Μπράντον Τόμας, ένας σύγχρονος... Φακούντο;

Μετά από αρκετές μέρες αναμονής και φημών, η είδηση «πάγωσε» ένα μεγάλο μέρος του κόσμου και οδήγησε σε διαφόρων ειδών εκρήξεις στα μέσα δικτύωσης και τα ραδιόφωνα...

Η πραγματικότητα είναι πως κάθε οπαδός κάθε ομάδας, ακόμα και των... φτωχών, ονειρεύεται αποκλειστικά «μεγάλες» μεταγραφές που αυτομάτως θα ανεβάσουν ένα ή πολλά σκαλιά την ποιότητα της ομάδας του. Ειδικά ο ΠΑΟΚτσής, γαλουχημένος επί δεκαετίες σε διθυραμβικά πρωτοσέλιδα αφίξεων που «θα ταράξουν τα νερά» και θα σκίσουν τα δίχτυα, περιμένει εδώ και χρόνια ένα δυναμικό μεταγραφικό κρεσέντο που θα κάνει την ομάδα ξανά πρωταθλήτρια.
Έχει άδικο; Μάλλον όχι.

Η έλευση του... Μπράντον, δεν ήχησε καλά. Μεγάλος ο προβληματισμός. Φταίει η «κάνουλα» που έκλεισε ο Ιβάν; Η αδυναμία να βρούμε επιτέλους καλύτερους παίκτες; Οι εμμονές του Ραζβάν; Ή ότι ο Μπότο «υποτίμησε το ελληνικό πρωτάθλημα»;

Δεν λέω, ίσως να φταίνε λίγο-πολύ, όλα μαζί.

Στα δικά μου μάτια, το ρόστερ του συλλόγου χρειάζεται δυο τουλάχιστον παίκτες οι οποίοι να μπορούν πράγματι να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη. Να φέρουν μια αισιοδοξία στον κόσμο, που πράγματι τη χρειάζεται. Δεν μπορούμε να νιώσουμε σιγουριά ότι οι νέοι άπειροι ταλαντούχοι, θα αποδώσουν άμεσα, ούτε καν αν θα αποδώσουν γενικά. Ένα δυο «βαριά» συμβόλαια είναι πολλαπλώς χρήσιμα λοιπόν, παίκτες που να δικαιολογείται να «ακουμπήσει» πάνω τους η ομάδα. Σημεία αναφοράς.

Μέχρι τότε όμως, τα στοιχεία του Μπράντον Τόμας δεν νομίζω ότι δικαιολογούν την έκρηξη απαισιοδοξίας που παρατηρείται.

Υπάρχουν στο ποδόσφαιρο παίκτες που συγκεντρώνουν πάνω τους περισσότερη δόξα και φήμη απ' ότι αξίζουν. Και παίκτες που συγκεντρώνουν λιγότερη. Χωρίς να είμαι μετρ του ποδοσφαιρικού σκάουτινγκ, νομίζω ότι ο κος Τόμας, ανήκει στη δεύτερη κατηγορία.

Και μου θυμίζει ιδιαίτερα, την περίπτωση Φακούντο Περέιρα. Όχι επειδή έχουν ντε και καλά ίδιο στυλ παιχνιδιού και στοιχείων. Αλλά βάσει «ταβανιού», λάμψης και πορείας ως τώρα. Ο Περέιρα είχε έρθει στον ΠΑΟΚ μετά από μια... φοβερή καριέρα σε Εστουδιάντες, Παλεστίνο, Αουνταξ Ιταλιάνο, Σαν Λουις και Χιμνάσια.

Κάποιες από αυτές σχετικά γνωστές ομάδες, με ιστορία. Αλλά σίγουρα καμία δεν ήταν στις δόξες της. Και σίγουρα, ο συμπαθής «Φανούρης» δεν θα έπαιζε σε κατηγορία ανώτερη της... Σεγούντα Ντιβιζιόν αν ερχόταν στην Ευρώπη (πέραν της Ελλάδος).

Το ερώτημα, αμείλικτο: Προσέφερε ο Περέιρα; Ήταν άχρηστος ο Περέιρα; Δεν έδωσε λύσεις ο Περέιρα; Έκανε κακό η παρουσία Περέιρα στον ΠΑΟΚ;

Η απάντηση, προφανής. Και προσέφερε, και έγραψε συμπαθητικά νούμερα, και χαϊλαϊτ έχουμε να θυμόμαστε. Και δεν παρέμεινε στην ομάδα φαντάζομαι λόγω ράθυμου στυλ, κακών προπονήσεων, που του έδωσαν στην καριέρα του το προσωνύμιο «χοντρούλης».

Ναι. ΒΕΒΑΙΩΣ. Ο ΠΑΟΚ τότε ήταν σε... mode συντήρησης και δεν είχε πραγματικά μεγάλες βλέψεις. Σωστό. Γι' αυτό όμως σήμερα ο Μπράντον προορίζεται για αναπληρωματικός (πιθανώς μάλιστα και δεύτερος), με ελαφρώς διαφορετικά στοιχεία που κυρίως φαίνεται να υπηρετούν τα πιο «κολασμένα» όνειρα του υπερσυντηρητικού Λουτσέσκου: Συμμετοχή στην άμυνα, πίεση, αμυντικογενές προφίλ και όχι μεγάλο έρωτα με τρίπλες και δίχτυα.

Δηλαδή, όσα λατρεύουν να μισούν οι οπαδοί.

Βεβαίως όλοι μας, και κυρίως ο γράφων, είμαστε αναγκασμένοι να δούμε τον παίκτη και μετά να κρίνουμε.

Θεωρώ όμως πως ως τώρα, κρίνουμε την επιλογή Μπράντον με λάθος κριτήρια. Όταν αποδεχτούμε αυτό, τότε ίσως η επιλογή να μοιάξει τουλάχιστον υποφερτή.

Και που ξέρεις, καμιά φορά γίνονται και εκπλήξεις.