Δικαιώματα και Υποχρεώσεις

Τελευταία όμως η δική μας ομάδα νοιώθει την «υποχρέωση» να χάνει. Γιατί; Μακάρι να 'ξερα.
Κάτι που δεν μας αρέσει καθόλου. Και είμαι σίγουρος πως δεν αρέσει σε κανέναν, ούτε στους παίχτες, ούτε στο τεχνικό επιτελείο, ούτε γενικότερα στο κλαμπ.
Είναι παραπάνω από βέβαιο πως όλοι θέλουν τη νίκη.
Τώρα, τι συμβαίνει ακριβώς, μου είναι πολύ δύσκολο να το διαπιστώσω και να το καταλάβω.
«Με τον ήλιο τα βγάζω, με τον ήλιο τα βάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;», λέει μια παροιμία.
Αναγνωρίζω και αποδέχομαι πως έγιναν πολλά. Λάθη, παραλείψεις, ασθένειες, τραυματισμοί, τιμωρίες και γενικότερα σημειώθηκαν πολλές απουσίες.
Όμως το φετινό ήταν και είναι το κάτι άλλο. Από τη μια σερί ήττες, και από την άλλη σερί νίκες. Για πρώτη φορά, τόσο πετυχημένη πορεία στην ΕΥΡΩΠΗ.
Κι όμως η παρουσία της ομάδας στους αγώνες για τον θεσμό των play off είναι τουλάχιστον προβληματική.
Ευτυχώς που είχαμε ικανή διαφορά από τις άλλες ομάδες στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος. Κι όμως κοντεύουμε να μείνουμε εκτός «νυμφώνος».
Δεν συνηθίζω να περιορίζω τις παρατηρήσεις μου στα στενά πλαίσια ενός αγώνα. Το κάνουν πολλοί και μάλιστα πετυχημένα. Μια ακόμη προσέγγιση τι θα είχε να προσφέρει;
Το ζητούμενο σε αυτή τη στιγμή είναι η ψυχραιμία, η λογική και ο ρεαλισμός. Μεγάλωσα με τα ντέρμπυ ΠΑΟΚ – Άρης. Άλλα κερδίσαμε, και άλλα χάσαμε. Γνωρίζω πάρα πολύ καλά τη σημασία τους και ιδιαίτερα για τον ψυχικό και συναισθηματικό κόσμο των φιλάθλων και οπαδών.
Όλα αυτά όταν ήμασταν χαμένοι στον αθλητικό μικρόκοσμο της πόλης μας.
ΣΗΜΕΡΑ όμως, που υπάρχουμε και μάλιστα πρωταγωνιστούμε τόσο πανελλαδικά όσο και στην ΕΥΡΩΠΗ τα πράγματα διαφέρουν.
Τα οφέλη από μια τέτοια παρουσία είναι τεράστια.
Γι' αυτό λοιπόν προέχει η έξοδος στην ΕΥΡΩΠΗ κρατώντας τη δεύτερη θέση. Είτε αυτό είναι για λόγους γοήτρου, είτε για οικονομικούς, βάσει μπόνους χορηγιών κλπ. Κάτι που βεβαίως αφορά και το ΚΥΠΕΛΛΟ που θα προσθέσει ακόμα ένα τίτλο στην ιστορία μας.
Η ομάδα μπορεί. Το έχει αποδείξει. Δεν ξέχασε ξαφνικά να παίζει μπάλα. Ούτε ο προπονητής έχει να αποδείξει κάτι, το έχει κάνει ήδη.
Ας προσέξουμε και εμείς λίγο. Δεν μας φταίει καμία μάνα, καμία σύζυγος και κανένα παιδί. Και μάλιστα όταν απευθυνόμαστε σε συγκεκριμένους παίχτες που έδωσαν πολλά τη φετινή χρονιά (βλέπε Κούρτιτς, αν ισχύουν τα όσα δήλωσε). Ας σταματήσουμε τις ακραίες συμπεριφορές. Δεν βοηθούν κανέναν.
Το έχω ξαναγράψει. Είναι πολύ άσχημο αυτούς που ανεβάζουμε στα ουράνια την μια στιγμή να τους στέλνουμε στα τάρταρα την άλλη. Μια ματιά στα άλλα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα θα μας βοηθούσε πάρα πολύ. Πέρα λοιπόν από την ποδοσφαιρική λογική υπάρχει και η ψυχρή λογική των πραγμάτων. Μια νίκη ή και το Κύπελλο φτάνουν και περισσεύουν. Τα υπόλοιπα δε θα τα θυμάται κανείς.
Αυτό όμως δεν σημαίνει πως τα παθήματα δεν πρέπει να μας γίνουν και μαθήματα. Το χρωστάμε στον εαυτό μας και στην ιστορία μας.
ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ λοιπόν όλων, μα πρωτίστως των ποδοσφαιριστών είναι να αποδείξουν πως όλα αυτά δεν ήταν παρά ένα κακό όνειρο, μια αρνητική συγκυρία.
Και μια τελευταία παράγραφος. ΣΤΟΙΧΗΜΑΤΙΖΩ στη θετική κατάληξη και αποτίμηση της ΧΡΟΝΙΑΣ.