο που δεν έδειχνε να νοιάζεται και πολύ, που δεν μετέφερε πίεση στον αντίπαλο, παρά μόνο σε μεμονωμένες περιπτώσεις (π.χ. με Σπαρτάκ Μόσχας το 2018).

Ήρθε επιτέλους η ώρα αυτό να αλλάξει.

Τα όσα διαδραματίστηκαν στη Γαλλία απέναντι σε έναν απροσδιόριστο όχλο που κυνηγούσε μανιωδώς οτιδήποτε ασπρόμαυρο, κόσμος και ομάδα στάθηκαν μια χαρά. Το σκηνικό που στήθηκε, με την εντυπωσιακή ανοχή των αρχών, αρκούσε για να έχουμε σοβαρά παρατράγουδα.

Παράλληλα όμως έβαλαν τις βάσεις ώστε η Τούμπα, αυτή την Πέμπτη, να θυμίσει σε όλους πως μοιάζει ένα γήπεδο-καμίνι, που ξέρει και τι ψάχνει και πως να το μεταδώσει.

Ήρθε η ώρα η Τούμπα να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Για τον ΠΑΟΚ και μόνο, αφήνοντας όσους... παρακαλάνε για επεισόδια, με την όρεξη.

Πρώτο βήμα, το sold out. Δεύτερο, η προετοιμασία.

Και τρίτο, η φωνή.

Αυτά, αρκούν. Για όσους ξέρουν από Τούμπα, είναι γνωστό πως δεν χρειαζόμαστε τίποτα άλλο. Καιρός να το θυμίσουμε σε όλους.